Η εικόνα

Εκείνης, της πρώην του, της το είχε πει: μοιάζεις στον πατέρα σου· όμως σταμάτησε εκεί και δεν είπε: πράγμα όχι και τόσο θηλυκό ή ερωτικό· ίσως να μην το είχε σκεφτεί τότε παρά μονάχα αργότερα, όταν εκείνη τον χώρισε μια μέρα ξαφνικά κι εκείνος έπρεπε να χτίσει μια νέα ιστορία: καλύτερα έτσι, δεν ταιριάζαμε έτσι και αλλιώς, άσε που έμοιαζε στον πατέρα της, πράγμα όχι και τόσο θηλυκό ή ερωτικό· και πώς να το είχε σκεφτεί τότε, στην αρχή τουλάχιστον, τότε που η νύχτα αργούσε τόσο πολύ να 'ρθει, τότε που ένιωθε τυχερός και το μόνο που σκεφτόταν ήταν: επιτέλους κι εγώ. Το είχε σκεφτεί, πρώτη φορά, ένα βράδυ που εκείνη ήδη από ώρα είχε αποκοιμηθεί κι εκείνος δεν τα κατάφερνε, κάτι το οποίο δεν θα είχε συμβεί αν εκείνη δεν είχε την έμμονη συνήθεια να αφήνει ένα φωτάκι ανοιχτό μην τύχει και ξυπνήσει μες στον ύπνο της και πανικοβληθεί μη ξέροντας πού βρίσκεται. Τι δεν θα είχε συμβεί όμως; Η αϋπνία ή σκέψη; Γύρισε πλευρό, εκείνο το βράδυ της αϋπνίας, στηρίχτηκε στον αριστερό αγκώνα του και έμεινε να παρατηρεί εκείνη την κοπέλα, που είχε εμφανιστεί έτσι ξαφνικά στη ζωή του -και έτσι ξαφνικά θα εξαφανιζόταν πάλι, αλλά ακόμη, τότε, ήταν νωρίς γι' αυτό- της καθάρισε το μέτωπο από τις άναρχες τρίχες, κάπως βαριές από την καλοκαιρινή υγρασία, δεν σκεφτόταν κάτι συγκεκριμένο, ένιωθε μια απροσδιόριστη ευδαιμονία, παρά την αϋπνία, την κόπωση και την αντίστροφη μέτρηση του επικείμενου πρωινού ξυπνητηριού, μια λογική βασίλευε, θαρρείς, και τότε, ξαφνικά, σχηματίστηκαν οι λέξεις: μοιάζει στον πατέρα της· και μετά δεν μπόρεσε ποτέ ξανά να την κοιτάξει χωρίς να το σκεφτεί αυτό, παρότι της το είπε, γιατί συμβαίνει καμιά φορά, να αποφασίσουμε να πούμε κάτι με την ελπίδα να το ξεφορτωθούμε, ρωτήστε τους ποιητές και τους λογοτέχνες επ' αυτού, και κάποιες φορές όντως συμβαίνει αυτό, να πούμε δηλαδή κάτι και να το ξεφορτωθούμε, να το δούμε να πέφτει από το ίδιο του το βάρος, όμως, στην προκειμένη περίπτωση δεν συνέβη αυτό· αντίθετα οι λέξεις έμειναν να αιωρούνται μπροστά από το πρόσωπό της, όλες τις φορές, πεπερασμένες τελικά, που εκείνος την κοίταξε.


Είχε μια κοπέλα, λοιπόν, που έμοιαζε στον πατέρα της, πράγμα όχι και τόσο θηλυκό ή ερωτικό. Αυτό ήταν κάτι που το πίστευε ακράδαντα. Ταυτόχρονα όμως σκεφτόταν αν κάτι τέτοιο ήταν πολιτικά ορθό να ειπωθεί ή αν ήταν καλύτερο να μείνει μια σκέψη προσωπική, μια σκιά. Ίσως να μοιραζόταν τη σκέψη αυτή με την επόμενη αγαπημένη του, κάποια στιγμή που θα είχε ξεμείνει από κομπλιμέντα ή που θα είχε διάθεση για ένα αστείο, κάτι που θα δημιουργούσε έναν νέο δεσμό ανάμεσα τους, ίσως με τα φώτα σβηστά ή στο ημίφως που θα δημιουργούσε το φως του διαδρόμου μέσα από τη σχισμή της πόρτας, ίσως τότε να έσκυβε στο αυτί της, ξαπλωμένοι καθώς θα ήταν κάτω από τα σεντόνια, για να της πει ότι είχε μια πρώην που έμοιαζε στον πατέρα της, πράγμα όχι και τόσο θηλυκό ή ερωτικό, και ίσως να γελούσαν με αυτό ή ίσως εκείνη να έψαχνε στο κινητό της μια φωτογραφία του δικού της πατέρα για άμεση σύγκριση και περαιτέρω γέλια, δεσμός που θα τους επέτρεπε, στην αρχή της σχέσης ή λίγο αργότερα ίσως, να δημιουργήσουν μια πλατφόρμα στο παρόν απ' όπου θα μπορούσαν να κοιτάζουν και να περιγελούν το παρελθόν, το παρελθόν που οι εραστές μισούν καθώς δεν αποτελεί έδαφος κοινό, ίσως μάλιστα και εκείνη να έλεγε κάτι για κάποιον δικό της πρώην, ίσως και κάτι πικάντικο, ποιος ξέρει, ίσως και όχι όμως, ίσως μάλιστα αυτή η διαπόμπευση του ερωτικού παρελθόντος από τη δική του τη μεριά να την ξενέρωνε, να έπεφτε στα μάτια της, καθώς θα σκεφτόταν πως εκείνος με την πρώτη ευκαιρία κάποιο αντίστοιχο σχόλιο θα έκανε και για εκείνη, σε μια παρέα αντρική, στο ημίχρονο ενός αγώνα ή κατά μήκος μιας μπάρας, γιατί μια επόμενη αγαπημένη ήταν κάτι το οποίο δεν θα μπορούσε να σκεφτεί προς το παρόν εκείνη, και όσο και αν σκεφτόταν τότε πως κάτι τέτοιο δεν θα την ένοιαζε, θα συνειδητοποιούσε πως τη νοιάζει, μια ελάχιστη όχληση από τα βάθη του μυαλού της θα ήταν ικανή να της φανερώσει το συναίσθημα αυτό, και μάλιστα θα την ένοιαζε αρκετά, όσο δηλαδή νοιάζει τους ανθρώπους η εικόνα που έχουν οι άλλοι για αυτούς, όσο θα ενοχλούσε δηλαδή και τον ίδιο, και ας μην το έχει σκεφτεί ή παραδεχτεί ποτέ, ακόμα και τώρα τόσο καιρό μετά, το σχόλιο ή απλώς το βλέμμα του πιθανού αποδέκτη της σκέψης, που ελάχιστα θα ενδιαφερόταν για το πολιτικά ορθό της έκφρασής της, αλλά αντίθετα, σχεδόν αυτόματα θα αναρωτιόταν: πώς είναι δυνατόν κάποιος να είναι με μια κοπέλα που μοιάζει στον πατέρα της, πράγμα όχι και τόσο θηλυκό ή ερωτικό;
  
Και αλήθεια, πώς ήταν άραγε κάτι τέτοιο δυνατόν, αναρωτιέται τώρα εκείνος, περπατώντας με τα χέρια στις τσέπες στο δεξί πεζοδρόμιο του δρόμου, δρόμου διπλής κυκλοφορίας παρά το ελάχιστο μέγεθος, μέγεθός του που αυξομειώνεται ανάλογα με τα παρκαρισμένα οχήματα στην κάθε του πλευρά, οι οδηγοί των οποίων συνηθίζουν να λένε: μόνο για δύο λεπτά· αχ, σκέφτεται εκείνος, και να είχα όλα αυτά τα δύο λεπτά ως άθροισμα προσωπικό, έτσι σκέφτεται, καθώς ένα ερειπωμένο σπίτι τον αναγκάζει να εγκαταλείψει προσωρινά το κακοκατασκευασμένο πεζοδρόμιο, κάποιοι άνθρωποι κάποτε ίσως ζούσαν ευτυχισμένοι εδώ, ολόκληρο αρχοντικό πάνω στον κεντρικό δρόμο, δεν θα ήταν μικρό πράγμα, ίσως έμποροι που είχαν κάτω το μαγαζί και πάνω το σπίτι, τότε ένα αμάξι περνάει ξυστά από δίπλα του, η συνοδηγός τινάζει το τσιγάρο της με κάποια υποψία στυλ, και εκείνος, κάπως αγχωμένος, επιστρέφει στο πεζοδρόμιο και στην προηγούμενη σκέψη του, όχι εκείνη του αθροίσματος των λεπτών ή εκείνη την άλλη με τους ιδιοκτήτες του ερειπωμένου σπιτιού, αλλά την άλλη. Ναι, εκείνη. Πώς ήταν άραγε δυνατόν κάποιος να είναι με μια κοπέλα που μοιάζει στον πατέρα της, πράγμα όχι και τόσο θηλυκό ή ερωτικό· και δεν έχει απάντηση, όχι με επιχειρήματα τουλάχιστον, γιατί πάντα κάποιος μπορεί απλώς να απαντήσει πως γίνεται, και κάπου εκεί να τελειώσει ο διάλογος, απάντηση συνοδευόμενη ίσως και από ένα ανασήκωμα των ώμων. Εκείνος ακόμα περπατάει, πάντα με τα χέρια στις τσέπες, και δεν θα αργήσει να φτάσει, δέκα με δεκαπέντε λεπτά αργότερα, εξαρτάται από την ταχύτητα, εκεί που έχει να φτάσει.

Όμως τότε ξεπηδά ένα ακόμα ερώτημα, ίσως το πραγματικό και το πλέον σημαντικό απ' όλα, προπομπός του οποίου ήταν όλα τα προηγούμενα: γιατί τον απασχολεί ακόμα εκείνη η κοπέλα;