Μια πρωινή ,φαινομενικά αδιάφορη, βόλτα με φίλους στο Μοναστηράκι με οδήγησε σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο, εκμεταλευόμενος την είσοδο των λοιπών σε ένα παρακείμενο κατάστημα έμεινα να χαζεύω τις οριζόντιες και κάθετες στίβες από βιβλία. Τι γαμάτες που είναι οι άναρχες δομές σε αυτά τα μαγαζιά!
Μόλις αντίκρυσα το συγκεκριμένο βιβλίο ήξερα πως ήθελα να το διαβάσω. Μπορεί το όνομα του συγγραφέα να μου ήταν άγνωστο αλλά η έκδοση και το χρώμα με το οποίο είχε ποτίσει ο χρόνος τις σελίδες ήταν αρκετά.
Ο πρωταγωνιστής, αποτυχημένος συγγραφέας και εγκαταλελειμμένος από την τελευταία του σύζυγο βρίσκεται εγκλωβισμένος σε μια σειρά από παράξενα γεγονότα. Προσπαθεί να ξεδιαλύνει την ομίχλη που επικρατεί στο κεφάλι του λόγω της κατανάλωσης αλκοόλ και να ξεμπλέξει το κουβάρι που πιθανώς οδηγεί στην ενοχή του.
Ο συγγραφέας σε αυτό το κατά βάση αστυνομικό μυθιστόρημα καταφέρνει με μαεστρία να περιγράψει την αμερικανική πραγματικότητα όπως ο ίδιος την αντιλαμβάνεται. Καλή αμερικανική λογοτεχνία.
Το 1987 το διασκεύασε και το σκηνοθέτησε ο ίδιος με πρωταγωνιστή τον Ράιαν Ο' Νηλ. Πιστεύω πως αξίζει κάποιος να ρίξει μια ματιά στην σελίδα του Wikipedia.
Η όμορφη έκδοση ανήκει στις Εκδόσεις Νεφέλη και η μετάφραση στον Λουκά Θεοδωρακόπουλο.
υγ Πόση συγκίνηση να συναντάς γραμμένη με μολύβι την τιμή ψηλά και δεξιά στην τρίτη σελίδα ενός βιβλίου! Για την ιστορία το βιβλίο αυτό κάποτε στοίχιζε 1000 δρχ.
Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010
Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010
Lumiere Brother - Fiction
Μου πήρε έναν χρόνο να ανακαλύψω αυτόν τον δίσκο, άλλωστε ποτέ δεν διεκδίκησα τον τίτλο του ενημερωμένου ακροατή, προσπαθώ μεν δεν τα καταφέρνω δε, η μεγάλη προσφορά είναι μια πρώτη διακαιολογία αν και όχι αρκετή.
Έχω μεγάλη περιέργεια να ψάξω στα καλύτερα του 2009 ,οι ειδικοί σίγουρα θα του δώσανε την θέση που του άξιζε ανάμεσα στους δίσκους της προηγούμενης χρονιάς. Θα το κάνω για να ικανοποιήσω την περιέργειά μου και ας ξέρω πως κάπως έτσι θα χάσω κάτι φρέσκο, φετινό.
Χαίρομαι πάρα πολύ που βγαίνουν όμορφες μουσικές από την εγχώρια αγορά, είναι ,νομίζω, η "εκδίκηση" μιας γενιάς που μεγάλωσε με διαφορετικές και καλές μουσικές, ψάχτηκε στο διαδίκτυο και πέρασε ατέλειωτες ώρες σε στούντιο επιμένοντας να εκφραστεί. Σιγά σιγά η ομορφιά βρίσκει το δρόμο της, η οικονομική κρίση κάνει τον "πελάτη" απαιτητικό, είναι η εκδίκηση της ποιότητας σε αυτήν την αισθητική τρομοκρατία που χρόνια τώρα βιώνει ο καθένας μας.
Από όσο είμαι σε θέση να ισχυριστώ, ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης κρατήθηκε μακριά από το άκριτο hype του μάρκετινγκ και ας είχε αξιοποιήσημα στοιχεία (βλ. Μόνικα), τώρα αν αυτό έγινε συνειδητά ή από αμέλεια δεν το ξέρω και δεν με νοιάζει, είναι η αλήθεια.
Δίσκος για να τον ακούς από την αρχή μέχρι το τέλος, δίσκος του 2009 που θα με συντροφεύσει σίγουρα το 2011.
Ορίστε και ένα μικρό δείγμα από το Youtube : Fast Backwards
Και το Myspace για μια πιο γενική εικόνα : @Myspace
Έχω μεγάλη περιέργεια να ψάξω στα καλύτερα του 2009 ,οι ειδικοί σίγουρα θα του δώσανε την θέση που του άξιζε ανάμεσα στους δίσκους της προηγούμενης χρονιάς. Θα το κάνω για να ικανοποιήσω την περιέργειά μου και ας ξέρω πως κάπως έτσι θα χάσω κάτι φρέσκο, φετινό.
Χαίρομαι πάρα πολύ που βγαίνουν όμορφες μουσικές από την εγχώρια αγορά, είναι ,νομίζω, η "εκδίκηση" μιας γενιάς που μεγάλωσε με διαφορετικές και καλές μουσικές, ψάχτηκε στο διαδίκτυο και πέρασε ατέλειωτες ώρες σε στούντιο επιμένοντας να εκφραστεί. Σιγά σιγά η ομορφιά βρίσκει το δρόμο της, η οικονομική κρίση κάνει τον "πελάτη" απαιτητικό, είναι η εκδίκηση της ποιότητας σε αυτήν την αισθητική τρομοκρατία που χρόνια τώρα βιώνει ο καθένας μας.
Από όσο είμαι σε θέση να ισχυριστώ, ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης κρατήθηκε μακριά από το άκριτο hype του μάρκετινγκ και ας είχε αξιοποιήσημα στοιχεία (βλ. Μόνικα), τώρα αν αυτό έγινε συνειδητά ή από αμέλεια δεν το ξέρω και δεν με νοιάζει, είναι η αλήθεια.
Δίσκος για να τον ακούς από την αρχή μέχρι το τέλος, δίσκος του 2009 που θα με συντροφεύσει σίγουρα το 2011.
Ορίστε και ένα μικρό δείγμα από το Youtube : Fast Backwards
Και το Myspace για μια πιο γενική εικόνα : @Myspace
Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010
Νότια των συνόρων, δυτικά του ήλιου - Χαρούκι Μουρακάμι
Είναι κάποιοι συγγραφείς για τους οποίους θρέφεις μιαν αδυναμία, όχι μόνο για την αξία του έργου τους, είναι και οι συγκυρίες που παίζουν ρόλο, οι στιγμές κατά τις οποίες σε συντρόφευσαν. Δημιουργείται ένας δεσμός, μια γλυκιά αναμονή για το επόμενο έργο που θα συναντήσεις στο ράφι του βιβλιοπωλείου.
Το πρώτο βιβλίο του Χαρούκι Μουρακάμι, το Νορβηγικό Δάσος, το διάβασα ένα καλοκαίρι δίπλα στο κύμα και τότε γεννήθηκε ο δεσμός. Από τότε διάβασα το Κουρδιστό Πουλί και το Σπούτνικ Αγαπημένη και ο δεσμός έγινε πιο ισχυρός, όμως η αναζήτηση κάποιων παλαιότερων βιβλίων που είχαν κυκλοφορήσει πριν από κάποια χρόνια από τις εκδόσεις Καστανιώτη υπήρξε μάταιη, "δίνεται ως εξαντλημένο από τον εκδοτικό οίκο" η εποδός. Στο ενδοιάμεσο βέβαια κυκλοφόρησε μια συλλογή διηγημάτων με τον τίτλο Μετά τον Σεισμό αλλά τα διηγήματα ως λογοτεχνικό είδος ποτέ δεν με τράβηξαν.
Και να που με την πλούσια σε τίτλους περίοδο πριν από τα Χριστούγεννα κυκλοφόρησε στα ελληνικά ,από τις εκδόσεις Ωκεανίδα, το Νότια των Συνόρων, δυτικά του Ήλιου, γραμμένο το μακρινό 1992.
Τα βιβλία του Μουρακάμι αν και ανήκουν στην κατηγορία των ευπώλητων έχουν έναν χαρακτήρα ισχυρό, απόρροια τόσο του προσωπικού ταλέντου όσο και της μεγάλης λογοτεχνικής σχολής της Ιαπωνίας.
Ένας άντρας μιλάει για την ζωή του, επικεντρώνεται κυρίως σε κάποιες γυναίκες που έπαιξαν σημαντικό ρόλο, που κρύφτηκαν στο παρελθόν και έκαναν πάλι την εμφάνισή τους σε ανύποπτο χρόνο. Κοινότυπο; Ίσως. Αλλά όχι, κατ' εμέ τουλάχιστον. Καλογραμμένο ,διαβάζεται σε μια μέρα, είναι ακόμα ένα κομμάτι από το συγγραφικό σύμπαν του σπουδαίου αυτού συγγραφέα, μέχρι να μεταφραστεί το επόμενο, γιατί υπάρχουν πολλά προς μετάφραση ακόμη,αναμονή λοιπόν.
υγ Είναι τόσο όμορφο να σου κάνουν δώρο τέτοια βιβλία πρόσωπα ξεχωριστά.
Το πρώτο βιβλίο του Χαρούκι Μουρακάμι, το Νορβηγικό Δάσος, το διάβασα ένα καλοκαίρι δίπλα στο κύμα και τότε γεννήθηκε ο δεσμός. Από τότε διάβασα το Κουρδιστό Πουλί και το Σπούτνικ Αγαπημένη και ο δεσμός έγινε πιο ισχυρός, όμως η αναζήτηση κάποιων παλαιότερων βιβλίων που είχαν κυκλοφορήσει πριν από κάποια χρόνια από τις εκδόσεις Καστανιώτη υπήρξε μάταιη, "δίνεται ως εξαντλημένο από τον εκδοτικό οίκο" η εποδός. Στο ενδοιάμεσο βέβαια κυκλοφόρησε μια συλλογή διηγημάτων με τον τίτλο Μετά τον Σεισμό αλλά τα διηγήματα ως λογοτεχνικό είδος ποτέ δεν με τράβηξαν.
Και να που με την πλούσια σε τίτλους περίοδο πριν από τα Χριστούγεννα κυκλοφόρησε στα ελληνικά ,από τις εκδόσεις Ωκεανίδα, το Νότια των Συνόρων, δυτικά του Ήλιου, γραμμένο το μακρινό 1992.
Τα βιβλία του Μουρακάμι αν και ανήκουν στην κατηγορία των ευπώλητων έχουν έναν χαρακτήρα ισχυρό, απόρροια τόσο του προσωπικού ταλέντου όσο και της μεγάλης λογοτεχνικής σχολής της Ιαπωνίας.
Ένας άντρας μιλάει για την ζωή του, επικεντρώνεται κυρίως σε κάποιες γυναίκες που έπαιξαν σημαντικό ρόλο, που κρύφτηκαν στο παρελθόν και έκαναν πάλι την εμφάνισή τους σε ανύποπτο χρόνο. Κοινότυπο; Ίσως. Αλλά όχι, κατ' εμέ τουλάχιστον. Καλογραμμένο ,διαβάζεται σε μια μέρα, είναι ακόμα ένα κομμάτι από το συγγραφικό σύμπαν του σπουδαίου αυτού συγγραφέα, μέχρι να μεταφραστεί το επόμενο, γιατί υπάρχουν πολλά προς μετάφραση ακόμη,αναμονή λοιπόν.
υγ Είναι τόσο όμορφο να σου κάνουν δώρο τέτοια βιβλία πρόσωπα ξεχωριστά.
Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010
Η Πόλη και τα Σκυλιά - Μάριο Βάργκας Λιόσα
Η αλήθεια είναι ότι δεν τον είχα σε μεγάλη εκτίμηση τον Μάριο Βάργκας Λιόσα, χωρίς ποτέ να έχω διαβάσει κάτι δικό του, και αυτή είναι μια πολύ άδικη κρίση για έναν συγγραφέα αλλά ίσως και λίγο δικαιολογημένη από την στιγμή που κάθε τρεις και λίγο εμφανιζόταν να δίνει την γνώμη του επί παντός επιστητού.
Από την στιγμή που κέρδισε το νόμπελ όμως ήμουν σίγουρος πως κάποιος θα μου έκανε δώρο κάποιο βιβλίο του, όπερ και εγένετο!
Μια ομάδα εφήβων που για διαφορετικούς λόγους βρέθηκε να υπηρετεί στην στρατιωτική ακαδημία της Λίμα, εσώκλειστοι δεν παύουν να ονειρεύονται την φυσιολογική ζωή που βρίσκεται εκεί έξω, να αναπολούν την προηγούμενη ζωή τους, υπάρχουν βέβαια και οι καλές στιγμές αλλά είναι μάλλον η μειοψηφία. Οι παλιότεροι καψόνια στους νεότερους, οι μόνιμοι τα στραβά μάτια μέχρι που απειλείται η ανέλιξή τους, τσιγάρα και μπουκάλια αλκοόλ κρυμμένα στους φοριαμούς. Οι κοπέλες που περιμένουν(;) έξω από την βάση, ο εφηβικός ιδεαλισμός για τον έρωτα από την μία και οι ακατάπαυστες σεξουαλικές ορμές του έγκλειστου από την άλλη.
Με συνεχή μπρος πίσω στον χρόνο ο συγγραφέας φέρνει στο παρόν τους χαρακτήρες του ως εξέλιξη χρονική ,κατά κάποιον τρόπο, και λογική. Με τον τρόπο αυτόν δεν σε ξενίζει καμιά συμπεριφορα και καμιά αντίδραση αφού οι χαρακτήρες είναι φτιαγμένοι έτσι ώστε να υπηρετήσουν την ιστορία που ο συγγραφέας έχει στο νου του.
Πυκνογραμμένο και όμορφο το πρώτο βιβλίο του Περουβιανού συγγραφέα δείχνει ότι κατέχει την τέχνη του γράφειν.
Οπότε πλέον μέσα μου αρχίζω να βλέπω πιο καθαρά την διάκριση ανάμεσα στον συγγραφέα Μάριο Βάργκας Λιόσα και στον λαλίστατο σχολιαστή παγκοσμίων συμβάντων.
Από την στιγμή που κέρδισε το νόμπελ όμως ήμουν σίγουρος πως κάποιος θα μου έκανε δώρο κάποιο βιβλίο του, όπερ και εγένετο!
Μια ομάδα εφήβων που για διαφορετικούς λόγους βρέθηκε να υπηρετεί στην στρατιωτική ακαδημία της Λίμα, εσώκλειστοι δεν παύουν να ονειρεύονται την φυσιολογική ζωή που βρίσκεται εκεί έξω, να αναπολούν την προηγούμενη ζωή τους, υπάρχουν βέβαια και οι καλές στιγμές αλλά είναι μάλλον η μειοψηφία. Οι παλιότεροι καψόνια στους νεότερους, οι μόνιμοι τα στραβά μάτια μέχρι που απειλείται η ανέλιξή τους, τσιγάρα και μπουκάλια αλκοόλ κρυμμένα στους φοριαμούς. Οι κοπέλες που περιμένουν(;) έξω από την βάση, ο εφηβικός ιδεαλισμός για τον έρωτα από την μία και οι ακατάπαυστες σεξουαλικές ορμές του έγκλειστου από την άλλη.
Με συνεχή μπρος πίσω στον χρόνο ο συγγραφέας φέρνει στο παρόν τους χαρακτήρες του ως εξέλιξη χρονική ,κατά κάποιον τρόπο, και λογική. Με τον τρόπο αυτόν δεν σε ξενίζει καμιά συμπεριφορα και καμιά αντίδραση αφού οι χαρακτήρες είναι φτιαγμένοι έτσι ώστε να υπηρετήσουν την ιστορία που ο συγγραφέας έχει στο νου του.
Πυκνογραμμένο και όμορφο το πρώτο βιβλίο του Περουβιανού συγγραφέα δείχνει ότι κατέχει την τέχνη του γράφειν.
Οπότε πλέον μέσα μου αρχίζω να βλέπω πιο καθαρά την διάκριση ανάμεσα στον συγγραφέα Μάριο Βάργκας Λιόσα και στον λαλίστατο σχολιαστή παγκοσμίων συμβάντων.
Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010
Μουσείο Ακρόπολης
Τους τελευταίους μήνες είχα την επιθυμία να επιστρέψω στο μουσείο της Ακρόπολης, να περπατήσω χωρίς να με νοιάζει μήπώς χάσω την προτεινόμενη διαδρομή, να ρίξω κλεφτές ματιές ψηλά στο βράχο, να καταλήξω στο καφέ του μουσείου και να αράξω με τον ήλιο στα αριστερά να κατευθύνει τα τελυταία του φωτόνια στο ναό.
Με αφορμή την παρουσία κάποιων φίλων από τα ξένα επέστρεψα και το μετάνιωσα. Η συμπεριφορά της πλειοψηφίας των εργαζομένων στο μουσείο ήταν από προκλητική έως απαράδεκτη με αποκορύφωμα αυτούς του καφέ. Ύφος ,τουπέ και κόμπλεξ. Σέβομαι ότι ίσως να μην είναι ικανοποιημένοι με την δουλειά τους για τον οποιονδήποτε λόγο, αλλά δεν καταλαβαίνω σε τι τους βοηθάει η συγκεκριμένη συμπεριφορά... Κατάφεραν να μου δημιουργήσουν έναν απίστευτο εκνευρισμό, που ούτε η θέα του βράχου δεν μπορούσε να με ηρεμήσει. Δεν θέλω να αναπαράγω κλισέ περί ελληνικής φιλοξενίας, ούτε να αναφερθώ στον βαρύ χαρακτήρα του τουρισμού για την καημένη την ελληνική οικονομία αλλά τι να απαντήσω στην όμορφη σερβιτόρα που με ξινισμένα μούτρα με ρώτησε " Καλά αυτοί από που είναι και δεν μπορούν να μιλήσουν αγγλικά;" ή πώς να χαρακτηρίσω τον φύλακα - πορτιέρη που τρέχει προς τον άμοιρο τουρίστα ο οποίος έκανε το μοιραίο λάθος να τραβήξει μια φωτογραφία, φωνάζοντας σε άψογα ελληνικά " απαγορεύονται οι φωτογραφίες" εισπράτοντας βλέμματα απορίας και τρόμου;
Το εσωτερικό του μουσείου της Ακρόπολης είναι πολύ όμορφο, λειτουργικό και καλομελετημένο. Αν νωρίτερα έχεις επισκεφτεί και τον Παρθενώνα τότε έχεις μια πλήρη εικόνα στο μυαλό σου, συμμετέχεις σε ένα ταξίδι σε χρόνια παλιά τότε που η Αθηνά στηριζόμενη στο δόρυ της σκεφτόταν μήπως υπάρχει η δυνατότητα να αποφύγει την μάχη...
Είναι κρίμα ανθρώπινες συμπεριφορές να σκιάζουν την λάμψη του τοπίου.
υγ Εξωτερικά το μουσείο είναι υπερβολικά μοντέρνο για τα γούστα μου, αλλά το σημαντικό σε ένα μουσείο δεν είναι το περιτύλιγμα..
Με αφορμή την παρουσία κάποιων φίλων από τα ξένα επέστρεψα και το μετάνιωσα. Η συμπεριφορά της πλειοψηφίας των εργαζομένων στο μουσείο ήταν από προκλητική έως απαράδεκτη με αποκορύφωμα αυτούς του καφέ. Ύφος ,τουπέ και κόμπλεξ. Σέβομαι ότι ίσως να μην είναι ικανοποιημένοι με την δουλειά τους για τον οποιονδήποτε λόγο, αλλά δεν καταλαβαίνω σε τι τους βοηθάει η συγκεκριμένη συμπεριφορά... Κατάφεραν να μου δημιουργήσουν έναν απίστευτο εκνευρισμό, που ούτε η θέα του βράχου δεν μπορούσε να με ηρεμήσει. Δεν θέλω να αναπαράγω κλισέ περί ελληνικής φιλοξενίας, ούτε να αναφερθώ στον βαρύ χαρακτήρα του τουρισμού για την καημένη την ελληνική οικονομία αλλά τι να απαντήσω στην όμορφη σερβιτόρα που με ξινισμένα μούτρα με ρώτησε " Καλά αυτοί από που είναι και δεν μπορούν να μιλήσουν αγγλικά;" ή πώς να χαρακτηρίσω τον φύλακα - πορτιέρη που τρέχει προς τον άμοιρο τουρίστα ο οποίος έκανε το μοιραίο λάθος να τραβήξει μια φωτογραφία, φωνάζοντας σε άψογα ελληνικά " απαγορεύονται οι φωτογραφίες" εισπράτοντας βλέμματα απορίας και τρόμου;
Το εσωτερικό του μουσείου της Ακρόπολης είναι πολύ όμορφο, λειτουργικό και καλομελετημένο. Αν νωρίτερα έχεις επισκεφτεί και τον Παρθενώνα τότε έχεις μια πλήρη εικόνα στο μυαλό σου, συμμετέχεις σε ένα ταξίδι σε χρόνια παλιά τότε που η Αθηνά στηριζόμενη στο δόρυ της σκεφτόταν μήπως υπάρχει η δυνατότητα να αποφύγει την μάχη...
Είναι κρίμα ανθρώπινες συμπεριφορές να σκιάζουν την λάμψη του τοπίου.
υγ Εξωτερικά το μουσείο είναι υπερβολικά μοντέρνο για τα γούστα μου, αλλά το σημαντικό σε ένα μουσείο δεν είναι το περιτύλιγμα..
Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010
Εν Πλω
Χωρίς Κανόνα
Είμαι ένα φύλλο του φθινόπωρου που πέφτει,
είμαι ένα στρώμα από φύλλα πεταμένα
κι αυτό το κίτρινο το χώμα που με βάφει,
κάποια στιγμή θα γίνει ένα και με μένα
Θα πλανηθώ μεσ' στις πτυχές του δέρματος σου,
θ' ακολουθώ κάθε τυχαία χαραγή σου
κι όπου με βγάλει θα φωλιάσω το χειμώνα,
χωρίς κανόνα.
Είμαι μια δύναμη κρυμμένη και το ξέρω
όμως δε ξέρω τι ζημιά μπορώ να κάνω,
Ζω σ' ένα πόλεμο που τρώει τα σωθικά μου,
που όμως κάποτε θα φάει και εμένα.
Στην μυρωδιά σου να μεθάω και να χάνομαι,
μόνο το χρώμα της πνοής σου να αισθάνομαι.
Έτσι ζεστά θα τον περάσω τον χειμώνα,
χωρίς κανόνα.
Είμαι ποτάμι που παρέσυρε τα δέντρα,
κάθε σταγόνα μου τα φύλλα τους δροσίζει,
μα δεν αρκεί αυτό ζωή για να τους δώσει
κι έτσι όλο κλέβουνε ζωή μόνο από μένα.
Πού θα με παν αυτοί οι δρόμοι σου δεν ξέρω
κι αυτό το άγνωστο με κάνει και σε θέλω.
Σ' αυτό το αίνιγμα κουρνιάζω τον χειμώνα
χωρίς κανόνα.
Είμαι ένα πλάτωμα, μια βάση για πυραύλους,
είμαι ένας πύραυλος που έκαψε τη βάση
κι αυτή η θλίψη μου δεν θα σβηστεί στ' αστέρια,
γι' αυτό θλιμμένο βλέπετε πάντα εμένα.
Κι έτσι όπως βλέπω να σε σέρνω και να σέρνομαι
κι όταν σε παίρνω να πετάμε και να φεύγουμε,
θα τον μπερδέψουμε για πάντα τον χειμώνα,
χωρίς κανόνα.
(στίχοι: Στέφανος Κανελλής)
Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010
Ποίηση (2010)
Η αλήθεια είναι ότι ο τίτλος της ταινίας με έκανε να φοβάμαι, αλλά άδικα.
Η ερμηνεία της Γιουν Τζούνγι είναι μοναδική, σε υποβάλλει και σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα να την ακολουθείς κατά μήκος της οθόνης. Μεθυστική.
Μετά από 15 χρόνια απουσίας επέστρεψε στην ταινία αυτή του νοτιοκορεάτη Λι Τσαγκ Ντογκ. Και μην νομίσετε ότι η ερμηνεία κρύβει κάποια ατέλεια γιατί απλούστατα δεν υπάρχει κάτι για να κρυφτεί, η παρουσία της απλά αναδεικνύει και εξυψώνει τα πάντα.
Σήμερα λοιπόν ήρθα σε επαφή με το έργο ενός ακόμη νοτιοκορεάτη δημιουργού μετά τον Παρκ( βλ. Oldboy) και τον Κιμ Κιμ Ντουκ( βλ. Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο ,Χειμώνας και πάλι Άνοιξη) ,ενθουσιασμένος λοιπόν θα αναζητήσω και τις υπόλοιπες ταινίες του.
Βραβείο σεναρίου στις Κάννες.
Ευτυχής σύμπτωση η θέαση στην μικρή αίθουσα του Δαναού η οποία είναι ,ίσως ,η αγαπημένη μου αίθουσα.
Τον ενθουσιασμό μου υποθέτω ότι δεν συμμερίστηκε η κυρία της διπλανής θέσης η οποία και κοιμήθηκε θορυβωδώς κατά το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας.
Εγώ πάντως το προτείνω.
Η ερμηνεία της Γιουν Τζούνγι είναι μοναδική, σε υποβάλλει και σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα να την ακολουθείς κατά μήκος της οθόνης. Μεθυστική.
Μετά από 15 χρόνια απουσίας επέστρεψε στην ταινία αυτή του νοτιοκορεάτη Λι Τσαγκ Ντογκ. Και μην νομίσετε ότι η ερμηνεία κρύβει κάποια ατέλεια γιατί απλούστατα δεν υπάρχει κάτι για να κρυφτεί, η παρουσία της απλά αναδεικνύει και εξυψώνει τα πάντα.
Σήμερα λοιπόν ήρθα σε επαφή με το έργο ενός ακόμη νοτιοκορεάτη δημιουργού μετά τον Παρκ( βλ. Oldboy) και τον Κιμ Κιμ Ντουκ( βλ. Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο ,Χειμώνας και πάλι Άνοιξη) ,ενθουσιασμένος λοιπόν θα αναζητήσω και τις υπόλοιπες ταινίες του.
Βραβείο σεναρίου στις Κάννες.
Ευτυχής σύμπτωση η θέαση στην μικρή αίθουσα του Δαναού η οποία είναι ,ίσως ,η αγαπημένη μου αίθουσα.
Τον ενθουσιασμό μου υποθέτω ότι δεν συμμερίστηκε η κυρία της διπλανής θέσης η οποία και κοιμήθηκε θορυβωδώς κατά το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας.
Εγώ πάντως το προτείνω.
Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010
Attenberg (2010)
Κάτι της έλειπε ή της περίσσευε, δεν ξέρω. Ήταν αξιόλογη η προσπάθεια αλλά δεν με παρέσυρε, όχι ότι λέει κάτι αυτό. Δεν υπάρχει κάτι που να μην μου άρεσε, η σκηνοθεσία, το σενάριο, η φωτογραφία, οι ηθοποιοί. Ίσως η ευκρίνεια του ήχου, αν και για αυτό μπορεί να φταίει και το σινεμά.
Και όμως ρε γαμώτο κατά την διάρκεια της ταινίας δεν ξεχάστηκα, δεν αφέθηκα, αντίθετα διάφορες σκέψεις σχετικές και άσχετες με την ταινία στριφογυρνούσαν στο μυαλό μου και η καρδιά απούσα, ίσως να μην ήταν η κατάλληλη μέρα για να την δω αλλά ούτε νιώθω την επιθυμία να επιστρέψω στην αίθουσα. Ένα ίχνος αδιαφορίας με βαραίνει αυτήν την στιγμή, να βγαίνεις από την αίθουσα και να μην μπορείς να πάρεις θέση, να πεις μου αρέσει δεν μου αρέσει.
Ήμουν θετικά προδιαθετημένος και όμως τώρα δεν ξέρω τι πήγε στραβά.
Το θέμα ταμπού της ταινίας είναι το δικαίωμα του νεκρού στην καύση, και είναι ταμπού μόνο για την χριστιανία στην οποία κατοικοεδρεύουμε.
Σκηνοθεσία - σενάριο : Αθηνά-Ραχήλ Τσαγγάρη
Και όμως ρε γαμώτο κατά την διάρκεια της ταινίας δεν ξεχάστηκα, δεν αφέθηκα, αντίθετα διάφορες σκέψεις σχετικές και άσχετες με την ταινία στριφογυρνούσαν στο μυαλό μου και η καρδιά απούσα, ίσως να μην ήταν η κατάλληλη μέρα για να την δω αλλά ούτε νιώθω την επιθυμία να επιστρέψω στην αίθουσα. Ένα ίχνος αδιαφορίας με βαραίνει αυτήν την στιγμή, να βγαίνεις από την αίθουσα και να μην μπορείς να πάρεις θέση, να πεις μου αρέσει δεν μου αρέσει.
Ήμουν θετικά προδιαθετημένος και όμως τώρα δεν ξέρω τι πήγε στραβά.
Το θέμα ταμπού της ταινίας είναι το δικαίωμα του νεκρού στην καύση, και είναι ταμπού μόνο για την χριστιανία στην οποία κατοικοεδρεύουμε.
Σκηνοθεσία - σενάριο : Αθηνά-Ραχήλ Τσαγγάρη
Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010
Εξόριστοι - Τζέημς Τζόυς @ Από μηχανής θέατρο
-Μπορεί μια παράσταση 195 λεπτών να σου κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον και να μην σε κουράσει;
-Ναι.
Το μοναδικό θεατρικό έργο του ιρλανδού Τζέημς Τζόυς, σκηνοθετημένο από την Ρούλα Πατεράκη στο πολύ όμορφο θέατρο Από μηχανής. Οι ερμηνείες είναι κάτι παραπάνω, από το προσφιλές σε αυτές τις περιπτώσεις, επίθετο εξαιρετικές. Τα σκηνικά ήταν πολύ λειτουργικά (γιατί το όμορφα σαν επίθετο μου φαίνεται λίγο όταν αναφέρεσαι σε σκηνικά).
Γενικά ήταν μια παράσταση που απόλαυσα και την προτείνω. Η μεγάλη της διάρκεια δεν με ενόχλησε καθόλου και δεν νομίζω ότι θα έπρεπε να αποτελέσει ανασταλτικό παράγοντα για κάποιον που θέλει να δει το έργο του μεγάλου αυτόυ ιρλανδού λογοτέχνη στην Αθήνα.
Κάθε Πέμπτη είσοδος 2 ατόμων με ένα εισιτήριο
υγ Παίρνοντας τον δρόμο για μια θεατρική σκηνή μην ελπίζεις μόνο σε έναν εξαιρετικό θίασο, να ελπίζεις και σε ένα κοινό άξιο του έργου, σε ένα κοινό χώρις πρωταγωνιστικές τάσεις. Εγώ δεν είχα την τύχη με το μέρος μου, ήταν κάτι παραπάνω από ενοχλητικές οι συμπαθητικότατες κατά τα άλλα ηλικιωμένες κυρίες της πρώτης σειράς...
-Ναι.
Το μοναδικό θεατρικό έργο του ιρλανδού Τζέημς Τζόυς, σκηνοθετημένο από την Ρούλα Πατεράκη στο πολύ όμορφο θέατρο Από μηχανής. Οι ερμηνείες είναι κάτι παραπάνω, από το προσφιλές σε αυτές τις περιπτώσεις, επίθετο εξαιρετικές. Τα σκηνικά ήταν πολύ λειτουργικά (γιατί το όμορφα σαν επίθετο μου φαίνεται λίγο όταν αναφέρεσαι σε σκηνικά).
Γενικά ήταν μια παράσταση που απόλαυσα και την προτείνω. Η μεγάλη της διάρκεια δεν με ενόχλησε καθόλου και δεν νομίζω ότι θα έπρεπε να αποτελέσει ανασταλτικό παράγοντα για κάποιον που θέλει να δει το έργο του μεγάλου αυτόυ ιρλανδού λογοτέχνη στην Αθήνα.
Κάθε Πέμπτη είσοδος 2 ατόμων με ένα εισιτήριο
υγ Παίρνοντας τον δρόμο για μια θεατρική σκηνή μην ελπίζεις μόνο σε έναν εξαιρετικό θίασο, να ελπίζεις και σε ένα κοινό άξιο του έργου, σε ένα κοινό χώρις πρωταγωνιστικές τάσεις. Εγώ δεν είχα την τύχη με το μέρος μου, ήταν κάτι παραπάνω από ενοχλητικές οι συμπαθητικότατες κατά τα άλλα ηλικιωμένες κυρίες της πρώτης σειράς...
Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010
Γραμμένα Φιλιά - Γιάννης Ευσταθιάδης
Συγκινητικό, ήταν το πρώτο επίθετο που μου'ρθε στο νου, αλλά δεν αρκεί για να χαρακτηρίσει τις "ασκήσεις μνημονικής για αγαπημένους απόντες" όπως τιτλοφορείται το οπισθόφυλλο του βιβλίου αυτού, δεν αρκεί, είναι μικρό. Είναι μικρό γιατί στέκεται δίπλα στην αλήθεια και μαζί της αναμετράται. Συναισθηματικός ρεαλισμός και πως να βρεθεί φόρμα κατάλληλη για να εκφραστεί;
"Τα γραμμένα φιλιά δεν φτάνουν στον προορισμό τους. Τα ρουφούν στο δρόμο τα φαντάσματα."
Αυτήν την φράση του Κάφκα επιλέγει για να προλογίσει το κείμενο, αντιστροφή ρόλων, εδώ δεν είναι ο γιος που στέλνει Επίστολή προς τον πατέρα, είναι ο πατέρας που αναμετράται με μια κόλλα χαρτί, στο χρώμα του θανάτου.
Βιογραφικό σημείωμα (σύντομο)
Ο Γιάννης Ευσταθιάδης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1946.
Έχει εκδώσει ποίηση, πεζά και μικρά δοκίμια για τη μουσική.
"Τα γραμμένα φιλιά δεν φτάνουν στον προορισμό τους. Τα ρουφούν στο δρόμο τα φαντάσματα."
Αυτήν την φράση του Κάφκα επιλέγει για να προλογίσει το κείμενο, αντιστροφή ρόλων, εδώ δεν είναι ο γιος που στέλνει Επίστολή προς τον πατέρα, είναι ο πατέρας που αναμετράται με μια κόλλα χαρτί, στο χρώμα του θανάτου.
Βιογραφικό σημείωμα (σύντομο)
Ο Γιάννης Ευσταθιάδης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1946.
Έχει εκδώσει ποίηση, πεζά και μικρά δοκίμια για τη μουσική.
Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010
Ο θείος Πέτρος και η Εικασία του Γκόλνταμπαχ - Απόστολος Δοξιάδης
Είναι λέξη ταμπού η λέξη μπεστ σέλερ, για μένα τουλάχιστον, φέρει μια αρνητική χροιά. Το βιβλίο αυτό του Απόστολου Δοξιάδη ανήκει σαφέστατα στην κατηγορία των μπεστ σέλερ, το δείχνει άλλωστε και η τεσσαρακοστή έκδοση που κρατώ στα χέρια μου. Το διάβασα πολύ ευχάριστα και το απόλαυσα, δεν με άγγιξε το "ευπώλητο" που σαν σκιά πλανήθηκε, λες και είναι κάτι αρνητικό ένα έργο τέχνης να βρίσκει τον δρόμο του προς ένα μεγλύτερο κοινό και να μην μένει με δάφνες τιμητικές κύκλων στενών της λογοτεχνικής ελίτ αλλά χωρίς μια δεύτερη έκδοση. Δεν αθωώνω τα χαρακτηριζόμενα ως ευπώλητα, ούτε καταδικάζω τα μη. Συνεχίζω να έχω τις επιφυλάξεις μου και τα κολλήμματα μου σε σχέση με τα τόσο προβαλλόμενα κυρίως από συγκεκριμένους τηλεοπτικούς σταθμούς βιβλία, και σίγουρα θα συνεχίσω να σκύβω για να δω και τα πιο χαμηλά ράφια στο βιβλιοπωλείο αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι πραγματικά μου άρεσε το βιβλίο του Απόστολου Δοξιάδη και δεν ξέρω γιατί με κατέλαβε τέτοια ανάγκη δικαιολόγησης.
Αν είσαι και λάτρης των μαθηματικών τότε θα κολλήσεις ακόμη περισσότερο, ίσως να ήθελες να έχεις και εσύ για θείο τον θείο Πέτρο. Ποιός δεν θα ήθελε να λύσει ένα πρόβλημα που παραμένει για χρόνια άλυτο;
Βιογραφικό Σημείωμα
Ο Απόστολος Δοξιάδης γεννήθηκε το 1953 στην Αυστραλία και μεγάλωσε στην Ελλάδα. Στα δεκαπέντε του χρόνια έγινε δεκτός απο το πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης ,όπου σπούδασε μαθηματικά. Έχει σκηνοθετήσει στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Μυθιστορήματά του είναι τα Βίος Παράλληλος, Μακαβέττας, Ο θείος Πέτρος και η Εικασία του Γκόλντμπαχ και τα Τρία Ανθρωπάκια.
Ο Θείος Πέτρος είναι διεθνές μπεστ σέλερ. Έχει ήδη εκδοθεί σε εννέα γλώσσες και είναι υπό έκδοση σε δώδεκα ακόμη.
Αν είσαι και λάτρης των μαθηματικών τότε θα κολλήσεις ακόμη περισσότερο, ίσως να ήθελες να έχεις και εσύ για θείο τον θείο Πέτρο. Ποιός δεν θα ήθελε να λύσει ένα πρόβλημα που παραμένει για χρόνια άλυτο;
Βιογραφικό Σημείωμα
Ο Απόστολος Δοξιάδης γεννήθηκε το 1953 στην Αυστραλία και μεγάλωσε στην Ελλάδα. Στα δεκαπέντε του χρόνια έγινε δεκτός απο το πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης ,όπου σπούδασε μαθηματικά. Έχει σκηνοθετήσει στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Μυθιστορήματά του είναι τα Βίος Παράλληλος, Μακαβέττας, Ο θείος Πέτρος και η Εικασία του Γκόλντμπαχ και τα Τρία Ανθρωπάκια.
Ο Θείος Πέτρος είναι διεθνές μπεστ σέλερ. Έχει ήδη εκδοθεί σε εννέα γλώσσες και είναι υπό έκδοση σε δώδεκα ακόμη.
Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010
Ποιός θυμάται τον Άλφονς - Κώστας Ακριβός
Ο αυστριακός Άλφονς Χοχάουζερ φτάνει στο Πήλιο το 1926. Κάποιοι τον φωνάζουν Ξενοφώντα, εκείνος βαπτίζεται Ανδρέας. Η ζωή του ξετυλίγεται μέσα από την έρευνα του Κώστα Ακριβού, και ας ήταν ο θάνατος του αυτός που κυρίως τον παρακίνησε.
Η Ελλάδα μέσα από τα μάτια ενός ξένου εραστή, οι ομορφιές του Πηλίου πριν από την λεηλάτηση, η ιστορία ενός άπατρι που βρίσκει καταφύγιο, αλλά πάνω από όλα η επιμονή του συγγραφέα να χτίσει από το μηδέν την ιστορία για να του αποκαλυφτούν διάφορα σκοτεινά σημεία και για να μπορέσει να κατανοήσει την επιλογή του Άλφονς στον ελέυθερο θάνατο.
Το βιβλίο με κράτησε από τη αρχή ως το τέλος, δεν αναρωτήθηκα που σταματά ,αν σταματά, η αλήθεια και που αρχίζει ο μύθος. Ζήλεψα λίγο , νομίζω, την εμμονή του συγγραφέα με το θέμα του, αναβλύζει μια αίσθηση γονιμότητας.
Εκ των υστέρων έμαθα ότι είναι υποψήφιο για μυθιστόρημα της χρονιάς ανάμεσα σε άλλα που όμως δεν έχω διαβάσει( εν γνώσει μου τουλάχιστον).
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Κώστας Ακριβός έχει εκδώσει μυθιστορήματα, διηγήματα και ανθολογίες, ενώ πήρε μέρος στην συγγραφή δύο σχολικών εγχειριδίων. Βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε αρκετές ευρωπαϊκές γλώσσες. Από το 1983 εργάζεται ως φιλόλογος στην μέση εκπαίδευση. Είναι μέλος της εταιρείας συγγραφέων, διευθύνει την σειρά των εκδόσεων Μεταίχμιο Μια πόλη στην λογοτεχνία, ενώ από τις εκδόσεις Μεταίχμιο κυκλοφορούν τα βιβλία του : Τελετές ενηλικίωσης και Πανδαιμόνιο.
Η Ελλάδα μέσα από τα μάτια ενός ξένου εραστή, οι ομορφιές του Πηλίου πριν από την λεηλάτηση, η ιστορία ενός άπατρι που βρίσκει καταφύγιο, αλλά πάνω από όλα η επιμονή του συγγραφέα να χτίσει από το μηδέν την ιστορία για να του αποκαλυφτούν διάφορα σκοτεινά σημεία και για να μπορέσει να κατανοήσει την επιλογή του Άλφονς στον ελέυθερο θάνατο.
Το βιβλίο με κράτησε από τη αρχή ως το τέλος, δεν αναρωτήθηκα που σταματά ,αν σταματά, η αλήθεια και που αρχίζει ο μύθος. Ζήλεψα λίγο , νομίζω, την εμμονή του συγγραφέα με το θέμα του, αναβλύζει μια αίσθηση γονιμότητας.
Εκ των υστέρων έμαθα ότι είναι υποψήφιο για μυθιστόρημα της χρονιάς ανάμεσα σε άλλα που όμως δεν έχω διαβάσει( εν γνώσει μου τουλάχιστον).
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Κώστας Ακριβός έχει εκδώσει μυθιστορήματα, διηγήματα και ανθολογίες, ενώ πήρε μέρος στην συγγραφή δύο σχολικών εγχειριδίων. Βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε αρκετές ευρωπαϊκές γλώσσες. Από το 1983 εργάζεται ως φιλόλογος στην μέση εκπαίδευση. Είναι μέλος της εταιρείας συγγραφέων, διευθύνει την σειρά των εκδόσεων Μεταίχμιο Μια πόλη στην λογοτεχνία, ενώ από τις εκδόσεις Μεταίχμιο κυκλοφορούν τα βιβλία του : Τελετές ενηλικίωσης και Πανδαιμόνιο.
Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010
Η Μονοκατοικία - Δημήτρης Μητσοτάκης
Μαύρη κωμωδία, πολύ μαύρη όμως. Κοινωνικής φαντασίας (ή μήπως ρεαλισμού;) Ο Δημήτρης Μητσοτάκης στήνει την ιστορία του με σκηνικό την μονοκατοικία ενός συνταξιούχου μπάτσου που ζει μόνος του. Η μονοκατοικία αρχίζει να γεμίζει με κόσμο και σασπένς, σμηναγοί,άνεργοι, τηλεπαρουσιαστές, πόρνες και νταβατζήδες, κόμικ ήρωες και τηλεθεατές πρωταγωνιστούν ή το προσπαθούν τουλάχιστον.
Ξενύχτησα για να το τελειώσω ικανοποιώντας χωρίς να το ξέρω την επιθυμία του συγγραφέα όπως αυτή εκφράζεται στην συνέντευξη η οποία περιλαμβάνεται στο παράρτημα της έκδοσης.
Θα είχε ενδιαφέρον (πιστεύω) η κινηματογραφική του μεταφορά.
Είναι το δεύτερο μυθιστόρημα του Δημήτρη Μητσοτάκη από τις εκδόσεις Τόπος. Το πρώτο με τίτλο Καυτή Σούπα κυκλοφόρησε το 2007 από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Δημήτρης Μητσοτάκης ,στιχουργός ,συνθέτης και μουσικός, γεννήθηκε στον Πειραιά το 1967 , μεγάλωσε στην Καλλιθέα και ζει στην Αθήνα. Είναι ιδρυτικό μέλος και εν ενεργεία ντράμερ του συγκροτήματος Ενδελέχεια. Υπήρξε μουσικός παραγωγός στο ραδιόφωνο. Από το 1994 ερργάζεται ως μουσικός εκπαιδευτής σε ομάδες του ΚΕΘΕΑ ενώ διευθύνει το μουσικό εργαστήρρι του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθήνας.
Ξενύχτησα για να το τελειώσω ικανοποιώντας χωρίς να το ξέρω την επιθυμία του συγγραφέα όπως αυτή εκφράζεται στην συνέντευξη η οποία περιλαμβάνεται στο παράρτημα της έκδοσης.
Θα είχε ενδιαφέρον (πιστεύω) η κινηματογραφική του μεταφορά.
Είναι το δεύτερο μυθιστόρημα του Δημήτρη Μητσοτάκη από τις εκδόσεις Τόπος. Το πρώτο με τίτλο Καυτή Σούπα κυκλοφόρησε το 2007 από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Δημήτρης Μητσοτάκης ,στιχουργός ,συνθέτης και μουσικός, γεννήθηκε στον Πειραιά το 1967 , μεγάλωσε στην Καλλιθέα και ζει στην Αθήνα. Είναι ιδρυτικό μέλος και εν ενεργεία ντράμερ του συγκροτήματος Ενδελέχεια. Υπήρξε μουσικός παραγωγός στο ραδιόφωνο. Από το 1994 ερργάζεται ως μουσικός εκπαιδευτής σε ομάδες του ΚΕΘΕΑ ενώ διευθύνει το μουσικό εργαστήρρι του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθήνας.
Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010
Περαστικός από το Ρέικιαβικ - Κώστας Βρεττάκος
Μου κίνησε την περιέργεια ο τίτλος του, πήρα την απόφαση να το διαβάσω μόλις άγγιξα το εξώφυλλό του.
Την γνώρισε στην Ιταλία, την συνάντησε μετά από χρόνια στην Πάτμο και ξαφνικά βρέθηκε για ένα σαββατοκύριακο στην Μαδρίτη, στο σπίτι της, τώρα στο αεροδρόμιο του Άμστερνταμ νιώθει την ανάγκη να γράψει ένα γράμμα, για να διηγηθεί και να δικαιολογηθεί, αλλά σε ποιόν;
Τί είναι αυτό που ενώνει δύο ανθρώπους για πάντα αλλά ταυτόχρονα τους χωρίζει;
Δεν έχει σημασία τι είναι αλήθεια και τι ψέμα. Σημασία έχει η ιστορία, και εμένα η ιστορία με άγγιξε και μου έκλεισε πονηρά το μάτι, με καθήλωσε και ας μην εκτιλίσεται στην πρωτεύουσα της Ισλανδίας όπως περίμενα.
Από τις εκδόσεις Ποταμός.
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Κώστας Βρεττάκος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1938, σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου στην Αθήνα και στην Ρώμη χωρίς να ολοκληρώσει ποτέ τις σπουδές του. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές με τον τίτλο Ανάριθμα. Το 1980 δημιούργησε τον εκδοτικό οίκο Τρία Φύλλα. Ασχολήθηκε επαγγελματικά με την διαφήμιση ,την φωτογραφία και την δημοσιογραφία. Έχει γυρίσει ντοκυμαντέρ και μια ταινία μυθοπλασίας , Τα παιδιά της Χελιδόνας,1987. Ο περαστικός από το Ρέικιαβικ είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.
Την γνώρισε στην Ιταλία, την συνάντησε μετά από χρόνια στην Πάτμο και ξαφνικά βρέθηκε για ένα σαββατοκύριακο στην Μαδρίτη, στο σπίτι της, τώρα στο αεροδρόμιο του Άμστερνταμ νιώθει την ανάγκη να γράψει ένα γράμμα, για να διηγηθεί και να δικαιολογηθεί, αλλά σε ποιόν;
Τί είναι αυτό που ενώνει δύο ανθρώπους για πάντα αλλά ταυτόχρονα τους χωρίζει;
Δεν έχει σημασία τι είναι αλήθεια και τι ψέμα. Σημασία έχει η ιστορία, και εμένα η ιστορία με άγγιξε και μου έκλεισε πονηρά το μάτι, με καθήλωσε και ας μην εκτιλίσεται στην πρωτεύουσα της Ισλανδίας όπως περίμενα.
Από τις εκδόσεις Ποταμός.
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Κώστας Βρεττάκος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1938, σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου στην Αθήνα και στην Ρώμη χωρίς να ολοκληρώσει ποτέ τις σπουδές του. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές με τον τίτλο Ανάριθμα. Το 1980 δημιούργησε τον εκδοτικό οίκο Τρία Φύλλα. Ασχολήθηκε επαγγελματικά με την διαφήμιση ,την φωτογραφία και την δημοσιογραφία. Έχει γυρίσει ντοκυμαντέρ και μια ταινία μυθοπλασίας , Τα παιδιά της Χελιδόνας,1987. Ο περαστικός από το Ρέικιαβικ είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.
Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010
Χρήστος Χρυσόπουλος
Η Λονδρέζικη μέρα της Λώρας Τζάκσον (εκδόσεις Καστανιώτη ,2008)
Ο βομβιστής του Παρθενώνα (επανέκδοση, εκδόσεις Καστανιώτη 2010)
Μυθιστόρημα-αρχείο, έτσι χαρακτηρίζει ο ίδιος ο συγγραφέας την Λονδρέζικη μέρα της Λώρας Τζάκσον, και έτσι είναι,ένα πολύ όμορφο πάντρεμα φαντασίας και στοιχείων της βιογραφίας της ποιήτριας. Μια (έργο-)βιογραφία μέσα από την ματιά του Χρήστου Χρυσόπουλου, όπως εκείνος είδε τα κομμάτια του παζλ που λείπανε στις στιγμές ανάμεσα στα γεγονότα τα επισήμως καταγεγραμμένα στις βιογραφίες της ποιήτριας. Την Λώρα Τζάκσον δεν την ήξερα, μέσα από το βιβλίο αυτό ήρθα σε επαφή με το έργο της κυρίως αλλά και με κάποια περιστατικά από τη ζωή της. Μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση λογοτέχνη. Θέλω να μεταφραστεί άμεσα στα ελληνικά το έργο της : Rational meaning: A new foundation for the definition of words and supplementary essays.
Στον Βομβιστή του Παρθενώνα, η ιδέα ξεκινάει από την υπαρκτή προκήρηξη του Γιώργου Β. Μακρή η οποία ξεκινάει ώς εξής " Να ανατινάξουμε την Ακρόπολη", επηρεασμένος από τον υπερρεαλιστή ποιητή Νικήτα Ράντο που συνήθιζε να λέει : " Να ανατινάξουμε τον Παρθενώνα ,που με την παρουσία του επιδρά αρνητικά πάνω στον κόσμο της φιλοσοφίας".
Με βάση αυτή την προκήρηξη λοιπόν ο Χρυσόπουλος χτίζει περίτεχνα την ιστορία του Χ.Κ. καταφέρνοντας πάλι να φέρει κοντά την μυθοπλασία και το ρεπορτάζ. Επίσης αγνοούσα την θέση των Γιώργο Β.Μακρή και Νικήτα Ράντου σχετικά με την ανατίναξη του Παρθενώνα, σκέψη η οποία είναι αρκετά συμβολική και ιντριγκαδόρικη.
Τελειώνοντας θέλω να παραθέσω ένα απόσπασμα από ένα ποίημα της κ. Λώρας Τζάκσον
Η δυσκολία ενός βιβλίου είναι πρώτα να μην είναι
Η σκέψη κανενός,
Κατόπιν να μείνει για καιρό άγραφο
Όπως θα μείνει αδιάβαστο,
Κατόποιν να χτίσει λέξη προς λέξη έναν συγγραφέα
Και να κατοικήσει στο κεφάλι του
Ωσότου το κεφάλι να δηλώσει την κενότητα του
Διακηρύσσοντας οριστικά
ότι είναι αδειανό.
(Έργο-) Βιογραφία
Ο Χρήστος Χρυσόπουλος γεννήθηκε το 1968 στην Αθήνα. Η ιστοσελίδα του είναι www.chrissopoulos.blogspot.com
Ο Βομβιστής του Παρθενώνα (1996)
Οι συνταγές του Ναπολέοντα Δελάστου (1997)
Ο μανικιουρίστας (2000)
Περίκλειστος κόσμος (2003)
Σουνυάτα (2004)
Φανταστικό Μουσείο(2005)
Το γλωσσικο κουτί (2006)
Η Λονδρέζικη μέρα της Λώρας Τζάκσον(2008)
Ο βομβιστής του Παρθενώνα (επανέκδοση 2010)
Ο βομβιστής του Παρθενώνα (επανέκδοση, εκδόσεις Καστανιώτη 2010)
Μυθιστόρημα-αρχείο, έτσι χαρακτηρίζει ο ίδιος ο συγγραφέας την Λονδρέζικη μέρα της Λώρας Τζάκσον, και έτσι είναι,ένα πολύ όμορφο πάντρεμα φαντασίας και στοιχείων της βιογραφίας της ποιήτριας. Μια (έργο-)βιογραφία μέσα από την ματιά του Χρήστου Χρυσόπουλου, όπως εκείνος είδε τα κομμάτια του παζλ που λείπανε στις στιγμές ανάμεσα στα γεγονότα τα επισήμως καταγεγραμμένα στις βιογραφίες της ποιήτριας. Την Λώρα Τζάκσον δεν την ήξερα, μέσα από το βιβλίο αυτό ήρθα σε επαφή με το έργο της κυρίως αλλά και με κάποια περιστατικά από τη ζωή της. Μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση λογοτέχνη. Θέλω να μεταφραστεί άμεσα στα ελληνικά το έργο της : Rational meaning: A new foundation for the definition of words and supplementary essays.
Στον Βομβιστή του Παρθενώνα, η ιδέα ξεκινάει από την υπαρκτή προκήρηξη του Γιώργου Β. Μακρή η οποία ξεκινάει ώς εξής " Να ανατινάξουμε την Ακρόπολη", επηρεασμένος από τον υπερρεαλιστή ποιητή Νικήτα Ράντο που συνήθιζε να λέει : " Να ανατινάξουμε τον Παρθενώνα ,που με την παρουσία του επιδρά αρνητικά πάνω στον κόσμο της φιλοσοφίας".
Με βάση αυτή την προκήρηξη λοιπόν ο Χρυσόπουλος χτίζει περίτεχνα την ιστορία του Χ.Κ. καταφέρνοντας πάλι να φέρει κοντά την μυθοπλασία και το ρεπορτάζ. Επίσης αγνοούσα την θέση των Γιώργο Β.Μακρή και Νικήτα Ράντου σχετικά με την ανατίναξη του Παρθενώνα, σκέψη η οποία είναι αρκετά συμβολική και ιντριγκαδόρικη.
Τελειώνοντας θέλω να παραθέσω ένα απόσπασμα από ένα ποίημα της κ. Λώρας Τζάκσον
" Οι δυσκολίες ενός βιβλίου"
Η δυσκολία ενός βιβλίου είναι πρώτα να μην είναι
Η σκέψη κανενός,
Κατόπιν να μείνει για καιρό άγραφο
Όπως θα μείνει αδιάβαστο,
Κατόποιν να χτίσει λέξη προς λέξη έναν συγγραφέα
Και να κατοικήσει στο κεφάλι του
Ωσότου το κεφάλι να δηλώσει την κενότητα του
Διακηρύσσοντας οριστικά
ότι είναι αδειανό.
(Έργο-) Βιογραφία
Ο Χρήστος Χρυσόπουλος γεννήθηκε το 1968 στην Αθήνα. Η ιστοσελίδα του είναι www.chrissopoulos.blogspot.com
Ο Βομβιστής του Παρθενώνα (1996)
Οι συνταγές του Ναπολέοντα Δελάστου (1997)
Ο μανικιουρίστας (2000)
Περίκλειστος κόσμος (2003)
Σουνυάτα (2004)
Φανταστικό Μουσείο(2005)
Το γλωσσικο κουτί (2006)
Η Λονδρέζικη μέρα της Λώρας Τζάκσον(2008)
Ο βομβιστής του Παρθενώνα (επανέκδοση 2010)
Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010
Η Ανάκριση - Ηλίας Μαγκλίνης
Πατέρας και κόρη.Ρεαλισμός και μοντέρνα τέχνη.
Χτές και σήμερα. Το δικαίωμα στην γνώση και στην λησμονιά.
Ο θύτης και το θύμα. Το ιδιωτικό και το δημόσιο.
Η ανελευθερία της επταετίας και η ελευθερία του σήμερα.
Η τέχνη και η πρόκληση.
Ο Ηλίας Μαγκλίνης λέει σε μια νουβέλα όσα άλλοι δεν μπορούν σε πολυσέλιδα πονήματα, μια ματιά ξεχωριστή στην περίοδο της δικτατορίας μέσα από την σχέση πατέρας κόρης. Είχα τόσο καιρό να ευχαριστηθώ και να μην κουραστώ από ένα βιβλίο που αναφέρεται σε εκείνη την περίοδο. Ενδιαφέρον από πολλές απόψεις, η γενιά του πολυτεχνείου δεν έχει μόνο πολιτικά χαρακτηριστικά και αξιώματα, δεν έχει μόνο ήρωες τιμημένους από την δημοκρατία, έχει και πατεράδες που ανακρίνονται από την οικογένειά τους και σπάνε.
Σύντομο βιογραφικό σημείωμα
Ο Ηλίας Μαγκλίνης γεννήθηκε το 1970 στην Κινσασα της Λαϊκής δημοκρατίας του Κονγκό. Σπούδασε στην Αγγλία αγγλική φιλολογία και πολιτικές επιστήμες και στην Σκοτία θεωρία μέσων επικοινωνίας.
Από το 1994 ως το 2003 εργάστηκε στο περιοδικό ΔΙΑΒΑΖΩ . Σήμερα εργάζεται στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
Το πρώτο του βιβλίο Σώμα με σώμα (2005) κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις ενώ Η Ανάκριση(2008) από τις εκδόσεις Κέδρος.
Χτές και σήμερα. Το δικαίωμα στην γνώση και στην λησμονιά.
Ο θύτης και το θύμα. Το ιδιωτικό και το δημόσιο.
Η ανελευθερία της επταετίας και η ελευθερία του σήμερα.
Η τέχνη και η πρόκληση.
Ο Ηλίας Μαγκλίνης λέει σε μια νουβέλα όσα άλλοι δεν μπορούν σε πολυσέλιδα πονήματα, μια ματιά ξεχωριστή στην περίοδο της δικτατορίας μέσα από την σχέση πατέρας κόρης. Είχα τόσο καιρό να ευχαριστηθώ και να μην κουραστώ από ένα βιβλίο που αναφέρεται σε εκείνη την περίοδο. Ενδιαφέρον από πολλές απόψεις, η γενιά του πολυτεχνείου δεν έχει μόνο πολιτικά χαρακτηριστικά και αξιώματα, δεν έχει μόνο ήρωες τιμημένους από την δημοκρατία, έχει και πατεράδες που ανακρίνονται από την οικογένειά τους και σπάνε.
Σύντομο βιογραφικό σημείωμα
Ο Ηλίας Μαγκλίνης γεννήθηκε το 1970 στην Κινσασα της Λαϊκής δημοκρατίας του Κονγκό. Σπούδασε στην Αγγλία αγγλική φιλολογία και πολιτικές επιστήμες και στην Σκοτία θεωρία μέσων επικοινωνίας.
Από το 1994 ως το 2003 εργάστηκε στο περιοδικό ΔΙΑΒΑΖΩ . Σήμερα εργάζεται στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
Το πρώτο του βιβλίο Σώμα με σώμα (2005) κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις ενώ Η Ανάκριση(2008) από τις εκδόσεις Κέδρος.
Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010
Κωνσταντίνος Δ. Τζαμιώτης
Η Συνάντηση (2001)
Βαθύ Πηγάδι (2003)
Παραβολή (2006)
Και το ταξίδι των τελευταίων μηνών στην ελληνική λογοτεχνία συνεχίζεται, ακόμη ένας συγγραφέας άξιος ανακαλύπτεται, ακόμα ένας θησαυρός, ακόμη μια απόδειξη ότι η μιζέρια που μας π(λ)ασάρεται είναι μόνο η μία όψη του νομίσματος, ευτυχώς.
Η προδιάθεση ήταν κάτι παραπάνω από θετική, απόρροια της έκδοσης, ένα βιβλίο με εξωτερική ομορφιά που σε καλεί να το γνωρίσεις καλύτερα, η Συνάντηση λοιπόν με τον κ. Τζαμιώτη ήταν πολύ όμορφη, κυρίως εσωτερικά όπως αποδείχτηκε, υπεύθυνος και ο Ίνδικτος με την απίστευτη αισθητική των εκδόσεών του.
Δεν ήμουν έτοιμος όμως να μιλήσω για τον συγγραφέα αυτόν που μόλις είχα συναντήσει, ήθελα και άλλο, επέστρεψα στο ράφι του βιβλιοπωλείου και προμηθεύτηκα την Παραβολή (εκδόσεις καστανιώτη), βιβλίο για το οποίο κάπου είχα διαβάσει κάτι, κάποια στιγμή. Και εγένετο δύο στα δύο! Αποφάσισα να προκαλέσω εκ νέου την τύχη μου και σοφά εποίησα, το Βαθύ πηγάδι (εκδόσεις Ίνδικτος) ήταν ένα μέρος για μένα γόνιμο.
Το πρώτο πράγμα που θέλω να πω είναι ότι ενθουσιάστηκα. Δυό πράγματα μπορώ να ανασύρω από το χάος του ενθουσιασμού μου και να ονομάσω, πρώτο την ικανότητα του συγγραφέα να δημιουργεί ένα δικό του σύστημα , μια σύνθεση προσωπική και ιδιαίτερη. Δεύτερον την αίσθηση της αφαίρεσης που σου αφήνει κατά την διάρκεια της ανάγνωσης.
Συστήνω ανεπιφύλακτα.
Ο Κωνσταντίνος Τζαμιώτης γεννήθηκε στην Λάρισα το 1970. Σπούδασε κινηματογράφο και εργάστηκε στην τηλεόραση,στην διαφήμιση και στον κινηματογράφο. Συνεργάστηκε ως αρθρογράφος σε εφημερίδες και περιοδικά.
Έργα του
Η Συνάντηση (Ίνδικτος,2001)
Βαθύ πηγάδι (Ίνδικτος ,2003)
Ο βαθμός δυσκολίας (Ίνδικτος, 2004)
Η παραβολή (Καστανιώτης,2006)
Η εφεύρεση της σκιάς (Καστανιώτης, 2008)
Βαθύ Πηγάδι (2003)
Παραβολή (2006)
Και το ταξίδι των τελευταίων μηνών στην ελληνική λογοτεχνία συνεχίζεται, ακόμη ένας συγγραφέας άξιος ανακαλύπτεται, ακόμα ένας θησαυρός, ακόμη μια απόδειξη ότι η μιζέρια που μας π(λ)ασάρεται είναι μόνο η μία όψη του νομίσματος, ευτυχώς.
Η προδιάθεση ήταν κάτι παραπάνω από θετική, απόρροια της έκδοσης, ένα βιβλίο με εξωτερική ομορφιά που σε καλεί να το γνωρίσεις καλύτερα, η Συνάντηση λοιπόν με τον κ. Τζαμιώτη ήταν πολύ όμορφη, κυρίως εσωτερικά όπως αποδείχτηκε, υπεύθυνος και ο Ίνδικτος με την απίστευτη αισθητική των εκδόσεών του.
Δεν ήμουν έτοιμος όμως να μιλήσω για τον συγγραφέα αυτόν που μόλις είχα συναντήσει, ήθελα και άλλο, επέστρεψα στο ράφι του βιβλιοπωλείου και προμηθεύτηκα την Παραβολή (εκδόσεις καστανιώτη), βιβλίο για το οποίο κάπου είχα διαβάσει κάτι, κάποια στιγμή. Και εγένετο δύο στα δύο! Αποφάσισα να προκαλέσω εκ νέου την τύχη μου και σοφά εποίησα, το Βαθύ πηγάδι (εκδόσεις Ίνδικτος) ήταν ένα μέρος για μένα γόνιμο.
Το πρώτο πράγμα που θέλω να πω είναι ότι ενθουσιάστηκα. Δυό πράγματα μπορώ να ανασύρω από το χάος του ενθουσιασμού μου και να ονομάσω, πρώτο την ικανότητα του συγγραφέα να δημιουργεί ένα δικό του σύστημα , μια σύνθεση προσωπική και ιδιαίτερη. Δεύτερον την αίσθηση της αφαίρεσης που σου αφήνει κατά την διάρκεια της ανάγνωσης.
Συστήνω ανεπιφύλακτα.
Ο Κωνσταντίνος Τζαμιώτης γεννήθηκε στην Λάρισα το 1970. Σπούδασε κινηματογράφο και εργάστηκε στην τηλεόραση,στην διαφήμιση και στον κινηματογράφο. Συνεργάστηκε ως αρθρογράφος σε εφημερίδες και περιοδικά.
Έργα του
Η Συνάντηση (Ίνδικτος,2001)
Βαθύ πηγάδι (Ίνδικτος ,2003)
Ο βαθμός δυσκολίας (Ίνδικτος, 2004)
Η παραβολή (Καστανιώτης,2006)
Η εφεύρεση της σκιάς (Καστανιώτης, 2008)
Cinemascope - Blitz @ BIOS
Ανάμεσα στο θέατρο και στο σινεμά, ανάμεσα στον πρωταγωνιστή, στον θεατή, στον κατά λάθος κομπάρσο και σε σένα, ανάμεσα σε ιστορίες καθημερινές κάπου στον βορρά, λίγο πριν από το τέλος του κόσμου, κάπου εκεί βρίσκεται η performance Cinemascope.
Η ιδέα είναι απίστευτη και η μεταφορά της στην πράξη εντυπωσιακή, θα δείτε τα πιο εντυπωσιακά σκηνικά που φανταστήκατε (αν συνηθίζετε να φαντάζεστε τέτοιου είδους πράγματα) ποτέ για θεατρική παράσταση, μια διαρκής αίσθηση κινηματογραφικού γυρίσματος. Αρκετά όμως φανέρωσα, να πάτε ,σας συμβουλεύω, στο Bios μέχρι τις 5 δεκεμβρίου.
Είναι η πρώτη μου επαφή με την ομάδα Blitz και ήδη δηλώνω φανατικός , το Bios είναι μακράν το πιο industrial σκηνικό μιας πρώην βιομηχανικής περιοχής και το λινκ είναι αυτό Cinemascope .
Η ιδέα είναι απίστευτη και η μεταφορά της στην πράξη εντυπωσιακή, θα δείτε τα πιο εντυπωσιακά σκηνικά που φανταστήκατε (αν συνηθίζετε να φαντάζεστε τέτοιου είδους πράγματα) ποτέ για θεατρική παράσταση, μια διαρκής αίσθηση κινηματογραφικού γυρίσματος. Αρκετά όμως φανέρωσα, να πάτε ,σας συμβουλεύω, στο Bios μέχρι τις 5 δεκεμβρίου.
Είναι η πρώτη μου επαφή με την ομάδα Blitz και ήδη δηλώνω φανατικός , το Bios είναι μακράν το πιο industrial σκηνικό μιας πρώην βιομηχανικής περιοχής και το λινκ είναι αυτό Cinemascope .
Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010
Firewater
Το τελευταίο μου κόλλημα, ξεσηκωτικοί με κάτι το οικείο ανατολίτικο στον ήχο τους, έχουν ως έδρα την Νέα Υόρκη και ως επιρροές (σύμφωνα με τους ειδικούς του διαδικτύου) την γαμήλια ινδική μουσική, το καμπαρέ στυλ του Tom Waits και to art punk!! Εμένα πάντως και μόνο οι επιρροές μου αρκούν.
Η πρώτη τους δισκογραφική παρουσία λαμβάνει χώρα το μακρινό πια 1996 με τον δίσκο Get off the cross we need the wood for the fire και φτάνουμε ως το 2008 και το The Golden Hour το οποίο είναι αυτό που στο χωριό μου λένε δισκάρα!!!
Ο ρυθμός είναι ξεσηκωτικός και τα φωνητικά βαθειά με στίχους που έχουν κάτι να πουν και δεν κάνουν απλά και μόνο ρίμα.
Ρίξτε τους ένα αυτί (και αυτό στο χωριό μου το λένε..)
Δίνω links στο Myspace και στο Allmusic
Πριν 6 μήνες ήταν στα μέρη μας αλλά τότε αγνοούσα την ύπαρξή τους..Ελπίζω να τους άρεσε και να επιστρέψουν κάποια μέρα.
Dance dance dance!
Η πρώτη τους δισκογραφική παρουσία λαμβάνει χώρα το μακρινό πια 1996 με τον δίσκο Get off the cross we need the wood for the fire και φτάνουμε ως το 2008 και το The Golden Hour το οποίο είναι αυτό που στο χωριό μου λένε δισκάρα!!!
Ο ρυθμός είναι ξεσηκωτικός και τα φωνητικά βαθειά με στίχους που έχουν κάτι να πουν και δεν κάνουν απλά και μόνο ρίμα.
Ρίξτε τους ένα αυτί (και αυτό στο χωριό μου το λένε..)
Δίνω links στο Myspace και στο Allmusic
Πριν 6 μήνες ήταν στα μέρη μας αλλά τότε αγνοούσα την ύπαρξή τους..Ελπίζω να τους άρεσε και να επιστρέψουν κάποια μέρα.
Dance dance dance!
Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010
Οδυσσέας και Μπλουζ - Ευγενία Φακίνου
Ο Οδυσσέας και η Μπλουζ είναι το τελευταίο μυθιστόρημα της πολυγραφότατης Ευγενίας Φακινού, για την οποία αρκετοί κατά καιρούς μου είχαν μιλήσει με καλά λόγια. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι ως αφορμή είχαν, οι περισσότεροι, τη Μέθοδο της Ορλεάνης η οποία απέσπασε το βραβείο αναγνωστών το 2005.
Ήταν η πρώτη μου επαφή με την συγκεκριμένη συγγραφέα και η αλήθεια είναι ότι κατάφερε να με μπερδέψει, ο Οδυσσέας και η Μπλουζ δίνει περισσότερο την εικόνα ενός μυθιστορήματος που ανήκει στην συγγραφική νιότη της δημιουργού. Μου φάνηκε πολύ περιγραφικό, σαν να μιλούσε κάποιος σχετικά με το μυθιστόρημα που είχε μόλις διαβάσει.
Τί είναι άραγε αυτό που διαχωρίζει την λογοτεχνία από την περιγραφή;
Το διάβασα ευχάριστα, βρήκα αρκετά ενδιαφέροντα σημεία αλλά δεν με παρέσυρε, δεν με συγκίνησε, δεν με πήρε μαζί του στο κόκκινο σπίτι.
Το μυθιστόρημα του Οδυσσέα ήταν ευφυέστατο. Η αίθουσα του χρόνου, της χαμένης αθωότητας και των αυτόχειρων συγγραφέων ήταν ευρήματα υψηλού επιπέδου.
Ίσως αν υπήρχαν 100 σελίδες ακόμα να υπήρχε ο χώρος ο απαραίτητος για να πάρει μορφή στο χαρτί αυτή η ιστορία.
Καταλαβαίνετε τώρα γιατί είμαι τόσο μπερδεμένος;
Υπόσχομαι ότι κάποια στιγμή θα διαβάσω την Μέθοδο της Ορλεάνης και θα επιστρέψω.
Ήταν η πρώτη μου επαφή με την συγκεκριμένη συγγραφέα και η αλήθεια είναι ότι κατάφερε να με μπερδέψει, ο Οδυσσέας και η Μπλουζ δίνει περισσότερο την εικόνα ενός μυθιστορήματος που ανήκει στην συγγραφική νιότη της δημιουργού. Μου φάνηκε πολύ περιγραφικό, σαν να μιλούσε κάποιος σχετικά με το μυθιστόρημα που είχε μόλις διαβάσει.
Τί είναι άραγε αυτό που διαχωρίζει την λογοτεχνία από την περιγραφή;
Το διάβασα ευχάριστα, βρήκα αρκετά ενδιαφέροντα σημεία αλλά δεν με παρέσυρε, δεν με συγκίνησε, δεν με πήρε μαζί του στο κόκκινο σπίτι.
Το μυθιστόρημα του Οδυσσέα ήταν ευφυέστατο. Η αίθουσα του χρόνου, της χαμένης αθωότητας και των αυτόχειρων συγγραφέων ήταν ευρήματα υψηλού επιπέδου.
Ίσως αν υπήρχαν 100 σελίδες ακόμα να υπήρχε ο χώρος ο απαραίτητος για να πάρει μορφή στο χαρτί αυτή η ιστορία.
Καταλαβαίνετε τώρα γιατί είμαι τόσο μπερδεμένος;
Υπόσχομαι ότι κάποια στιγμή θα διαβάσω την Μέθοδο της Ορλεάνης και θα επιστρέψω.
Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010
Αμερικάνικη Φούγκα - Αλέξης Σταμάτης
Η αμερικάνικη φούγκα του Σταμάτη είναι τεχνικά άρτια, καλοδουλεμένη, με λειτουργικά ευρήματα, με αγωνία για το τέλος, με προβληματισμούς στα όρια του φιλοσοφικού τσιτάτου.
Τη διάβασα πολύ ευχάριστα είναι η αλήθεια, απλά δεν ξέρω, ίσως αυτό το είδος γραφής να μην ταιριάζει με τα υποσυνείδητα, καταχωνιασμένα γούστα μου, ίσως όλο αυτό το αγωνιώδες κλίμα με την παράλογη εξέλιξη, να μου προκαλεί ένα αχρείαστο επιπρόσθετο άγχος και για αυτό ο οργανισμός δεν του επιτρέπει να μπουκάρει.
Από την άλλη κάποιος σαν εμένα που δηλώνει την αγάπη του για την λογοτεχνία πρέπει να διαβάζει και πράγματα έξω από τα αυστηρά του γούστα, πόσο μάλλον βιβλία σαν το συγκεκριμένο που κουβαλάει τόσες αρετές.
Έτσι το στείρο ερώτημα, μου άρεσε δεν μου άρεσε ,μένει αναπάντητο. Και μου άρεσε και δεν μου άρεσε. Η ιδέα για παράδειγμα είναι όμορφη, ο συγγραφέας που πάει στην Αμερική μετά από έναν χωρισμό που τον οδήγησε σε ένα τέλμα ,ως εδώ ναι, αλλά όλο αυτό το παιχνίδι κατασκόπων μπα.
Θέλω πάντως να διαβάσω την Οδό Θησέως του ίδιου για να έχω μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα.
Τη διάβασα πολύ ευχάριστα είναι η αλήθεια, απλά δεν ξέρω, ίσως αυτό το είδος γραφής να μην ταιριάζει με τα υποσυνείδητα, καταχωνιασμένα γούστα μου, ίσως όλο αυτό το αγωνιώδες κλίμα με την παράλογη εξέλιξη, να μου προκαλεί ένα αχρείαστο επιπρόσθετο άγχος και για αυτό ο οργανισμός δεν του επιτρέπει να μπουκάρει.
Από την άλλη κάποιος σαν εμένα που δηλώνει την αγάπη του για την λογοτεχνία πρέπει να διαβάζει και πράγματα έξω από τα αυστηρά του γούστα, πόσο μάλλον βιβλία σαν το συγκεκριμένο που κουβαλάει τόσες αρετές.
Έτσι το στείρο ερώτημα, μου άρεσε δεν μου άρεσε ,μένει αναπάντητο. Και μου άρεσε και δεν μου άρεσε. Η ιδέα για παράδειγμα είναι όμορφη, ο συγγραφέας που πάει στην Αμερική μετά από έναν χωρισμό που τον οδήγησε σε ένα τέλμα ,ως εδώ ναι, αλλά όλο αυτό το παιχνίδι κατασκόπων μπα.
Θέλω πάντως να διαβάσω την Οδό Θησέως του ίδιου για να έχω μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα.
Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010
Ο Γλάρος ( pequod) Αντον Τσέχοφ @ KNOT Gallery
Οι θεατρικές μου παραστάσεις είναι ελάχιστες, το παραδέχομαι, όμως κανείς δεν μπορεί να μου στερήσει το δικαίωμα να εκφράσω τον θαυμασμό μου για αυτήν την παράσταση.
Με τους θεατές τοποθετημένους περιμετρικά του χώρου δράσης, με ελάχιστα σκηνικά( για να μην πω καθόλου), με κάποιες υπέροχες ερμηνείες και με μια σκηνοθετική ματιά που προσέδωσε λειτουργικότητα και αέρα στο έργο, η ομάδα pequod παρουσίασε ένα τόσο κλασικό έργο με ένα τόσο όμορφο τρόπο.
Από πέρυσι τον χειμώνα, από στόμα σε στόμα έφτασε φέτος και στο δικό μου αυτί και παραλίγο να μην μπορέσω να τους δω αλλά ας όψεται η χαριστική μεταμεσονύκτια παράσταση στην οποία είχα πραγματικά την τιμή να βρεθώ, δυστυχώς από ότι έμαθα δεν προβλέπεται παράταση οπότε όση δεν πάτε σήμερα Τρίτη θα χάσετε.
Ειδική αναφορά στην ερμηνεία του Μιχάλη Μαθιουδάκη η οποία ήταν συγκλονιστική.
Πολύ ενδιαφέροντα πράγματα συμβαίνουν στην ΚΝΟΤ gallery, ρίχτε μια ματιά στο blog τους knotarts.blogspot.com
Με τους θεατές τοποθετημένους περιμετρικά του χώρου δράσης, με ελάχιστα σκηνικά( για να μην πω καθόλου), με κάποιες υπέροχες ερμηνείες και με μια σκηνοθετική ματιά που προσέδωσε λειτουργικότητα και αέρα στο έργο, η ομάδα pequod παρουσίασε ένα τόσο κλασικό έργο με ένα τόσο όμορφο τρόπο.
Από πέρυσι τον χειμώνα, από στόμα σε στόμα έφτασε φέτος και στο δικό μου αυτί και παραλίγο να μην μπορέσω να τους δω αλλά ας όψεται η χαριστική μεταμεσονύκτια παράσταση στην οποία είχα πραγματικά την τιμή να βρεθώ, δυστυχώς από ότι έμαθα δεν προβλέπεται παράταση οπότε όση δεν πάτε σήμερα Τρίτη θα χάσετε.
Ειδική αναφορά στην ερμηνεία του Μιχάλη Μαθιουδάκη η οποία ήταν συγκλονιστική.
Πολύ ενδιαφέροντα πράγματα συμβαίνουν στην ΚΝΟΤ gallery, ρίχτε μια ματιά στο blog τους knotarts.blogspot.com
Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010
Writersland - Νίκος Βλαντής
Δεν πάει πολύς καιρός που διάβασα την Λήθη, υπάρχει άλλωστε και η σχετική ανάρτηση κάπου στο μπλογκ. Τριγυρνώντας από εδώ και από εκεί στις ψηφιακές γειτονιές έπεσα πάνω σε πολύ καλές κριτικές για το Writersland, οι οποίες και μου κίνησαν το ενδιαφέρον.
Ο Βλαντής δημιουργεί ένα δικό του σύμπαν το οποίο είναι γεμάτο από λογοτεχνία, απευθύνεται σε όλους τους μανιακούς με το διάβασμα, οι λοιποί ίσως να το βρουν λίγο ανούσιο. Είναι λίγο κουτσομπολίστικο αλλά με την καλή έννοια. Πως θα αντιδράσει ο Χόρνμπυ και πως ο Πόε; Με ποιόν θα ξαπλώσει απόψε η Ντυράς; Ποιός θα είναι μπάρμαν απόψε στο μπαρ του Χεμινγουέη; Θα πάρει τελικά τον λόγο ο Κάφκα;
Ένα βιβλίο γεμάτο από λογοτεχνία όχι στην θεωρία αλλά στην πράξη!
Ο Βλαντής δημιουργεί ένα δικό του σύμπαν το οποίο είναι γεμάτο από λογοτεχνία, απευθύνεται σε όλους τους μανιακούς με το διάβασμα, οι λοιποί ίσως να το βρουν λίγο ανούσιο. Είναι λίγο κουτσομπολίστικο αλλά με την καλή έννοια. Πως θα αντιδράσει ο Χόρνμπυ και πως ο Πόε; Με ποιόν θα ξαπλώσει απόψε η Ντυράς; Ποιός θα είναι μπάρμαν απόψε στο μπαρ του Χεμινγουέη; Θα πάρει τελικά τον λόγο ο Κάφκα;
Ένα βιβλίο γεμάτο από λογοτεχνία όχι στην θεωρία αλλά στην πράξη!
Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010
Ο Δαιμονιστής - Αύγουστος Κορτώ
Δυσκολεύομαι να πω ότι κάτι που διάβασα δεν μου άρεσε, ποιός είμαι εγώ για να κρίνω αρνητικά τον κόπο και το όραμα ενός συγγραφέα;
Τον Δαιμονιστή τον διάβασα πριν από περίπου σαράντα ημέρες, δεν ήθελα να πω εν βρασμώ την άποψή μου, ήθελα να το αφήσω να κατακάτσει λίγο μέσα μου, για αυτό και το τοποθέτησα σε σημείο ενφανές για να μου θυμίζει ότι κάτι χρωστούσα.
Ο Δαιμονιστής του Κορτώ δεν μου άρεσε, ένα βάρος έφυγε από πάνω μου με την πληκτρολόγηση των επτά αυτών λέξεων και εξηγούμαι.
Οι πρώτες σελίδες του βιβλίου δημιουργούν κάποιες προσδοκίες, σε βάζουν στην διαδικασία να αναρωρηθείς 'που το πάει;' αλλά κάποια στιγμή έρχονται οι δεύτερες και ύστερα οι τρίτες σελίδες και οι προσδοκίες δεν δικαιώνονται.
Το εύρημα μερικές φορές λειτουργεί ως μπούμερανγκ.
Ίσως να είναι ένα σχήμα το όλο σεξουαλικό και στειρωτικό μοτίβο αλλά εγώ δεν το είδα.
Παραδέχομαι ότι η επιλογή καλλιτεχνικού ονόματος είναι πολύ εύστοχη.
Και οι μεταφράσεις του ίδιου είναι πολύ καλές.
υγ Ίσως θα ήταν σωστότερο εκ μέρους μου να δικαιολογήσω περισσότερο την άποψή μου αλλά θα αναγκαζόμουν να μπω σε στοιχεία της πλοκής και είναι κάτι το οποίο όσο μπορώ το αποφεύγω,αυτό το ιστολόγιο αποτελείται από προσωπικές μου εντυπώσεις και όχι από κριτικές.
Τον Δαιμονιστή τον διάβασα πριν από περίπου σαράντα ημέρες, δεν ήθελα να πω εν βρασμώ την άποψή μου, ήθελα να το αφήσω να κατακάτσει λίγο μέσα μου, για αυτό και το τοποθέτησα σε σημείο ενφανές για να μου θυμίζει ότι κάτι χρωστούσα.
Ο Δαιμονιστής του Κορτώ δεν μου άρεσε, ένα βάρος έφυγε από πάνω μου με την πληκτρολόγηση των επτά αυτών λέξεων και εξηγούμαι.
Οι πρώτες σελίδες του βιβλίου δημιουργούν κάποιες προσδοκίες, σε βάζουν στην διαδικασία να αναρωρηθείς 'που το πάει;' αλλά κάποια στιγμή έρχονται οι δεύτερες και ύστερα οι τρίτες σελίδες και οι προσδοκίες δεν δικαιώνονται.
Το εύρημα μερικές φορές λειτουργεί ως μπούμερανγκ.
Ίσως να είναι ένα σχήμα το όλο σεξουαλικό και στειρωτικό μοτίβο αλλά εγώ δεν το είδα.
Παραδέχομαι ότι η επιλογή καλλιτεχνικού ονόματος είναι πολύ εύστοχη.
Και οι μεταφράσεις του ίδιου είναι πολύ καλές.
υγ Ίσως θα ήταν σωστότερο εκ μέρους μου να δικαιολογήσω περισσότερο την άποψή μου αλλά θα αναγκαζόμουν να μπω σε στοιχεία της πλοκής και είναι κάτι το οποίο όσο μπορώ το αποφεύγω,αυτό το ιστολόγιο αποτελείται από προσωπικές μου εντυπώσεις και όχι από κριτικές.
Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010
Μαχαιροβγάλτης (2010)
Η επιστροφή του Γιάννη Οικονομίδη.
Το σινεμά του Γιάννη μου προκαλεί το ίδιο συναίσθημα με μια βίαιη τηλεφωνική συνομιλία ενός τρίτου προσώπου καθώς διασχίζω νύχτα την έρημη πόλη, ταραχή.
Η ασπρόμαυρη φωτογραφία της πάει πολύ.
Οι ερμηνείες είναι πολύ καλές με ξεκάθαρα τα θέλω του σκηνοθέτη.
Το κάθε πλάνο έχει ξεκάθαρο λόγο ύπαρξης στο μυαλό του δημιουργού, ούτε ένα ποιητικό καρέ χωρίς αιτία, σε πείθει (με έπεισε δηλαδή) ότι έχει ξεκάθαρο στο μυαλό του το τι θέλει να πει και το λέει.
Η ματιά του πάνω στην Πτολεμαϊδα με στοίχειωσε.
Υψηλού επιπέδου σινεμά αν και το φοβόμουνα ως υπερτιμημένο λόγω της γενικότερης προώθησης, αλλά πλέον μπορώ να αναφωνήσω ψηφιακώς : δικαιότατα!
Η βραδυνή προβολή στο ανακαινισμένο Τριανόν πρόσθεσε το κάτι παραπάνω.
Το σινεμά του Γιάννη μου προκαλεί το ίδιο συναίσθημα με μια βίαιη τηλεφωνική συνομιλία ενός τρίτου προσώπου καθώς διασχίζω νύχτα την έρημη πόλη, ταραχή.
Η ασπρόμαυρη φωτογραφία της πάει πολύ.
Οι ερμηνείες είναι πολύ καλές με ξεκάθαρα τα θέλω του σκηνοθέτη.
Το κάθε πλάνο έχει ξεκάθαρο λόγο ύπαρξης στο μυαλό του δημιουργού, ούτε ένα ποιητικό καρέ χωρίς αιτία, σε πείθει (με έπεισε δηλαδή) ότι έχει ξεκάθαρο στο μυαλό του το τι θέλει να πει και το λέει.
Η ματιά του πάνω στην Πτολεμαϊδα με στοίχειωσε.
Υψηλού επιπέδου σινεμά αν και το φοβόμουνα ως υπερτιμημένο λόγω της γενικότερης προώθησης, αλλά πλέον μπορώ να αναφωνήσω ψηφιακώς : δικαιότατα!
Η βραδυνή προβολή στο ανακαινισμένο Τριανόν πρόσθεσε το κάτι παραπάνω.
Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010
Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης
Οι Τέσσερις τοίχοι (2000)
Ο Φιλοξενούμενος (2004)
Πραγματικά απολαυστικά και τα δύο. Έχω κιόλας σκεφτεί σε ποιούς θα τα κάνω δώρο , γιατί χριστούγεννα σου λέει έρχονται.
Πρώτο διάβασα το δεύτερο και δεύτερο το πρώτο.
Κατάλαβα ότι ίσως θα έπρεπε να έχω πράξει το ανάποδο, γιατί κάτι υπάρχει στο μυαλο του συγγραφέα που σαν ιστός ενώνει τις δύο ιστορίες, όχι νοηματικά ή θεματικά αλλά κατά κάποιον τρόπο αποκαλυπτικά, σαν μια σκέψη που τριγυρνά ελεύθερη στο μυαλό μας ώσπου να συλληφθεί και να παραδοθεί. Και στον Φιλοξενούμενο παραδόθηκε.
Δεν έχω καμία διάθεση να υποτιμήσω το "Οι τέσσερις τοίχοι" το οποίο το διάβασα δίχως να πάρω πραγματικά ανάσα αλλά "Ο Φιλοξενούμενος" μου ανατίναξε το κεφάλι.
Μετά από μια έρευνα στο διαδίκτυο είδα ότι ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης ασχολείται και με το θέατρο αλλά προς το παρόν δεν έχει πέσει στην αντίληψή μου κάποια παράσταση στην οποία να υπογράφει το σενάριο και να παίζεται σε κάποιο θέατρο.
Επίσης έχει και κάποια διηγήματα ,με τα οποία εγώ γενικά έχω κάποιου είδους αλλεργία αλλά νομίζω ότι αυτή την φορά δεν θα γλιτώσω και θα υποκύψω στον πειρασμό.
Πολύ όμορφες και προσεγμένες οι εκδόσεις Το Ροδακιό, απίστευτη η ποιότητα του χαρτιού και πολύ καλή η επιλογή(;) να απουσιάζει από το οπισθόφυλλο οποιουδήποτε είδους περίληψη, μια επιλογή η οποία προσέδωσε ένα μυστήριο παραπάνω.
υγ Μήπως να πάρω ένα τηλέφωνο στο Ροδακιό για να ρωτήσω μήπως προβλέπεται κάτι καινούριο για το πολύ άμεσο μέλλον;
Ο Φιλοξενούμενος (2004)
Πραγματικά απολαυστικά και τα δύο. Έχω κιόλας σκεφτεί σε ποιούς θα τα κάνω δώρο , γιατί χριστούγεννα σου λέει έρχονται.
Πρώτο διάβασα το δεύτερο και δεύτερο το πρώτο.
Κατάλαβα ότι ίσως θα έπρεπε να έχω πράξει το ανάποδο, γιατί κάτι υπάρχει στο μυαλο του συγγραφέα που σαν ιστός ενώνει τις δύο ιστορίες, όχι νοηματικά ή θεματικά αλλά κατά κάποιον τρόπο αποκαλυπτικά, σαν μια σκέψη που τριγυρνά ελεύθερη στο μυαλό μας ώσπου να συλληφθεί και να παραδοθεί. Και στον Φιλοξενούμενο παραδόθηκε.
Δεν έχω καμία διάθεση να υποτιμήσω το "Οι τέσσερις τοίχοι" το οποίο το διάβασα δίχως να πάρω πραγματικά ανάσα αλλά "Ο Φιλοξενούμενος" μου ανατίναξε το κεφάλι.
Μετά από μια έρευνα στο διαδίκτυο είδα ότι ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης ασχολείται και με το θέατρο αλλά προς το παρόν δεν έχει πέσει στην αντίληψή μου κάποια παράσταση στην οποία να υπογράφει το σενάριο και να παίζεται σε κάποιο θέατρο.
Επίσης έχει και κάποια διηγήματα ,με τα οποία εγώ γενικά έχω κάποιου είδους αλλεργία αλλά νομίζω ότι αυτή την φορά δεν θα γλιτώσω και θα υποκύψω στον πειρασμό.
Πολύ όμορφες και προσεγμένες οι εκδόσεις Το Ροδακιό, απίστευτη η ποιότητα του χαρτιού και πολύ καλή η επιλογή(;) να απουσιάζει από το οπισθόφυλλο οποιουδήποτε είδους περίληψη, μια επιλογή η οποία προσέδωσε ένα μυστήριο παραπάνω.
υγ Μήπως να πάρω ένα τηλέφωνο στο Ροδακιό για να ρωτήσω μήπως προβλέπεται κάτι καινούριο για το πολύ άμεσο μέλλον;
Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010
Von Wegen (2009) - Berlinsong (2007)
Πριν χρόνια ,όταν είχα επισκεφτεί το Βερολίνο είχα μείνει με την εντύπωση ότι κάπου στην πόλη γινόταν μια γιορτή αλλά δεν είχαμε την πληροφορία, δεν ξέρω αν μπορώ να αποδώσω την αίσθηση και να την καταστήσω απτή αλλά είναι σαν να λείπανε μερικά κομμάτια από το παζλ με τον τίτλο Βερολίνο...
Από τότε λοιπόν σκέφτομαι ότι θα ήθελα να γυρίσω και πάλι εκεί με κάποιον που να ξέρει για να μου δείξει αυτά τα κρυμμένα για τους τουρίστες κομμάτια.. Βγαίνοντας χτες στον δρόμο και περπατώντας προς την στάση του λεωφορείου ένιωθα πως κατά κάποιον τρόπο έκανα αυτό το ταξίδι, πως γνώρισα λίγο παραπάνω το Βερολίνο..
Ο Ούλι Μ. Σίπελ μέσα από δυό μουσικά κατά βάση ντοκυματέρ κατάφερε να μιλήσει και για πολλά άλλα πράγματα πέραν της μουσικής.Την ιστορία, την καθημερινότητα, την αισθητική και τους ανθρώπους της μητρόπολης αυτής.
Συγχαρητήρια στους διοργανωτές αυτού του φεστιβάλ στην ταινιοθήκη, λείπουν από την αθηναική καθημερινότητα.
Από τότε λοιπόν σκέφτομαι ότι θα ήθελα να γυρίσω και πάλι εκεί με κάποιον που να ξέρει για να μου δείξει αυτά τα κρυμμένα για τους τουρίστες κομμάτια.. Βγαίνοντας χτες στον δρόμο και περπατώντας προς την στάση του λεωφορείου ένιωθα πως κατά κάποιον τρόπο έκανα αυτό το ταξίδι, πως γνώρισα λίγο παραπάνω το Βερολίνο..
Ο Ούλι Μ. Σίπελ μέσα από δυό μουσικά κατά βάση ντοκυματέρ κατάφερε να μιλήσει και για πολλά άλλα πράγματα πέραν της μουσικής.Την ιστορία, την καθημερινότητα, την αισθητική και τους ανθρώπους της μητρόπολης αυτής.
Συγχαρητήρια στους διοργανωτές αυτού του φεστιβάλ στην ταινιοθήκη, λείπουν από την αθηναική καθημερινότητα.
Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010
Γνήσιο Αντίγραφο (2010)
Μερικές ταινίες πρέπει να βλέπονται στο σινεμά,στα σκοτεινά,σε μεγάλη οθόνη και με λίγους ακόμα θεατές παρόντες. Οι ταινίες του Αμπάς Κιαροστάμι ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία.
Το ευρωπαϊκό Γνήσιο Αντίγραφο, γυρισμένο εξ ολοκλήρου στην Τοσκάνη και με την παρουσία της Μπινός λίγα πράγματα φέρει από την ανατολή, ίσως την κριτική ματιά του δημιουργού πάνω στην δυτική τέχνη και στον τρόπο ζωής.
Ποιό είναι το πρωτότυπο και ποιό το αντίγραφο στην τέχνη και κατά προέκταση στην ζωή;
Μεγάλες λήψεις γεμάτες διάλογο και Τοσκάνη, οι πρωταγωνιστές απολαυστικοί και η σκηνοθεσία άψογη. Όμως ίσως να έχουν κάποιο δίκιο όσοι πιστεύουν ότι είναι μια ιδέα την οποία ίσως θα μπορούσε να έχει δουλέψει λίγο περισσότερο αν και για μένα αυτή η έλλειψη προσδίδει μια αφαιρετικότητα στην ταινία, απαραίτητη κατ'εμέ.
Το ευρωπαϊκό Γνήσιο Αντίγραφο, γυρισμένο εξ ολοκλήρου στην Τοσκάνη και με την παρουσία της Μπινός λίγα πράγματα φέρει από την ανατολή, ίσως την κριτική ματιά του δημιουργού πάνω στην δυτική τέχνη και στον τρόπο ζωής.
Ποιό είναι το πρωτότυπο και ποιό το αντίγραφο στην τέχνη και κατά προέκταση στην ζωή;
Μεγάλες λήψεις γεμάτες διάλογο και Τοσκάνη, οι πρωταγωνιστές απολαυστικοί και η σκηνοθεσία άψογη. Όμως ίσως να έχουν κάποιο δίκιο όσοι πιστεύουν ότι είναι μια ιδέα την οποία ίσως θα μπορούσε να έχει δουλέψει λίγο περισσότερο αν και για μένα αυτή η έλλειψη προσδίδει μια αφαιρετικότητα στην ταινία, απαραίτητη κατ'εμέ.
Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010
100 μέτρα κάτω από το γέλιο - Αστέρης Αστεριάδης
-"Ποιοί φτιάχνουν τα ανέκδοτα επιτέλους;"
-"Οι τεχνικοί της ΠΕΔΑ."
Ο ΑΑ23011976 δουλεύει για την ΠΕΔΑ αλλά δεν είναι αστείο, καθόλου αστείο. Κάποιοι πρέπει να θυσιάζονται για να μπορούμε εμείς ύστερα να γελάμε με τα αστεία τους. Θα το σκεφτείς καλά πριν πεις το επόμενο ανέκδοτο, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Υποβλητικό και σκοτεινό το πρώτο βιβλίο του Αστεριάδη, υπηρετεί με άψογο τρόπο τεχνικά την ιδέα πάνω στην οποία στηρίζει το λογοτεχνικό του δημιούργημα. Σε κρατάει σε διαρκεί αγωνία και θέτει απανωτά παραβολικά εργασιακά ερωτήματα που όσο εισερχόμαστε στην "κρίση" όλο και πιο οικεία θα φαίνονται.
Το προτείνω δίχως δεύτερη σκέψη. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Χαραμάδα με έδρα την Πάτρα.
υγ από τις εκδόσεις Χαραμάδα κυκλοφορούσε και το περιοδικό Muzine που ύστερα από μια πορεία 9 τευχών έπεσε ηρωικά πέρυσι την Άνοιξη. Το muzine, ένα από τα ωραιότερα περιοδικά, θα άξιζε σίγουρα μια ανάρτηση μόνο του, επιφυλάσσομαι για το μέλλον.
-"Οι τεχνικοί της ΠΕΔΑ."
Ο ΑΑ23011976 δουλεύει για την ΠΕΔΑ αλλά δεν είναι αστείο, καθόλου αστείο. Κάποιοι πρέπει να θυσιάζονται για να μπορούμε εμείς ύστερα να γελάμε με τα αστεία τους. Θα το σκεφτείς καλά πριν πεις το επόμενο ανέκδοτο, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Υποβλητικό και σκοτεινό το πρώτο βιβλίο του Αστεριάδη, υπηρετεί με άψογο τρόπο τεχνικά την ιδέα πάνω στην οποία στηρίζει το λογοτεχνικό του δημιούργημα. Σε κρατάει σε διαρκεί αγωνία και θέτει απανωτά παραβολικά εργασιακά ερωτήματα που όσο εισερχόμαστε στην "κρίση" όλο και πιο οικεία θα φαίνονται.
Το προτείνω δίχως δεύτερη σκέψη. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Χαραμάδα με έδρα την Πάτρα.
υγ από τις εκδόσεις Χαραμάδα κυκλοφορούσε και το περιοδικό Muzine που ύστερα από μια πορεία 9 τευχών έπεσε ηρωικά πέρυσι την Άνοιξη. Το muzine, ένα από τα ωραιότερα περιοδικά, θα άξιζε σίγουρα μια ανάρτηση μόνο του, επιφυλάσσομαι για το μέλλον.
Στρέλλα (2009)
Η Στρέλλα του Πάνου Κούτρα συζητήθηκε πολύ κατά την διάρκεια της περσινής κινηματογραφικής χρονιάς, μοιράστηκε τα βραβεία με τον Κυνόδοντα και την Ακαδημία Πλάτωνος.
Το είδα σε dvd και η αλήθεια είναι ότι διχάστηκα. Μου άρεσε πολύ, για να ξεκινήσω με τα θετικά, η κινηματογράφιση, θα μου μείνει για καιρό χαραγμένο το travelling όταν η Στρέλλα βγαίνει από το υπερπολυτελές ξενοδοχείο κάπου προς το τέλος της ταινίας. Τεχνικά και καλλιτεχνικά ήταν πάρα πολύ καλή η προσπάθεια και αξίζουν πραγματικά συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές.
Στα αρνητικά τώρα, με ενόχλησε το παίξιμο της Μίνας Ορφανού,και με αφήνει αδιάφορο το γεγονός ότι δεν πρόκειται για επαγγελματία ηθοποιό, οι σκηνές που τραγουδάει και κάνει αυτοσχεδιασμό είναι πραγματικά πολύ καλές αλλά όταν έφτανε η στιγμή για την ατάκα...Δεν ήταν καν στυλιζαρισμένο..
Επίσης στα αρνητικά ήταν το σενάριο όχι από τεχνικής άποψης όσο από έλειψη ταύτισης, συγγνώμη αλλά ούτε θέμα ταμπού το θεώρησα από την στιγμή που δόθηκε ως fiction και όχι ως ντοκυματέρ.
Καταλήγοντας, ήταν μια ταινία που σίγουρα δεν μου πέρασε αδιάφορη και είχε ορισμένα σημεία πραγματικά καλοδουλεμένα και ορισμένα όμορφα και έξυπνα ευρήματα.
Κάτι αλλάζει στο ελληνικό σινεμά σιγά σιγά...
Το είδα σε dvd και η αλήθεια είναι ότι διχάστηκα. Μου άρεσε πολύ, για να ξεκινήσω με τα θετικά, η κινηματογράφιση, θα μου μείνει για καιρό χαραγμένο το travelling όταν η Στρέλλα βγαίνει από το υπερπολυτελές ξενοδοχείο κάπου προς το τέλος της ταινίας. Τεχνικά και καλλιτεχνικά ήταν πάρα πολύ καλή η προσπάθεια και αξίζουν πραγματικά συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές.
Στα αρνητικά τώρα, με ενόχλησε το παίξιμο της Μίνας Ορφανού,και με αφήνει αδιάφορο το γεγονός ότι δεν πρόκειται για επαγγελματία ηθοποιό, οι σκηνές που τραγουδάει και κάνει αυτοσχεδιασμό είναι πραγματικά πολύ καλές αλλά όταν έφτανε η στιγμή για την ατάκα...Δεν ήταν καν στυλιζαρισμένο..
Επίσης στα αρνητικά ήταν το σενάριο όχι από τεχνικής άποψης όσο από έλειψη ταύτισης, συγγνώμη αλλά ούτε θέμα ταμπού το θεώρησα από την στιγμή που δόθηκε ως fiction και όχι ως ντοκυματέρ.
Καταλήγοντας, ήταν μια ταινία που σίγουρα δεν μου πέρασε αδιάφορη και είχε ορισμένα σημεία πραγματικά καλοδουλεμένα και ορισμένα όμορφα και έξυπνα ευρήματα.
Κάτι αλλάζει στο ελληνικό σινεμά σιγά σιγά...
Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010
Αγέλαστη άνοιξη - Μενέλαος Λουντέμης
Την Αγέλαστη άνοιξη την είχα αγοράσει σε κάποιο από τα ετήσια παζάρια βιβλίου στην πλατεία Κλαθμώνος, πάνε χρόνια. Έμεινε υπομονετική να περιμένει στην βιβλιοθήκη μέχρι να έρθει η σειρά της, και να που ήρθε.
Τι γλυκά που έγραφε ο Μενέλαος! Πόση γλύκα σε κάθε σελίδα, πόση παιδικότητα!
Η συνέχεια του ένα παιδί μετράει τα άστρα, ο Μέλιος σε νέες περιπέτειες,η αναζήτηση της Αγράμπελης... Τί μπορω να γράψω εγώ για ένα μυθιστόρημα ενός μεγάλου; Παραθέτω κάτι δικό του λοιπόν:
"- Ο δικός μου δεν σταματά Γιάννη,να, αυτό είναι το άσκημο. Γιατί όλοι μου οι δρόμοι πλημμυρίσανε. Χάθηκαν. Ήταν μερικοί που είχαν μείνει πίσω. Μα όταν γύρισα να τους βρω είχαν σβήσει. Γι'αυτό τώρα πρέπει να φύγω.
- Μα για που αδερφέ; Αφού και ο ίδιος το λες...Δεν έχεις δρόμο.
- Αν είχα μπορεί και να μην έφευγα Γιάννη. Θα έβλεπα μπροστά μου τον δρόμο...Θα ήξερα ότι όποτε ήθελα μπορούσα να τον πάρω.Τώρα...δεν έχω. Γι'αυτό πρέπει να φκιάξω. Μα και να φκιάξω έναν δρόμο και να τον πάρω κιόλας...Δύσκολο πράγμα.Πολύ δύσκολο."
Υπάρχει και το κρασί των δειλών στην βιβλιοθήκη μου..θα το αφήσω να παλιώσει λίγο ακόμα θαρρώ...
Τι γλυκά που έγραφε ο Μενέλαος! Πόση γλύκα σε κάθε σελίδα, πόση παιδικότητα!
Η συνέχεια του ένα παιδί μετράει τα άστρα, ο Μέλιος σε νέες περιπέτειες,η αναζήτηση της Αγράμπελης... Τί μπορω να γράψω εγώ για ένα μυθιστόρημα ενός μεγάλου; Παραθέτω κάτι δικό του λοιπόν:
"- Ο δικός μου δεν σταματά Γιάννη,να, αυτό είναι το άσκημο. Γιατί όλοι μου οι δρόμοι πλημμυρίσανε. Χάθηκαν. Ήταν μερικοί που είχαν μείνει πίσω. Μα όταν γύρισα να τους βρω είχαν σβήσει. Γι'αυτό τώρα πρέπει να φύγω.
- Μα για που αδερφέ; Αφού και ο ίδιος το λες...Δεν έχεις δρόμο.
- Αν είχα μπορεί και να μην έφευγα Γιάννη. Θα έβλεπα μπροστά μου τον δρόμο...Θα ήξερα ότι όποτε ήθελα μπορούσα να τον πάρω.Τώρα...δεν έχω. Γι'αυτό πρέπει να φκιάξω. Μα και να φκιάξω έναν δρόμο και να τον πάρω κιόλας...Δύσκολο πράγμα.Πολύ δύσκολο."
Υπάρχει και το κρασί των δειλών στην βιβλιοθήκη μου..θα το αφήσω να παλιώσει λίγο ακόμα θαρρώ...
Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010
Χώρα Προέλευσης (2010)
Δυνατό, όμορφο, σκληρό και προσωπικό!
Υπάρχει ελπίδα για το σινεμά το ελληνικό, βγαίνουν όμορφα πράγματα κατά καιρούς, είναι μικρή αγορά η Ελλάδα και μεγάλο το κόστος αλλά το μεράκι ,το ταλέντο και το όραμα μερικών είναι ικανό για πολλά.
Οικογενειακό δράμα με φόντο εθνικό.
Ωραίες ερμηνίες, κάμερα με άποψη, μοντάζ επιπέδου,
μουσική πρωτότυπη από τους drog A tek.
Σύλλας Τζουμέρκας ο σκηνοθέτης.
Η μικρή αίθουσα του Δαναού πάντα δίνει το κάτι παραπάνω!
Υπάρχει ελπίδα για το σινεμά το ελληνικό, βγαίνουν όμορφα πράγματα κατά καιρούς, είναι μικρή αγορά η Ελλάδα και μεγάλο το κόστος αλλά το μεράκι ,το ταλέντο και το όραμα μερικών είναι ικανό για πολλά.
Οικογενειακό δράμα με φόντο εθνικό.
Ωραίες ερμηνίες, κάμερα με άποψη, μοντάζ επιπέδου,
μουσική πρωτότυπη από τους drog A tek.
Σύλλας Τζουμέρκας ο σκηνοθέτης.
Η μικρή αίθουσα του Δαναού πάντα δίνει το κάτι παραπάνω!
Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010
Το θείο Τραγί - Γιάννης Σκαρίμπας
Άραγε τι περιμένεις από ένα βιβλίο γραμμένο το 1931;
Παραδοσιακή ελληνική λογοτεχνία με νόρμες και φόρμες να την ξεχάσεις.
Γεννιέται ο αντι-ήρωας, 30 χρόνια πριν να φτάσει στην άλλη πλευρά του ατλαντικού και συναντήσει το κίνημα των Beats.
Ο Γιάννης είναι ένας αλήτης που τριγυρνά.
"Κι αυτός προχωρούσε.Ήταν παραδομένος στον δρόμο του, σαν ο στραβός στο αιώνιο σκοτάδι.πήγαινε. όλο πήγαινε, σαν μια ψυχή στην ερημιά του χρόνου"
Πολύ μπροστά από την εποχή του και ίσως όχι μόνο σε τοπικό επίπεδο.
Οι πρώτες σελίδες είναι μια σπουδή στην έννοια του ξένου.
Προφανώς και οι σύγχρονες σε αυτόν κριτικές τα βρήκαν μπαστούνια, τους άρεσε αλλά δεν μπορούσαν να εξηγήσουν γιατί, δεν υπήρχε η θεωρία για να στηρίξουν την κριτική τους και έτσι μπάσταρδα μας τα είπαν, ναι μεν αλλά και παρομοίως..
Βρήκα συγγραφέα για να ξαποστάσω θαρρώ.
Πολύ όμορφες οι εκδόσεις Νεφέλη.
Παραδοσιακή ελληνική λογοτεχνία με νόρμες και φόρμες να την ξεχάσεις.
Γεννιέται ο αντι-ήρωας, 30 χρόνια πριν να φτάσει στην άλλη πλευρά του ατλαντικού και συναντήσει το κίνημα των Beats.
Ο Γιάννης είναι ένας αλήτης που τριγυρνά.
"Κι αυτός προχωρούσε.Ήταν παραδομένος στον δρόμο του, σαν ο στραβός στο αιώνιο σκοτάδι.πήγαινε. όλο πήγαινε, σαν μια ψυχή στην ερημιά του χρόνου"
Πολύ μπροστά από την εποχή του και ίσως όχι μόνο σε τοπικό επίπεδο.
Οι πρώτες σελίδες είναι μια σπουδή στην έννοια του ξένου.
Προφανώς και οι σύγχρονες σε αυτόν κριτικές τα βρήκαν μπαστούνια, τους άρεσε αλλά δεν μπορούσαν να εξηγήσουν γιατί, δεν υπήρχε η θεωρία για να στηρίξουν την κριτική τους και έτσι μπάσταρδα μας τα είπαν, ναι μεν αλλά και παρομοίως..
Βρήκα συγγραφέα για να ξαποστάσω θαρρώ.
Πολύ όμορφες οι εκδόσεις Νεφέλη.
Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010
Foco d'amor - Βασίλης Βασιλικός
Με άφησε κάπως μετέωρο, το διάβασα αβίαστα, σε ορισμένα σημεία παραλίγο να συγκινηθώ, δεν βίωσα όμως την κάθαρση και αύτο με αφήνει μετέωρο απέναντι σε αυτό το βιβλίο γραμμένο 30 χρόνια πριν σε ένα στυλ πολύ προσωπικό. Δεν είναι μια ακόμα ιστορία αγάπης, είναι σίγουρα κάτι παραπάνω. Αναπόσπαστο μέρος του ευρύτερου ιστορικού και πολιτικού περιβάλλοντος της εποχής.Η αναφορά στον Δάντη μου (επανα)κίνησε το ενδιαφέρον να διαβάσω την κόλαση και ύστερα τον παράδεισο και ας μην έχω κάποιον να μου απαγγείλει στο ημίφωτο τα βράδια του χειμώνα με λίγο κρασί ή κονιάκ.
"...Το χαρτί γράφει ό,τι του πεις. Μα τα κρατάει όλα για τον εαυτό του. Τα δίνει στους άλλους. Σε σένα πίσω, τίποτα..."
"...Το χαρτί γράφει ό,τι του πεις. Μα τα κρατάει όλα για τον εαυτό του. Τα δίνει στους άλλους. Σε σένα πίσω, τίποτα..."
Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010
Το θαύμα της αναπνοής - Δημήτρης Σωτάκης
Μια παράξενη θέση εργασίας, εύκολο χρήμα χωρίς κόπο. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να περιμένεις σπίτι σου την επόμενη διανομή επίπλών. " Τα χρήματα κατατέθηκαν στην τράπεζα" επαναλαμβάνει ο υπεύθυνος..
Ποιά είναι τα εργασιακά μας όρια άραγε;
Πρωτότυπη ιδέα δοσμένη με όμορφο και απλό τρόπο. Θέλεις απεγνωσμένα να δεις τι θα γίνει στην επόμενη σελίδα. Αρκετά προσωπικό στυλ, θα με αναγκάσει να ασχοληθώ μαζί του ξανά στο μέλλον. Το εξώφυλλο του βιβλίου πάρα πολύ όμορφο.
Ακόμα ένας έλληνας συγγραφέας που άξιζε να διαβάσω από τις εκδόσεις κέδρος.
Ποιά είναι τα εργασιακά μας όρια άραγε;
Πρωτότυπη ιδέα δοσμένη με όμορφο και απλό τρόπο. Θέλεις απεγνωσμένα να δεις τι θα γίνει στην επόμενη σελίδα. Αρκετά προσωπικό στυλ, θα με αναγκάσει να ασχοληθώ μαζί του ξανά στο μέλλον. Το εξώφυλλο του βιβλίου πάρα πολύ όμορφο.
Ακόμα ένας έλληνας συγγραφέας που άξιζε να διαβάσω από τις εκδόσεις κέδρος.
Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010
Ο άνεμος σφυρίζει στην Κουπέλα - Θανάσης Τριαρίδης
Συναρπαστικό. Η κυρία Δομένικα Φρατζή είναι ένας χαρακτήρας που σε σημαδεύει. Μαγικός ρεαλισμός που μου θύμισε κάτι από την πολυαγαπημένη αργεντίνικη σχολή.
Συνεχίζω την ελληνική λογοτεχνική αναζήτηση των τελευταίων βδομάδων και η αλήθεια είναι πως μέχρι στιγμής νιώθω δικαιωμένος. Το βιβλίο διατίθεται και μέσω του διαδικτύου ελεύθερο από κάθε πνευματικό δικαίωμα.
Η αφήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο, ο παραλήπτης είναι άγνωστος, υπάρχει μα δεν αναφέρεται, είναι οι αναμνήσεις ενός μαθητή που είχε την Δομένικα δασκάλα στις δυο πρώτες τάξεις του δημοτικού, μαγικός ρεαλισμός λοιπόν μέσα από την ματιά ενός εφτάχρονου παιδιού που μετά από κάποια χρόνια αποφασίζει να καταγράψει την ιστορία που το στιγμάτισε.
Συναρπαστικό.
Συνεχίζω την ελληνική λογοτεχνική αναζήτηση των τελευταίων βδομάδων και η αλήθεια είναι πως μέχρι στιγμής νιώθω δικαιωμένος. Το βιβλίο διατίθεται και μέσω του διαδικτύου ελεύθερο από κάθε πνευματικό δικαίωμα.
Η αφήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο, ο παραλήπτης είναι άγνωστος, υπάρχει μα δεν αναφέρεται, είναι οι αναμνήσεις ενός μαθητή που είχε την Δομένικα δασκάλα στις δυο πρώτες τάξεις του δημοτικού, μαγικός ρεαλισμός λοιπόν μέσα από την ματιά ενός εφτάχρονου παιδιού που μετά από κάποια χρόνια αποφασίζει να καταγράψει την ιστορία που το στιγμάτισε.
Συναρπαστικό.
Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010
ΛΗΘΗ - ΝΙΚΟΣ ΒΛΑΝΤΗΣ
Τους τελευταίους μήνες με έχει πιάσει μια μανία να ανακαλύψω ενδιαφέροντες έλληνες συγγραφείς. Από την μία θέλω να μην παρεμβάλεται ανάμεσα σε μένα και το έργο ο μεταφραστής, από την άλλη η περιέργεια.
Μου λείπουν οι πηγές δυστυχώς, ψάχνω οπότε στα τυφλά κατά κάποιον τρόπο.
Η Λήθη του Νίκου Βλαντή με εξέπληξε ευχάριστα, το διάβασα μονορούφι, το απόλαυσα, όχι τόσο για την γλώσσα που χρησιμοποιεί όσο για το σύμπαν που δημιουργεί. Ο συγγραφέας απαγάγεται παρά την θέλησή του σε μια πόλη, την Λιθόπολη, όπου ζουν λογοτεχνικοί χαρακτήρες, τον φυλακίζουν και τον αναγκάζουν να γράφει. Δεν μου προξένησε τρόμο και δεν ξέρω αν αυτός ήταν ο σκοπός του, είδα μια παραβολή και ταυτίστηκα. Ένας συγγραφέας που τον στοιχιώνουν τα διαβάσματά του.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος και το προτείνω(νομίζω).
Μου λείπουν οι πηγές δυστυχώς, ψάχνω οπότε στα τυφλά κατά κάποιον τρόπο.
Η Λήθη του Νίκου Βλαντή με εξέπληξε ευχάριστα, το διάβασα μονορούφι, το απόλαυσα, όχι τόσο για την γλώσσα που χρησιμοποιεί όσο για το σύμπαν που δημιουργεί. Ο συγγραφέας απαγάγεται παρά την θέλησή του σε μια πόλη, την Λιθόπολη, όπου ζουν λογοτεχνικοί χαρακτήρες, τον φυλακίζουν και τον αναγκάζουν να γράφει. Δεν μου προξένησε τρόμο και δεν ξέρω αν αυτός ήταν ο σκοπός του, είδα μια παραβολή και ταυτίστηκα. Ένας συγγραφέας που τον στοιχιώνουν τα διαβάσματά του.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος και το προτείνω(νομίζω).
Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010
Θοδωρής Καλλιφατίδης
Τον Θοδωρή Καλλιφατίδη μου τον "σύστησαν" φέτος το καλοκαίρι.
Το πρώτο βιβλίο του που μου δάνεισαν ήταν το " Μητέρες και γιοί", εντόνως αυτοβιογραφικό και συγκινητικό, πολύ όμορφο. Ήταν η αφορμή για να κάνω έκπληξη στην μητέρα μου στα γεννέθλιά της, που - οποία σύμπτωσις- ήταν την επόμενη μέρα.
Στην πορεία διάβασα τα: "Στο βλέμμα της", "Η Όλγα της αγάπης", "Στο φως του βορρά", "Μια μέρα στην Αθήνα", "Οι εφτά ώρες στον παράδεισο" και "Μια νέα πατρίδα έξω από το παράθυρό μου".
Τα βιβλία του χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες, αυτοβιογραφικά και μυθοπλασίας. Και στα δύο τα καταφέρνει εξίσου καλά αν και τα αυτοβιογραφικά έχουν μια διαφορετική υφή,μια γλυκιά ματιά στο παρελθον κάποιου που επιστρέφει ανά διαστήματα στην Ελλάδα ως τουρίστας. Εκτιμώ τον τρόπο που χειρίζεται την γλώσσα, απλά και εύστοχα, θέτοντας την στην υπηρεσία της ιστορίας που επιθυμεί κάθε φορά να πει.
Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης γεννήθηκε το 1938 στους Μολλάους Λακωνίας, το 1964 μεταναστεύει στην Σουηδία, όπου και ζει ως σήμερα. Σπούδασε φιλοσοφία. Έχει γράψει επίσης ποίηση και σενάρια για τον κινηματογράφο.
Το πρώτο βιβλίο του που μου δάνεισαν ήταν το " Μητέρες και γιοί", εντόνως αυτοβιογραφικό και συγκινητικό, πολύ όμορφο. Ήταν η αφορμή για να κάνω έκπληξη στην μητέρα μου στα γεννέθλιά της, που - οποία σύμπτωσις- ήταν την επόμενη μέρα.
Στην πορεία διάβασα τα: "Στο βλέμμα της", "Η Όλγα της αγάπης", "Στο φως του βορρά", "Μια μέρα στην Αθήνα", "Οι εφτά ώρες στον παράδεισο" και "Μια νέα πατρίδα έξω από το παράθυρό μου".
Τα βιβλία του χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες, αυτοβιογραφικά και μυθοπλασίας. Και στα δύο τα καταφέρνει εξίσου καλά αν και τα αυτοβιογραφικά έχουν μια διαφορετική υφή,μια γλυκιά ματιά στο παρελθον κάποιου που επιστρέφει ανά διαστήματα στην Ελλάδα ως τουρίστας. Εκτιμώ τον τρόπο που χειρίζεται την γλώσσα, απλά και εύστοχα, θέτοντας την στην υπηρεσία της ιστορίας που επιθυμεί κάθε φορά να πει.
Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης γεννήθηκε το 1938 στους Μολλάους Λακωνίας, το 1964 μεταναστεύει στην Σουηδία, όπου και ζει ως σήμερα. Σπούδασε φιλοσοφία. Έχει γράψει επίσης ποίηση και σενάρια για τον κινηματογράφο.
Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010
Gevende
Πριν μερικά χρόνια με φιλοξένησε στην Κωνσταντινούπολη ένας φίλος, όταν προσγειώθηκα με περίμενε στο αεροδρόμιο και στον δρόμο για το σπίτι του με ρώτησε τι θα ήθελα να δω κατά την διάρκεια της εκεί παραμονής μου, του απάντησα πως ήθελα απλώς να τον ακολουθήσω στις καθημερινές του διαδρομές.
Έτσι μια μέρα μπήκαμε στο αυτοκίνητο ενός φίλου του να πάμε στο Barisarock Festival, ένα φεστιβάλ το οποίο ξεκίνησε ως αντίδραση (δημιουργική) στο κόκα κόλα φέστιβαλ. Με τα χρόνια το πολυεθνικό φεστιβάλ τα βρήκε σκούρα, το μεράκι δικαιώθηκε. Σε ένα δάσος στην πλαγιά ενός βουνού, φυσικού ορίου της πόλης είχαν στηθεί δύο σκηνές για τα συγκροτήματα και πολλές για τους θεατές. Ο Σαφάκ με είχε "προειδοποιήσει" για τους Gevende, δεν τον είχα πάρει στα σοβαρά, λάθος μου ,μου ανατίναξαν το μυαλό. Ήταν εντυπωσιακό, δεν περίμενα τίποτα και τα άκουσα όλα, τα τραγούδια τους ήταν σαν να τα περίμενα από πάντα, η φωνή του τραγουδιστή με στοίχειωσε, το πάντρεμα ανατολής και δύσης γονιμοποίησε το μυαλό μου. Με μεγάλη χαρά δεχτήκαμε την είδηση ότι το επόμενο συγκρότημα δεν θα εμφανιζόταν οπότε θα "αναγκαζόντουσαν" να παίξουν μισή ώρα ακόμα...
Λίγες ώρες μετά, επιστροφή με το αυτοκίνητο στην ολόφωτη Κωνσταντινούπολη.
Μερικά ταξίδια είναι κάτι παραπάνω από ένα ακόμα μουσείο, και αυτό το κατάλαβα πάλι σήμερα σφυρίζοντας από το πρωι την μελωδία του Nayu...
Έτσι μια μέρα μπήκαμε στο αυτοκίνητο ενός φίλου του να πάμε στο Barisarock Festival, ένα φεστιβάλ το οποίο ξεκίνησε ως αντίδραση (δημιουργική) στο κόκα κόλα φέστιβαλ. Με τα χρόνια το πολυεθνικό φεστιβάλ τα βρήκε σκούρα, το μεράκι δικαιώθηκε. Σε ένα δάσος στην πλαγιά ενός βουνού, φυσικού ορίου της πόλης είχαν στηθεί δύο σκηνές για τα συγκροτήματα και πολλές για τους θεατές. Ο Σαφάκ με είχε "προειδοποιήσει" για τους Gevende, δεν τον είχα πάρει στα σοβαρά, λάθος μου ,μου ανατίναξαν το μυαλό. Ήταν εντυπωσιακό, δεν περίμενα τίποτα και τα άκουσα όλα, τα τραγούδια τους ήταν σαν να τα περίμενα από πάντα, η φωνή του τραγουδιστή με στοίχειωσε, το πάντρεμα ανατολής και δύσης γονιμοποίησε το μυαλό μου. Με μεγάλη χαρά δεχτήκαμε την είδηση ότι το επόμενο συγκρότημα δεν θα εμφανιζόταν οπότε θα "αναγκαζόντουσαν" να παίξουν μισή ώρα ακόμα...
Λίγες ώρες μετά, επιστροφή με το αυτοκίνητο στην ολόφωτη Κωνσταντινούπολη.
Μερικά ταξίδια είναι κάτι παραπάνω από ένα ακόμα μουσείο, και αυτό το κατάλαβα πάλι σήμερα σφυρίζοντας από το πρωι την μελωδία του Nayu...
Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010
Σύντομο γράμμα για έναν μεγάλο αποχαιρετισμό - Peter Handke
Τον αυστριακό συγγραφέα Peter Handke τον ανακάλυψα στις σελίδες ενός βιβλίου πριν δυο μήνες περίπου, στο οποίο γινόταν αναφορά στο βιβλίο του Αμέριμνη δυστυχία, το σημείωσα κάπου αλλά η καλοκαιρινή ραστώνη δεν μου επέτρεψε να το αναζητήσω σε κάποιο βιβλιοπωλείο. Όταν όμως πριν από μια εβδομάδα, στο τέλος των διακοπών, έπεσα ξανά πάνω του σε δεύτερο βιβλίο κατάλαβα ότι αυτό θα ήταν το επόμενο βιβλίο που μου οριζόταν να διαβάσω.
Δεν τα κατάφερα. Στο βιβλιοπωλείο δεν υπήρχε διαθέσιμος ο επιθυμητός τίτλος οπότε δίχως δισταγμό αγόρασα το Σύντομο γράμμα για έναν μεγάλο αποχαιρετισμο.
Δεν λάθεψα. Για ακόμη μια φορά ο συγγραφέας με επέλεξε και νιώθω μια ιδιαίτερη τιμή για αυτό!
Ένα βιβλίο δρόμου, ένας αυστριακός με γεμάτες τις τσέπες από ταξιδιωτικές επιταγές διασχίζει την Αμερική από άκρη σε άκρη, με το φάντασμα της πρώην γυναίκας του διαρκώς παρόν. Μια ενδιαφέρουσα ματιά της αμερικανικής γης και κοινωνίας από έναν περιέργο τουρίστα.Το τέλος του βιβλίου μου φάνηκε ιδιοφυές.
"Οι ψυχικές διαθέσεις και οι εξελίξεις που περιγράφονται στο βιβλίο είναι αυτοβιογραφικές.Η εξωτερική ιστορία όμως είναι φανταστική αν εξαιρέσουμε κάποιες ασήμαντες λεπτομέρειες."
Νομίζω ότι τώρα θα βρω την δύναμη και την υπομονή να αναζητήσω την Αμέριμνη δυστυχία.
Δεν τα κατάφερα. Στο βιβλιοπωλείο δεν υπήρχε διαθέσιμος ο επιθυμητός τίτλος οπότε δίχως δισταγμό αγόρασα το Σύντομο γράμμα για έναν μεγάλο αποχαιρετισμο.
Δεν λάθεψα. Για ακόμη μια φορά ο συγγραφέας με επέλεξε και νιώθω μια ιδιαίτερη τιμή για αυτό!
Ένα βιβλίο δρόμου, ένας αυστριακός με γεμάτες τις τσέπες από ταξιδιωτικές επιταγές διασχίζει την Αμερική από άκρη σε άκρη, με το φάντασμα της πρώην γυναίκας του διαρκώς παρόν. Μια ενδιαφέρουσα ματιά της αμερικανικής γης και κοινωνίας από έναν περιέργο τουρίστα.Το τέλος του βιβλίου μου φάνηκε ιδιοφυές.
"Οι ψυχικές διαθέσεις και οι εξελίξεις που περιγράφονται στο βιβλίο είναι αυτοβιογραφικές.Η εξωτερική ιστορία όμως είναι φανταστική αν εξαιρέσουμε κάποιες ασήμαντες λεπτομέρειες."
Νομίζω ότι τώρα θα βρω την δύναμη και την υπομονή να αναζητήσω την Αμέριμνη δυστυχία.
Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010
Οι δακτύλιοι του Κρόνου - Winfried Georg Sebald
Σε αναγκάζει να θυμηθείς πως η γλώσσα είναι το πιο σημαντικό σε ένα λογοτεχνικό κείμενο, να αναθεωρήσεις την άποψή σου για την χρήση λέξεων που ανήκουν σε μια άλλη εποχή και κάποτε η παρουσία τους σε ξένιζε.
Περιδιάβαση στην γνώριμη για τον συγγραφέα ακτή, την κάποτε ακμή διαδέχτηκαν η εγκατάλειψη και η ουρές στα γραφεία ευρέσεως εργασίας.
Τοποθετεί με μαεστρία τα νήματα για να ενώσει το παρελθόν με το παρόν, μαγεμένος τρέχεις μαζί του στο λαβύρινθο της σκέψης και της γνώσης του γερμανού συγγραφέα.
Με ανακούφιση διαπίστωσα πως κυκλοφορούν και άλλα έργα του στην ελληνική οπότε ξέρω ότι μπορώ να έλθω ξανά και ξανά σε επαφή με τον μεγάλο αυτόν μελετητή και δημιουργό.
Η μετάφραση του Γιάννη Καλιφατίδη ήταν καταπληκτική και η έκδοση όμορφη.
Περιδιάβαση στην γνώριμη για τον συγγραφέα ακτή, την κάποτε ακμή διαδέχτηκαν η εγκατάλειψη και η ουρές στα γραφεία ευρέσεως εργασίας.
Τοποθετεί με μαεστρία τα νήματα για να ενώσει το παρελθόν με το παρόν, μαγεμένος τρέχεις μαζί του στο λαβύρινθο της σκέψης και της γνώσης του γερμανού συγγραφέα.
Με ανακούφιση διαπίστωσα πως κυκλοφορούν και άλλα έργα του στην ελληνική οπότε ξέρω ότι μπορώ να έλθω ξανά και ξανά σε επαφή με τον μεγάλο αυτόν μελετητή και δημιουργό.
Η μετάφραση του Γιάννη Καλιφατίδη ήταν καταπληκτική και η έκδοση όμορφη.
Κυριακή 6 Ιουνίου 2010
Ελφρίντε Γέλινεκ - Απληστία
Δεν μου άρεσε.
Είναι από τις ελάχιστες εκείνες φορές που ένα βιβλίο που έχω επιλέξει εγώ με τα δικά μου κριτίρια με απογοητεύει, είναι κατώτερο των προσδοκιών που προηγουμένως έχω αυθαίρετα οικοδομήσει. Δυσκολεύομαι να το ξεστομίσω, με βασανίζει μέρες η σκέψη " δεν μου άρεσε", προσπαθώ να δικαιολογηθώ για το θράσος μου, ποιός είμαι εγώ για να πω ότι δεν μου άρεσε; Αρκούν μόνο τα αισθητικά κριτίρια; Μήπως θα έπρεπε να μπορώ να αιτιολογήσω την γνώμη μου; Μήπως θα έπρεπε να δώσω άλλη μια ευκαιρία σε μια συγγραφέα κάτοχο ενός (έστω και μεγάλης πολεμικής) βραβείου νόμπελ; Ή μήπως θα έπρεπε να με παραξενεύει το γεγονός ότι σπάνια διαβάζω κάτι που να μην μου αρέσει; Μήπως δεν έχω αυξημένο το αισθητικό μου κριτίριο;
Και όλα αυτά τα ερωτήματα ,δεν μπορεί, κάπου θα οδηγούν, γιατί αυτό είναι το μεγαλείο της λογοτεχνίας, να στέκει ψηλότερα από το "μου/δεν μου άρεσε".
Είναι από τις ελάχιστες εκείνες φορές που ένα βιβλίο που έχω επιλέξει εγώ με τα δικά μου κριτίρια με απογοητεύει, είναι κατώτερο των προσδοκιών που προηγουμένως έχω αυθαίρετα οικοδομήσει. Δυσκολεύομαι να το ξεστομίσω, με βασανίζει μέρες η σκέψη " δεν μου άρεσε", προσπαθώ να δικαιολογηθώ για το θράσος μου, ποιός είμαι εγώ για να πω ότι δεν μου άρεσε; Αρκούν μόνο τα αισθητικά κριτίρια; Μήπως θα έπρεπε να μπορώ να αιτιολογήσω την γνώμη μου; Μήπως θα έπρεπε να δώσω άλλη μια ευκαιρία σε μια συγγραφέα κάτοχο ενός (έστω και μεγάλης πολεμικής) βραβείου νόμπελ; Ή μήπως θα έπρεπε να με παραξενεύει το γεγονός ότι σπάνια διαβάζω κάτι που να μην μου αρέσει; Μήπως δεν έχω αυξημένο το αισθητικό μου κριτίριο;
Και όλα αυτά τα ερωτήματα ,δεν μπορεί, κάπου θα οδηγούν, γιατί αυτό είναι το μεγαλείο της λογοτεχνίας, να στέκει ψηλότερα από το "μου/δεν μου άρεσε".
Παρασκευή 28 Μαΐου 2010
Still Walking (2008)
Από την Ιαπωνία, οικογενειακό δράμα.
Στην σκιά του θανάτου του πρωτότοκου γιού στην προσπάθεια του να σώσει ένα παιδί από πνιγμό, τα δυό αδέρφια επισκέπτονται τους γονείς για το ετήσιο μνημόσυνο.
Δυνατό χωρίς όμως να φτάνει το Tokyo Story (1953) του μεγάλου Όζου ούτε και την Οικογενειακή Γιορτή (1998) του Τόμας Βίντενμπεργκ.
Στην σκιά του θανάτου του πρωτότοκου γιού στην προσπάθεια του να σώσει ένα παιδί από πνιγμό, τα δυό αδέρφια επισκέπτονται τους γονείς για το ετήσιο μνημόσυνο.
Δυνατό χωρίς όμως να φτάνει το Tokyo Story (1953) του μεγάλου Όζου ούτε και την Οικογενειακή Γιορτή (1998) του Τόμας Βίντενμπεργκ.
Τετάρτη 26 Μαΐου 2010
Jean Cocteau (1889 -1963)
Πολυπράγμων. Ασχολήθηκε με την ποίηση,την λογοτεχνία, το θέατρο,τον κινηματογράφο και την μουσική. Τον είχα γνωρίσει μέσα από τα γραπτά του "Τα τρομερά παιδιά" και "Το όπιο", χτες είχα την ευκαιρία να τον συναντήσω ως κινηματογραφιστή, "Το αίμα του ποιητή" (1930) και "Η διαθήκη του Ορφέα" (1960), η πρώτη και η τελευταία του ταινία αντίστοιχα.
Καταρχήν πιστεύω ότι μόνο σε κινηματογράφο αξίζει κάποιος να δει τα συγκεκριμένα έργα, στα οποία είναι εμφανής η ροπή του Cocteau σε ένα σύνολο μορφών έκφρασης, δεν είναι ταινίες με την συμβατική έννοια του όρου μα συνθέσεις, το φιλμ ως μέσο έκφρασης μιας πολυσχιδούς καλλιτεχνικής προσωπικότητας και ως εκ τούτου δεν μπορούν να κριθούν με κινηματογραφικούς όρους.
Ένιωσα πως είχε κάτι να πει αλλά ταυτόχρονα ένιωσα ελεύθερος να κατευθύνω την σκέψη μου σε μονοπάτια πιο μοναχικά με αφορμή πάντα τις λέξεις και τις εικόνες.
Καταρχήν πιστεύω ότι μόνο σε κινηματογράφο αξίζει κάποιος να δει τα συγκεκριμένα έργα, στα οποία είναι εμφανής η ροπή του Cocteau σε ένα σύνολο μορφών έκφρασης, δεν είναι ταινίες με την συμβατική έννοια του όρου μα συνθέσεις, το φιλμ ως μέσο έκφρασης μιας πολυσχιδούς καλλιτεχνικής προσωπικότητας και ως εκ τούτου δεν μπορούν να κριθούν με κινηματογραφικούς όρους.
Ένιωσα πως είχε κάτι να πει αλλά ταυτόχρονα ένιωσα ελεύθερος να κατευθύνω την σκέψη μου σε μονοπάτια πιο μοναχικά με αφορμή πάντα τις λέξεις και τις εικόνες.
Κυριακή 23 Μαΐου 2010
Nueve Reinas (2000)
Δυο κακοποιοί συναντιούνται τυχαία και αποφασίζουν να συνεργαστούν για μια μέρα, εκείνη την μέρα θα παρουσιαστεί μια μοναδική ευκαιρία για μια μπάζα καλή. Συνεχής ανατροπές σε ένα καλοδουλεμένο σενάριο,με επίκαιρο παράπλευρο πολιτικό σχολιασμό στα τεκταινόμενα της αργεντίνικης οικονομίας, που μας κλείνει το μάτι.
Ο Ricardo Darín για ακόμη μια φορά απολαυστικός.
Ο Ricardo Darín για ακόμη μια φορά απολαυστικός.
Σάββατο 22 Μαΐου 2010
Ο κλέφτης του στρατοπέδου - Tobias Wolff
Πόση ικανότητα χρειάζεται για να μπορέσεις να διηγηθείς μια τόσο απλή ιστορία με έναν τόσο όμορφο τρόπο;
Γιος προβληματικής οικογένειας αποφασίζει να καταταγεί στον αμερικανικό στρατό εν μέσω του πολέμου στο Βιετνάμ. Κατά την διάρκεια μιας σκοπιάς έρχεται κοντά με δυο άλλους φαντάρους.Κάποιες μικοροκλοπές θα επηρεάσουν τις ζωές των τριών τους.Αυτή είναι όλη η ιστορία.
υ.γ. Την ανακάλυψη αυτού του πολύ αξιόλογου αμερικανού συγγραφέα την οφείλω στο librofilo.blogspot.com
Γιος προβληματικής οικογένειας αποφασίζει να καταταγεί στον αμερικανικό στρατό εν μέσω του πολέμου στο Βιετνάμ. Κατά την διάρκεια μιας σκοπιάς έρχεται κοντά με δυο άλλους φαντάρους.Κάποιες μικοροκλοπές θα επηρεάσουν τις ζωές των τριών τους.Αυτή είναι όλη η ιστορία.
υ.γ. Την ανακάλυψη αυτού του πολύ αξιόλογου αμερικανού συγγραφέα την οφείλω στο librofilo.blogspot.com
The limits of control (2009)
Μια ταινία δράσης ,χωρίς δράση.
Ο μοναχικός πρωταγωνιστής να παραγγέλνει δύο εσπρέσο σε δύο ξεχωριστά φλιτζάνια. Σκηνοθεσία και σενάριο Jim Jarmusch, διευθυντής φωτογραφίας ο Christopher Doyle. Αρκετά ιδιαίτερη ταινία είναι η αλήθεια, πρέπει να την δεις για να μπορέσεις να έχεις προσωπική άποψη.
Ο μοναχικός πρωταγωνιστής να παραγγέλνει δύο εσπρέσο σε δύο ξεχωριστά φλιτζάνια. Σκηνοθεσία και σενάριο Jim Jarmusch, διευθυντής φωτογραφίας ο Christopher Doyle. Αρκετά ιδιαίτερη ταινία είναι η αλήθεια, πρέπει να την δεις για να μπορέσεις να έχεις προσωπική άποψη.
Παρασκευή 21 Μαΐου 2010
Beach House - Teen Dream (2010)
Ένα σπίτι δίπλα στην θάλασσα, χειμώνας, δυνατός αέρας, ένα ζευγάρι βολτάρει στην παραλία, στο βάθος τα βράχια και κάποια θαλασσοπούλια, κάποιος κοιτάζει μέσα από αυτό το σπίτι έξω από το παράθυρο, με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί ενώ η υπόλοιπη παρέα παίζει επιτραπέζια πάνω στο χοντρό χαλί μπροστά από το τζάκι....
Δευτέρα 17 Μαΐου 2010
Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων - Φιοντόρ Ντοστογιέβσκη
Αναμνήσεις από την Σιβηρία,όπου παρά το κρύο με λίγα καπίκια βρίσκεται πάντα ένας τσιλιαδόρος για να προστατεύσει το χαρτοπαίγνιο, αναμνήσεις από μια φυλακή σκληρή που όμως το θέατρο και η έκφραση βρίσκουν έδαφος κάποιες στιγμές, αναμνήσεις προσωπικές που φιλτράρονται και δίνουν μια πολύπλευρη μελέτη για την φυλακή.
Όπως σε όλα τα έργα του ρώσου συγγραφέα αυτό που με μαγεύει είναι η ματιά του στην ανθρώπινη ψυχή, για αυτό και δεν διαβάζω ποτέ το οπισθόφυλλο με την περίληψη απλά κάποιες στιγμές νιώθω την ανάγκη να περάσω λίγο καιρό ανάμεσα στις γραμμές κάποιου έργου του.
Όπως σε όλα τα έργα του ρώσου συγγραφέα αυτό που με μαγεύει είναι η ματιά του στην ανθρώπινη ψυχή, για αυτό και δεν διαβάζω ποτέ το οπισθόφυλλο με την περίληψη απλά κάποιες στιγμές νιώθω την ανάγκη να περάσω λίγο καιρό ανάμεσα στις γραμμές κάποιου έργου του.
Παρασκευή 14 Μαΐου 2010
El Sur ( 1983)
"Ο νότος" είναι η δεύτερη ταινία του Victor Erice που είχα την τύχη να δω. Πριν από λίγα χρόνια είχα δει εντελώς τυχαία "το πνεύμα του μελισσιού" και μου είχε αφήσει ένα χαμόγελο χαραγμένο για ώρα.Σπάνια κάνει ταινία αλλά φαίνεται πως όταν το επιχειρεί κάτι έχει να πει. Ένα διαμάντι του ισπανικού κινηματογράφου που φαίνεται πως έχει μερικά πολύ καλά κρυμμένα μυστικά.
Ένα απλό σενάριο αλλά απίστευτα καλοδουλεμένο, λίγα τα μέσα αλλά στην εντέλεια χρημοποιημένα.Επιστροφή στις πηγές του σινεμά, μια πολύ όμορφη ταινία.
Ένα απλό σενάριο αλλά απίστευτα καλοδουλεμένο, λίγα τα μέσα αλλά στην εντέλεια χρημοποιημένα.Επιστροφή στις πηγές του σινεμά, μια πολύ όμορφη ταινία.
Πέμπτη 13 Μαΐου 2010
Το Κιβώτιο -Άρης Αλεξάνδρου
Η φίλη που μου το πρότεινε ,μέσα στον ενθουσιασμό της μάλλον , μου αποκάλυψε το μυστικό.. Μπορώ μόνο να φανταστώ την μανία με την οποία θα κατηφόριζα τις σελίδες στην αναζήτησή του..
Ο Άρης Αλεξάνδρου, μεταφραστής του Ντοστογιέφσκι, στο μοναδικό του μυθηστόρημα καταφέρνει να καθηλώσει με τις εικόνες και την απέλπιδα προσπάθεια του πρωταγωνιστή να απολογηθεί.
Η εικόνα που μου έμεινε είναι ο καταδικασμένος σε κυανισμό που συμμετέχει στο άνοιγμα του τάφου του και στην συνέχεια κάθεται δίπλα από το άνοιγμα για να καπνίσει το τελευταίο του τσιγαρο.
Ο Άρης Αλεξάνδρου, μεταφραστής του Ντοστογιέφσκι, στο μοναδικό του μυθηστόρημα καταφέρνει να καθηλώσει με τις εικόνες και την απέλπιδα προσπάθεια του πρωταγωνιστή να απολογηθεί.
Η εικόνα που μου έμεινε είναι ο καταδικασμένος σε κυανισμό που συμμετέχει στο άνοιγμα του τάφου του και στην συνέχεια κάθεται δίπλα από το άνοιγμα για να καπνίσει το τελευταίο του τσιγαρο.
Τρίτη 11 Μαΐου 2010
Ακαδημία Πλάτωνος (2009)
Ακόμη μια ελληνική ταινία που είδα τον τελευταίο καιρό και μου άρεσε είναι η αλήθεια, ως δραματική κομεντί νομίζω ότι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Μια γειτονιά στην Αθήνα, τέσσερις Ελληνάρες , μερικοί Αλβανοί και πολύ Κινέζοι πρωταγωνιστούν.
Κορυφαία η ερμηνεία της μητέρας.
Χαίρομαι πολύ όταν βλέπω καλή ελληνική ταινία!
Κορυφαία η ερμηνεία της μητέρας.
Χαίρομαι πολύ όταν βλέπω καλή ελληνική ταινία!
Πέμπτη 22 Απριλίου 2010
Τρίτη 20 Απριλίου 2010
Revolutionary road (2008)
Γιατί φοβίζει κάποιους τόσο πολύ η ιδέα της προσωπικης ελευθερίας;
Κάποιος σου προσφέρει το θέλω σου και εσύ επιλέγεις το πρέπει σου...
Ειρωνεύσαι την ζήλεια στα πικρόχολα σχόλια των τρίτων,και ύστερα τα ακολουθείς...
Και ύστερα είναι αργά,πολύ αργά.
Κάποιος σου προσφέρει το θέλω σου και εσύ επιλέγεις το πρέπει σου...
Ειρωνεύσαι την ζήλεια στα πικρόχολα σχόλια των τρίτων,και ύστερα τα ακολουθείς...
Και ύστερα είναι αργά,πολύ αργά.
Σάββατο 17 Απριλίου 2010
Η κρύπτη των Καπουτσίνων - Γιόζεφ Ροτ
"Ο θάνατος σταύρωνε ήδη τα σκελετωμένα χέρια του πάνω από τα κρυστάλλινα ποτήρια που με αυτά πίναμε χαρούμενα και ξένοιαστα. Δεν τον αισθανόμασταν τον θάνατο. Δεν τον αισθανόμασταν , γιατί δεν αισθανόμασταν τον θεό."
Τετάρτη 7 Απριλίου 2010
Δευτέρα 5 Απριλίου 2010
Stranger than fiction (2006)
Το παν γύρω από αυτήν την ταινία είναι να μην ξέρεις τίποτα σχετικά με αυτήν, πιστεύω εγώ.
Δεν ήξερα τίποτε για αυτήν και την συμπάθησα τελικά αν και στην αρχή ήμουν λίγο επιφυλακτικός μαζί της, το παραδέχομαι.
Να την δεις τόσο εσύ όσο και εσύ!
Δεν ήξερα τίποτε για αυτήν και την συμπάθησα τελικά αν και στην αρχή ήμουν λίγο επιφυλακτικός μαζί της, το παραδέχομαι.
Να την δεις τόσο εσύ όσο και εσύ!
Τρίτη 30 Μαρτίου 2010
Ακτινογραφία - Κριστόφ Κισλόφσκι
Μικρού μήκους ενός μεγάλου δημιουργού, κατηγορία ντοκιμαντέρ. Ένιωσα πως μου μιλούσε για το τσιγάρο χωρίς να αναφερθεί όμως σε κανένα σημείο σε αυτό.Η ζωή σε ένα θεραπευτικό θέρετρο όπου η ρουτίνα είναι εύκολη αλλά σκληρή,όπου η Κυριακή και το επισκεπτήριο δεν φέρνει χαρά αλλά θλίψη στην θέα του υγειούς.
Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010
Tony Takitani (2004)
Το ανακάλυψα τυχαία, κοιτάζοντας την βιβλιοθήκη μου ,χωρίς να έχω κάτι κάτα νου, βρέθηκα να ξεφυλλίζω ξανά το Νορβηγικό Δάσος του Χαρούκι Μουρακάμι, τότε ήταν που είχα την ιδέα να ψάξω μήπως τυχόν έχει βάλει το χεράκι του και σε κάποια ταινία, θα του ταίριαζε άλλωστε.
Έτσι κάπως συνάντησα τον Tony, τον συμπάθησα από την πρώτη στιγμή, να σε λένε Tony και να ζεις στην Ιαπωνία αρκεί ,φαντάζομαι, για να σου δημιουργήσει προβλήματα! Το πιάνο που έντυνε ένα μεγάλο μέρος της ταινίας, το πολύ ιδιαίτερο μοντάζ, το voice over...
Μικρή σε διάρκεια αλλά όμορφη ήταν αυτή η ταινία.
Έτσι κάπως συνάντησα τον Tony, τον συμπάθησα από την πρώτη στιγμή, να σε λένε Tony και να ζεις στην Ιαπωνία αρκεί ,φαντάζομαι, για να σου δημιουργήσει προβλήματα! Το πιάνο που έντυνε ένα μεγάλο μέρος της ταινίας, το πολύ ιδιαίτερο μοντάζ, το voice over...
Μικρή σε διάρκεια αλλά όμορφη ήταν αυτή η ταινία.
Τρίτη 23 Μαρτίου 2010
Kærlighed på film(2007)
Just another love story
Άλλο ένα διαμαντάκι από τον βορρά, ένα από τα πάρα πολλά που είχα την ευκαιρία να δω, Δανία η τιμώμενη χώρα ,Ole Bornedal ο σκηνοθέτης.
Μου αρέσει το σινεμά των βόρειων χωρών, έχει την δική του αισθητική που στηρίζεται στα δυνατά σενάρια και στην τεχνική αρτιότητα. Οικογενειακές συγκρούσεις, συναισθήματα που υποβόσκουν μέχρι την ολική έκρηξη.
Αδυναμία μου τα εξωτερικά γυρίσματα ,απίστευτα τα χρώματα και ο ορίζοντας που πλησιάζει τόσο την επιφάνεια, που νιώθεις πως θα την αγγίξει, πως θα συνθλίψει κάτω από το βάρος του τα πάντα...
Τάσος Λειβαδίτης - Βιογραφία
"Πρέπει, οπωσδήποτε, ν'αλλάξω ζωή, αλλιώς
είμαι χαμένος. Βέβαια, έχω καιρό μπροστά μου, είμαι ακόμα
νέος. Αν μπορούσα να ξεφύγω αυτήν την άθλια καθημερινότητα,
υποχρεώσεις και συνήθειες και συμβιβασμοί, αν σταθώ
λιγότερο εύκολος
στις διάφορες προφάσεις - μα ιδιαίτερα
αν βάλω πια ένα τέλος σε τούτες τις αιώνιες αναβολές.
Τότε ,αλήθεια, ίσως φτιάξω κάτι, ίσως μάλιστα και κάτι το
μεγάλο
όπως ονειρευόμουν από παιδί..."
Έτσι έγραφε κάποιος ένα βράδυ με χέρια που τρέμανε.
Κι έκλαιγε. Ύστερα νύσταξε κι αποκοιμήθηκε.
Το πρωί, μόλις θυμόταν κάτι αόριστα. Και σε μερικά χρόνια
πέθανε"
είμαι χαμένος. Βέβαια, έχω καιρό μπροστά μου, είμαι ακόμα
νέος. Αν μπορούσα να ξεφύγω αυτήν την άθλια καθημερινότητα,
υποχρεώσεις και συνήθειες και συμβιβασμοί, αν σταθώ
λιγότερο εύκολος
στις διάφορες προφάσεις - μα ιδιαίτερα
αν βάλω πια ένα τέλος σε τούτες τις αιώνιες αναβολές.
Τότε ,αλήθεια, ίσως φτιάξω κάτι, ίσως μάλιστα και κάτι το
μεγάλο
όπως ονειρευόμουν από παιδί..."
Έτσι έγραφε κάποιος ένα βράδυ με χέρια που τρέμανε.
Κι έκλαιγε. Ύστερα νύσταξε κι αποκοιμήθηκε.
Το πρωί, μόλις θυμόταν κάτι αόριστα. Και σε μερικά χρόνια
πέθανε"