Ο Ματίας ήταν κάθετος στην κρίση του: γλυκανάλατος για τα γούστα μου. Έτσι απάντησε όταν τον ρώτησα: είναι καλός αυτός ο Σκάρμετα; Είχα μόλις δει την ταινία ο Χορός της Βικτώρια και, αν και μου ήταν απόλυτα ξεκάθαρο πως δεν επρόκειτο για κάποιο αριστούργημα, εντούτοις, η γοητεία που μου ασκεί η εμφάνιση του ηθοποιού Ρικάρντο Νταρίν στη μεγάλη οθόνη ήταν τέτοια, που με ανάγκασε να ασχοληθώ λίγο ακόμα με την ταινία, αναζητώντας πληροφορίες στο διαδίκτυο σχετικές με τους συντελεστές, και κάπως έτσι έπεσα πάνω στον Χιλιανό συγγραφέα Σκάρμετα, στο ομώνυμο βιβλίο του οποίου βασίστηκε το σενάριο της ταινίας. Ο Ματίας, συμπατριώτης του συγγραφέα και δυνατός αναγνώστης, θα μου έκοβε τη φόρα όταν θα επικοινωνούσα μαζί του την επομένη. Πέρασαν έξι χρόνια από τότε.
Και τώρα πια δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με την κάπως αφοριστική άποψη του Ματίας, έχοντας τελειώσει πριν λίγες μέρες αυτή τη νουβέλα του Σκάρμετα. Τότε δεν τον είχα πάρει πολύ στα σοβαρά, τον Ματίας, αφού πίστευα, περισσότερο απ' ό,τι σήμερα, στην αβασάνιστη απάρνηση του εγχώριου και στη μανία για το ξένο, που κάποιες φορές κατατρύχουν τους αναγνώστες, και όχι μόνο, του κόσμου.
Ο Μάριο Χιμένες, κεντρικός ήρωας της ιστορίας, πιάνει δουλειά ως ταχυδρόμος στην Ίσλα Νέγρα, ένα μικρό νησί στο οποίο μοναδικός παραλήπτης και συντάκτης επιστολών είναι ο Πάμπλο Νερούδα. Όπως είναι εύκολο να υποθέσει κανείς, ο νεαρός μαγεύεται από τον ποιητή και γεννιέται μέσα του η επιθυμία να γράψει ποίηση με αποδέκτη μια νεαρή κοπέλα, την πιο όμορφη που έχει συναντήσει στη ζωή του. Ο Σκάρμετα, γύρω από αυτό το γεγονός, της γνωριμίας δηλαδή του νεαρού με τον ποιητή, επιχειρεί να αποτυπώσει την πλέον ταραγμένη δεκαετία της χιλιανής ιστορίας, κάνοντας παράλληλα και μια αναδρομή στη ζωή του Νερούδα.
Μια ιστορία με αρκετά χαλαρούς δεσμούς, με μια επιγραμματικότητα που μάλλον κουράζει παρότι ελαχιστοποιεί το μέγεθος της νουβέλας, η οποία υποστηρίζεται από διάφορες αφηγηματικές ευκολίες και από μια έντονη επίκληση στο συναίσθημα, μέσα από μια διάθεση υπέρ το δέον ποιητική και νοσταλγική, καταλλήγει να είναι μια γλυκανάλατη ιστορία, που μάλλον ελάχιστο ενδιαφέρον διαθέτει, και δυστυχώς δεν πιστεύω πως θα αποτελούσε έναυσμα για περαιτέρω έρευνα σχετικά με τον Νερούδα ή την χιλιανή ιστορία.
Μετάφραση Λήδα Παλλαντίου
Εκδόσεις Ωκεανίδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου