Μια φίλη εντυπωσιάστηκε, " μα καλά πάλι θα το διαβάσεις;" με ρώτησε. Της εξήγησα πως θα είναι η πρώτη φορά. Είναι παράξενο το τι θεωρεί ο καθένας μας κλασικό ανάγνωσμα τελικά.
Ο υπέροχος Γκάτσμπυ είναι μια ιστορία αγάπης, μιας ύστατης προσπάθειας. Όταν κάποτε ερωτεύτηκαν δεν ήταν στην ίδια κοινωνική θέση, μεσολάβησε και εκείνος ο πόλεμος και ο Τομ την κέρδισε. Ο Γκάτσμπυ όμως δεν το έβαλε κάτω και πέντε χρόνια μετά επέστρεψε για να την διεκδικήσει.
Η αγάπη αρκεί, δεν χρειάζεται την υπερβολή. Αυτό καταφέρνει ο Φιτζέρλαντ. Εξιστορεί μια (ακόμα) ιστορία αγάπης και το κάνει με έναν τρόπο απλό, σχεδόν αχνό. Στα κενά της σχέσης τοποθετεί την αμερικανική κοινωνία λίγο πριν από το κραχ, το όνειρο του νέου κόσμου και η απώλεια της ευτυχίας. Η ύλη προελαύνει.
Στην σημερινή εποχή της εικόνας μάλλον δεν προκαλεί εντύπωση η κινηματογραφική αίσθηση που μου άφησε η ανάγνωση αυτού του όμορφου βιβλίου, έτσι και αλλιώς η απόσταση που χωρίζει το θερινό σινεμά από την παραλία είναι μηδαμινή.
Επανήλθε επίκαιρο το ερώτημα για το αν τελικά μας έχουν "καταστρέψει" οι ιστορίες αγάπης της λογοτεχνίας και του σινεμά. Δεν ξέρω να πω, ο χρόνος θα δείξει.
Και μια δόση γκρίνιας για το φινάλε. Θα παρακαλούσα τους επιμελητές της εκάστοτε έκδοσης να φροντίζουν ώστε το επίμετρο να τοποθετείται ως επίλογος και όχι ως πρόλογος γιατί θα ήταν κρίμα κάποιος αναγνώστης να διαβάσει πρώτα την ανάλυση και μετά το έργο.
Εκδόσεις Πατάκης.
Μετάφραση Κονδύλης Φώντας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου