Δεν καταλαβαίνω...

...τους ανθρώπους εκείνους που προτιμούν την ψηφιακή καταγραφή της συναυλίας από τη φυσική απόλαυση. Ξοδεύουν τον περισσότερο χρόνο, για τον οποίο η πλειοψηφία έχει πληρώσει εισιτήριο, με το χέρι άβολα τεντωμένο, κοιτάζοντας διαρκώς την οθονίτσα του κινητού ή της ψηφιακής μηχανής. Ελάχιστα είναι τα ερασιτεχνικά εκείνα βίντεο, που μπορεί κάποιος να βρει στο youtube μετά το πέρας της συναυλίας, στα οποία ο ήχος είναι ανεκτός, τις περισσότερες φορές τα φωνητικά κάποιου δηλώνουν το ξενερωτικό παρόν ενώ η τρεμάμενη εικόνα προκαλεί ζάλη...

Υπάρχει άραγε σε αυτή τη συμπεριφορά κάποια απόλαυση συνυφασμένη με τη μουσική εμπειρία;

Πρόκειται για μια από τις δυνατότητες-παγίδα της ψηφιακής τεχνολογίας. Η ανθρώπινη ανάγκη για επιβεβαίωση της εμπειρίας μέσω της καταγραφής, η μαρτυρία του μέσου πιο ισχυρή από την ανθρώπινη μνήμη.

Η αλήθεια είναι πως οι συγκεκριμένοι θαμώνες είναι συνήθως ήσυχοι και απορροφημένοι στο "έργο" τους, αρκεί να μη στέκονται ακριβώς μπροστά σου, τότε η αισθητική του κάδρου δέχεται σφοδρή επίθεση. Προτιμότεροι σαφέστατα από εκείνους που προσπαθούν να καλύψουν τη μουσική συζητώντας με την παρέα τους ή από τους άλλους που επιχειρούν να εξασφαλίσουν καλύτερη θέση αδιαφορώντας για τον τρόπο.

Αιτία για το παρόν κείμενο δεν υπήρξε τόσο η όχληση όσο η μη κατανόηση του φαινομένου αυτού το οποίο εντάσσεται σε ένα γενικότερο προβληματισμό σχετικά με την ακρόαση μουσικής εκτός εστίας.