Θέα στο σκοτάδι : η ιστορία μιας τρέλας - William Styron

Ποιός έχει άραγε το δικαίωμα να μιλήσει για την κατάθλιψη αν όχι ο ίδιος ο πάσχων; Αυτοβιογραφικό δοκίμιο κάποιου που αρρώστησε, γιατί για αρρώστια πρόκειται και ας είναι παρεξηγημένη και ας μην μπορούν τα συμπτώματά της να περιγραφούν με ακρίβεια. Πολύ δυνατό κείμενο γύρω από ένα θέμα ταμπού όπως η κατάθλιψη, μικρό σε έκταση αλλά εντός θέματος, χωρίς ούτε ένα περιττό λόγο, χωρίς καμιά προσπάθεια ωραιοποίησης ή ηρωοποίησης. Από την μία οι υγιείς να σου λένε πως όλοι έχουν μια κακή μέρα και από την άλλη οι ειδικοί να συνταγογραφούν και κάπου στην μέση ο ασθενής.
Νόμιζα πως όλα τα λογοτεχνικά κείμενα σε σχέση με την κατάθλιψη είναι παρεμφερή με τα βιβλία του Yalom, αλλά έπεσα έξω, εδώ η αδυναμία, η τάση προς την αυτοκτονία και τα υπνωτικά χάπια δεν είναι απλώς μεγάλα λόγια.

" E quindi uscimmo a riveder le stelle.
Κείθε προλάβαμε να ξαναδούμε τα άστρα "

Το κέιμενο πρωτοδημοσιεύτηκε το 1989 στο περιοδικό Vanity Fair. Τον επόμενο χρόνο εκδόθηκε αυτελώς σε βιβλίο.

Εκδόσεις Ποταμός.
Μετάφραση Παλμύρα Ισμυρίδου.

Ο Αθώος - Ίαν Μακγιούαν

Το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου βρίσκει το Βερολίνο χωρισμένο στα δύο, στα δυτικά Άγγλοι και Αμερικανοί, στα ανατολικά οι Ρώσοι. Ένας νέος πόλεμος εξελίσσεται, όχι στα χαρακώματα αυτή την φορά μα στα γραφεία. Ο Λέναρντ, βρετανός υπάλληλος ταχυδρομείου, δεν πρόλαβε λόγω ηλικίας να λάβει μέρος στον πραγματικό πόλεμο. Βρίσκεται στο Βερολίνο για να συμμετάσχει στην διάνοιξη ενός υπόγειου τούνελ πέρα από τον αμερικάνικο τομέα με σκοπό την υποκλοπή πληροφοριών. Είναι η πρώτη φορά που ζει μακριά από το σπίτι του. Το πρώτο βράδυ γνωρίζει την Μαρία, γερμανίδα που κάποτε ήταν παντρεμένη με τον Όττο. Είναι η πρώτη του σχέση.

Ο Αθώος του Ίαν Μακγιούαν είναι ένα βιβλίο τεχνικά άρτιο με πλοκή στέρεα και ισοκατανεμημένη. Μετά τα πρώτα δύο κεφάλαια είναι δύσκολο να το αποχωριστείς, είναι ένα από εκείνα τα βιβλία που σε κάνουν να θέλεις να μάθεις τί θα συμβεί στο τέλος. Ίσως λίγο υπερβολικό σε κάποια σημεία αλλά δοσμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να μην σε ενοχλεί. Ο συγγραφέας φαίνεται πως έχει κάνει πολύπλευρη έρευνα πριν και κατά την διάρκεια της συγγραφής του βιβλίου το οποίο εν μέρει βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Η ανάλυση των χαρακτήρων είναι κάτι παραπάνω από πλήρης.

Είναι το τρίτο του βιβλίο που διαβάζω, προηγήθηκαν τα Μαύρα σκυλιά και το Σάββατο. Τα Μαύρα σκυλιά είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει. Το Σάββατο η αλήθεια είναι ότι με έκανε κάπως να βαρεθώ. Το Αθώο θα τον τοποθετούσα κάπου ανάμεσα.

Εκδόσεις Σέλας.
Μετάφραση Δάφνη Καψαμπέλη.

Έργα του Ίαν Μακγιούαν :

Ο τσιμεντόκηπος (Γράμματα -1982)
Ξένοι στη Βενετία (Σέλας - 1991)
Μαύρα σκυλιά (Σέλας - 1994)
Έμμονη Αγάπη (Νεφέλη - 1999)
Εξιλέωση (Νεφέλη - 1999)
Άμστερνταμ (Νεφέλη - 1999)
Εξιλέωση (Νεφέλη - 2002)
Σάββατο (Νεφέλη - 2006)

Σιωπηλές Ψυχές (2010)

Οι Μέργια δεν ενταφιάζουν τους νεκρούς τους, σύμφωνα με την παράδοση τους ο νεκρός πρέπει να αποτεφρωθεί και η στάχτη του να σκορπιστεί στην θάλασσα. Τα νεκροταφεία τους είναι σχεδόν άδεια. Οι Μέργια είναι φινλανδικό φύλο που ζει στην Ρωσία.
Έτσι λοιπόν δυο φίλοι κινούν για την θάλασσα μεταφέροντας το άψυχο σώμα της συζύγου του ενός. Αυτή είναι η υπόθεση.
Ταινία ρωσικής παραγωγής που στο φεστιβάλ Βενετίας κέρδισε το βραβείο της διεθνούς ένωσης κριτικών.
Υπάρχει μια κεντρική ιδέα, η οποία όμως, κατά την προσωπική μου άποψη, αδυνατεί να μετουσιωθεί σε σενάριο. Σκόρπια ευρήματα χωρίς την επιθυμητή συνοχή. Σε αυτό το σημείο η ταινία χάνει και είναι κρίμα. Είναι κρίμα γιατί οι συνθήκες φαίνεται να υπάρχουν. Ένα ενδιαφέρον θέμα, σκηνοθετική άποψη, όμορφη φωτογραφία που αποτυπώνει υπέροχα το ρωσικό τοπίο και καλές ερμηνείες. Λείπει όμως ο ιστός.
Εξηγούμαι. Δεν πρόκειται για κακή ταινία, όχι σε καμία περίπτωση. Απλά αδυνατεί να ξεπεράσει τον χαρακτηρισμό της ως ενδιαφέρουσα, ενώ θα μπορούσε...
Σκηνοθεσία Αλεξέι Φεντορτσένκο.

Όσο υπάρχει αλκοόλ υπάρχει ελπίδα - Δημήτρης Μαμαλούκας

Ο Δημήτρης αφού ολοκλήρωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις επιστρέφει στην Ιταλία όπου σπούδασε. Αυτή την φορά ως τουρίστας, επιλέγει να επισκεφθεί μια πόλη του βορρά. Εκεί γνωρίζει τον Αντρέα. Ο Αντρέας μένει με την Χριστίνα στον "εφιάλτη", στον 17ο όροφο ενός μπλοκ πολυκατοικιών, που κάποτε κατοικούσαν άνθρωποι, τώρα έχουν εγκαταλειφθεί στους καταραμένους. Η σκοτεινή πλευρά της Ιταλίας.

Με το πρώτο του βιβλίο ο Δημήτρης Μαμαλούκας, δεν μοιάζει να επιδιώκει να αλλάξει τον ρου της ιστορίας της λογοτεχνίας, έχει όμως μια ιστορία να μας διηγηθεί και το κάνει. Με ύφος που υπηρετεί την ιστορία του. Μικρές προτάσεις και χρήση ιταλικών όρων. Σκιαγραφεί όχι μόνο την σκοτεινή πλευρά της Ιταλίας αλλά δίνει και μια εικόνα της ζωής των Ελλήνων φοιτητών εκεί. Η σκηνή με την καφετιέρα και τον λεκέ στο ταβάνι είναι κάτι παραπάνω από πραγματική. Διαβάζεται εύκολα αλλά ίσως όχι και τόσο ευχάριστα. Σε μένα, που πέρασα ένα διάστημα της φοιτητικής μου ζωής στην Ιταλία, ήχησε οικείο. Μου άφησε μια νοσταλγία και μου πυροδότησε έναν ύπνο γεμάτο όνειρα.

Βιογραφικό σημείωμα

Ο Δημήτριος Μαμαλούκας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1968. Σπούδασε φιλοσοφία στην Ιταλία την περίοδο 1987 - 1994. Ασχολείται με τη μετάφραση και γράφει κριτική λογοτεχνίας στην "Κυριακάτικη Αυγή" και στο περιοδικό "Διαβάζω".

Βιβλιογραφία
Όσο υπάρχει αλκοόλ υπάρχει ελπίδα, Απόπειρα, 2000,
Ο μεγάλος θάνατος του Βοτανικού, Καστανιώτης, 2003,
Η απαγωγή του εκδότη, Καστανιώτης, 2005,
Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα, Καστανιώτης, 2007,
Η μοναξιά της ασφάλτου, Λιβάνης, 2008,
Κοπέλα που σε λένε Φίνι, Λιβάνης, 2009.
Συμμετείχε στις ανθολογίες διηγημάτων : Ελληνικά εγκλήματα, Υπόγειες ιστορίες, Το τελευταίο ταξίδι.

Μπριζ, η νεκρή πόλη - Ζορζ Ρόντενμπακ

Ο Ούγκο Βιάν μετά την απώλεια της νεαρής γυναίκας του επιλέγει να μετακομίσει στην βελγική Μπριζ θεωρώντας την ως την πλέον κατάλληλη πόλη για να στεγάσει την θλίψη του. Πέντε χρόνια περνάνε έτσι ζώντας με την οικονόμο του Μπαρμπ σε ένα σπίτι γεμάτο από πράγματα της, πρόωρα χαμένης, συντρόφου του. Κάθε μέρα με την δύση του ήλιου βγαίνει βόλτα στην πόλη. Ένα βράδυ συναντά στον δρόμο την Τζέιν. Η ομοιότητά της με την νεκρή σύζυγο είναι καταπληκτική.

Η ιστορία εξελίσσεται κατά το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα στην Μπριζ, μια πόλη επιβλητικά στενάχωρη και με έντονο το θρησκευτικό στοιχείο. Θα μπορούσε να είναι το σενάριο μιας παλιάς ταινίας, με πολλά κοντινά στα πρόσωπα και με έναν περιγραφικό τρόπο κινηματογράφισης.

Μετάφραση Απόστολος Παναγιώτου.
Εκδόσεις Παρασκήνιο.


Βιογραφικό σημείωμα

Ζορζ Ρόντενμπακ (1855 - 1898)
Βέλγος συγγραφέας, αριστοκρατικής καταγωγής. Έζησε στο Παρίσι, όπου συνδέθηκε με τους μεγάλους συμβολιστές. Ιδρυτής της λογοτεχνικής ομάδας "Νεαρό Βέλγιο", στενός φίλος του Μαλαρμέ. Δραματουργός, ποιητής στίχων γλαφυρών και μελαγχολικών, όπως οι συλλογές του Λευκή νιότη και το Βασίλειο της σιωπής. Εντοπίζει με ακρίβεια την ανθρώπινη μοναξιά και τάσσεται εναντίον της στα μυθιστορήματά του Μπριζ, η νεκρή πόλη και Ο κωδωνοκρούστης.

Δόκτωρ Πασαβέντο - Ενρίκε Βίλα Μάτας

Το τελευταίο εξάμηνο έπεφτα όλο και πιο συχνά πάνω σε αναφορές σχετικές με τον καταλανό συγγραφέα Ενρίκε Βίλα-Μάτας, ειδικά στα βιβλιοφιλικά μπλογκς. Ήταν λοιπόν στα υπόψην αλλά πάντα κάτι προηγείτο, ώσπου έφτασε η στιγμή να βρεθεί στην στίβα με τα προς ανάγνωση βιβλία.
Δεν ξέρω αν διάβασα το πιο αντιπροσωπευτικό του έργο και δεν θα το μάθω πριν να έρθω σε επαφή με το υπόλοιπο έργο του, αλλά το συγκεκριμένο μπορώ να πω ότι μου άρεσε πολύ. Με υπνώτισε και με παρέσυρε μαζί με τον δόκτορα Πασαβέντο στο ταξίδι του προς την εξαφάνιση.
Ταξίδι που βρίθει λογοτεχνικών αναφορών, συγγραφέας που αγαπάει την λογοτεχνία, επηρεάζεται από αυτήν και βασανίζεται από τους δαίμονες της δημιουργίας.
Λογοτεχνία υψηλού επιπέδου. Κάθε σελίδα αποπνέει την αύρα των μεγάλων έργων της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Η πραγματική εξαφάνιση της Αγκάθα Κρίστι, η απομόνωση του Βάλζερ σε ψυχιατρική κλινική, η ανάγκη για μοναξιά του Κάφκα και ο γρίφος Πίντσον. Η εμμονή για εξαφάνιση και για συσχετισμό καταστάσεων, φαινομενικά ανεξάρτητων, που λαμβάνουν χώρα στην οδό Βανώ στο Παρίσι. Φυγή δίχως τέλος. Είναι σύνθετο και προσωπικό το σύμπαν που κατασκευάζει ο Βίλα - Μάτας μέσα στο οποίο κινείται ο δόκτορ Πασαβέντο προσπαθώντας να να εξαφανιστεί.

Μετάφραση Ναννά Παπανικολάου.
Εκδόσεις Καστανιώτη.

υγ Μέσα από τις αναρτήσεις μου προσπαθώ απλώς να αποδώσω την αίσθηση που μου άφησε αυτό για το οποίο έπελεξα να γράψω, δεν είναι σε καμία περίπτωση κριτική ή ανάλυση.
Μια όμορφη κριτική - ανάλυση του έργου του Βίλα - Μάτας υπάρχει στο μπλογκ Αναγνωστική αδεία , ρίξτε μια ματιά αν το επιθυμείτε.

Λα Πουπέ @ Θέατρο Σφενδόνη

Πρώτη φορά σε μονόλογο και νιώθω τυχερός, βέβαια δεν πήγα εντελώς στα τυφλά, είχα πυξίδα την υπoγραφή του αγαπημένου συγγραφέα Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη ( την ανάρτηση για τα βιβλία του, Φιλοξενούμενος και Τέσσερις τοίχοι, μπορείτε να την βρείτε εδώ ).

Το θέατρο Σφενδόνη είναι πολύ όμορφο , η επιλογή δε να τοποθετηθούν αντικριστά οι κερκίδες, για την συγκεκριμένη τουλάχιστον παράσταση, ήταν πολύ επιτυχημένη, έθετε κατά κάποιον τρόπον το κοινό απέναντι στο κοινό.
Ο χώρος ανάμεσα στις δύο κερκίδες ανήκε ολοκληρωτικά στην κυρία Κοκκίνου, η οποία στον ρόλο της μοδίστρας με καθήλωσε με την ερμηνεία της. Δική της επίσης και η σκηνοθεσία. Μου άρεσε αυτό το διπλό "παιχνίδι", από την μία ο λόγος και από την άλλη ένας διαρκής αυτοσχεδιασμός με τα χαρτόκουτα διαφόρων μεγεθών, τα οποία ,υπακούοντας σε ένα αυστηρότατο πλάνο, μετακινούσε κατά την διάρκεια της παράστασης για να τα φέρει εκεί που σκόπευε με το τέλος της. Πολύ λειτουργικό, όχι ακριβό και έξυπνα στημένο το σκηνικό, το οποίο και επιμελήθηκε η Ν. Αλεξίου.Υπέροχο το κουστούμι της Χρ. Μαθέα. Το κείμενο ήταν πολύ δυνατό, ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης είναι τουλάχιστον ταλαντούχος. Τον διακρίνει μια οξυδέρκεια στην γραφή. Όπως και τα βιβλία του έτσι και το θεατρικό του κείμενο ήταν ταυτόχρονα προσωπικό και κοινό.

Πώς μπορεί κάποιος να σκηνοθετήσει τον εαυτό του σε έναν μονόλογο άραγε; Πώς γίνεται να έχει άποψη για το αποτέλεσμα; Ρητορικά και τα δύο ερωτήματα, φανερώνουν μάλλον προσωπική άγνοια και μικρή θεατρική τριβή. Η Αν.Κοκκίνου μου απέδειξε ότι γίνεται, τώρα το πώς είναι ένα άλλο ζήτημα.

Ένα με ενόχλησε, μάλλον επειδή δεν μπόρεσα να καταλάβω την χρησιμότητά του.. Τα τραγούδια. Τέσσερα στον αριθμό, το μόνο που κατάφεραν ήταν να με αποσπούν και να με προσγειώνουν απότομα. Δεν ξέρω αν ήταν μέρος του κειμένου ή σκηνοθετική επιλογή αλλά προσωπικά δεν μου άρεσε και θα είχα την περιέργεια να ακούσω τον αντίλογο.

Μια πολύ καλή παράσταση, one woman show. Το γεγονός ότι συνεχίζει για τρίτη χρονιά, στην προκειμένη περίπτωση, είναι μια απόδειξη.

Submarino (2010)

Συνιδρυτής ,μαζί με το Λαρς Φον Τρίερ, του δόγματος 95 , ο Τόμας Βίντεμπεργκ μας χάρισε το 1998 το Festen (οικγενειακή γιορτή), ίσως το δυνατότερο οικογενειακό δράμα μετά το Tokyo Story (1953) του μεγάλου Ιάπωνα ,Όζου.
Έχω μια ιδιαίτερη αγάπη για το σινεμά του βορρά, εκτιμώ βαθύτατα την σωστή χρήση των μέσων. Δείχνουν να έχουν επίγνωση των δυνατοτήτων τους και φροντίζουν για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Στηρίζονται σε δυνατά και δουλεμένα σενάρια και η αντίληψη περί υποκριτικής είναι πολύ κοντά στην δική μου (ταπεινή) άποψη.
Το σινεμά τους δεν είναι χτεσινό, στηρίζεται σε μια μεγάλη παράδοση με σκηνοθέτες σύμβολα όπως ο Carl Theodor Dreyer και ο Ingmar Bergman, και μπορεί πλέον να μην υπάρχει στον ίδιο βαθμό το μεταφυσικό στοιχείο αλλά αυτό δεν στερεί τίποτα από την δυναμική της εικόνας και του λόγου, της μαγιάς δηλαδή. Είναι πολλοί οι σκηνοθέτες που θα μπορούσα να προτείνω, στους προαναφερθέντες θα πρόσθετα τον Kaurismaki, την Bier και τον Per Fly.


Λίγα λόγια για το Submarino τώρα.
Ο Νικ και ο μικρότερος αδερφός του φροντίζουν το νεογέννητο αδερφάκι τους ενώ η μάνα τους λείπει συνέχεια από το σπίτι όντας αλκοολική. Το μωρό πεθαίνει και τα δυο αδέρφια πιστεύουν ότι ήταν δική τους ευθύνη. Αυτό αποτελεί ένα μεγάλο τραύμα που καθορίζει τις ζωές τους. Χρόνια αργότερα θα συναντηθούν στην κηδεία της μητέρας τους.

Ο Βίντεμπεργκ επιστρέφει με ένα δυνατό δράμα, προσεγγίζει με τον δικό του τρόπο την σκοτεινή πλευρά της δανέζικης κοινωνίας και μας λέει πως ότι λάμπει συχνά δεν είναι καθαρός χρυσός. Η ταινία έχει όλα τα στοιχεία που αγαπώ στο σκανδιναβικό σινεμά, δυνατό σενάριο και ερμηνείες. Η φωτογραφία είναι η αποτύπωση των χρωμάτων που κυριαρχούν ( έστω και κάπως στερεοτυπικά) στις βόρειες χώρες. Το φινάλε είναι ευφυές.

Μια πολύ δυνατή ταινία η οποία από ότι κατάλαβα δεν είχε και μεγάλη απήχηση στο ελληνικό, τουλάχιστον, κοινό.

Biutiful (2010)

Ώμορφη Βαρκελώνη. Γροθιά στο τουριστικό στερεότυπο της πρωτεύουσας της Καταλoνίας. Αλήθεια ποιός θα ήθελε να την επισκεφθεί στο άμεσο μέλλον μετά την θέαση της ταινίας;

Ο Uxbal ( Javier Bardem) είναι ένας άντρας σε ελεύθερη πτώση, ένας αντιήρωας σε έναν κόσμο που δεν χωράει ήρωες πια, κινείται στο μητροπολιτικό περιθώριο, δείχνει να θέλει αλλά να μην μπορεί να φανεί αντάξιος των προσωπικών του αξιών.

Ο Ινιάριτου ( Amores Perros, 21 Grams, Babel) επιστρέφει με ένα ακόμα δράμα. Υπάρχουν και σε αυτήν την ταινία τρεις παράλληλες ιστορίες, απλά αυτή την φορά σχεδόν εφάπτονται, δεν συναντώνται απλώς. Ο μεξικανός κάνει ταινία κάθε τρία με τέσσερα χρόνια και αυτό αντανακλάται στο σενάριο, κυρίως. Ταινίες δουλεμένες στην λεπτομέρεια. Το Biutiful θα μπορούσε να θεωρηθεί και δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ, ως ένα σημείο βέβαια.

Ο Μπαρδέμ, βραβευμένος στο περσινό φεστιβαλ των Καννών είναι εξαιρετικός, τον βοηθάει και ο ρόλος του, ο οποίος είναι αρκετά αβανταδόρικος. Πρόκειται για μεγάλο ηθοποιό και φροντίζει να το δείχνει σε κάθε ευκαιρία. Η Maricel Alvarez στο ρόλο της διαταραγμένης ψυχικά πρώην συζύγου είναι συγκλονιστική.

Η ταινία είναι λίγο τεράστια, 147 λεπτά για την ακρίβεια αλλά δεν πιστεύω να ένιαξε κανέναν, κυλάει τόσο αβίαστα που αποδεικνύει θαρρείς την σχετικότητα του χρόνου. Είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό το γεγονός ότι δεν κάνει σε κανένα σημείο κοιλιά. Τα παραπάνω αποτελούν ένα επιπρόσθετο σχόλιο σχετικά με την δουλειά που προηγείται του γυρίσματος.

Κάτι τελευταίο, μου άρεσε το πως χειρίστηκε το μεταφυσικό στοιχείο σε ένα περιβάλλον ωμά ρεαλιστικό.

Πρόκειται σίγουρα για μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς ( μακάρι βέβαια να διαψευστώ!)

Η φωνή - Γιώργος Σταματόπουλος

Ένα πρώτο ερώτημα που σου αφήνει είναι εάν πρόκειται για μυθιστόρημα ή δοκίμιο. Μάλλον είναι κάτι ανάμεσα στα δύο τελικά, ίσως λίγο άνισα δοσμένο αλλά είναι τέτοια η αγωνία του συγγραφέα που σε παρασέρνει μαζί του, σε ένα προσωπικό ταξίδι στην καθημερινότητά του, στην προσωπική αναζήτηση, στον απολογισμό, στο ταμείο ανάμεσα στην θεωρία και στην πράξη, στο παρελθόν και στο μέλλον που σαν στενό ρούχο κρέμεται στο παρόν.

Η υπόθεση είναι περίπου η ακόλουθη : ο πρωταγωνιστής οδηγώντας ακούει ραδιόφωνο, κάποια στιγμή στα διόδια της Ελευσίνας το σήμα χάνεται και το καντράν τρελένεται και τότε μια φωνή λέει τα εξής : " Οι άθλιοι του 21ου αιώνα, ξένοι, πρόσφυγες, αιρετικοί,του λόγου, της επιθυμίας και της σκέψης, θα βρουν καταφύγιο στην ευρυχωρία του πνεύματος, διαφορετικά το μέλλον θα είναι μια πλήμμη φρίκης..." και ανανεώνει το ραντεβού για την επόμενη εβδομάδα την ίδια ώρα. Ο δοκιμιακός λόγος του εκφωνητή συντροφεύει, όχι πάντα ευχάριστα, τον αφηγητή κατά την διάρκεια των επόμενων εβδομάδων σε μια παρτίδα ,κυρίως, εγκεφαλική.

Το διάβασα αβίαστα, με άγγιξε σε πολλά σημεία και αν και σε μερικά έχω τις ενστάσεις μου, συμβιβάζομαι με το ότι πρόκειται ίσως για το προσωπικό στυλ γραφής του συγγραφέα.

Σύντομο βιογραφικό σημείωμα:

Ο Γιώργος Σταματόπουλος γεννήθηκε στο Κεφαλάρι Κορινθίας το 1956. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες και κοινωνιολογία στο Πάντειο πανεπιστήμιο και εργάζεται ως δημοσιογράφος στην Ελευθεροτυπία. Έχει εκδώσει τα βιβλία: Δοκιμή, Δρόμος, 1983, Αμμουδιές στην Απρόσιτη Διαφάνεια, Ελληνικά Γράμματα, 1994, T.V. η μεγάλη αδελφή, Δελφίνι, 1995, Μέσα Προσεγγίσεις (Ο λόγος ως ανάσχεσις στον εκχυδαϊσμό της επικοινωνίας), Παρουσία, 1996, Νους θυμός εφ'ήμερη, Καστανιώτη, 2000, Έρωτας -Ανθρώπου μύησις, Καστανιώτη,2000, Η φωνή ,Καστανιώτη, 2005.

2L8 , Electric Litany , Masturbation Goes Cloud @ An Club by Arte Fiasco

Είναι κάποια βράδια που η πρωτεύουσα είναι μια μεγάλη βιτρίνα διασκέδασης, κάποια βράδια όμως πίσω από τις πολύκοσμες βιτρίνες υπάρχουν και κάποιες υπόγειες γιορτές. Τέτοια ήταν η γιορτή που έστησε η κολεκτίβα Arte Fiasco την Παρασκευή 14 Γενάρη στο υπόγειο Αν club με την συμμετοχή των 2L8 , Electric Litany και Masturbation Goes Cloud.
Πρώτα από όλα νιώθω την υποχρέωση να αναφερθώ στα 10 ευρώ που κόστιζε η είσοδος, μια τιμή που σε πείθει ότι έπρεπε να μπει για να βγουν τα λειτουργικά κόστη της βραδιάς, γιατί όσο και να μας αρέσει το τζάμπα πρέπει να σκεφτόμαστε και λίγο πιο πέρα.

Την βραδιά άνοιξαν η "μαλακία πάει σύννεφο" ή αλλιώς Masturbation goes cloud. Ήταν ο άγνωστος Χ για μένα, δεν είχα προλάβει να ακούσω καλά καλά το Myspace των παιδιών, από αυτή τήν άποψη ήταν η ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς. Δεμένη μπάντα με σφιχτό ήχο , ήταν κάτι παραπάνω από καλή εισαγωγή για την συνέχεια της βραδιάς. Η απουσία φωνητικών είναι ,κατά την προσωπική μου άποψη, συχνά μια παγίδα, μια παγίδα πλήρους ελευθερίας, δεν έχει νόημα να αναφέρω μπάντες που πιστεύω ότι έπεσαν σε αυτήν την παγίδα, αυτό που έχει όμως αξία είναι ότι τα παιδιά χτίζουνε τα κομμάτια τους με έναν τρόπο παράξενα και όμορφα λογικό.

Οι Electric Litany, οι οποίοι και ακολούθησαν, ήταν ο κύριος λόγος για τον οποίο κατήφορισα ως τα εξάρχεια χτες το βράδυ, το How to be a child and win the war, είναι αυτό που λέμε δισκάρα. Δεν είχα καταφέρει να πάω σε κανένα live τους επί ελληνικού εδάφους και μου είχε μείνει ένα μικρό απωθημένο η αλήθεια είναι. Πριν από κάποια χρόνια μέσα από ένα forum ήρθα σε επαφή με τους DEOY (Dead Eyes Of Youth), μπάντα ελληνική ορμώμενη από την Κέρκυρα. Η χαρά του να ανακαλύπτεις μια καινούργια γαμάτη μπάντα είναι τεράστια, και το αποστολικό σου χρέος ,επίσης. Στους DEOY λοιπόν (δεν μπορώ να βρω παρά την σχετική αναζήτηση αν είναι ακόμα κατά κάποιο τρόπο ενεργή η μπάντα ή όχι) συμμετείχε ο Αλέξανδρος Μιάρης, μέλος σήμερα των Electric Litany. Το χτεσινό είναι ένα από τα πιο απόκοσμα live, που έχω δει. Εκπληκτικοί.

Αφού λοιπόν ο τραγουδιστής των Electric Litany (βλέπε Αλέξανδρος Μιάρης) μας κάλεσε στην Κερατέα την Κυριακή για να σταθούμε στο πλάι των κατοίκων στον αγώνα τους ενάντια στην χωματερή, που κάποιοι θέλουν να κατασκευαστεί εκεί, μας χάρισαν το πανέμορφο Tear με την εισαγωγή να ανήκει στον Γιάννη Ρίτσο να απαγγέλει μέρος της Σονάτας του Σεληνόφωτος, εγκατέλειψαν την σκηνή για να δώσουν την θέση τους στους 2L8.

Τους 2L8 τους γνώριζα κυρίως εξ ακοής και μέσα από κάποια βιντεάκια στο Youtube, ήθελα λοιπόν να ολοκληρώσω την εικόνα μου για αυτούς βλέποντας τους επί τω έργω, και χτες ήταν η βραδιά. Πολυμελές σχήμα με ηθικό αυτουργό των Κώστα Βοζίκη, συνδιάζει την ιδιαίτερη σκηνική παρουσία με τον ηλεκτρικό ήχο. Πολύ ιδιαίτερο αυτό που άκουσα χτες το βράδυ, είχε μεγαλύτερη δυναμική από ότι στους δύο έως τώρα δίσκους (οι οποίοι είναι ο ορισμός της καλαίσθητης έκδοσης) που έχουν κυκλοφορήσει. Ο χαρακτηρισμός art punk ,μου κάνει κλικ για να χαρακτηρίσω με δυο λέξεις την μουσική αυτής της ιδιαίτερης μπάντας. Join the resistance ,fall in love!

Πολλά συγχαρητήρια στους ιθύνοντες της βραδιάς. Οι της Arte Fiasco να είναι σίγουροι πως ο κόσμος θα ακολουθήσει αν συνεχίσουν στο ίδιο μονοπάτι.

Και τώρα links!

Masturbation goes cloud @ myspace

Electric Litany @ myspace , www.electriclitany.com

2L8 @ myspace , www.2-l8.gr

Arte Fiasco @ myspace

DEOY @ Myspace , www.deoy.com

Η Μητέρα του Σκύλου - Παύλος Μάτεσις

Κόλλησαν οι σελίδες στα χέρια μου και δεν γύρναγαν, αν δεν ήμουν ψυχαναγκαστικός ίσως να το είχα αφήσει στην σελίδα εκατό, ίσως, όμως, αν με βάραιναν περισσότερα χρόνια και βιώματα να μου ήταν πιο οικείο.
Ήθελα από καιρό να διαβάσω κάτι δικό του, διάφορες πηγές με οδήγησαν στο συμπέρασμα πως η Μητέρα του Σκύλου ήταν άξιο δείγμα γραφής του Μάτεσι, βιβλίο που εκτός της εγχώριας πορείας του έχει μεταφραστεί και σε αρκετές χώρες του εξωτερικού, μου φαίνεται σκληρό να το χαρακτηρίσω υπερεκτιμημένο. Δεν το απόλαυσα και δεν με έθελξε.

Η Ραραού (εκ του Ρουμπίνη προερχόμενο) αναφέρεται στα παιδικά της χρόνια στις Επάλξεις, παιδικά χρόνια που επισκιάστηκαν από την ιταλογερμανική κατοχή, ύστερα με το τέλος του πολέμου μετακόμισε στην Αθήνα όπου και βρήκε το δρόμο της σιγά σιγά...

Θα ήθελα να πω ότι θα ήθελα να διαβάσω ακόμη κάτι δικό του, όμως προς το παρόν το αποκλείω, ίσως κάποια στιγμή στο μελλόν το επιχειρήσω.

Ondine (2009)

Ήθελα να το έχω δει στο σινεμά, τόσο λόγω του σκηνοθέτη Neil Jordan ,όσο και του διευθυντή φωτογραφίας Christopher Doyle, αλλά δεν τα κατάφερα. Σήμερα όμως έπεσα πάνω του στο video club και δεν έκανα το λάθος δεύτερη φορά.

Το παιχνίδι των λυγμών (1992) είναι η ταινία που καθιέρωσε τον ιρλανδό σκηνοθέτη, είναι επίσης η ταινία που κατά την προσωπική μου γνώμη είναι η ομορφότερη ανάμεσα σε μια αξιοζήλευτη φιλμογραφία.

Ο Syracuse που είναι μάλλον γνωστότερος ως Circus είναι ψαράς, χωρισμένος με παιδί, πρώην αλκοολικός που ελλείψει ομάδας ανώνυμων αλκοολικών ενημερώνει τον παππά της ενορίας του για τα κατορθωματά του. Μια μέρα ψαρεύει την Ondine που σύμφωνα με την κόρη του είναι πλάσμα της θάλασσας με μαγικές ιδιότητες...

Μαγικός ρεαλισμός, αυτός ο χαρακτηρισμός στριφογυρίζει στο μυαλό μου τα τελευταία λεπτά, είναι και η Ιρλανδία η γεμάτη θρύλους που δίνει μια άλλη διάσταση ακόμα και στην πιο απλή ιστορία, δεν ξέρω αν είναι δόκιμος ο όρος κινηματογραφικά και ίσως δεν έχει και τόση σημασία τελικά.

Πολύ καλή η φωτογραφία, ατμοσφαιρική ,αν και δεν ξέρω αν μια απλή λέξη μπορεί να σταθεί απέναντι από την τέχνη του μεγάλου Christopher Doyle. Είναι ένα από τα ονόματα που δεν μπορώ να ξεχάσω όσο επιρρεπής και αν είμαι, με έχουν στοιχιώσει οι εικόνες του... In the mood for love, 2046, Paranoid park , Limits of control.. Γιατί ο κινηματογράφος είναι κινούμενη φωτογραφία και είναι ωραίο να βλέπεις ωραίο κινηματογράφο.

Το Ondine είναι μια πολύ καλή ταινία που μετάνιωσα που δεν την είδα στο σινεμά. Ο Neil Jordan είναι ένας ακόμα μεγάλος βρετανός σκηνοθέτης.
Αξίζει να το δεις.

Μια χρονιά ακόμα - Μάικ Λι

Ζήτω το ρεαλιστικό σινεμά. Ζήτω τα καλοδουλεμένα ,σφιχτά σενάρια. Ζήτω οι καλές ερμηνείες. Ζήτω η σωστή χρήση των μέσων. Ζήτω η αγάπη για το σινεμά. Ζήτω ο Μάικ Λι, ζήτω ο σύγχρονος βρετανικός κινηματογράφος που όλο διαμαντάκια κρύβει!

Είναι από τις μεγαλύτερες απολαύσεις, να πέφτουν οι τίτλοι τέλους και εσύ να μένεις με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη, σαν παιδί που άκουσε μια όμορφη ιστορία και αποκοιμήθηκε. Δεν ήταν η πρώτη μου επαφή με τον κινηματογραφικό κόσμο του Μάικ Λι, αλλά ο ενθουσιασμός είναι ο ίδιος, όσο συνεχίζει να γυρίζει ταινίες σε αυτό το επίπεδο, τόσο θα διατηρείται και η χαρά.

Ο Τομ και η Τζέρυ είναι ένα ζευγάρι που ζει σε αρμονία, ο γιος τους είναι πια ανεξάρτητος και σε ηλικία γάμου, έχουν τον κήπο τους που τους απασχολεί στον ελεύθερο χρόνο, αλλά και κάποιους φίλους με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που κάποιοι φίλοι έχουν. Κάπως έτσι περνά μια χρονιά ακόμη...

Παρέα με τον Λόουτς αποτελούν την βιτρίνα του βρετανικού σινεμά, δεν είναι μόνο αυτοί όμως, με λίγη διάθεση και το σχετικό ψάξιμο θα βρεθείτε προ εκπλήξεων.
Εδώ το λινκ για την φιλμογραφία του Λι στο IMDB, όσοι πιστοί λοιπόν προσέλθετε!

Nalyssa Green @ Άνθωπος

Κάποτε περίμενες κάποιον ψαγμένο φίλο να σου περάσει μια home made κασσέτα ενός νέου μουσικού, πλέον όμως αρκεί μια ηλεκτρονική διεύθυνση και με ένα κλικ έρχεσαι σε επαφή με το έργο κάποιου που ως τότε δεν γνώριζες. Υπάρχει μια παράξενη οικειότητα σε αυτήν την ενέργεια.
Πριν από μια εβδομάδα άκουσα τα τραγούδια της Nalyssa για πρώτη φορά μέσα από την σελίδα της στο myspace, ταυτόχρονα σχεδόν άρχισα να ψάχνω περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το καλλιτεχνικό της ποιόν, έτσι λοιπόν έπεσα πάνω στο χτεσινό ακουστικό live στον Άνθρωπο. Συγκυρία όμορφη!

Το μέρος αποδείχτηκε μικρό, αλλά δεν νομίζω η πολυκοσμία να ενόχλησε κανέναν, είναι όμορφο να μοιράζεσαι τέτοιες στιγμές ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν την θετική διάθεση να έρθουν σε επαφή με κάτι το άγνωστο(;).
Οι τιμές του μπαρ ενίσχυσαν το όλο κλίμα, πιστεύω ακράδαντα ότι ένα μπαρ που σέβεται οικονομικά τους πελάτες του θα έχει κέρδος στο τέλος της βραδιάς. Γύρω στις 11 οι τρεις μουσικοί πήραν τις θέσεις τους, οι πρώτες νότες εμφανίστηκαν, το ντροπαλό καλωσόρισμα της τραγουδίστριας- μουσικού- δημιουργού και δεκάδες χαμόγελα σχηματίστηκαν. Ήταν πολύ όμορφη η βραδιά που μας χάρισε το τρίο, η επιλογή για ακουστικό σετ τόνισε τον παρεϊστικο χαρακτήρα.
Ιδιαίτερη η στιγμή όταν έκανε την εμφάνισή του ένας ακροβάτης που συγκέντρωσε τα βλέμματα του κοινού με την Nalyssa να περνάει για ένα τραγόυδι σε δεύτερο πλάνο προσφέροντας όμως μία από τις πιο δυνατές εκτελέσεις της βραδιάς. Αρμόζει ιδιαίτερη μνεία στους μουσικούς.

Να ακούσετε το myspace της www.myspace.com/nalyssagreen
Να επισκεφτείτε το site της www.nalyssagreen.com από όπου μπορείτε επίσης να κατεβάσετε ή να αγοράσετε το άλμπουμ της Barok.
Προς το παρόν δεν ανήκει σε κάποια δισκογραφική εταιρεία αλλά δεν νομίζω να δυσκολευτεί ιδιαίτερα.

υγ Χτες ήταν που ανακοινώθηκαν και κάποια μέτρα (ή μήπως ήταν δεσμεύσεις) της κυβέρνησης σχετικά με το ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Φοβού τους Δαναούς και ας λένε πως θα φέρουν δώρα.

1.000.000 Στιγμές - Μιχάλης Φουντουκλής

Πριν αρκετά χρόνια ένας φίλος μου Ισπανός ,που σπούδαζε σκηνοθεσία κινηματογράφου μα η ζωή τον έφερε να δουλεύει σε τράπεζα, έλεγε πως οι περισσότεροι δημιουργοί θέλουν κάποια στιγμή να μιλήσουν, ο καθένας στην γλώσσα του, για τις παρέες, τα όνειρα, τα μπαρ, τα ταξίδια και τους έρωτες των νεανικών τους χρόνων. Τότε το είχα αποδεχτεί ως τα λόγια μιας αυθεντίας, μα ποτέ δεν το επεξεργάστηκα περισσότερο. Διαβάζοντας όμως το βιβλίο του Μιχάλη κατάλαβα πως δεν είναι ανάγκη μόνο του εκάστοτε δημιουργού μα και του δέκτη, εμού του ιδίου στην συγκεκριμένη περίπτωση.

Δεν ξέρω αν όντως το βιβλίο περιλαμβάνει 1,000,000 στιγμές, ξέρω όμως ότι περιλαμβάνει πολλές στιγμές που έζησα ή που θέλησα να ζήσω. Πρόζα υψηλού επιπέδου, μια φρέσκια ματιά στην αποκαλούμενη φοιτητική ζωή, την κάπως παρεξηγημένη που συχνά χαρακτηρίζεται ως ανέμελη ,αδίκως.

Αρχή λοιπόν της νέας αναγνωστικής χρονιάς με το πρώτο βιβλίο ενός νέου συγγραφέα που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες από τις Βορειοδυτικές εκδόσεις έναν νέο εκδοτικό οίκο με έδρα τα Γιάννενα.

Στην πέμπτη σελίδα βρίσκεται μια όμορφη έκπληξη, εκεί που στα άλλα βιβλία βρίσκεται καλώς ή κακώς μια σειρά από απαγορεύσεις εδώ υπάρχει μια σειρά από ελευθερίες! Επιτρέπεται η αναπαραγωγή, διανομή και όλα τα σχετικά! Ρίξτε μια ματιά στο μανιφέστο των εκδόσεων και θα καταλάβετε πόση αγάπη υπάρχει εκεί για το βιβλίο. Επίσης μπορεί κάποιος να το κατεβάσει νόμιμα και δωρεάν!

Η επαρχία, η Ελλάδα μα κυρίως το βιβλίο έχουν ανάγκη από τέτοιες μικρές επαναστάσεις.

Βιογραφικό σημείωμα

Ο Μιχάλης Φουντουκλής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1983. Αποφοίτησε από την σχολή Αρχιτεκτόνων μηχανικών του πανεπιστημίου Πατρών και το 2010 ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό πρόγραμμα στο ινστιτούτο Προχωρημένης Αρχιτεκτονικής της Καταλονίας. Γράφει παραμύθια από μικρός και έχει συμμετάσχει στην ανθολογία Θρύλοι του Σύμπαντος (εκδ. συμπαντικές διαδρομές) Το 1.000.000 στιγμές είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.
Διατηρεί ένα ιστολόγιο με το ψευδώνυμο Κύριος Καρπούζης στο http://kkarpoyzhs.wordpress.com/ .

Η Τυφλή Ακτή - Κάρλος Μαρία Ντομίνγκες

Μπορεί κάποιος να νιώθει αποστασιοποιημένος από το κλίμα του τέλους και της νέας αρχής, όμως είναι δύσκολο να μην παρασυρθεί ως ένα σημείο από την ημερολογιακή συμβολικότητα.

Όταν πριν χρόνια είχα διαβάσει το Χάρτινο σπίτι με είχε συγκινήσει η αγάπη για το Βιβλίο του πρωταγωνιστή και κατά προέκταση του ίδιου του αργεντινού συγγραφέα, οπότε αντικρύζοντας στην προθήκη του βιβλιοπωλείου μεταφρασμένο το νέο του βιβλίο ήταν λογική η επιλογή να με συντροφεύσει την τελευταία μέρα του 2010, μιας χρονιάς κατά την οποία είχα την τύχη και την ευκαιρία να διαβάσω αρκετά (αν και πάντα πιστεύεις ότι υπήρχε η δυνατότητα για λίγο παραπάνω).

Ο αφηγητής περιγράφει την ιστορία του Αρτούρο και της Καμπότζη, που η Ιστορία,η πολιτική, ο έρωτας, μα πάνω από όλα η μοίρα υφάνανε. Το εύρημα της αφήγησης είναι πολύ δυνατό και έξυπνο. Ο λόγος είναι πρωταγωνιστής και ποιητής. Ο τόπος , η τυφλή ακτή, είναι λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω από εκεί που κάποτε είχε χτστεί το χάρτινο σπίτι.

Ο Κάρλος Μαρία Ντομίνγκες γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής το 1955. Από το 1989 ζει στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης. Ξεκίνησε ως δημοσιογράφος στο περιοδικό Crisis.

Η μετάφραση είναι της Λένας Φραγκοπούλου.
Από τις εκδόσεις Πατάκη, όπου αν αποσίαζε η αντιαισθητική υποσημείωση - Το καινούριο μυθιστόρημα του συγγραφέα του λογοτεχνικού μπεστ σέλερ "Το χάρτινο σπίτι"- από το εξώφυλλο του βιβλίου, θα ήταν συμπαθέστερη.