Αγέλαστη άνοιξη - Μενέλαος Λουντέμης

Την Αγέλαστη άνοιξη την είχα αγοράσει σε κάποιο από τα ετήσια παζάρια βιβλίου στην πλατεία Κλαθμώνος, πάνε χρόνια. Έμεινε υπομονετική να περιμένει στην βιβλιοθήκη μέχρι να έρθει η σειρά της, και να που ήρθε.
Τι γλυκά που έγραφε ο Μενέλαος! Πόση γλύκα σε κάθε σελίδα, πόση παιδικότητα!
Η συνέχεια του ένα παιδί μετράει τα άστρα, ο Μέλιος σε νέες περιπέτειες,η αναζήτηση της Αγράμπελης... Τί μπορω να γράψω εγώ για ένα μυθιστόρημα ενός μεγάλου; Παραθέτω κάτι δικό του λοιπόν:

"- Ο δικός μου δεν σταματά Γιάννη,να, αυτό είναι το άσκημο. Γιατί όλοι μου οι δρόμοι πλημμυρίσανε. Χάθηκαν. Ήταν μερικοί που είχαν μείνει πίσω. Μα όταν γύρισα να τους βρω είχαν σβήσει. Γι'αυτό τώρα πρέπει να φύγω.
- Μα για που αδερφέ; Αφού και ο ίδιος το λες...Δεν έχεις δρόμο.
- Αν είχα μπορεί και να μην έφευγα Γιάννη. Θα έβλεπα μπροστά μου τον δρόμο...Θα ήξερα ότι όποτε ήθελα μπορούσα να τον πάρω.Τώρα...δεν έχω. Γι'αυτό πρέπει να φκιάξω. Μα και να φκιάξω έναν δρόμο και να τον πάρω κιόλας...Δύσκολο πράγμα.Πολύ δύσκολο."

Υπάρχει και το κρασί των δειλών στην βιβλιοθήκη μου..θα το αφήσω να παλιώσει λίγο ακόμα θαρρώ...

Χώρα Προέλευσης (2010)

Δυνατό, όμορφο, σκληρό και προσωπικό!


Υπάρχει ελπίδα για το σινεμά το ελληνικό, βγαίνουν όμορφα πράγματα κατά καιρούς, είναι μικρή αγορά η Ελλάδα και μεγάλο το κόστος αλλά το μεράκι ,το ταλέντο και το όραμα μερικών είναι ικανό για πολλά.

Οικογενειακό δράμα με φόντο εθνικό.
Ωραίες ερμηνίες, κάμερα με άποψη, μοντάζ επιπέδου,
μουσική πρωτότυπη από τους drog A tek.
Σύλλας Τζουμέρκας ο σκηνοθέτης.

Η μικρή αίθουσα του Δαναού πάντα δίνει το κάτι παραπάνω!

Το θείο Τραγί - Γιάννης Σκαρίμπας

Άραγε τι περιμένεις από ένα βιβλίο γραμμένο το 1931;
Παραδοσιακή ελληνική λογοτεχνία με νόρμες και φόρμες να την ξεχάσεις.
Γεννιέται ο αντι-ήρωας, 30 χρόνια πριν να φτάσει στην άλλη πλευρά του ατλαντικού και συναντήσει το κίνημα των Beats.
Ο Γιάννης είναι ένας αλήτης που τριγυρνά.

"Κι αυτός προχωρούσε.Ήταν παραδομένος στον δρόμο του, σαν ο στραβός στο αιώνιο σκοτάδι.πήγαινε. όλο πήγαινε, σαν μια ψυχή στην ερημιά του χρόνου"

Πολύ μπροστά από την εποχή του και ίσως όχι μόνο σε τοπικό επίπεδο.
Οι πρώτες σελίδες είναι μια σπουδή στην έννοια του ξένου.
Προφανώς και οι σύγχρονες σε αυτόν κριτικές τα βρήκαν μπαστούνια, τους άρεσε αλλά δεν μπορούσαν να εξηγήσουν γιατί, δεν υπήρχε η θεωρία για να στηρίξουν την κριτική τους και έτσι μπάσταρδα μας τα είπαν, ναι μεν αλλά και παρομοίως..
Βρήκα συγγραφέα για να ξαποστάσω θαρρώ.
Πολύ όμορφες οι εκδόσεις Νεφέλη.

Foco d'amor - Βασίλης Βασιλικός

Με άφησε κάπως μετέωρο, το διάβασα αβίαστα, σε ορισμένα σημεία παραλίγο να συγκινηθώ, δεν βίωσα όμως την κάθαρση και αύτο με αφήνει μετέωρο απέναντι σε αυτό το βιβλίο γραμμένο 30 χρόνια πριν σε ένα στυλ πολύ προσωπικό. Δεν είναι μια ακόμα ιστορία αγάπης, είναι σίγουρα κάτι παραπάνω. Αναπόσπαστο μέρος του ευρύτερου ιστορικού και πολιτικού περιβάλλοντος της εποχής.Η αναφορά στον Δάντη μου (επανα)κίνησε το ενδιαφέρον να διαβάσω την κόλαση και ύστερα τον παράδεισο και ας μην έχω κάποιον να μου απαγγείλει στο ημίφωτο τα βράδια του χειμώνα με λίγο κρασί ή κονιάκ.

"...Το χαρτί γράφει ό,τι του πεις. Μα τα κρατάει όλα για τον εαυτό του. Τα δίνει στους άλλους. Σε σένα πίσω, τίποτα..."

Το θαύμα της αναπνοής - Δημήτρης Σωτάκης

Μια παράξενη θέση εργασίας, εύκολο χρήμα χωρίς κόπο. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να περιμένεις σπίτι σου την επόμενη διανομή επίπλών. " Τα χρήματα κατατέθηκαν στην τράπεζα" επαναλαμβάνει ο υπεύθυνος..

Ποιά είναι τα εργασιακά μας όρια άραγε;

Πρωτότυπη ιδέα δοσμένη με όμορφο και απλό τρόπο. Θέλεις απεγνωσμένα να δεις τι θα γίνει στην επόμενη σελίδα. Αρκετά προσωπικό στυλ, θα με αναγκάσει να ασχοληθώ μαζί του ξανά στο μέλλον. Το εξώφυλλο του βιβλίου πάρα πολύ όμορφο.

Ακόμα ένας έλληνας συγγραφέας που άξιζε να διαβάσω από τις εκδόσεις κέδρος.

Ο άνεμος σφυρίζει στην Κουπέλα - Θανάσης Τριαρίδης

Συναρπαστικό. Η κυρία Δομένικα Φρατζή είναι ένας χαρακτήρας που σε σημαδεύει. Μαγικός ρεαλισμός που μου θύμισε κάτι από την πολυαγαπημένη αργεντίνικη σχολή.
Συνεχίζω την ελληνική λογοτεχνική αναζήτηση των τελευταίων βδομάδων και η αλήθεια είναι πως μέχρι στιγμής νιώθω δικαιωμένος. Το βιβλίο διατίθεται και μέσω του διαδικτύου ελεύθερο από κάθε πνευματικό δικαίωμα.
Η αφήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο, ο παραλήπτης είναι άγνωστος, υπάρχει μα δεν αναφέρεται, είναι οι αναμνήσεις ενός μαθητή που είχε την Δομένικα δασκάλα στις δυο πρώτες τάξεις του δημοτικού, μαγικός ρεαλισμός λοιπόν μέσα από την ματιά ενός εφτάχρονου παιδιού που μετά από κάποια χρόνια αποφασίζει να καταγράψει την ιστορία που το στιγμάτισε.
Συναρπαστικό.

ΛΗΘΗ - ΝΙΚΟΣ ΒΛΑΝΤΗΣ

Τους τελευταίους μήνες με έχει πιάσει μια μανία να ανακαλύψω ενδιαφέροντες έλληνες συγγραφείς. Από την μία θέλω να μην παρεμβάλεται ανάμεσα σε μένα και το έργο ο μεταφραστής, από την άλλη η περιέργεια.
Μου λείπουν οι πηγές δυστυχώς, ψάχνω οπότε στα τυφλά κατά κάποιον τρόπο.

Η Λήθη του Νίκου Βλαντή με εξέπληξε ευχάριστα, το διάβασα μονορούφι, το απόλαυσα, όχι τόσο για την γλώσσα που χρησιμοποιεί όσο για το σύμπαν που δημιουργεί. Ο συγγραφέας απαγάγεται παρά την θέλησή του σε μια πόλη, την Λιθόπολη, όπου ζουν λογοτεχνικοί χαρακτήρες, τον φυλακίζουν και τον αναγκάζουν να γράφει. Δεν μου προξένησε τρόμο και δεν ξέρω αν αυτός ήταν ο σκοπός του, είδα μια παραβολή και ταυτίστηκα. Ένας συγγραφέας που τον στοιχιώνουν τα διαβάσματά του.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος και το προτείνω(νομίζω).