Τι είναι, σκέφτομαι, εκείνο που δελεάζει κάποιον στον εφήμερο χαρακτήρα των κοινωνικών δικτύων και τον αποκόπτει από την τήρηση ενός ιστολογίου; Το σκεφτόμουν αυτό αναλογιζόμενος όλα εκείνα τα ιστολόγια, κυρίως για την γραφή και την ανάγνωση, που παρακολουθώ και τα βλέπω να εγκαταλείπονται πλήρως ή σχεδόν, να μην διαθέτουν πια εκείνη τη φρεσκάδα και τη διάθεση για έκφραση και επικοινωνία που τα διέκρινε, να δίνουν τη θέση τους σε αναρτήσεις, όχι απαραίτητα μικρές σε μέγεθος, αλλά σίγουρα εφήμερες, παρά τη φαινομενική -αλλά πρόσκαιρη- "επιτυχία" τους.
Και σίγουρα δεν μπορώ να γνωρίζω τα κίνητρα του καθενός, ούτε τις συνθήκες της καθημερινότητάς του. Δεν μπορώ επίσης να ευαγγελιστώ κάποιου είδους υποχρέωση ως προς την ανάγκη ή την επιθυμία να αφήσει κάποιος ένα κείμενο στο διαδίκτυο, προσβάσιμο και παρόν, ακόμα και όταν ο αλγόριθμος του οποιουδήποτε κοινωνικού δικτύου θα το αφήσει πίσω του ως παρωχημένο. Κοινώς, δεν είναι ένα ερώτημα σωστού ή λάθους. Είναι μια απλή απορία.
Θα μπορούσα εδώ να παραθέσω όλα εκείνα τα οποία μου προσφέρει η διάδραση με το ιστολόγιο, όμως ούτε αυτό είναι το θέμα.
Θα μπορούσα επίσης να αναφερθώ σε έννοιες όπως η μόδα και η επιτυχία -όπως την ορίζει ο καθένας- του μέσου, όμως ούτε αυτό είναι το θέμα.
Εκείνο που με απασχολεί είναι ο εφήμερος χαρακτήρας, εκείνο το νήμα που θα χαθεί για πάντα. Σε μια εποχή ολοένα αυξανόμενης ταχύτητας και υπερπληροφόρησης, που η συντομία του κειμένου και η εικόνα μοιάζουν να επικρατούν ολοκληρωτικά, που τα βιβλία -ακόμα και αυτά- είναι αναλώσιμα, που κάθε καινούρια έκδοση έρχεται να ρίξει στη λήθη κάθε προηγούμενη, τα κοινωνικά δίκτυα επιτείνουν το φαινόμενο αυτό.
Και προφανώς θα κοινοποιήσω το κείμενο αυτό στα κοινωνικά δίκτυα, γιατί δεν φταίει -σχεδόν- ποτέ το μέσο αλλά η χρήση του.
Καλημέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν κατάλαβα καλά,στην απορία της πρώτης σειράς του κειμένου σας, κατατάσσετε τα ιστολόγια σε χώρο όχι και τόσο εφήμερο. Συμφωνώ κι εγώ, αν τουλάχιστον τα δούμε σε σχέση με τις ταχύτητες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Από την άλλη, θυμάμαι, πριν καμιά δεκαριά χρόνια, όταν εγώ πρωτοσυναντιόμουν με τα μπλογκ, τα αισθανόμουν να τρέχουν ιλιγγιωδώς, έβλεπα το σημερνό να γίνεται χτεσινό και μετά παλιό, να μην προλαβαίνει η σκέψη να απλώσει ρίζες. Βάζαν κι αυτά, αν προσπαθήσουμε να το θυμηθούμε, θεματάκια (που μετά, στα μέσα κοιν. δικτύωσης γίνανε θεματάρες), όπως αλληλοέπαινοι, ανταλλαγές επισκέψεων, "δώσε μου να σου δώσω", επιφανειακή προσπέλαση κα, τα οποία τώρα τα βλέπω σαν προγόνους των τρόπων των μέσων της κοιν. δικτύωσης.
Κι ωστόσο τρέχουν έτσι γρήγορα οι εποχές, που τώρα μου φαίνονται καταφύγια σκέψης και δυνητικοί χώροι γόνιμων συζητήσεων.( Το δεύτερο σπάνια το πετυχαίνουμε, νομίζω.Ενώ την έκφραση των δικών μας καταθέσεων τη συνεχίζουμε ακάθεκτοι - ίσως κι αυτό να είναι ενδεικτικό των πραγματικών μας αναγκών)
Δεν ξέρω, είναι πολλά τα θέματα που μπαίνουν σε σχέση με τη λειτουργία των ιστολογίων, τις ανάγκες μας που ικανοποιούν, τα απωθημένα μας που (δεν;) ικανοποιούν. Οπότε, παραιτούμαι για την ώρα, δηλώνω πως δεν έχω απαντήσεις και ..συνεχίζω να περιηγούμαι στα ιστολόγια και να τέρπομαι από τη σκέψη των συνανθρώπων μου :-)
Καλημέρα και πάλι.
Όμως,αγαπητέ μου Αλόνσο Κιχάδα,δεν θελήσατε να είστε τίποτ΄άλλο εκτός από μοναχικός ταξιδευτής πάνω στον αποστεωμένο Ροσινάντε σας!Και πόσο καλά κάνατε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΔιαγραφήΧα! Λέτε; Γοητευτικό μου ακούγεται, αλλά ιδέα δεν έχω για την αλήθεια του -εν οίδα.. Ωστόσο, συνειρμικά, μου ήρθε στο μυαλό κι ο Πεσσόα: "Δεν έκανα τίποτα άλλο από το να ονειρεύομαι. Αυτό ήταν, και μόνο αυτό, το νόημα της ζωής μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοτέ δεν είχα άλλη πραγματική ενασχόληση πέρα από την εσωτερική μου ζωή. Οι μεγαλύτερες συμφορές της ζωής μου σβήνουν όταν ανοίγοντας το παράθυρο μέσα μου μπορώ και τις ξεχνώ κοιτάζοντας την αδιάλειπτη κίνηση εντός μου.
Ποτέ δεν θέλησα να είμαι τίποτα άλλο πέρα από ονειροπόλος. Σε όποιον μου είπε να ζήσω δεν έδωσα ποτέ σημασία. Ανήκα ανέκαθεν σ' αυτό που δεν είναι όπου είμαι και σ' αυτό που ποτέ δεν μπόρεσα να είμαι. Ό,τι δεν είναι δικό μου, όσο ταπεινό και να είναι, είχε πάντα ποίηση για μένα.
Ποτέ δεν αγάπησα άλλο από το τίποτα. Ποτέ δεν επιθύμησα άλλο από αυτό που δεν μπορούσα να φανταστώ. Από τη ζωή τίποτα άλλο δεν ζήτησα πέρα από το να περάσει από μέσα μου χωρίς να την αισθανθώ. Από την αγάπη το μόνο που ζήτησα ήταν να μείνει για πάντα ένα όνειρο μακρινό.
Από τα εσωτερικά μου τοπία, όλα τους μη πραγματικά, αυτό που με είλκυε ήταν το μακρινό, και τα τοξωτά γεφύρια που έσβηναν, σχεδόν στην απόσταση των τοπίων των ονείρων μου, είχαν μια γλυκύτητα ονείρου σε σχέση με άλλα μέρη του τόπου-μια γλυκύτητα που μ' έκανε να τ' αγαπώ.
Η μανία μου να δημιουργώ έναν κόσμο ψεύτικο με συνοδεύει ακόμα, και μόνο με το θάνατό μου θα με εγκαταλείψει…"
Έτσι, για κερασάκι το αντέγραψα, μακριά από ταυτίσεις!
ΥΓ. Κι αλήθεια, αυτός ο καημένος ο Ροσινάντε πώς αντέχει να ζει στη σκιά - και στο βάρος- τόσων ονείρω