Το ξέρεις από πριν, όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους η συνήθης ερώτηση, σου άρεσε;, δεν θα ειπωθεί. Και πώς αλλιώς μετά απ' όσα είδες. Οι αδερφοί Νταρντέν δεν χασομερούν, από την πρώτη κιόλας σκηνή, η Σάντρα (Marion Cotillard) μαθαίνει το δυσάρεστο νέο: οι δεκαέξι συνάδελφοί της, έπειτα από ψηφοφορία, αποφάσισαν να πάρουν το πριμ που δικαιούνται, γεγονός που σημαίνει πως εκείνη θα απολυθεί. Είναι Παρασκευή πρωί. Το δίλημμα ήταν ξεκάθαρο: λεφτά και για τα δύο δεν υπάρχουν. Είχε την ατυχία να αρρωστήσει, βλέπετε, η δουλειά έβγαινε και με έναν εργαζόμενο λιγότερο, με κάποιες υπερωρίες, η κρίση, ο ανταγωνισμός των Κινέζων, τώρα που η Σάντρα νίκησε την κατάθλιψη είναι αργά.
Ο διευθυντής του εργοστασίου, ύστερα από πίεση, δέχεται την επανάληψη της διαδικασίας τη Δευτέρα το πρωί. Η Σάντρα δεν έχει το κουράγιο να παλέψει για την ανατροπή, δεν θέλει να παρακαλέσει, δεν θέλει να εκβιάσει συναισθηματικά. Ο άντρας της και μια συνάδελφός της προσπαθούν να τη στηρίξουν, να της εξηγήσουν πως δεν φταίει αυτή που θα χαθεί το πριμ, εκείνη απλώς διεκδικεί τη δουλειά της, το δικαίωμα σε ένα καλύτερο μέλλον. Το δίλημμα το έθεσε η εργοδοσία άλλωστε, όχι εκείνη. Ένας αγώνας δρόμου ξεκινά, σπίτι το σπίτι, τηλέφωνο το τηλέφωνο, να μιλήσει σε κάθε έναν ξεχωριστά, να του πει: θέλω να σε ρωτήσω αν τη Δευτέρα θα ψηφίσεις να μη χάσω τη δουλειά μου.
Ο μικρόκοσμος της Σάντρα πυροδοτεί δεκαέξι ακόμα μικρόκοσμους, άνθρωποι για τους οποίους τα χίλια ευρώ του πριμ αποτελούν το ρεύμα και το αέριο μιας χρονιάς, το ενοίκιο του παιδιού που σπουδάζει μακριά απ' το σπίτι, την αρχή για μια νέα ζωή. Η ανεργία δεν είναι άγνωστο φαινόμενο στα σπίτια τους, με ένα μισθό προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα, κάποιοι δουλεύουν και τα Σαββατοκύριακα. Στη θεωρία είμαστε όλοι δυνατοί, η ηθική μας μετριέται στην πράξη.
Και εκεί έγκειται η ιδιαιτερότητα της ιστορίας της Σάντρα: η ταύτιση είναι αδύνατη. Όλοι έχουν δίκιο και ο Σολομώντας είναι από χρόνια νεκρός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου