Ακόμα μια σελίδα, σκέφτεσαι, και θα το αφήσω και κάπως έτσι περνάνε οι σελίδες, στις φωτογραφίες που παρεμβάλονται της ιστορίας του Ζακ Άουστερλιτς ξαποστένει η ματιά για λίγο πριν να συνεχίσει την ανάγνωση. Μάστορας της γλώσσας ο Ζέμπαλντ, κατέχει την γνώση της γραφής, την συνταγή με τις αναλογίες. Είναι από εκείνες τις φορές που διαβάζοντας το μεταφρασμένο κείμενο αναλογίζομαι πως θα μου άρεσε να μπορούσα να διαβάσω από το πρωτότυπο, συναίσθημα το οποίο δεν έχει να κάνει τόσο με το μεταφραστικό αποτέλεσμα, το οποίο δια χειρός Ιωάννας Μεϊτάνη είναι πραγματικά υψηλού επιπέδου, όσο με την δυναμική του πρωτοτύπου.
Όταν πέρυσι το καλοκαίρι διάβαζα το «Οι δακτύλιοι του Κρόνου» ήξερα πως αργά ή γρήγορα θα επέστρεφα στο λογοτεχνικό σύμπαν του ιδιαίτερου αυτού γερμανού συγγραφέα. Το ίδιο νιώθω και τώρα μετά το πέρας της δεύτερης επαφής μου με το έργο του.
Δεν είναι μόνο ο τρόπος γραφής του ιδιαίτερος. Αυτό το οποίο με εντυπωσιάζει και με ελκύει στο έργο του είναι το γεγονός ότι αν και με την μορφή μυθιστορήματος τα έργα του τείνουν περισσότερο στο να χαρακτηριστούν ως μελέτες, πραγματείες, κάτι οικείο για τον Ζέμπαλντ που πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του σε διάφορα πανεπιστήμια ανά την Ευρώπη.
Μέσα από την προσωπική ιστορία του Ζακ Άουστερλιτς, ενός ανθρώπου χωρίς πατρίδα, χωρίς θρησκεία, χωρίς γλώσσα, ο Ζέμπαλντ μας μιλάει για την Ευρώπη, την αρχιτεκτονική, την πολιτική, την θρησκεία, το εβραϊκό ζήτημα.
Προτάσεις που αργούν να ανακοπούν από κάποια τελεία, δομημένες όμως τόσο μαεστρικά με αποτέλεσμα την αναγνωστική μέθη.
Εκδόσεις Άγρα.
Μετάφραση Ιωάννα Μεϊτάνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου