Εσύ πόσα παγωτά έφαγες το καλοκαίρι;

Αυτό αναρωτιέται, ανάμεσα σε άλλα, ο Σταύρος Δάλκος  στο τραγούδι του Στην πόλη. Αυτό το κομμάτι ακούω τον τελευταίο καιρό, συχνότερα από κάθε άλλο, και ονειρεύομαι τη φυγή, να μετρήσω παγωτά και να μαζέψω πέτρες για κάθε μπάνιο, να βρω ωραία κοχύλια και να μείνω μακριά από τον αστικό και ψηφιακό κόσμο για κάποιες μέρες. Αυτά ονειρεύομαι.

Η κόπωση δεν μπορεί να νικήσει την προσδοκία, σκεφτόμουν τις προάλλες και έσπευσα να μοιραστώ τη σκέψη αυτή με τους ψηφιακούς μου φίλους, το σκεφτόμουν ενώ ένιωθα την κόπωση να με λυγίζει, τη ζέστη και την ανθρώπινη βλακεία, επίσης.

Μαζί με όσα δεν αντέχει κανείς, οφείλει στον εαυτό του να απομακρύνεται και από εκείνα που αγαπά, να δημιουργήσει την απόσταση, να επιφέρει καίριο πλήγμα στη ρουτίνα, να επαναφεύρει τη λαχτάρα. Χρειάζεται όμως να απομακρυνθεί και από όλα εκείνα τα αναγκαία της καθημερινότητας, εκείνα τα οποία, μέχρι κάποιον βαθμό τουλάχιστον, δεν μπορεί να αποφύγει. Είναι άλλωστε τώρα η κατάλληλη στιγμή να καταστρωθούν νέα σχέδια για τη χρονιά που έρχεται, να παρθούν θαρραλέες αποφάσεις, άσχετα αν ματαιωθούν ή αναβληθούν μέσα στο πρώτο δεκαπενθήμερο του Σεπτέμβρη.

Ήταν μια όμορφη χρονιά αυτή που πέρασε, ιδιαίτερα το δεύτερο μισό της. Τα ευχάριστα νέα κυριάρχησαν, ίσως να μην ήταν περισσότερα από άλλες χρονιές και απλώς να έχει αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζω τα πράγματα, η ευκολία με την οποία εξορίζω εκείνους που παραπονιούνται διαρκώς, η κατηγοριοποίησή τους ως πηγές τοξικότητας, και η συναναστροφή με ανθρώπους που παρά τις δεδομένες δυσκολίες -όχι μόνο της συγκεκριμένης εποχής, ας μην γελιόμαστε- επιμένουν να ζουν, να δημιουργούν και να παθιάζονται. Έμαθα να αντιπαρέρχομαι το πικρόχολο βλέμμα, εκείνο που κατηγορεί αυτόν που λέει πως είναι καλά. Δεν με νοιάζει πια.

Ό,τι και αν κάνετε να το απολαύσετε, ακόμα και αν δεν είναι αυτό που πάνω απ' όλα θα θέλατε να κάνετε.