Medianeras (2012)

(Τη συγκεκριμένη ταινία την είδα το περασμένο καλοκαίρι υπό παράξενες εργασιακές συνθήκες. Διαβάζοντας το βιβλίο του Άλαν Πάουλς, Το Παρελθόν, τη θυμήθηκα και θέλησα να μοιραστώ μαζί σας το τότε κείμενο. Μια πραγματικά υπέροχη ταινία.)

Πάντα θα υπάρχει χώρος για μια ακόμα ιστορία αγάπης αρκεί να φέρει κάτι φρέσκο μαζί της.

Ο Ταρρέτο, στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, μας διηγείται την ιστορία του Μαρτίν και της Μαριάνα, δύο νέων οι οποίοι διάγουν βίους μοναχικούς, αντιμέτωποι ο καθένας με συναισθηματικά κενά και εμμονές.

Εκείνος σχεδιάζει ιστοσελίδες, εργάζεται από το σπίτι. Η ψηφιακή πραγματικότητα του είναι πιο οικεία από τον τεράστιο κόσμο. Εκείνη σπούδασε αρχιτεκτονική, προσωρινά διακοσμεί βιτρίνες καταστημάτων. Μετά από τέσσερα χρόνια σχέσης κατάλαβε πως η μοναξιά δεν καταπολεμάται απλώς και μόνο με την παρουσία κάποιου στο χώρο. Ζουν σε αντικριστές πολυκατοικίες. Τόσο κοντά και τόσο μακριά. Τα βήματά τους θα διασταυρωθούν αρκετές φορές, σχεδόν θα αγγίξει ο ένας τον άλλον, θα ανοίξουν παράθυρα στις άχρηστες μεσοτοιχίες των σπιτιών τους. Εκείνος θα την αναζητά στο δίκτυο και εκείνη στα παιδικά βιβλία με ήρωα τον Wally.

Όμως η ιστορία των δύο είναι η αφορμή. Δεν είναι μόνο ο κλασικός προβληματισμός σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις που απασχολεί τον σκηνοθέτη. Πριν ακόμα μας γνωρίσει τους πρωταγωνιστές του, θα μας ξεναγήσει στο Μπουένος Άιρες, λίγα χρόνια μετά την οικονομική κατάρρευση. Με την τεχνική του voice over και την χρήση στατικών εικόνων ο Ταρρέτο κινηματογραφεί μια υψηλού επιπέδου εισαγωγή η οποία αποτελεί ένα φόρο τιμής στο Γούντυ Άλεν και στον τρόπο που εκείνος καδράρει την αγάπη του για τη Νέα Υόρκη. Η άναρχη δόμηση, ίδιον των περισσοτέρων μεγαλουπόλεων, δίνει την ευκαιρία στον Αργεντινό δημιουργό να αναδείξει μια σειρά από αρχιτεκτονικές αντιφάσεις. « Τι άλλο μπορεί να περιμένει κανείς σε μια πόλη που επέλεξε να γυρίσει πλάτη στον ποταμό» αναρωτιέται κάποια στιγμή ο αφηγητής.   

Η μοναχική καθημερινότητα των πρωταγωνιστών συνεπάγεται και ένα έλλειμμα διαλόγων το οποίο όμως ο Ταρρέτο το μετατρέπει σε πλεονέκτημα με την ορθή χρήση του voice over μέσω του οποίου δίνει τη δυνατότητα στους χαρακτήρες να μιλήσουν για τον εαυτόν τους και να περιγράψουν την καθημερινότητά τους.

Τα έξυπνα ευρήματα διατηρούν το ενδιαφέρον και δίνουν περαιτέρω διαστάσεις στο καλοδουλεμένο σενάριο στο οποίο το γέλιο και η συγκίνηση προσφέρονται σε ισόποσες δόσεις.

Εκτός των αναφορών στο Γούντυ Άλλεν, ο Ταρρέτο κλείνει (μάλλον) ειρωνικά το μάτι στο Χόλλυγουντ σε μία ταινία που συγγενεύει αισθητικά με το αγαπημένο (500) Days of Summer.