Κόρε.Ύδρο @ Gagarin

Αρχές του 2007, χαζεύω τις λίστες με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς που πέρασε σε γνωστό free press. Στην κορυφή της εγχώριας παραγωγής φιγουράρει ο δίσκος των Κόρε.Ύδρο με τον προβοκατόρικο τίτλο, Φτηνή ποπ για την ελίτ. Δεν τους έχω ακούσει ξανά, ούτε καν σαν όνομα. Αγόρασα το δίσκο από ένστικτο. Η πρώτη ακρόαση με αφήνει με ανάμεικτα συναισθήματα, ταυτόχρονη έλξη και απώθηση. Η παράξενη φωνή, οι ιδιαίτερες ενορχηστρώσεις, οι πομπώδεις στίχοι. Ξέρω τη λύση, αφήνω το cd στο αμάξι, εκεί λαμβάνω τις τελικές κρίσεις στη μουσική, νιώθω πως η συγκέντρωσή μου φτάνει σε υψηλά επίπεδα.

Δεν ήταν απλή υπόθεση, καμία σχέση που πρόκειται να αντέξει στον χρόνο δεν είναι απλή υπόθεση και ας είμαστε διατεθειμένοι να το πιστέψουμε εξαιτίας μιας έμφυτης ροπής στην ευκολία. Το Όχι πια έρωτες ταίριαζε στην περίοδο, αποδείχτηκε πως ταιριάζει σε κάθε αντίστοιχη περίπτωση, ίσως εξαιτίας του πληθυντικού, έχει την ικανότητα να απευθύνεται στο κάθε επιμέρους εσύ που φωνάζοντας αλτ απαιτεί την ανάταση των χεριών. Η ακρόαση έγινε σχεδόν καθημερινή, οι στίχοι παραμέρισαν και η φωνή πια δεν ξένιζε αλλά έπαιζε ρόλο κυρίαρχο. Η μελωδία του πιάνου, τα ηλεκτρικά ξεσπάσματα, οι παύσεις και οι εντάσεις. Σύνολο που απαιτούσε χρόνο σχεδόν αντίστοιχο της σύνθεσης.

Ένα χρόνο αργότερα, λειτούργησε ως soundtrack στο ταξίδι της επιστροφής με αυτοκίνητο από τη Νάουσα. Ο Α. δεν είχε υπολογίσει καλά την απόσταση με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί κενό μουσικό, βρήκα ευκαιρία και έχωσα το δισκάκι στη σχισμή. Στο τέλος της ακρόασης εκείνος είπε : "είναι πολύ παράξενοι, με την καλή έννοια".

Τα χρόνια πέρασαν και οι Κόρε.Ύδρο πήραν τη θέση τους στο πάνθεον των αγαπημένων. Κάποτε ήρθαν στην Αθήνα και εγώ προσπαθούσα μάταια επί ώρα να πείσω κάποιον να έρθει μαζί μου - τότε ντρεπόμουν να πάω μόνος μου - , προτίμησαν τις μπύρες και εγώ το μετάνιωσα, μα ήταν - όπως πάντα - αργά. Από τότε πέρασαν χρόνια, ήρθαν ξανά για λάιβ αφού κυκλοφόρησαν το δίσκο Η γενιά του 78, ούτε τότε πήγα. Οι περιγραφές σχετικά με τις συναυλίες τους ήταν αποθεωτικές, όχι μόνο στις επίσημες κριτικές αλλά και στις προφορικές εξιστορήσεις. Μιλούσαν όλοι για την απίστευτη σχέση ανάμεσα στο γκρουπ και στο κοινό. Κρατούσα μικρό καλάθι.

Φέτος ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Μετά από την κυκλοφορία του τελευταίου τους δίσκου , Απλές ασκήσεις στον υπαρξισμό, θεωρούσα δεδομένη την κάθοδό τους από την Κέρκυρα στην Αθήνα, απέμενε απλώς η ανακοίνωση της ημερομηνίας.

Τη συναυλία άνοιξε ο Lumiere Brother με την μπάντα του, μουσικός ιδιαίτερα αγαπητός - αν και ίσως έχει περάσει λίγο απαρατήρητος - ανέλαβε να θερμάνει το κοινό. Οι περισσότεροι έχασαν το support εξαιτίας της κακής συνήθειας να προσέρχονται μία ώρα μετά την ώρα έναρξης έχοντας δεδομένο πως μια συναυλία δε γίνεται να αρχίσει στην ώρα της... Τέλος η γκρίνια. Ο πρώτος δίσκος του με τίτλο Fiction με είχε ενθουσιάσει (όπως μπορείτε να διαβάσετε εδώ) ενώ ο φετινός ακόμα δεν τα έχει καταφέρει. Μετά από ένα περιεκτικό σετ αποτελούμενο από παλιά και καινούρια τραγούδια, κατέβηκαν για να δώσουν τη θέση τους στους Κερκυραίους.

Η πρώτη εικόνα ήταν κάπως πικρή αφού ο ήχος - αρχικά - ήταν κακός, με το πέρας της ώρας η κατάσταση βελτιώθηκε σαφέστατα, καθώς από σκηνής οι Κόρε.Ύδρο έδιναν τον καλύτερο τους εαυτό και ο κόσμος ανταπέδιδε την ενέργεια. Δύσκολη εξίσωση άλλωστε η παρουσία τόσων μουσικών επί σκηνής. Η δεδομένη αφαίρεση του πουκαμίσου από τον Παντελή (τον τραγουδιστή-περφόρμερ του συγκροτήματος) σκόρπισε μια αυθεντική έκσταση στον κόσμο, η διαρκής κινητικότητά του και η διάθεση του να προσγειώνεται στο κοινό δημιούργησαν πονοκέφαλο στους υπεύθυνους ασφαλείας της σκηνής. Αμέτρητες οι φορές που βρέθηκε στα χέρια του πλήθους τις περισσότερες απ' αυτές σέρνοντας μαζί του και το μικρόφωνο με το καλώδιο. Οι μουσικοί είχαν στήσει το δικό τους πάρτυ στη σκηνή, απολάμβαναν την κάθε στιγμή του λάιβ. Δεν έχω ιδέα πόση ώρα έπαιξαν, ο χρόνος εξαφανιζόταν συχνά πυκνά.

Πραγματική εμπειρία, στιγμές κάθαρσης, γέλιο και συγκίνηση, αυθεντικότητα παρά τα αμέτρητα ροκ/πανκ κλισέ. Είχα καιρό να δω τέτοιον πανζουρλισμό μπροστά στη σκηνή, ιδρώτας, σπρωξίδια, ένας παράξενος χορός. Το κλείσιμο της βραδιάς νομίζω είναι αποκαλυπτικό του τι προηγήθηκε, ρίξτε μια ματιά εδώ.

Ο κατάλληλος τρόπος να κλείσει μια βδομάδα όπως αυτή που προηγήθηκε.