Η έβδομη ιστορία - Φαίδων Ταμβακάκης

Ένα βιβλίο για ένα βιβλίο είναι σχεδόν πάντα ένα γοητευτικό βιβλίο. Το λογοτεχνικό παιχνίδι που στήνεται με το βιβλίο μέσα στο βιβλίο θυμίζει κάπως εκείνα τα βράδια με τις συζητήσεις για βιβλία που κάποιοι στην παρέα τόσο τα αγαπούν και κάποιοι άλλοι δεν τα έχουν διαβάσει, και η ίντριγκα σχετικά με αυτά εντείνεται ευθέως ανάλογα με το πάθος, με το οποίο μιλούν εκείνοι που τα αγαπούν, δημιουργώντας προσδοκίες, γαργαλώντας το φαντασιακό ημών των υπολοίπων, καθώς ακόμα και το πλέον ελάχιστο στοιχείο αρκεί για να μας ξεσηκώσει, να μας αφήσει άυπνους μέχρι την ώρα που τα βιβλιοπωλεία ανοίγουν. Και εδώ υπάρχει ως δυνατότητα αυτό το καλό σενάριο, ακόμα και αν οι προσδοκίες καταρρεύσουν στις πρώτες σελίδες της ανάγνωσης. Ένα βιβλίο για ένα βιβλίο χωρίς υλική υπόσταση είναι μια διαφορετική ιστορία. Εδώ η φαντασία γνωρίζει νέα ύψη, λειτουργώντας κατά ιδία βούληση, καθώς οι προσδοκίες παραβιάζουν χωρίς συνέπεια τον συντελεστή δόμησης. Το βιβλίο στο οποίο αναφέρεται η ιστορία μετατρέπεται σε αναγνωστικό απωθημένο.

Ο συγγραφέας της Έβδομης ιστορίας, Τσιπ Ώμο, αναζητά μάταια το αρχείο στη μνήμη του υπολογιστή του, παρά τις όποιες λέξεις κλειδιά και την ακριβή ημερομηνία συγγραφής η ψηφιακή βοηθός επαναλαμβάνει διαρκώς πως το αρχείο ήταν αδύνατο να βρεθεί, τον κάνει να αμφιβάλλει ακόμα και για το αν υπήρξε ποτέ ένα αρχείο με αυτόν τον τίτλο, οι άλλες έξι ιστορίες είναι εκεί άλλωστε, ίσως να μην υπήρξε ποτέ εκείνη η έβδομη. Ήταν μια μικρή σχετικά νουβέλα, την οποία ο Τσιπ Ώμο έγραψε εντός δύο ημερών, αλλά τώρα αδυνατεί να ανακαλέσει με ακρίβεια, είναι σίγουρος όμως πως ήταν κάτι το οποίο άξιζε να δει ξανά και ίσως να το έδινε στον εκδότη του. Και ίσως να πειθόταν τελικά ο συγγραφέας της ιστορίας μας πως το συγκεκριμένο αρχείο δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα ψέμα, η ανάμνηση ενός ονείρου, αν δεν διάβαζε τη νουβέλα αυτή, τη δική του νουβέλα, που κυκλοφόρησε ως το πρώτο ολοκληρωμένο βιβλίο που έπεσε από το σύννεφο, εκεί που τα ψηφιακά έγγραφα ζουν, και γνώρισε πρωτόγνωρη εκδοτική εμπειρία. Ο Τσιπ Ώμο πρέπει πάση θυσία να αποδείξει πως η Σεσάτ έκλεψε το αρχείο από τη μνήμη του υπολογιστή του.

Η κεντρική ιδέα πάνω στην οποία στηρίζεται το τελευταίο βιβλίο του Ταμβακάκη δεν διεκδικεί τον έπαινο της πρωτοτυπίας, τουλάχιστον δεν μοιάζει να απασχολεί τον συγγραφέα κάτι τέτοιο, παρότι φαινομενικά  και λόγω της κατασκευής του βιβλίου κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί κάτι τέτοιο, η ανάγνωση όμως, ο τελικός κριτής δηλαδή, δείχνει πως η συγκεκριμένη ιδέα είναι μια ιδέα χρηστική, γύρω από την οποία τοποθετούνται αρκετές ακόμα, χωρίς η ιστορία να αναλώνεται αποκλειστικά σε αυτή. Η συγκεκριμένη έκδοση διαθέτει δύο πιθανές εισόδους, καθώς ο αναγνώστης μπορεί να επιλέξει να ξεκινήσει διαβάζοντας είτε την Έβδομη ιστορία, είτε Το μυστικό της Σεσάτ, κάτι το οποίο ο συγγραφέας προτείνει να αφεθεί στην τύχη καθώς τις ονοματίζει κορόνα και γράμματα αντίστοιχα. Δεν είναι απλώς δύο νουβέλες σε μια κοινή έκδοση, η σειρά ανάγνωσης δημιουργεί δύο διαφορετικές εκδοχές της ιστορίας, όχι ως προς την τελική εικόνα της πλοκής, αλλά ως προς την αναγνωστική εμπειρία.

Τα βιβλία που ως κεντρικό ήρωα έχουν ένα βιβλίο είναι αναμενόμενο να διαδραματίζονται σε χώρους αμιγώς λογοτεχνικούς όπως βιβλιοπωλεία, ατελιέ τυπογραφείων, αίθουσες βραβεύσεων, γραφεία εργασίας, με δευτερεύοντες ήρωες συγγραφείς, μεταφραστές, λογοκλόπους και εκδότες, με συναισθήματα που τα γεννά η λογοτεχνία στην κατασκευή της, όπως ο πυρετός της έμπνευσης, η ματαιοδοξία, η αγωνία για την οικονομική επιβίωση στο τέλος του μήνα, η ανάγκη για περιαυτολογία. Και από τη συγκεκριμένη ιστορία δεν λείπει τίποτα από τα παραπάνω, γεγονός που της δίνει μια έντονη κριτική και κωμική χροιά.

Οι συγγραφείς που αντιμετωπίζουν τη λογοτεχνία ως παιχνίδι, με τον τρόπο που τα παιδιά αντιμετωπίζουν το παιχνίδι, ως το πλέον σημαντικό γεγονός δηλαδή, διαθέτουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά του αναγνώστη, και ο Ταμβακάκης είναι ένας τέτοιος συγγραφέας.

Εκδόσεις βιβλιοπωλείον της Εστίας