Και αν είναι ο χώρος μικρός, στιγμή μη διστάσεις.
Σκέφτομαι πόσο σημαντικό βοήθημα θα πρέπει να είναι στα χέρια μιας ομάδας, που δε φείδεται κόπου, ένα τόσο υπέροχο κείμενο όπως αυτό που υπογράφει η Βιβή Πηνιώτη. Το κείμενο είναι αυτό που σαν εικόνα στερεοσκοπική αποτελεί τη μαγιά για το τελικό αποτέλεσμα. Γιατί ο θεατρικός συγγραφέας αφού βάλει την τελευταία τελεία, με λαχτάρα περιμένει την πρεμιέρα, να δει τους χαρακτήρες που τόσες μέρες στοίχειωσαν τη φαντασία του, να παίρνουν πνοή. Καλά είναι και τα βραβεία, βοηθούν, αλλά πως να συγκριθούν με τη συγκίνηση της παράστασης;
Το Δεκέμβρη του 2010 το Θέατρο του Πανικού ανέβασε το Φάντο και Λις του Φερνάντο Αρραμπάλ. Το αποτέλεσμα υπέροχο. Μου έκανε εντύπωση η ιδιαίτερη σφραγίδα της ομάδας, το ολικό αποτέλεσμα, ο συνδυασμός των τεχνών, η μουσική, η ζωγραφική, το βίντεο, η φωτογραφία. Δουλειά προσεγμένη από την είσοδο στο φουαγιέ. Περίμενα με αγωνία την επόμενη δουλειά τους, ήθελα να δω αν επρόκειτο για πυροτέχνημα, φοβόμουν μήπως τα "είπαν" όλα με την πρώτη παράσταση, φαινόμενο αρκετά συχνό τόσο στο θέατρο όπως και στον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία. Άξιζε η αναμονή. Είναι σημαντικό στοιχείο ο προσωπικός χαρακτήρας, αρκεί να μην σε εγκλωβίσει, αλλά, όπως συμβαίνει με την ομάδα Θέατρο του Πανικού, να αποτελέσει το έναυσμα για να κάνεις το επόμενο, σταθερό βήμα.
" Σκοπός μας δεν είναι ούτε η κουβέντα, ούτε η βόλτα, ούτε η παρέα. Βρισκόμαστε εδώ για να υπηρετούμε το δημιουργό και το έργο του, ετούτο τον εξαίσιο πίνακα, το μοναδικό έργο τέχνης, ετούτο το αριστούργημα. Πάψε πια να σκέφτεσαι και απόλαυσε ετούτο το προνόμιο! Εκπληρώνουμε στο απόλυτο το σκοπό της ύπαρξης μας. Χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε τίποτα! Οποία ευδαιμονία! Όλα έχουν ήδη γίνει από εκείνον. Και πόσο περίτεχνα! Μη βασανίζεις το μυαλό σου με ανόητα ερωτήματα. Μην επιθυμείς πράγματα που μόνο να σου στερήσουν μπορούν αυτά που ήδη σου έχουν χαριστεί γενναιόδωρα από εκείνον. αιωνιότητα...σταθερότητα...τάξη...τελειότητα..."
Δημιουργός και δημιούργημα. Ο Αντονέλο και η Σεσίλια είναι δυο μορφές ενός πίνακα. Πέντε αιώνες τους λούζει το φως. Πέντε αιώνες εκείνη του προσφέρει το ίδιο τσαμπί σταφύλια και εκείνος δεν της χαρίζει ούτε ένα βλέμμα. Πέντε αιώνες μετά εκείνη λαχταρά όσο ποτέ να ζήσει, να τρέξει στο βάθος του κάδρου, στα απέραντα λειβάδια, να δει τη θάλασσα. Δύο κόσμοι, ο πάνω ευθύς και απόλυτος, ο κάτω καμπύλος. Το παραδείσιο φίδι έρπει αργά αλλά σταθερά.
Η είσοδος των ηθοποιών μέσα από το κοινό με κατεύθυνση την κρυφή από την αυλαία σκηνή, ο αυτοσχεδιασμός στο κάτω επίπεδο, τα πρώτα λόγια και το λάιτ μοτίφ, δίνουν το χρόνο στο θεατή να χαλαρώσει και να αποσυνδεθεί, να παραδοθεί σε ένα θέαμα όπως το οραματίστηκαν η συγγραφέας και οι λοιποί συντελεστές. Η σκηνοθεσία, οι ερμηνείες, ο φωτισμός, τα σκηνικά και η μουσική, υπηρετούν το σύνολο σιωπηλά δίχως να φωνάζουν και να επιδιώκουν την επίδειξη, αρμονική ισορροπία. Αποτέλεσμα που σε κάνει να φεύγεις πλήρης περπατώντας προς το πολύβουο Γκάζι σκεφτόμενος αν νιώθεις άνετα στο ρόλο του δημιουργήματος που υπηρετεί τυφλά το έργο του δημιουργού.
Η κρίση θα βοηθήσει να τονιστεί η ποιότητα, γιατί το σημαντικό δεν είναι ο αριθμός των θεατρικών σκηνών που αριθμεί η πρωτεύουσα αλλά το επίπεδο του αποτελέσματος. Άλλωστε οι θεατρικοί συντελεστές πάντα ζούσαν την κρίση, το μεράκι ήταν πάντα η κινητήριος δύναμη. Και για μια ομάδα, που όπως δηλώνεται στο μανιφέστο της, θέλει να λειτουργεί ως συλλογικότητα είναι σημαντικό να ακροάζεται την εποχή και να ορίζει το εισιτήριο σε τιμές χαμηλές παρά τη μικρή χωρητικότητα του χώρου.
Από τις 8 μέχρι τις 14 Φεβρουαρίου στον ίδιο χώρο θα φιλοξενηθεί και έκθεση σπουδαστών της σχολής καλών τεχνών με τίτλο Ο θάνατος του δημιουργού.
Εδώ το λινκ για τη σελίδα της ομάδος, εδώ για το ιστολόγιο και εδώ το τρέιλερ της παράστασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου