Φλίππερ - Κώστας Θ. Καλφόπουλος

Υπάρχει μια ιστορία που θέλεις να διηγηθείς. Μια δεδομένη ιστορία που σε απασχολεί, σε πληγώνει, σε συγκινεί. Και όμως δεν μπορείς. Δεν ξέρεις γιατί δεν μπορείς απλώς να τη διηγηθείς με ονόματα και διευθύνσεις, να πεις ότι έγινε το τάδε ή το δείνα, πρώτα το τάδε κι ύστερα το δείνα, πώς ένιωσες, τι ήθελες να προσθέσεις αλλά δεν βρήκες το κουράγιο ή τον χρόνο, ίσως και τα δύο, να επαναλάβεις ότι θα ήθελες να γυρίσει πίσω ο χρόνος, ότι έτσι τα πράγματα θα είχαν διαφορετική εξέλιξη, ότι θα ήθελες να μπορέσεις να χρησιμοποιήσεις τη σημερινή σοφία σε παρελθούσες στιγμές, στιγμές άγνοιας και ανωριμότητας, να τα ρίξεις όλα στην κακή τύχη. Και δεν μπορείς. Δεν ξέρεις γιατί δεν μπορείς απλώς να διηγηθείς εκείνη την ιστορία.

Και οι μέρες περνούν και εσύ συνεχίζεις να ζεις μια ζωή διπλή, ένα μέρος της στο σήμερα -αναπόφευκτα- και ένα ακόμα στο χτες -που όλο μακραίνει. Και δοκίμασες -αλήθεια πόσες φορές;- να βάλεις κάτω τα δεδομένα, να βρεις την κατάλληλη αρχή, τον βηματισμό για να φτάσεις μέχρι το λυτρωτικό (;) τέλος. Δεν τα κατάφερες. Και δοκίμασες προφορικά, σε φίλους, κάποιο βράδυ σε κάποια μπάρα, όμως κάτι έλειπε, ή ίσως περίσσευε μια ταυτόχρονη διάθεση θυματοποίησης και ηρωισμού, μονόπλευρης μετατόπισης της ευθύνης. Και δοκίμασες μονολογώντας, κάποιο βράδυ αργά, επιστρέφοντας στο σπίτι, όμως η σκέψη αρνήθηκε να υποταχθεί στην επιθυμητή γραμμικότητα, εκείνη που θα έκανε δυνατό το πέρασμα από την ελάχιστη οπή του μυαλού, την απαλλαγή από το κυοφορούμενο βάρος.

Οι εικόνες και οι αναμνήσεις επιστρέφουν, άτακτα και απροειδοποίητα. Τότε, ξαφνικά, έρχεται η εικόνα. Για παράδειγμα η εικόνα των δυο σας να παίζεται για πρώτη φορά φλίππερ κάπου μακριά. Και τότε ξέρεις, δεν ξέρεις πώς, αλλά ξέρεις ότι αυτό είναι το όχημα της αφήγησης. Να μιλήσεις για κάτι που έχει χαθεί πια, έχει αντικατασταθεί ατελώς από κάποια νέα εκδοχή. Να γράψεις ένα δοκίμιο για το φλίππερ, που ο ψηφιακός του διάδοχος σε τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του. Ναι, δοκίμιο θα το ονομάσεις, ένα δοκίμιο για το φλίππερ, μια ιστορία φαινομενικά άσχετη σε ένα κείμενο φαινομενικά αποστασιοποιημένο.

Όσο περνούσε ο καιρός κι όσο επανέφερε στο νου του πρόσωπα και πράγματα, μηχανήματα και αναγνώσματα, όλο και περισσότερο συνειδητοποιούσε ότι το φλίππερ, εκτός των άλλων, σχετιζόταν άμεσα με την πόλη και την περιπλάνηση (μέσα στην πόλη και στον "κόσμο των φλίππερ").

Εκδόσεις Greek Infographics