Η ανάρτηση πριν την ανάγνωση

Η ανάρτηση πριν την ανάγνωση μοιάζει να λείπει συχνά ώστε να αποδοθεί η εμπειρία στο σύνολό της. Είναι ίσως το πιο παρεξηγημένο κομμάτι της διαδικασίας της ανάγνωσης. Όλοι μιλάνε για το βιβλίο που διάβασαν, αναφέρονται στην πλοκή, στα βιογραφικά στοιχεία του συγγραφέα, εκφράζουν την τελική ετυμηγορία για το αν τους άρεσε ή όχι. Σχεδόν κανείς όμως δε θυμάται να μιλήσει για την προαναγνωστική εμπειρία, για το λόγο για τον οποίο επέλεξε το συγκεκριμένο βιβλίο, για το πως ένιωσε όταν το κράτησε στα χέρια του για πρώτη φορά, για τη βόλτα στο βιβλιοπωλείο, για την ίδια του τη φαντασία η οποία αχαλίνωτη έτρεξε να δημιουργήσει προσδοκίες.

Μικρά και μεγάλα κομμάτια του παζλ τα οποία κινδυνεύουν να μείνουν στο σκοτάδι της λήθης κάτω από τη βαριά σκια μετά το πέρας της ανάγνωσης.

Υπάρχουν βιβλία τα οποία ποτέ δεν κατάφεραν (ως τώρα) να ξεπεράσουν αυτόν το σκόπελο. Δεν είναι μόνο ο όγκος ενός βιβλίου που μπορεί να λειτουργήσει αποτρεπτικά. Ξέρω ανθρώπους που το εξώφυλλο ενός βιβλίου θα αποτελούσε την αιτία να μην κάνουν το βήμα προς τα εμπρός. Μη γελάτε, είναι αλήθεια. Η ανάγνωση, ως πηγή ευχαρίστησης και ψυχαγωγίας, διέπεται από κανόνες πλήρους ελευθερίας, ευτυχώς δεν υπάρχουν υποχρεωτικά αναγνώσματα.

Και μπορεί το παράδειγμα με το εξώφυλλο να είναι κάπως τραβηγμένο αλλά δεν πιστεύετε ότι θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον να κατατεθεί η άποψη του καθενός μας τόσο σχετικά με τα βιβλία που επιλέγει να διαβάσει όσο και με εκείνα που συστηματικά αποφεύγει;

Αφού κανείς δεν έχει αναγνωστικό χρόνο για χάσιμο δε μπορεί παρά μια ισχυρή πεποίθηση να κρύβεται πίσω από την επιλογή ή όχι ενός βιβλίου.

Δεν ξέρω αν τέτοιου είδους αναρτήσεις χωράνε στο ιστολόγιο αυτό, το επεξεργάζομαι ακόμα. Αυτό που όμως θα ξεκινήσω να κάνω είναι να κρατάω προσωπικές σημειώσεις πριν την ανάγνωση ενός βιβλίου. Θα έχει ενδιαφέρον, πιστεύω, μετά την ολοκλήρωση της ανάγνωσης να επιστρέψω πίσω, στο σημείο μηδέν, και να συγκρίνω την εμπειρία με τις προσδοκίες, που αυθαίρετα δημιούργησα στο μυαλό μου εν τη απουσία του συγγραφέα.