Σελιδοδείκτες και ανάγνωση

Στα πρώτα μου μετεφηβικά αναγνώσματα οι σελιδοδείκτες ήταν κάτι απλώς αναγκαίο, η δίψα μου ήταν τόσο μεγάλη που με έκανε να αδιαφορώ. Δωρεάν σελιδοδείκτες που έβρισκα δίπλα ή μπροστά στην ταμειακή του βιβλιοπωλείου, διαφήμιζαν βιβλία που ποτέ δε διάβασα. Ξέμεναν σε κάποιο βιβλίο και έτσι κάπως η χρηστική τους ζωή λάμβανε τέλος.

Ύστερα, όταν πια αισθητικά δε με κάλυπταν, τη θέση τους πήραν οι σελιδοδείκτες της Πρωτοπορίας με τα αποφθέγματα μεγάλων συγγραφέων. Έτσι έμαθα πως σύμφωνα με τον Όσκαρ Γουάιλντ " η μόδα είναι μια μορφή ασχήμιας τόσο ανυπόφορη που πρέπει να την αλλάζουμε κάθε έξι μήνες" και συμφώνησα μαζί του.

Κατά καιρούς μου έκαναν δώρο διάφορους σελιδοδείκτες. Έτσι δοκίμασα και το μεταλλικό ο οποίος ξέμεινε στις σελίδες της βιβλιογραφίας ενός βιβλίου φιλοσοφίας, στις οποίες είχα υποσχεθεί να επιστρέψω κάποτε. Θυμάμαι εκείνο το δώρο για τη γιορτή μου που παρέα με το βιβλίο είχε και ένα σελιδοδείκτη, "έτοιμο για ανάγνωση" μου είπε εκείνη χαμογελώντας.

Τα τελευταία τρία ή τέσσερα χρόνια οι σελιδοδείκτες έγιναν για μένα ένα σημαντικό μέρος της ανάμνησης της ανάγνωσης ενός βιβλίου. Αποκόμματα από εισιτήρια, φυλλάδια παραστάσεων, οδοντογλυφίδες, ένα post it, μια απόδειξη, ένα μπιλιέτο. Εκείνα που άλλοι μαζεύουν σε ένα κουτί εγώ τα έχω φυλαγμένα στη βιβλιοθήκη. Πολλά απ' αυτά συντρόφευσαν παραπάνω από μία αναγνώσεις μέχρι τη στιγμή που ένιωθα πως βρήκαν τη θέση τους ανάμεσα στις σελίδες κάποιου βιβλίου.

Δεν έτυχε να αγοράσω σελιδοδείκτη ως σήμερα, η χρήση ενός αντικειμένου μπορεί να ανακυκλωθεί ώστε ποτέ να μην αναγκαστώ να τσακίσω τη σελίδα ενός βιβλίου ή να τραβήξω το "αυτί" του. Καταλαβαίνω όμως και εκείνους που έχουν φετίχ με τους σελιδοδείκτες αρκεί να μην είναι δύσχρηστοι και "φωνακλάδες"...