Πριν χρόνια,νομίζω το καλοκαίρι του 2004 πριν τους αγώνες, είχα δει κάπου στην τηλεόραση την συνέντευξη ενός δρομέα μεγάλων αποστάσεων. Θυμάμαι μόνο την απάντηση του στο ερώτημα του δημοσιογράφου γύρω από το πως προετοιμάζεται για τους αγώνες, " τρέχω τριάντα χιλιόμετρα κάθε μέρα ανεξαρτήτως καιρού". Με είχε εντυπωσιάσει εκείνη η απάντηση, ως τότε ποτέ δεν με είχε απασχολήσει η καθημερινότητα ενός δρομέα μεγάλων αποστάσεων, άθλημα το οποίο το φαντάζομαι ως το μοναχικότερο ανάμεσα στα λοιπά ατομικά. Αυτό το οποίο με απασχόλησε περισσότερο ήταν η "μεταφυσική" διάσταση αυτής της καθημερινότητας, η συγκέντρωση στο επόμενο βήμα, στην αναπνοή, μόνος με τον δρόμο να απλώνεται μπροστά σου, η καθαρότητα με την οποία θα μπορούσες, φαντάζομαι, να σκεφτείς το πιο σύνθετο πρόβλημα.
Ο Ιάπωνας συγγραφέας Χαρούκι Μουρακάμι σε αυτό το τελευταίο του βιβλίο που κυκλοφόρησε στα ελληνικά καταπιάνεται με το τρέξιμο και την σχέση του με την συγγραφή. Βιβλίο καθαρά αυτοβιογραφικό από το οποίο απουσιάζει ο μύθος.
Το 1982 αποφασίζει να πουλήσει το τζαζ μπαρ για να αφοσιωθεί στο γράψιμο. Έχοντας την επιθυμία να γράφει ως τα βαθιά γεράματα ξεκινά να τρέχει ώστε να βελτιώσει την αντοχή του. Το κείμενο αποτελεί μια κατάθεση στην σχέση ανάμεσα στο σώμα και στο πνεύμα, στην αγάπη για την συγγραφή και την σωματική υγεία. Απουσιάζει (ευτυχώς) κάθε δογματισμός, δεν προσπαθεί να σε πείσει για κάτι, παρουσιάζει απλώς τον τρόπο ζωής του, δεν ισχυρίζεται πως το τρέξιμο και η άθληση αποτελούν μονόδρομο για την επιτυχία. Προσφέρει απλώς μια άλλη οπτική γωνία.
Δεν ξέρω αν θα φανεί ενδιαφέρον σε κάποιον αναγνώστη που έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με τον κόσμο του δημιουργού, όμως σε μένα, που ο Μουρακάμι είναι από τους πλέον αγαπημένους σύγχρονους συγγραφείς, φανερώθηκαν στοιχεία που εμφανίζονται στα μυθιστορήματά του και τα οποία ως τώρα τα απέδιδα περισσότερο στην Άπω Ανατολή παρά στον ίδιο τον συγγραφέα. Επίσης με ιντρίγκαρε πολύ αυτή η σχέση πνευματικότητας και άθλησης και ο τρόπος με τον οποίο την διαχειρίζεται στην καθημερινότητά του.
Τείνει να γίνει έθιμο η ανάγνωση ενός βιβλίου του Ιάπωνα λογοτέχνη κάθε χρόνο τέτοια εποχή, σαν ένα σημείο αναφοράς στο έτος. Πλέον μετακομίζει από τις εκδόσεις Ωκεανίδα στις εκδόσεις Ψυχογιός, η δήλωση πως (επιτέλους) η μετάφραση θα γίνεται από το πρωτότυπο και όχι από τα αγγλικά είναι ικανή από μόνη της να δελεάσει.
Έχω παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια πως ο Χαρούκι Μουρακάμι είναι ίσως ο συγγραφέας εκείνος έργα του οποίου έχω πετύχει σε οποιοδήποτε σημείο πωλούνται βιβλία τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Κάποια στιγμή παραλίγο να με ενοχλήσει το γεγονός αυτό αλλά φρόντισα γρήγορα να φιμώσω την ελιτιστική αυτή φωνή εντός μου και να παραμείνω πιστός στην άποψη μου για το έργο του, όπως εκείνη σχηματίστηκε μέσα από την ανάγνωση και μόνο.
Μετάφραση Κιμούλης Βασίλης.
Εκδόσεις Ωκεανίδα.
μακριά απ' τις σειρήνες της γνώμης των άλλων
ΑπάντησηΔιαγραφή