tag:blogger.com,1999:blog-7232947458144196681.post1993557564387117963..comments2024-03-25T22:39:45.573+02:00Comments on NO14ME: Ο Φάρος - Alison MooreNO14MEhttp://www.blogger.com/profile/10130986959704985383noreply@blogger.comBlogger2125tag:blogger.com,1999:blog-7232947458144196681.post-52432995084597035522013-11-27T18:59:50.299+02:002013-11-27T18:59:50.299+02:00Καλησπερίζω με τη σειρά μου. Όσο κι αν εκτιμώ την ...Καλησπερίζω με τη σειρά μου. Όσο κι αν εκτιμώ την κρίση σου, φίλε No14me, μάλλον θα συμφωνήσω με την πρωλαλήσασα.<br />Παραθέτω εδώ και τη δική μου άποψη...<br /><br />«…Και ο Φουθ κοίταζε τον φάρο και αναρωτιόταν πώς ήταν δυνατό να συμβαίνει κάτι τέτοιο – πώς γινόταν να υπάρχει αδιάλειπτη προειδοποίηση για τον κίνδυνο, να λαμβάνονται τόσες προφυλάξεις και παρ’ όλα αυτά να υπάρχουν τόσα ναυάγια.»<br /><br />Η απάντηση είναι απλή: Πλανιόμαστε πως το φως του φάρου μάς προσκαλεί. Έτσι έπεσε στην παγίδα και ο Φουθ. Ο ήρωας της Άλισον Μουρ ταξιδεύει προς το «φως» (Hellhaus: σπίτι του φωτός) αναζητώντας καταφύγιο για να επουλώσει τις πληγές του, επιφανειακές και βαθύτερες. Επιχειρεί μια επιστροφή στην παιδική του ηλικία, καθώς επαναλαμβάνει το ίδιο ταξίδι που είχε κάνει χρόνια πριν με τον πατέρα του, με σκοπό να αποδράσει από τον πρόσφατο χωρισμό του με τη γυναίκα του και ίσως ακόμη να απαγκιστρωθεί από όσα τον βαραίνουν, κυρίως από την εγκατάλειψη της μητέρας του, κάτι που ποτέ δεν ξεπέρασε. Ίχνη από μυρουδιές και γεύσεις ξυπνούν θύμησες, συνδέουν γεγονότα και πρόσωπα λειτουργώντας ως σύμβολα, με κυρίαρχο το φάρο-άρωμα της μητέρας του που τον συντροφεύει πάντα, περισσότερο ως υποκατάστατο αυτού που κάποτε είχε και τώρα πια έχει χάσει παρά ως ενθύμιο.<br /><br />Από την άλλη, η Έστερ παλεύει με τους δικούς της δαίμονες. Κι όταν το «φως του φάρου» φέρνει τον Φουθ στο δρόμο της, η τροπή που παίρνει η ιστορία είναι αναπόφευκτη.<br /><br />Σ’ αυτή την πρώτη της εμφάνιση στη λογοτεχνία η Άλισον Μουρ, φανερά επηρεασμένη από τη Βιρτζίνια Γουλφ, καταφέρνει με τη λιτότητα της πένας της να παρασύρει τον αναγνώστη ώστε να ακολουθήσει τον Φουθ στο ταξίδι του. Η ήπιων τόνων γραφή της προσδίδει μια αίσθηση ισορροπίας καθώς ακροβατούμε μεταξύ παρόντος και παρελθόντος (μακρινού και πρόσφατου), ενώ το πέπλο μυστηρίου που απλώνεται σε ολόκληρο το έργο δημιουργεί αγωνία και κάνει τον αναγνώστη να προσμένει κι εκείνος το «φως». Κατά τη γνώμη μου, ίσως η Μουρ να εστιάζει περισσότερο στο πώς φτάνει κανείς μέχρι το «φάρο» και όχι τόσο στο τι συμβαίνει αφότου καταφέρει να ακολουθήσει το φως και να φτάσει εκεί. Όπως και να ‘χει, μην ξεγελιέστε, σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για μια απλή ιστορία. Οι ήρωες μπορεί να φαντάζουν απόμακροι, αλλά είναι τόσο περίπλοκοι όσο κι εμείς.<br />alexotanilhttps://www.blogger.com/profile/01259837579090436124noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7232947458144196681.post-70514303502482538902013-11-27T17:13:55.805+02:002013-11-27T17:13:55.805+02:00Με μια διαφορετική ματιά το είδα στη δική μουανάρτ...Με μια διαφορετική ματιά το είδα στη δική μου<a href="http://anagnostria.blogspot.com/2013/11/blog-post_11.html" rel="nofollow">ανάρτηση</a>. Την καλησπέρα μου.anagnostriahttps://www.blogger.com/profile/01544585524637638740noreply@blogger.com