Birdman (2014)

Οι αντικρουόμενες γνώμες γύρω από μια ταινία με ιντριγκάρουν, καθώς εξαλείφουν -θεωρητικά τουλάχιστον- τον μεγαλύτερο κίνδυνο, εκείνον της αδιαφορίας. Τίποτα χειρότερο δεν υπάρχει από μια αδιάφορη ταινία. Επίσης, εξισορροπούν τις προσδοκίες, τις ουδετεροποιούν. Έτσι συνέβη με το Birdman· πρόσωπα, των οποίων το γούστο και την αισθητική εκτιμώ ιδιαιτέρως, εξέφρασαν απόψεις ακραίες. 

Το Birdman είναι η δεύτερη και πιο πρόσφατη μεγάλου μήκους ταινία του Alejandro Iñáritu, αφότου χώρισαν οι δρόμοι του με τον σεναριογράφο Guillermo Arriaga, συνεργασία από την οποία προέκυψαν τρεις σημαντικές ταινίες : Amores Perros (2000), 21 Grams (2003), Babel (2006). Η Babel, κατά την προσωπική μου γνώμη, έδειξε ξεκάθαρα πως το έως τότε επιτυχημένο μοντέλο δεν λειτουργούσε πια. Το Biutiful (2010) αποτέλεσε μια επανεκκίνηση για τον Μεξικανό σκηνοθέτη, γεγονός το οποίο το Birdman επιβεβαίωσε πανηγυρικά!

Ο Riggan  Thomson (Michael Keaton) υπήρξε σταρ του Χόλιγουντ, ενσαρκώνοντας, πριν πολλά χρόνια, τον Άνθρωπο Πουλί (Birdman). Τώρα, στη Νέα Υόρκη, επιχειρεί ένα νέο, τολμηρό βήμα, να διασκευάσει, να κάνει την παραγωγή, να σκηνοθετήσει και να πρωταγωνιστήσει στο διήγημα του Raymond Carver, Για τι πράγμα μιλάμε όταν μιλάμε για αγάπη, και όλα αυτά στη Μέκκα του θεάτρου, το Broadway. Ένα ατύχημα του συμπρωταγωνιστή του θα φέρει στον θίασο τον Mike (Edward Norton), λίγες μόνο μέρες πριν από την επίσημη πρεμιέρα, και όλα θα πάρουν μια παρανοϊκή εξέλιξη.

Ας απαριθμήσουμε ορισμένα συστατικά που κρίνουν την επιτυχία μιας ταινίας, τυχαία και δίχως αξιολογική σειρά έχουμε: α) Ερμηνείες. Ό,τι και να πω, θα νιώσω λεξιλογικά φτωχός. Ειδικά ο Keaton με τον Norton δίνουν ρεσιτάλ. β) Σενάριο. Γεμάτο κλισέ και αναφορές, ένα κράμα κινηματογραφικών ειδών και στυλ, και όμως ισορροπημένο και σφιχτό. Χαρακτήρες δουλεμένοι σε βάθος -σε συνδυασμό με τις ερμηνείες βέβαια. γ) Σκηνοθεσία. Χρησιμοποίησα ήδη τη λέξη ρεσιτάλ παραπάνω για τους ηθοποιούς, ας μην επαναληφθώ. Ο Iñáritu κάνει μια επίδειξη ικανοτήτων στα όρια της πρόκλησης. Η επιλογή των μονοπλάνων προσδίδει απίστευτη ροή στο τελικό αποτέλεσμα, επιλογή εκτός από αισθητική και λειτουργική. Εδώ θα πρέπει να αναφερθούμε και στην τεχνική υποστήριξη που διαθέτει, με το μοντάζ να υπηρετεί πιστά το σκηνοθετικό όραμα και τα ειδικά εφφέ να δένουν τέλεια με τα θεατρικά μέρη. δ) Διεύθυνση φωτογραφίας: ο σπουδαίος Emmanuel Lubezki. Αναζητήστε τις ταινίες του.

Συνήθως στο σινεμά η οθόνη λειτουργεί ως διαχωριστική γραμμή, που χωρίζει το πραγματικό από το φανταστικό. Στο Birdman υπάρχει μια επιπλέον διαχωριστική γραμμή εντός της ταινίας, που χωρίζει τη σκηνή του θεάτρου από τα παρασκήνια, διάκριση, που σε μένα τουλάχιστον λειτούργησε, προσδίδοντας έναν έντονο ρεαλισμό στην εκτός σκηνής πραγματικότητα.


Μια σπουδαία ταινία. Μια ταινία δημιουργού, γεγονός σπάνιο στις μέρες μας, συγγραφικό και σκηνοθετικό όραμα που τόσο λείπει.



υ.γ Υπάρχει συγγένια εκλεκτική με μια άλλη σπουδαία ταινία, την Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης, του σπουδαίου Charlie Kaufman.

υ.γ 2 Πόσο παράπονο πρέπει να πιάνει τους θεατροανθρώπους βλέποντας τις υποδομές ενός θεάτρου στη Νέα Υόρκη.