Η εποχή του χρόνου

Πάντοτε δυσκολεύομαι να ξεκινήσω κείμενα όπως αυτό, κείμενα αποχαιρετισμού, καίτοι προσωρινού, αποδεικνύονται πάντοτε ιδιοτρόπως άβολα, φαντάζουν όμως απαραίτητα, όπως και ο ίδιος ο αποχωρισμός άλλωστε. Είναι η εποχή που η σωτήρια ρουτίνα κινδυνεύει να μετατραπεί σε ασφυκτική συνθήκη. Τα τελευταία μέτρα διανύονται ασθμαίνοντας, οι μέρες στο ημερολόγιο μετρώνται ξανά και ξανά, τα κείμενα υπολογίζονται με μια μικρή όχληση. Όσο και αν αγαπάς αυτό που κάνεις χρειάζεσαι πάντοτε μια παύση, ένα πισωπάτημα απαραίτητο για να καθαρίσει η ματιά· το έμαθα με τα χρόνια αυτό. Ανακεφαλαίωση και ανανέωση, έλλειψη που χαράσσει έναν μονόδρομο επιστροφής. Φέτος, στο πλευρό της ανάγκης για παύση της ρουτίνας, έρχεται να προστεθεί και εκείνη της εξόδου από την ψηφιακή πραγματικότητα, τη στρεβλή αυτή εκδοχή της ζωής, εκεί που η σημαντικότητα παραμορφώνεται. Ο έξω κόσμος, το ανθρώπινο βλέμμα, η εγγύτητα· αυτά είναι τα κυρίως ζητούμενα. Αυτά που μετράνε αληθινά. Το μεταμεσονύχτιο μπαλκόνι και το αστικό τοπίο, επίσης, οι μεγάλοι απέραντοι δρόμοι την ώρα που οι πόλεις ανάβουν τα φώτα. Από λογοτεχνία, μυθιστορήματα. Ξεκίνησα να φτιάχνω μια λίστα. Η συνομιλία σε θερινό σινεμά. Απομεσήμερο στο σέλας και απόβραδο στον κάστορα. Ίσως κάπου να πετύχω τον Παύλο. Κοκτέιλ αγγούρι στο στενό. Το αύριο μιας παραίτησης. Η πιτσιρικαρία. Ο καναπές στην Πάρου. Ιστορίες τηλεφωνικής εξυπηρέτησης ισπανόφωνων. Ψηφιακή διαφήμιση στο μεγάλο νησί. Μπύρες στην υγειά της μπολιανικής αμετροέπειας. Αγάπη παρά το χάσμα των χρόνων στον ίσκιο της μουριάς. Ο λευκός διάδρομος που το πλοίο πίσω του αφήνει. Κάπως έτσι φαντάζομαι τις μέρες που θα 'ρθουν. Χωρίς εκπλήξεις, παρακαλώ.