Still Walking (2008)

Από την Ιαπωνία, οικογενειακό δράμα.
Στην σκιά του θανάτου του πρωτότοκου γιού στην προσπάθεια του να σώσει ένα παιδί από πνιγμό, τα δυό αδέρφια επισκέπτονται τους γονείς για το ετήσιο μνημόσυνο.
Δυνατό χωρίς όμως να φτάνει το Tokyo Story (1953) του μεγάλου Όζου ούτε και την Οικογενειακή Γιορτή (1998) του Τόμας Βίντενμπεργκ.

Jean Cocteau (1889 -1963)

Πολυπράγμων. Ασχολήθηκε με την ποίηση,την λογοτεχνία, το θέατρο,τον κινηματογράφο και την μουσική. Τον είχα γνωρίσει μέσα από τα γραπτά του "Τα τρομερά παιδιά" και "Το όπιο", χτες είχα την ευκαιρία να τον συναντήσω ως κινηματογραφιστή, "Το αίμα του ποιητή" (1930) και "Η διαθήκη του Ορφέα" (1960), η πρώτη και η τελευταία του ταινία αντίστοιχα.
Καταρχήν πιστεύω ότι μόνο σε κινηματογράφο αξίζει κάποιος να δει τα συγκεκριμένα έργα, στα οποία είναι εμφανής η ροπή του Cocteau σε ένα σύνολο μορφών έκφρασης, δεν είναι ταινίες με την συμβατική έννοια του όρου μα συνθέσεις, το φιλμ ως μέσο έκφρασης μιας πολυσχιδούς καλλιτεχνικής προσωπικότητας και ως εκ τούτου δεν μπορούν να κριθούν με κινηματογραφικούς όρους.
Ένιωσα πως είχε κάτι να πει αλλά ταυτόχρονα ένιωσα ελεύθερος να κατευθύνω την σκέψη μου σε μονοπάτια πιο μοναχικά με αφορμή πάντα τις λέξεις και τις εικόνες.

Nueve Reinas (2000)

Δυο κακοποιοί συναντιούνται τυχαία και αποφασίζουν να συνεργαστούν για μια μέρα, εκείνη την μέρα θα παρουσιαστεί μια μοναδική ευκαιρία για μια μπάζα καλή. Συνεχής ανατροπές σε ένα καλοδουλεμένο σενάριο,με επίκαιρο παράπλευρο πολιτικό σχολιασμό στα τεκταινόμενα της αργεντίνικης οικονομίας, που μας κλείνει το μάτι.
Ο Ricardo Darín για ακόμη μια φορά απολαυστικός.

Ο κλέφτης του στρατοπέδου - Tobias Wolff

Πόση ικανότητα χρειάζεται για να μπορέσεις να διηγηθείς μια τόσο απλή ιστορία με έναν τόσο όμορφο τρόπο;
Γιος προβληματικής οικογένειας αποφασίζει να καταταγεί στον αμερικανικό στρατό εν μέσω του πολέμου στο Βιετνάμ. Κατά την διάρκεια μιας σκοπιάς έρχεται κοντά με δυο άλλους φαντάρους.Κάποιες μικοροκλοπές θα επηρεάσουν τις ζωές των τριών τους.Αυτή είναι όλη η ιστορία.

υ.γ. Την ανακάλυψη αυτού του πολύ αξιόλογου αμερικανού συγγραφέα την οφείλω στο librofilo.blogspot.com

The limits of control (2009)

Μια ταινία δράσης ,χωρίς δράση.
Ο μοναχικός πρωταγωνιστής να παραγγέλνει δύο εσπρέσο σε δύο ξεχωριστά φλιτζάνια. Σκηνοθεσία και σενάριο Jim Jarmusch, διευθυντής φωτογραφίας ο Christopher Doyle. Αρκετά ιδιαίτερη ταινία είναι η αλήθεια, πρέπει να την δεις για να μπορέσεις να έχεις προσωπική άποψη.

Beach House - Teen Dream (2010)

Ένα σπίτι δίπλα στην θάλασσα, χειμώνας, δυνατός αέρας, ένα ζευγάρι βολτάρει στην παραλία, στο βάθος τα βράχια και κάποια θαλασσοπούλια, κάποιος κοιτάζει μέσα από αυτό το σπίτι έξω από το παράθυρο, με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί ενώ η υπόλοιπη παρέα παίζει επιτραπέζια πάνω στο χοντρό χαλί μπροστά από το τζάκι....

Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων - Φιοντόρ Ντοστογιέβσκη

Αναμνήσεις από την Σιβηρία,όπου παρά το κρύο με λίγα καπίκια βρίσκεται πάντα ένας τσιλιαδόρος για να προστατεύσει το χαρτοπαίγνιο, αναμνήσεις από μια φυλακή σκληρή που όμως το θέατρο και η έκφραση βρίσκουν έδαφος κάποιες στιγμές, αναμνήσεις προσωπικές που φιλτράρονται και δίνουν μια πολύπλευρη μελέτη για την φυλακή.

Όπως σε όλα τα έργα του ρώσου συγγραφέα αυτό που με μαγεύει είναι η ματιά του στην ανθρώπινη ψυχή, για αυτό και δεν διαβάζω ποτέ το οπισθόφυλλο με την περίληψη απλά κάποιες στιγμές νιώθω την ανάγκη να περάσω λίγο καιρό ανάμεσα στις γραμμές κάποιου έργου του.

El Sur ( 1983)

"Ο νότος" είναι η δεύτερη ταινία του Victor Erice που είχα την τύχη να δω. Πριν από λίγα χρόνια είχα δει εντελώς τυχαία "το πνεύμα του μελισσιού" και μου είχε αφήσει ένα χαμόγελο χαραγμένο για ώρα.Σπάνια κάνει ταινία αλλά φαίνεται πως όταν το επιχειρεί κάτι έχει να πει. Ένα διαμάντι του ισπανικού κινηματογράφου που φαίνεται πως έχει μερικά πολύ καλά κρυμμένα μυστικά.
Ένα απλό σενάριο αλλά απίστευτα καλοδουλεμένο, λίγα τα μέσα αλλά στην εντέλεια χρημοποιημένα.Επιστροφή στις πηγές του σινεμά, μια πολύ όμορφη ταινία.

Το Κιβώτιο -Άρης Αλεξάνδρου

Η φίλη που μου το πρότεινε ,μέσα στον ενθουσιασμό της μάλλον , μου αποκάλυψε το μυστικό.. Μπορώ μόνο να φανταστώ την μανία με την οποία θα κατηφόριζα τις σελίδες στην αναζήτησή του..
Ο Άρης Αλεξάνδρου, μεταφραστής του Ντοστογιέφσκι, στο μοναδικό του μυθηστόρημα καταφέρνει να καθηλώσει με τις εικόνες και την απέλπιδα προσπάθεια του πρωταγωνιστή να απολογηθεί.
Η εικόνα που μου έμεινε είναι ο καταδικασμένος σε κυανισμό που συμμετέχει στο άνοιγμα του τάφου του και στην συνέχεια κάθεται δίπλα από το άνοιγμα για να καπνίσει το τελευταίο του τσιγαρο.

Ακαδημία Πλάτωνος (2009)

Ακόμη μια ελληνική ταινία που είδα τον τελευταίο καιρό και μου άρεσε είναι η αλήθεια, ως δραματική κομεντί νομίζω ότι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Μια γειτονιά στην Αθήνα, τέσσερις Ελληνάρες , μερικοί Αλβανοί και πολύ Κινέζοι πρωταγωνιστούν.
Κορυφαία η ερμηνεία της μητέρας.
Χαίρομαι πολύ όταν βλέπω καλή ελληνική ταινία!