Μεταλογοτεχνικό είπα, μελαγχολικό άκουσε. Κάπως έτσι με θέλησε. Για την ακρίβεια όχι εμένα, αλλά το βιβλίο που σκόπευα να γράψω. Τίποτα πιο ερωτικό, μου εκμυστηρεύτηκε αργότερα το ίδιο βράδυ, από το να ξαπλώνεις στο κρεβάτι με συγγραφέα, με ανατριχιάζει η αύρα της μυθοπλαστικής ματιάς στην εμπειρία, εκεί που και η ελάχιστη λεπτομέρεια αναπνέει. Δέχτηκα το σχόλιο ως κομπλιμέντο, χαμογελώντας, σχεδόν ντροπαλά. Φιληθήκαμε ξανά με το πάθος της πρώτης νύχτας. Ήταν μια συζήτηση υποθετική, μέρος του παιχνιδιού. Έτσι, τουλάχιστον, πίστεψα εγώ. Τι βιβλίο θα έγραφες;, με ρώτησε. Ήταν ήδη αργά, το μπαρ σε λίγο θα έκλεινε, ο σερβιτόρος μάς κοίταζε σχεδόν εχθρικά. Τετάρτη βράδυ στο κέντρο της πόλης. Και τι θα κερδίσω αν σου πω;, ρώτησα να μάθω. Ένα φιλί ως υποσχόμενη αμοιβή στάθηκε αρκετό για να με φανταστώ συγγραφέα. Μεταλογοτεχνικό, είπα με σιγουριά. Και εγώ κάπως έτσι το φανταζόμουν, είπε, σκοτεινό και ποιητικό, συμπλήρωσε. Κάποτε, σε μια συνέντευξη για δουλειά, μου είχαν ζητήσει να αναφέρω μία ικανότητά μου. Χρειαζόμουν εκείνη τη δουλειά απεγνωσμένα. Έτσι πίστευα τότε τουλάχιστον. Είχα προετοιμαστεί για την ερώτηση σχετικά με κάποιο μειονέκτημα του χαρακτήρα μου, εκεί που πρέπει να απαντήσεις κάτι εντυπωσιακό, όπως η τελειομανία ή η αυτοθυσία, εγώ ήμουν προετοιμασμένος να απαντήσω με ειλικρίνεια πως δεν με πειράζει να παραδέχομαι την άγνοιά μου, να λέω πως δεν ξέρω, σε μια εποχή που άπαντες άπαντα τα γνωρίζουν, είχα ποντάρει πολλά σε αυτό το σημείο της συνέντευξης. Όμως δεν μου ζήτησαν αυτό. Ήθελαν να ακούσουν για κάποια ικανότητά μου, που δεν είχε θέση στο βιογραφικό σημείωμα. Είπα, ξεχνώντας να κοιτάξω στα μάτια τον συνομιλητή μου, πως είμαι καλός στο να εντοπίζω το σημείο παρανόησης σε μια συζήτηση, τι εννοεί ο ένας και τι καταλαβαίνει ο άλλος δηλαδή, έσπευσα να διευκρινίσω. Ο υπεύθυνος δεν έδειξε να εντυπωσιάζεται. Δεν θα μάθω ποτέ αν αυτή η απάντηση ήταν η αιτία της απόρριψής μου. Αμέσως μόλις μίλησε, κατάλαβα πως είχε ακούσει μελαγχολικό. Δεν είπα τίποτα. Χρειαζόμουν εκείνο το φιλί απεγνωσμένα. Έτσι πίστευα τότε τουλάχιστον.
Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2019
Το φιλί
Μεταλογοτεχνικό είπα, μελαγχολικό άκουσε. Κάπως έτσι με θέλησε. Για την ακρίβεια όχι εμένα, αλλά το βιβλίο που σκόπευα να γράψω. Τίποτα πιο ερωτικό, μου εκμυστηρεύτηκε αργότερα το ίδιο βράδυ, από το να ξαπλώνεις στο κρεβάτι με συγγραφέα, με ανατριχιάζει η αύρα της μυθοπλαστικής ματιάς στην εμπειρία, εκεί που και η ελάχιστη λεπτομέρεια αναπνέει. Δέχτηκα το σχόλιο ως κομπλιμέντο, χαμογελώντας, σχεδόν ντροπαλά. Φιληθήκαμε ξανά με το πάθος της πρώτης νύχτας. Ήταν μια συζήτηση υποθετική, μέρος του παιχνιδιού. Έτσι, τουλάχιστον, πίστεψα εγώ. Τι βιβλίο θα έγραφες;, με ρώτησε. Ήταν ήδη αργά, το μπαρ σε λίγο θα έκλεινε, ο σερβιτόρος μάς κοίταζε σχεδόν εχθρικά. Τετάρτη βράδυ στο κέντρο της πόλης. Και τι θα κερδίσω αν σου πω;, ρώτησα να μάθω. Ένα φιλί ως υποσχόμενη αμοιβή στάθηκε αρκετό για να με φανταστώ συγγραφέα. Μεταλογοτεχνικό, είπα με σιγουριά. Και εγώ κάπως έτσι το φανταζόμουν, είπε, σκοτεινό και ποιητικό, συμπλήρωσε. Κάποτε, σε μια συνέντευξη για δουλειά, μου είχαν ζητήσει να αναφέρω μία ικανότητά μου. Χρειαζόμουν εκείνη τη δουλειά απεγνωσμένα. Έτσι πίστευα τότε τουλάχιστον. Είχα προετοιμαστεί για την ερώτηση σχετικά με κάποιο μειονέκτημα του χαρακτήρα μου, εκεί που πρέπει να απαντήσεις κάτι εντυπωσιακό, όπως η τελειομανία ή η αυτοθυσία, εγώ ήμουν προετοιμασμένος να απαντήσω με ειλικρίνεια πως δεν με πειράζει να παραδέχομαι την άγνοιά μου, να λέω πως δεν ξέρω, σε μια εποχή που άπαντες άπαντα τα γνωρίζουν, είχα ποντάρει πολλά σε αυτό το σημείο της συνέντευξης. Όμως δεν μου ζήτησαν αυτό. Ήθελαν να ακούσουν για κάποια ικανότητά μου, που δεν είχε θέση στο βιογραφικό σημείωμα. Είπα, ξεχνώντας να κοιτάξω στα μάτια τον συνομιλητή μου, πως είμαι καλός στο να εντοπίζω το σημείο παρανόησης σε μια συζήτηση, τι εννοεί ο ένας και τι καταλαβαίνει ο άλλος δηλαδή, έσπευσα να διευκρινίσω. Ο υπεύθυνος δεν έδειξε να εντυπωσιάζεται. Δεν θα μάθω ποτέ αν αυτή η απάντηση ήταν η αιτία της απόρριψής μου. Αμέσως μόλις μίλησε, κατάλαβα πως είχε ακούσει μελαγχολικό. Δεν είπα τίποτα. Χρειαζόμουν εκείνο το φιλί απεγνωσμένα. Έτσι πίστευα τότε τουλάχιστον.
Κι άλλο..
ΑπάντησηΔιαγραφή