Δεν έχω δει ποτέ πιο ευτυχισμένο άνθρωπο, είπε ο Λι στη γυναίκα του όταν επέστρεψε σπίτι μετά από μια μέρα ψαρέματος με τον ανιψιό του στην ανοιχτή θάλασσα, όπου ο μικρός έπιασε με καλάμι ένα ψάρι οχτώ κιλών και το πρόσωπό του έλαμψε από ευτυχία. Αυτό όμως έγινε παλιά, σε μια άλλη ζωή. Στο αφηγηματικό σήμερα, κάποια χρόνια μετά, διάστημα στο οποίο πολλά -που μένει να μάθουμε στην εξέλιξη της ιστορίας- έχουν συμβεί, ο Λι ζει σε κάποιο προάστιο της Βοστώνης και δουλεύει ως επιστάτης κτιρίων, άνθρωπος για όλες τις δουλειές δηλαδή, με τις απαιτήσεις των ενοίκων να δοκιμάζουν το μάλλον ευερέθιστο νευρικό του σύστημα. Ζει σε ένα ημιυπόγειο που του παραχωρεί η εταιρεία, μια ζωή αδιάφορη και άχρωμη.
Μια μέρα το τηλέφωνο θα χτυπήσει και το, από καιρό αναμενόμενο, μοιραίο νέο θα του ανακοινωθεί: ο αδερφός του πέθανε, η αδύναμη καρδιά του τον πρόδωσε. Ο Λι θα επιστρέψει στο Μάντσεστερ. Πρέπει να αναλάβει τη φροντίδα του έφηβου ανιψιού του. Έτσι ξεκινάει η ιστορία, που θέλει να αφηγηθεί ο σκηνοθέτης/σεναριογράφος Κένεθ Λόνεργκαν.
Η απώλεια, η επιστροφή, η φροντίδα του αδύναμου, η ικανοποίηση της επιθυμίας του νεκρού και η προσωπική επιβίωση. Μια εξίσωση σύνθετη και δύσκολη -αν όχι αδύνατη- στη διαχείριση. Ο τρόπος, με τον οποίον αντιδρούν συναισθηματικά στην απώλεια, κυρίως, ο Λι και, ακολούθως, ο ανιψιός του, δίνει έναν τόνο αυθεντικότητας στην ιστορία, όχι γιατί ο θεατής θα ταυτιστεί απαραίτητα με την αντίδραση αυτή, αλλά γιατί θα διακρίνει κάτι το ανθρώπινο. Εκεί, στις ερμηνείες των δύο δηλαδή, ο σκηνοθέτης θα βρει το απαραίτητο στήριγμα στο οικοδόμημά του, και θα ξεπεράσει έτσι με άνεση και χάρη τον σκόπελο ενός όχι και τόσο πρωτότυπου σεναρίου.
Με τη χρήση του flash back θα επιτύχει να δέσει την ιστορία του, αποκαλύπτοντας αργά και σταδιακά τις αρχικά αόρατες και άγνωστες πλευρές της. Και το τεχνικό αυτό εργαλείο, η μη γραμμική δηλαδή αφήγηση της ιστορίας, θα αποτελέσει τον δεύτερο πυλώνα αφήγησης. Αλλά και σε αυτό το τεχνικό χαρακτηριστικό υπάρχει κάτι το ανθρώπινο, κάτι που απορρέει τελικά από τον κλειστό χαρακτήρα του Λι, του ολιγομίλητου και εσωστρεφή Λι, που δεν αποκωδικοποιείται εύκολα και με την πρώτη ματιά.
Οι παραπάνω πυλώνες σε συνδυασμό με την κινηματογράφηση της παραθαλάσσιας πόλης της ανατολικής ακτής δίνουν ως αποτέλεσμα μια ταινία στην παράδοση του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου, που αξίζει να τη δει κανείς, ήπια και χωρίς αχρείαστες εξάρσεις, στην οποία ο θεατής είναι πιθανό να εμπλακεί συναισθηματικά, ίσως όχι άμεσα και απευθείας με την ιστορία αυτή καθεαυτήν αλλά με τις συνοδευτικές σκέψεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου