Η αρχή μιας ιστορίας

Οφείλει να παραδεχτεί κανείς πως η λέξη φρύδι (πληθ. φρύδια) είναι αντιστρόφως ανάλογα όμορφη με το σημείο του σώματος που περιγράφει, και όχι μόνο, είναι ίσως μία από τις πλέον κακόηχες λέξεις της ελληνικής γλώσσας, γεγονός το οποίο επιτείνει η συχνή συνοδεία της με τα ρήματα βγάζω και τρώω. Μην είσαι απόλυτος, μου ψιθυρίζει η φωνή. Φωνή πάψε, σε παρακαλώ. Κάνω μία γρήγορη αναζήτηση: eyebrow (αγγλικά), cejas (ισπανικά), Braue (γερμανικά), sourcil (γαλλικά), sopracciglio (ιταλικά), kaş (τουρκικά), sobrancelha (πορτογαλικά), brew (πολωνικά), obočí (τσέχικα), vetull (αλβανικά). Η αναζήτηση δεν με βοηθάει σε κάτι· ουσιαστικά αδυνατώ να συγκρίνω τα σύνολα των γραμμάτων με τη λέξη φρύδι, δεν μπορώ να καταλήξω αν σε κάποια άλλη γλώσσα είναι πιο εύηχη. Δοκιμάζω κάτι άλλο: (πρώτα φέρνω μια φωτογραφία σου και τη στερεώνω όρθια δίπλα στην οθόνη έτσι ώστε να έχουμε οπτική επαφή). Συνειδητοποιώ πως μόνο τη λέξη φρύδι (πληθ. φρύδια) μπορώ να χρησιμοποιήσω. Συνειδητοποιώ πως σε καμία άλλη γλώσσα δεν έχω αναφερθεί στα φρύδια κάποιου, ούτε για κομπλιμέντο, ούτε για κουτσομπολιό, πόσο μάλλον με διάθεση ποιητική. Θυμάμαι τα ανόητα πρώτα μαθήματα εκμάθησης κάποιας γλώσσας· ένα σκίτσο το ανθρώπινο σώμα και διάφορες γραμμούλες που ξεκινούν από μέρη και σημεία του και καταλήγουν σε καινούργιες λέξεις, άψυχες και άνευρες μέχρι νεωτέρας. Κοιτάζω πάλι τη φωτογραφία σου, λες και χρειαζόμουν αφορμή. Αρχίζω να τραβάω νοητές γραμμές και να κάνω επανάληψη λεξιλογίου εκτός προγράμματος: ojos, ears, capeli, nariz, cheek. Γρήγορα περνάω στα επίθετα. Απλώνω το χέρι και σε χαϊδεύω. Τι σε έπιασε σήμερα με τα φρύδια; με ρωτάει η φωνή. Φωνή, πάψε. Μα, άλλη ιστορία ήθελες να διηγηθείς, επιμένει. Φωνή, έχεις δίκιο.


(Δισταγμός) Πώς να διηγηθεί κανείς μία ιστορία όπως αυτή από το γραφείο του σπιτιού του; 

(Πριν την ιστορία) Συχνά χαιρόμαστε με κάτι χαζό, ελάχιστο και ανόητο. Έτσι κι εγώ εκείνο το βράδυ. Είχα βρει τραπέζι ελεύθερο σε εκείνο το μαγαζί. Γελάστε μαζί μου. Ήμουν τόσο χαρούμενος, που δεν με πείραζε να περιμένω. Ύστερα από λίγο μπήκαν οι δυο τους.

(Η ιστορία) Η αμηχανία ήταν εμφανής, κάπως έτσι άρχισα τις υποθέσεις, κάπως έτσι δημιουργήθηκε η ιστορία. Ψευδής από την αρχή μέχρι το τέλος. Μάλλον. Τους τελευταίους μήνες είχαν αναπτύξει μια, αυξανόμενης συχνότητας, γραπτή επικοινωνία. Είχε προηγηθεί η γνωριμία τους σε ένα πάρτυ γενεθλίων. Δεν είχαν μοιραστεί και λίγα όλον αυτό τον καιρό. Όσο άκμαζε η γραπτή οικειότητα τόσο αυξανόταν η αμηχανία για το επόμενο βήμα. Σχεδόν δεν θυμάμαι τη φωνή σου, του είπε μια μέρα. Και γιατί δεν μιλάμε στο τηλέφωνο; σκέφτηκε εκείνος αλλά δεν το είπε ποτέ. Ο μύθος που χτίζει ο γραπτός λόγος έχει μια ιδιαίτερη γοητεία. 

(Παρένθεση στη ιστορία) Στο μεταξύ εκείνη που περίμενα ήρθε. Μόνο πλάγιες και γρήγορες ματιές μπορώ πλέον να ρίχνω στο ζευγάρι απέναντι.

(Η ιστορία - η συνέχεια) Ο καθένας παίζει με το κινητό του, χωρίς να διστάζει να μοιράζεται με τον άλλον τα άξια αναφοράς, γελάνε -ακόμα μεγαλύτερη αμηχανία. Παραγγέλνουν ένα δεύτερο καραφάκι ρακί (ή τσίπουρο, δεν μπορώ να ξέρω). Καπνίζουν και οι δύο. Εκείνη περισσότερο. Κανείς όμως δεν καπνίζει νευρικά, μοιάζουν να το απολαμβάνουν. Παρά την αμηχανία δείχνουν ήρεμοι. Κάπως έτσι το είχαν φανταστεί: ένα κρύο βράδυ, σε ένα μικρό, ζεστό μέρος με ξύλινη επένδυση και αδιάφορη μουσική, όχι πολύ δυνατή. Από τα πρώτα κιόλας μηνύματά τους είχανε βρει (και είχαν όντως ενθουσιαστεί) την κοινή αδυναμία τους στο ρακί (ή τσίπουρο), μια λαβή οικειότητας για τη σωματική επαφή. 

(Δεύτερη παρένθεση στην ιστορία) Απολογία: πού έχεις το μυαλό σου; βαριέσαι; με ακούς; 

(Η ιστορία - η συνέχεια) Ζητούν να πληρώσουν. Ο καθένας τα δικά του -έκπληξη που αναδεικνύει το στερεότυπο. Θα πάνε άραγε στο σπίτι κάποιου από τους δύο; -απορία που επιβεβαιώνει το στερεότυπο.

(Μετά την ιστορία) Δεν αργήσαμε να πληρώσουμε και να φύγουμε, έξω είχε βάλει πάλι κρύο.


Με το ζόρι δεν λέμε ιστορίες, η φωνή. Δεν είμαι σίγουρος, εγώ. Επιχειρήματα έχεις; η φωνή. Όχι, εγώ, άσε με να πω κάτι ακόμα όμως. Εντάξει, η φωνή.

Θυμάσαι εκείνες τις παιδικές ζωγραφιές, στη μία πλευρά το σπίτι, μια πόρτα και δύο παράθυρα, μια τριγωνική σκεπή, γύρω από το σπίτι το γρασίδι, λουλούδια ή και ζώα, από πάνω ο ουρανός γαλάζιος, ήλιος και σμήνη πουλιών. Θυμάσαι; Μια μέρα, που λες φωνή, την κοίταξα στα μάτια και ορκίζομαι πως είδα τα φρύδια της να γίνονται πουλιά και να φτερουγίζουν μακριά.