Είχα μια φοβία. Ξεκίνησε από την απλή σκέψη " Φαντάσου να μπεις μια μέρα σε αυτό το τεράστιο βιβλιοπωλείο και να μην υπάρχει τίποτα που να θες να διαβάσεις, τι θα έκανες;"
Στο "άκουσμα" της ίδιας μου της σκέψης πάγωσα, ήμουν τότε σε μια αναγνωστική ηλικία που πίστευα πως δεν μου έφταναν δύο ζωές για να διαβάσω τα βιβλία που ήθελα να διαβάσω, τώρα μάλλον τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Συνηθίζουν όμως οι φοβίες να μην έχουν βάση στην λογική, ρίχνουν ρίζες βαθιά μέσα μας και όταν φανερώνονται είναι πια δύσκολο να τις ξεριζώσεις.
Μην με ρωτήσετε πως η σκέψη μου έφτασε ως το Σιάτλ και τον Τομ Ρόμπινς, δεν ξέρω. Και όμως ήταν η απόλυτη απάντηση στο ερώτημα, η λύση του προβλήματος. Ο χορός των εφτά πέπλων θα είναι το βιβλίο που θα με περιμένει στο τέλος των βιβλίων, το μόνο βιβλίο του Ρόμπινς που δεν έχω διαβάσει, δεν τολμώ καν να το αγοράσω ως επένδυση για το μέλλον γιατί φοβάμαι πως δεν θα μπορέσω να αντισταθώ στην παρουσία του. Θα είναι το βιβλίο εκείνο που λόγω του όγκου του και της εμπιστοσύνης μου στο πρόσωπο του συγγραφέα με κάνει να αισθάνομαι σίγουρος πως θα μου δώσει την απαραίτητη παράταση μέχρι να βρεθεί το επόμενο βιβλίο, γιατί δεν μπορεί, θα υπάρξει ένα επόμενο βιβλίο, το τέλος δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά μια προσωρινή κατάσταση.
Τώρα πια δεν είναι φοβία λέω, είναι μάλλον ένα χαριτωμένο σχόλιο που κάνω σε όποιον τύχει να συζητήσω μαζί του σχετικά με τον Ρόμπινς, είναι μια σκέψη που με κάνει να χαμογελώ στην θέα του βιβλίου εκεί στο γράμμα Ρ του βιβλιοπωλείου.
Δεν φοβάμαι το τέλος των βιβλίων ισχυρίζομαι, αλλά ταυτόχρονα αποφεύγω να χορέψω ανάμεσα στα εφτά πέπλα που μου κρύβουν την θέα του τέλους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου