Θοδωρής Καλλιφατίδης

Τον Θοδωρή Καλλιφατίδη μου τον "σύστησαν" φέτος το καλοκαίρι.
Το πρώτο βιβλίο του που μου δάνεισαν ήταν το " Μητέρες και γιοί", εντόνως αυτοβιογραφικό και συγκινητικό, πολύ όμορφο. Ήταν η αφορμή για να κάνω έκπληξη στην μητέρα μου στα γεννέθλιά της, που - οποία σύμπτωσις- ήταν την επόμενη μέρα.
Στην πορεία διάβασα τα: "Στο βλέμμα της", "Η Όλγα της αγάπης", "Στο φως του βορρά", "Μια μέρα στην Αθήνα", "Οι εφτά ώρες στον παράδεισο" και "Μια νέα πατρίδα έξω από το παράθυρό μου".
Τα βιβλία του χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες, αυτοβιογραφικά και μυθοπλασίας. Και στα δύο τα καταφέρνει εξίσου καλά αν και τα αυτοβιογραφικά έχουν μια διαφορετική υφή,μια γλυκιά ματιά στο παρελθον κάποιου που επιστρέφει ανά διαστήματα στην Ελλάδα ως τουρίστας. Εκτιμώ τον τρόπο που χειρίζεται την γλώσσα, απλά και εύστοχα, θέτοντας την στην υπηρεσία της ιστορίας που επιθυμεί κάθε φορά να πει.

Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης γεννήθηκε το 1938 στους Μολλάους Λακωνίας, το 1964 μεταναστεύει στην Σουηδία, όπου και ζει ως σήμερα. Σπούδασε φιλοσοφία. Έχει γράψει επίσης ποίηση και σενάρια για τον κινηματογράφο.

Gevende

Πριν μερικά χρόνια με φιλοξένησε στην Κωνσταντινούπολη ένας φίλος, όταν προσγειώθηκα με περίμενε στο αεροδρόμιο και στον δρόμο για το σπίτι του με ρώτησε τι θα ήθελα να δω κατά την διάρκεια της εκεί παραμονής μου, του απάντησα πως ήθελα απλώς να τον ακολουθήσω στις καθημερινές του διαδρομές.
Έτσι μια μέρα μπήκαμε στο αυτοκίνητο ενός φίλου του να πάμε στο Barisarock Festival, ένα φεστιβάλ το οποίο ξεκίνησε ως αντίδραση (δημιουργική) στο κόκα κόλα φέστιβαλ. Με τα χρόνια το πολυεθνικό φεστιβάλ τα βρήκε σκούρα, το μεράκι δικαιώθηκε. Σε ένα δάσος στην πλαγιά ενός βουνού, φυσικού ορίου της πόλης είχαν στηθεί δύο σκηνές για τα συγκροτήματα και πολλές για τους θεατές. Ο Σαφάκ με είχε "προειδοποιήσει" για τους Gevende, δεν τον είχα πάρει στα σοβαρά, λάθος μου ,μου ανατίναξαν το μυαλό. Ήταν εντυπωσιακό, δεν περίμενα τίποτα και τα άκουσα όλα, τα τραγούδια τους ήταν σαν να τα περίμενα από πάντα, η φωνή του τραγουδιστή με στοίχειωσε, το πάντρεμα ανατολής και δύσης γονιμοποίησε το μυαλό μου. Με μεγάλη χαρά δεχτήκαμε την είδηση ότι το επόμενο συγκρότημα δεν θα εμφανιζόταν οπότε θα "αναγκαζόντουσαν" να παίξουν μισή ώρα ακόμα...
Λίγες ώρες μετά, επιστροφή με το αυτοκίνητο στην ολόφωτη Κωνσταντινούπολη.
Μερικά ταξίδια είναι κάτι παραπάνω από ένα ακόμα μουσείο, και αυτό το κατάλαβα πάλι σήμερα σφυρίζοντας από το πρωι την μελωδία του Nayu...

Σύντομο γράμμα για έναν μεγάλο αποχαιρετισμό - Peter Handke

Τον αυστριακό συγγραφέα Peter Handke τον ανακάλυψα στις σελίδες ενός βιβλίου πριν δυο μήνες περίπου, στο οποίο γινόταν αναφορά στο βιβλίο του Αμέριμνη δυστυχία, το σημείωσα κάπου αλλά η καλοκαιρινή ραστώνη δεν μου επέτρεψε να το αναζητήσω σε κάποιο βιβλιοπωλείο. Όταν όμως πριν από μια εβδομάδα, στο τέλος των διακοπών, έπεσα ξανά πάνω του σε δεύτερο βιβλίο κατάλαβα ότι αυτό θα ήταν το επόμενο βιβλίο που μου οριζόταν να διαβάσω.
Δεν τα κατάφερα. Στο βιβλιοπωλείο δεν υπήρχε διαθέσιμος ο επιθυμητός τίτλος οπότε δίχως δισταγμό αγόρασα το Σύντομο γράμμα για έναν μεγάλο αποχαιρετισμο.
Δεν λάθεψα. Για ακόμη μια φορά ο συγγραφέας με επέλεξε και νιώθω μια ιδιαίτερη τιμή για αυτό!
Ένα βιβλίο δρόμου, ένας αυστριακός με γεμάτες τις τσέπες από ταξιδιωτικές επιταγές διασχίζει την Αμερική από άκρη σε άκρη, με το φάντασμα της πρώην γυναίκας του διαρκώς παρόν. Μια ενδιαφέρουσα ματιά της αμερικανικής γης και κοινωνίας από έναν περιέργο τουρίστα.Το τέλος του βιβλίου μου φάνηκε ιδιοφυές.

"Οι ψυχικές διαθέσεις και οι εξελίξεις που περιγράφονται στο βιβλίο είναι αυτοβιογραφικές.Η εξωτερική ιστορία όμως είναι φανταστική αν εξαιρέσουμε κάποιες ασήμαντες λεπτομέρειες."

Νομίζω ότι τώρα θα βρω την δύναμη και την υπομονή να αναζητήσω την Αμέριμνη δυστυχία.