Cayetano Live Band @ Παλαιό Ελαιοτριβείο - Ελευσίνα

Η Ελευσίνα ήταν μέχρι χτες για μένα μία ακόμα ταμπέλα στην εθνική οδό, ίσως επειδή ακόμα δεν έχω δει την ταινία του Φίλιππου Κουτσαφτή, Αγέλαστος πέτρα, ίσως επειδή δεν αποτελεί πια προορισμό για καλοκαιρινό μπάνιο. Πόλη με ιστορία και μυστήρια, που όμως και εκεί το παρόν πωλείται λόγω κρίσης. Πολλοί την αντιμετωπίζουν ως αθηναϊκό προάστιο, δεν ξέρω αν είναι θετικό αυτό.

Τα Αισχύλεια είναι το φεστιβάλ που διοργανώνεται εδώ και κάποια χρόνια τέτοια εποχή στην Ελευσίνα, στον πανέμορφο χώρο του Παλαιού Ελαιοτριβείου, δίπλα στην θάλασσα. Οι βιομηχανικοί χώροι φέρουν κάτι το ξεχωριστό, μια αύρα εγκατάλειψης και επανάκτισης, έστω και μερικής.

Ο δίσκος Back Home (2010), δισκάρα! Για μένα μία έκπληξη παραπάνω όταν συνειδητοποίησα ότι αποτελούσε την μουσική εξέλιξη ενός μέλους των Στρογγυλό Κίτρινο, συγκροτήματος πολύ αγαπημένου κατά την ύστερη εφηβεία μου, του Γιώργου Μπρατάνη. Όπως δήλωσε ο ίδιος σε συνέντευξή του στο Βήμα μετά από καυγά με την τότε κοπέλα του, «Ξεκίνησα για να πάω στο σπίτι του κολλητού μου.Και στο μέσον της διαδρομής είπα στον ταξιτζή να με πάει στο αεροδρόμιο. Και οι δύο με... περιμένουν ακόμη. Τους τηλεφώνησα από την Ολλανδία. Εφυγα τελείως τυχοδιωκτικά.Και δεν ήξερα τι πήγαινα να κάνω.Ηθελα να δραπετεύσω,να ανοίξει το μυαλό μου». And the rest is history.

Μου συμβαίνει με μερικούς δίσκους να νιώθω στο πρώτο άκουσμα μια όμορφη οικειότητα, σαν να τους είχα κιόλας λιώσει στο στερεοφωνικό, για τέτοιον δίσκο μιλάμε. Μέχρι το 2010 και το Back Home, είχε και άλλους δίσκους, έμαθα χτες, σήμερα τους ψάχνω. Γνωστός ως dj κυρίως. Τον χειμώνα που μας πέρασε ήθελα να τον δω live με την μπάντα του Cayetano Soundsystem, δεν τα κατάφερα. Ήθελα να γράψω και μια ανάρτηση σχετική με τον δίσκο αλλά ένιωθα πως έπρεπε να ολοκληρώσω την εμπειρία με την ζωντανή ακρόαση.

Είναι παγίδα η πλαστική καρέκλα για μια συναυλία. Μετά από κάποια κομμάτια, ο τραγουδιστής μας κάλεσε να τις αφήσουμε και να γεμίσουμε εκείνο το αμήχανο κενό.

Ven conmigo, I love the rain but I am getting cold.

Γουστάρω τις μπάντες που τα περνάν καλά επί σκηνής, που δεν βαριούνται, που παίζουν και δεν διεκπεραιώνουν, δημιουργούν έναν καθρέφτη που στέλνει και λαμβάνει την ενέργεια ανάμεσα στους πάνω και στους κάτω. Για τέτοια μπάντα σας γράφω σήμερα.

Μην χάσετε την ευκαιρία να τους δείτε λάιβ, είναι ξεχωριστοί!

Κλείνοντας θα ήθελα να κάνω ξεχωριστοί αναφορά στους εργαζόμενους στο φεστιβάλ, χαμόγελο και καλή διάθεση. Είναι σημαντικό γιατί όλα παίζουν τον ρόλο τους.

Αρκετά τα λινκ σήμερα το ξέρω, αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ και να μην βάλω και λίγη μουσική!

Εδώ κάτι από Cayetano και εδώ κάτι από Στρογγυλό Κίτρινο.

Έμφυτο ελάττωμα - Τόμας Πίντσον

Τελευταία καλοκαιρινή έξοδος, ευκαιρία να βρεθώ σε βότσαλα γνωστά δίπλα στην θάλασσα. Την μέρα πριν την αναχώρηση, επίσκεψη στο βιβλιοπωλείο, ανάγκη σωστής επιλογής, " Έμφυτο ελάττωμα", Τόμας Πίντσον. Του άρεσε πιστεύω και ας μην ήταν η παραλία του Λος Άτζελες.

Πρόκειται για το πιο "συμβατικό " έργο του σπουδαίου αυτού συγγραφέα που έχω διαβάσει ως τώρα, δεν ξέρω αν είχα μεγαλύτερη ανάγκη για μια δόση πιντσονικής αντισυμβατικότητας, να νιώσω όπως τότε παλιά όταν διάβαζα το V. ή το Ουράνιο τόξο της βαρύτητας, και η ανάγνωση θύμιζε ακρόαση δίσκου post rock συγκροτήματος όπως των God is an astronaut για παράδειγμα. Το απόλαυσα δεν λέω αλλά ήταν διαφορετική η εμπειρία.


" Ήρθε από το σοκάκι και ανέβηκε τα σκαλιά που οδηγούσαν στην πίσω πόρτα, όπως έκανε πάντα. Ο Ντοκ είχε να την δει πάνω από ένα χρόνο. Ήταν εξαφανισμένη."


Με την εμφάνιση της πρώην του ξεκινά η περιπέτεια του ιδιωτικού αστυνομικού Ντοκ Σπορτέλο, εκείνη του λέει για την απαγωγή ένος πλούσιου μεγαλοεργολάβου που αποτελεί το νέο της αμόρε. Τέλος της δεκαετίας του '60.

Πιο πάνω μίλησα για συμβατικότητα, αλλά προσοχή ο συμβατικός Πίντσον απέχει ακόμα πολύ από την συμβατικότητα, οπότε μην περιμένει κανείς ένα απλό αστυνομικό μυθιστόρημα. Τρομπετίστες που θεωρούνται νεκροί, φρικιά, διεφθαρμένοι μπάτσοι, ένα πλοίο φάντασμα, μια οργάνωση με το όνομα Χρυσός Κυνόδοντας, αεροσυνοδοί, μπουρίτος, καζίνο και μουσική Σερφ, είναι κάποια από τα κομμάτια που συνθέτουν το σκηνικό στο οποίο διαδραματίζεται η πλοκή.

Δεν ξέρω αν κάποιος διαβάζοντας το Έμφυτο ελάττωμα θα καταφέρει να σχηματίσει ολοκληρωμένη άποψη για τον Τόμας Πίντσον, αλλά σίγουρα το μπλογκ του μεταφραστή του στα ελληνικά, Γιώργου Κυριαζή, pynchonikon.wordpress.com, προσφέρει πολλές απαντήσεις, αν και όχι φωτογραφίες του συγγραφέα, αφού δεν υπάρχει καμία δικιά του, εκτός από μία που πιθανολογείται ότι είναι εκείνος από την θητεία του στο ναυτικό!

Εκδόσεις Καστανιώτη.
Μετάφραση Γιώργος Κυριαζής.

υ.γ. Πριν κάποια καλοκαίρια, στον Λειψό, η Σ. μου είπε " αν σου αρέσει ο Ρόμπινς, νομίζω πως θα έπρεπε να διαβάσεις Πίντσον..". Σε ευχαριστώ!

Τάλγκο - Βασίλης Αλεξάκης

Αργά το απόγευμα, λίγο πριν το σούρουπο, το άνοιξα, διάβασα τις πρώτες δύο ή τρεις σελίδες, το έκλεισα. Δεν ήμουν έτοιμος. Μετέφερα στο δωμάτιο όλα τα απαραίτητα, έκλεισα τον υπολογιστή, κάθησα στην καρέκλα, ένιωσα έτοιμος. Ξεκίνησα πάλι από την αρχή, όταν έφτασα στο τέλος είχε νυχτώσει για τα καλά.
Είναι μερικά βιβλία (το επιτρέπει και το μέγεθός τους βέβαια) που τα αντιμετωπίζω (ή τουλάχιστον προσπαθώ) όπως τις ταινίες, μία και έξω. Νιώθω ανίκανος να το αφήσω σε κάποιο σημείο και να το ξαναπιάσω αργότερα.

Τάλγκο ονομάζεται το τρένο που ενώνει το Παρίσι με την Βαρκελώνη, τάλγκο δεν σημαίνει κάτι, είναι απλώς ένα ακρωνύμιο. Το τρένο αυτό πήρε εκείνη για να πάει στην Βαρκελώνη και να τον συναντήσει. Λίγες μέρες ευτυχίας, ύστερα ο πόνος και η καταγραφή του.

Χρειάζεται ταλέντο και έμπνευση για να μπορέσεις να χειριστείς ένα θέμα τόσο κλισέ για το οποίο έχουν, θαρρείς, ειπωθεί τα πάντα.

Στο μυαλό μου ο Βασίλης Αλεξάκης είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον Θοδωρή Καλλιφατίδη ( εδώ η σχετική άναρτηση). Είναι μάλλον μια μίξη του τρόπου γραφής και του γεγονότος ότι και οι δύο είναι Έλληνες του εξωτερικού, ο Αλεξάκης ζει στην Γαλλία, ο Καλλιφατίδης στην Σουηδία.

Δεν ξέρω αν πρόκειται για ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσετε πριν ερωτευθείτε ξανά, όπως ισχυρίζεται η Le Nouvel Observateur, ξέρω όμως πως πρόκειται για ένα πολύ άμεσο, όμορφο και γλυκό βιβλίο. Είναι σκοτεινό, ίσως σε κάποιον να φανεί και καταθλιπτικό αλλά δεν είναι μέρος του έρωτα και αυτή η σκοτεινή πλευρά άραγε;

Εκδόσεις Εξάντας

Όλα έρχονται στο φως - Τζόναθαν Σάφραν Φόερ

Οι σημειώσεις είναι ίσως η αγαπημένη μου δευτερεύουσα λειτουργία στο κινητό τηλέφωνο, όσες φορές και αν έχω δοκιμάσει να καθιερώσω το διαχρονικό μπλοκάκι - ατζέντα, εκείνο πάντα καταλήγει σκονισμένο σε κάποιο ράφι.
Σε ένα χωριό λίγων κατοίκων γνώρισα την Α. από την Αμερική, ήταν οι μέρες που διάβαζα τις "Διορθώσεις" του Τζόναθαν Φράνζεν και ερχόμουν μετά από καιρό σε επαφή με την σύγχρονη αμερικανική λογοτεχνία. Βιβλιόφιλη εκείνη, με προθυμία δέχτηκε να με καθοδηγήσει στα μονοπάτια, δύσβατα λόγω του σύγχρονου μάρκετινγκ που ακολουθούν οι οίκοι, του σύγχρονου μυθιστορήματος της χώρας της.
Πρώτο μου πρότεινε το Όλα έρχονται στο φως του Τζόναθαν Φόερ, γνωστού στο ελληνικό κοινό από τα δύο μεταγενέστερα αλλά ήδη μεταφρασμένα βιβλία του, "Εξαιρετικά δυνατά και απίστευτα κοντά" και "Τρώγοντας ζώα". Η μετάφραση του "Όλα έρχονται στο φως" κυκλοφόρησε πριν λίγους μόλις μήνες.
Με την επιστροφή μου λοιπόν το αναζήτησα.

" Ήταν κάποιος τον οποίο όλοι θαύμαζαν και συμπαθούσαν, αλλά κανείς δεν γνώριζε. Έμοιαζε με ένα βιβλίο που νιώθουμε καλά κρατώντας το, που μπορούμε να μιλήσουμε γι'αυτό χωρίς να το έχουμε διαβάσει, που θα το συστήναμε σε άλλους."

Είναι η ιστορία μιας οικογένειας Εβραίων που κατοικούσαν σε ένα χωριό στα σύνορα της Ουκρανίας με την Πολωνία. Ο συγγραφέας επιστρέφει εκεί αφού η γιαγιά του του έδειξε την φωτογραφία μια κοπέλας η οποία τους γλίτωσε από τους ναζί, με σκοπό να μαζέψει υλικό για τη συγγραφή ενός βιβλίου.

Κοινότυπο το θέμα, συμφωνείτε;
Ναι, αλλά όχι!
Η δομή της ιστορίας είναι τόσο όμορφα περιπλεγμένη που το τελευταίο που σε αφήνει να νιώσεις είναι η κοινότητα το θέματος. Σαν δομή μου θύμισε το βιβλίο του Crumey με τίτλο " Ο κύριος Μι", αντίθετα όμως με την κόπωση της ανάγνωσης εκείνου το "Όλα έρχονται στο φως" με ενθουσίασε.

Αν σας έλεγε κάποιος ότι ο συγγραφέας ενός βιβλίου κατακρεουργεί την (μητρική του) γλώσσα, πως θα νιώθατε; Θα θέλατε να διαβάσετε το βιβλίο αυτό;
Τολμήστε το και θα καταλάβετε το γιατί!

Χαίρομαι που είχα την τύχη και την πληροφορία ώστε να διαβάσω το πρώτο του βιβλίο, τα νήματα έτσι είναι πιο ευδιάκριτα.

Εκδόσεις Μελάνι.
Μετάφραση Μυρσίνη Γκανά.

Να σου πω μια ιστορία - Χόρχε Μπουκάι

Εκείνη

Και με τον Μπουκάι τι σχέση έχεις;

Εγώ

Σχεδόν ανύπαρκτη, κάτι με απωθεί στο έργο του αλλά δεν έχω επιχειρήματα να υπερασπιστώ την θέση μου, εσύ;

Εκείνη

Εγώ πέρασα δύο πολύ ενδιαφέρουσες μέρες με τον Χόρχε! Βασίσου πάνω μου, με παρότρυνε και ήταν ειλικρινές, δεν με άφησε να πέσω, αντιθέτως με κράτησε κοντά του και με έψησε να διαβάσω το "Να σου πω μια ιστορία", το πρώτο μέρος από αυτό που διάβασα, σε version original γιατί η γλώσσα που χρησιμοποιεί μου φαίνεται προκλητικά απλή. Δεν του λείπει ο διδακτισμός, ούτε ο κοελισμός και οι κοινοτυπίες αλλά κλαίει με τον Μικρό Πρίγκηπα και παραδέχεται ότι αυτά που ψάχνει στην ζωη, δεν ξέρει ούτε ο ίδιος αν υπάρχουν.

Μερικές φορές χρειάζομαι λίγο σπρώξιμο, το παραδέχομαι. Το βιβλίο του Αργεντινού συγγραφέα το είχα κάνει δώρο στην μητέρα μου τα περασμένα Χριστούγεννα, ήμουν σίγουρος πως θα της αρέσει, και της άρεσε, εγώ δεν είχα διαβάσει ποτέ μου κάτι δικό του, διαίσθηση.
Ο παραπάνω διάλογος όμως με μια φίλη με έκανε να απλώσω χέρι στην οικιακή βιβλιοθήκη, με έβαλε στον πειρασμό να αναμετρηθώ με έναν συγγραφέα ο οποίος δεν μου γέμιζε το μάτι, μάλλον επειδή τον τοποθετούσα στην κατηγορία "βιβλία αυτογνωσίας και αυτοβοήθειας", η οποία δεν με συγκινεί.

Το " Όταν έκλαψε ο Νίτσε" του Γιάλομ είναι ένα πολύ όμορφο βιβλίο, με έκανε να ξαγρυπνήσω μέχρι να το τελειώσω, τα υπόλοιπα 2 ή 3 του Αμερικανού ψυχοθεραπευτή - συγγραφέα, με κούρασαν όμως. Κάπου εκεί χρονολογείται η τελευταία μου επαφή με την συγκεκριμένη λογοτεχνική κατηγορία.

Να σου πω μια ιστορία; Η φράση κλειδί με την οποία απαντά ο Χόρχε σε κάθε προβληματισμό του Ντέμιαν.
Αρκετές από τις ιστορίες έχουν την ομορφιά ενός παραμυθιού, δεν ξέρω αν όντως μπορούν να λειτουργήσουν ψυχοθεραπευτικά, αλλά μικρή σημασία έχει για μένα, ο Ντέμιαν θα έπρεπε να ανησυχεί για αυτό.
Πέρασα ευχάριστα περιδιαβαίνοντας τις μικρές αυτές ιστορίες, αλλά μάλλον ως εκεί. Δεν ξέρω αν η θέση μου αποπνέει σνομπισμό ή όχι. Μου άρεσε περισσότερο από όσο πίστευα, αλλά δεν νομίζω τώρα στα κοντά να θελήσω να ακούσω και άλλες ιστορίες, άσε που οι ιστορίες με τους βασιλιάδες ούτε σαν παιδί με συγκίνησαν.

Εκδόσεις Opera animus.
Μετάφραση Κρίτων Ηλιόπουλος.

Ο νέος διορισμός - Αλεξάντρ Μπεκ

"Το μυθιστόρημα θα νικήσει", αυτή η φράση επαναλαμβάνεται συχνά στο ημερολόγιο του Αλεξάντρ Μπεκ, που έβλεπε τα χρόνια να περνάν και το πόνημά του να μένει στα συρτάρια των γραφειοκρατών περιμένοντας την έγκριση για να βρει το δρόμο του προς την έκδοση. Η πρώτη έγκριση δόθηκε το 1964, όμως τελικά το βιβλίο εκδόθηκε επίσημα το 1986, 14 χρόνια μετά τον θάνατο του συγγραφέα, το μυθιστόρημα νίκησε εντέλει.


Η σκιά του Στάλιν πέφτει βαριά σε όλο το βιβλίο, αεικίνητος, πανταχού παρόν, φυσιογνωμία τρομαχτική, αυθεντία. Ίσως να είναι ο λόγος που "ο νέος διορισμός" καθυστέρησε τόσο πολύ να φτάσει στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Και η γραφειοκρατία, έννοια με την οποία ως Έλληνες νομίζουμε ότι είμαστε εξοικειωμένοι από τα γεννοφάσκια μας. Και ο Αλεξάντρ Λεόντιεβιτς Ανίσιμοφ, ο πρωταγωνιστής, ενσυνείδητα υποταγμένος στο κόμμα. Πλάνα που ξεκινούν ως πενταετή για να γίνουν εφταετή και πάει λέγοντας, στόχοι που θέτονται σε γραφεία και υλοποιούνται στα εργοστάσια.
Ο Ανίσιμοφ "τιμωρείται" με ένα νέο διορισμό, σύνθετο να εξηγήσεις το γιατί.

Είναι ένα ασφαλές, για μένα, μέρος η ρωσική λογοτεχνία. Το ξηρό και κρύο κλίμα, η βαθειές τομές στον ανθρώπινο ψυχισμό, οι κανόνες που διέπουν τα ονόματα. Είναι ένα καταφύγιο στο οποίο καταφεύγω από ανάγκη θαρρείς, όχι από επιθυμία. Είναι ανάγκη να βρεθείς λίγο στην στέπα και να πάρεις εκεί τις επόμενες ανάσες.

Δεν πήγα στην παραλία - αν ακόμα ρωτάς - ούτε αυτή την φορά με έναν Ρώσο συγγραφέα, αλλά βγήκα στην ηλιόλουστη βεράντα για αρκετές σελίδες.

Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.
Μετάφραση Παναγιώτης Βλαχοχρήστου - Βάσω Σαργολόγου.

Οι διορθώσεις - Τζόναθαν Φράνζεν

Είχα ξεχάσει πως είναι να διαβάζεις ένα ογκώδες βιβλίο, το βάρος στα χέρια σου, τη δυσκολία στην μεταφορά του. Είχα ξεχάσει όμως ακόμα δύο χαρακτηριστικά, την πολυήμερη ανάγνωση και το άπλωμα των χαρακτήρων.

Σκεφτόμουν αυτούς που τους αρέσει το διάβασμα αλλά μόνο στις διακοπές βρίσκουν τον απαραίτητο χωροχρόνο, ίσως ένα μεγάλο βιβλίο να είναι καταλληλότερο από δύο ή τρία μικρότερα.

Δεν ξέρω αν οι Διορθώσεις του Φράνζεν είναι το μεγάλο αμερικανικό μυθιστόρημα, ποτέ δεν με απασχολούν τέτοιοι τίτλοι τιμής. Η επιμονή καθ'όλη την διάρκεια της χρονιάς της blogger Don't ever read me μου κίνησε την περιέργεια, για μένα ποτέ δεν αποτέλεσε talk of the town, ίσως να ζω σε άλλη πόλη. Παραδέχομαι ότι αν δεν μου μιλούσε κάποιος γι'αυτό το βιβλίο ποτέ το μάτι μου δεν θα έπεφτε πάνω του, το εξώφυλλο της ελληνικής έκδοσης είναι αρκετά αποτρεπτικό για τα γούστα μου.

Μου άρεσε, μου άρεσε πολύ. Απόλαυσα την μεγάλη του έκταση, χτύπησα την πόρτα και με άφησαν να μπω στην ιστορία της οικογένειας Λάμπερτ, γνώρισα καλά και τα πέντε μέλη της, έμαθα πολλά και για τις οικογένειες των παιδιών, τους φίλους, τους γείτονες, τους εραστές. Έζησα για λίγο στις Ηνωμένες Πολιτείες, το american dream δεν φαινόταν τόσο ξένο, ίσως επειδή και σε αυτή την γωνιά του πλανήτη προσπαθούμε να το συλλάβουμε.

Οι χαρακτήρες. Αυτό είναι το ατού του βιβλίου. Ο συγγραφέας εκμεταλεύεται τις 760 σελίδες, όχι για να φλυαρίσει και να ικανοποιήσει τον εκδότη του, αλλά για να μας συστήσει τους πρωταγωνιστές της ιστορίας που μας διηγείται, αυτή η γνωριμία γειώνει αρκετά την ιστορία και δεν την αφήνει αχαλίνωτη να καλπάσει προς το απίθανο, συχνή παγίδα για τους δημιουργούς. Καθώς κυλούν οι σελίδες η ιστορία αποκτά μια τρισδιάστατη υπόσταση, συχνά νιώθεις να είσαι "μέσα" και να χρειάζεται απλώς να στρέψεις το κεφάλι για να δεις τον Γκάρι να μπαίνει από την πόρτα.

Μου κάνει εντύπωση που δεν έχει γυριστεί σε ταινία ακόμα, δεν νομίζω ότι θα ήθελα να την δω, γενικά το αποφεύγω αυτό το σπορ. Επίσης θετική εντύπωση είναι η συστηματική απουσία του συγγραφέα από τον εκδοτικό στίβο, 9 ολόκληρα χρόνια πέρασαν από την έκδοση του The Corrections μέχρι την έκδοση της Ελευθερίας (2010), σίγουρα κάτι λέει και αυτό.

Εκδόσεις Ωκεανίδα.
Μετάφραση Αλέξης Εμμανουήλ.

Το αστέρι του Αλγερίου - Αζίζ Σουακί

Το Αλγέρι θα είναι - μέχρι να το επισκεφτώ κάποτε - ταυτισμένο με την πόλη που περιγράφει ο Καμύ στον Ξένο, ξηρό κλίμα, κόσμος στα τραμ, παραλία, ιδρωμένα σεντόνια, βιαστικά φιλιά, θα είναι αν όχι ασπρόμαυρο τότε σίγουρα σέπια, δεν έχει χρώματα το Αλγέρι στο μυαλό μου. Ίσως η ζωή που περιγράφει ο Αζίζ Σουακί να είναι όντως η αποτύπωση της σύγχρονης Αλγερινής πρωτεύουσας, ίσως, αλλά στο μυαλό μου αυτή η εικόνα μπορεί να σταθεί μόνο ως κοινωνιολογική μελέτη, όχι ως λογοτεχνική. Τέτοια κείμενα διάβασα κατά την διάρκεια της εκεί εξέγερσης, όχι απαραίτητα αντικειμενικά και επιστημονικά σωστά, αλλά τουλάχιστον υπό το πρίσμα της μελέτης - ανάλυσης - γνώμης. Από την λογοτεχνική σκοπιά έχω άλλες απαιτήσεις, γούστα είναι αυτά.

Η ιστορία του Μουσά που ζει σε μια φτωχογειτονιά και θέλει να γίνει αστέρας της μουσικής δεν με άγγιξε.

Σπάνια μου συμβαίνει να μην μου αρέσει ένα βιβλίο, συνήθως το βιώνω κάπως αρνητικά αυτό το χαρακτηριστικό μου, με κάνει να φοβάμαι πως η αισθητική μου δεν είναι υψηλή, όταν το σκέφτομαι όμως πιο ψύχραιμα τότε χαίρομαι που μπορώ - έστω και τυχαία πολλές φορές - να επιλέγω όμορφα βιβλία. Κάποια στιγμή η παραπάνω σκέψη θα αποτελέσει την μαγιά για μια ανάρτηση σχετική με την χρησιμότητα και την ανάγκη για ανάγνωση βιβλίων που δεν ανταποκρίνονται με τα προσωπικά μου γούστα, δεν την θεωρώ χάσιμο χρόνου αλλά αυτά θα τα αναλύσω κάποια άλλη στιγμή.

Επίσης επιβεβαιώθηκε ο φόβος μου ο σχετικός με τα αναγνώσματα από "εξωτικές" χώρες.

Όποιος δεν έχει διαβάσει τον Ξένο του Καμύ παρακαλείται να το κάνει άμεσα, ευχαριστώ.

Εκδόσεις Κέδρος.
Μετάφραση Καυκιάς Γιάννης.

Η χορεύτρια του Ιζού - Γιασουνάρι Καβαμπάτα

Όταν, έχοντας ξεμείνει από βιβλία, ζήτησα από την Α. να με σώσει ανεβάζοντας μου κάποιους τίτλους πάνω στο όμορφο χωριό, δεν ήξερα τι να περιμένω, άφησα το νήμα του επόμενου βιβλίου στα χέρια ενός ανθρώπου που με γνωρίζει ελάχιστα. Για ασφάλεια της ζήτησα να κρατά δύο, προς αποφυγή του μισητού Μέρφυ, και όχι πολύ μεγάλα σε όγκο ώστε να έχω τον χρόνο να διαβάσω, τουλάχιστον το ένα, και να το επιστρέψω άμεσα. Τελικά πήρα ένα τρίτο μαζί μου φεύγοντας, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία για επόμενη ανάρτηση.
Άνοιξε λοιπόν την τσάντα και τράβηξε έξω το Κουρδιστό πουλί του Χαρούκι Μουρακάμι, το οποίο είχα ήδη διαβάσει. Με έζωσαν προς στιγμήν τα φίδια. Ευτυχώς το δεύτερο ήταν η Χορεύτρια του Ιζού, που αποτελείται από 5 νουβέλες του νομπελίστα Ιάπωνα συγγραφέα Γιασουνάρι Καβαμπάτα. Το χτες και το σήμερα της ιαπωνικής λογοτεχνίας λοιπόν στο τραπέζι δίπλα μου κάτω από τον παχύ ίσκιο του κλήματος!

Δεν ήταν η πρώτη μου επαφή με το έργο του σημαντικού αυτού συγγραφέα, είχαν προηγηθεί, κάποια χρόνια πριν, η Λίμνη και Το σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών, μάλιστα μία από τις νουβέλες (Θηριοδαμαστής) αποτελούσε μέρος της συλλογής διηγημάτων που είχε κυκλοφορήσει πέρυσι το καλοκαίρι, αν δεν κάνω λάθος, με τίτλο Βραβεία Νόμπελ.

Όσο και αν είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό σήμερα, ο Καβαμπάτα αποτέλεσε ενεργό μέρος της πρωτοπορίας, η οποία διαμόρφωσε τις βάσεις πάνω στις οποίες κινείται σήμερα η λογοτεχνία της χώρας του ανατέλλοντος ηλίου. Λιτός στις περιγραφές του και ποιητικός επανέρχεται συνεχώς στο δίπολο έρωτας - θάνατος με άξονες τα νεαρά κορίτσια, την τέχνη, την φύση και την μεταφυσική.
Θα κάνω ειδική αναφορά στην δεύτερη νουβέλα με τίτλο Ελεγεία, μία από τις πιο συγκινητικές ερωτικές επιστολές που έτυχε έως τώρα να διαβάσω.

Καλός ο Μουρακάμι και οι σύγχρονοί του αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε το παρελθόν, τις ρίζες, τις πηγές.

Η εξαιρετική έκδοση του τόμου είναι αντάξια του έργου.

Εκδόσεις Ερατώ.
Μετάφραση Μαθόπουλος Γιώργης.

υ.γ. Ευχαριστώ Α.!

Ο μυστικός πράκτορας χωρίς 08 - Νίκος Τσιφόρος

Κακός προγραμματισμός. Δεν υπολόγισα σωστά, με παρέσυραν και οι Διορθώσεις του κύριου Φράνζεν βέβαια, αλλά το θέμα είναι πως βρέθηκα σε ιδανικό για αναγνώσεις μέρος χωρίς βιβλίο... Το σπίτι που με φιλοξενεί αυτές τις μέρες είναι couchsurfing point, θα μπορούσα λοιπόν να βρω κάτι στα αγγλικά, αλλά η λύση αυτή δεν με ικανοποίησε οπότε συνέχισα την αναζήτηση στο σπίτι και κάπως έτσι έπεσα πάνω στο βιβλίο του Τσιφόρου!

Ιδανικό ανάγνωσμα για το κρίσιμο εκείνο απόγευμα, κάτω από τον παχύ ίσκιο της κληματαριάς, οι περιπέτειες του Μίλωνα Φιρίκη ικανοποίησαν και με το παραπάνω την ανάγκη μου για ανάγνωση. Αστυνομικό με αρκετά έξυπνη πλοκή αν και το τέλος το είχα ψυλλιαστεί αρκετά νωρίς χωρίς αυτό να μειώνει την απόλαυση.

Την επόμενη μέρα και μετά από ένα αποτυχημένο πέρασμα από το news stand του τοπικού Κτελ έφτασαν οι προμήθειες από την πόλη μέσω μιας φίλης, οπότε μην ανησυχείτε για μένα, βρήκα τροφή!

Η Αλεπού ήταν και τότε ο Κυνηγός - Χέρτα Μύλερ

" Μια οργισμένη κουβέντα μπορεί μέσα σε μια στιγμή να τσαλαπατήσει περισσότερα, είπε, απ' ό,τι δύο πόδια μια ολόκληρη ζωή."

Πάει ένας μήνας που επισκέφθηκα την Ρουμανία, η επέλαση του ΔΝΤ και της Ε.Ε. ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής, πρόγευση για αυτά που μας περιμένουν στον τόπο μας. Δυνατή εμπειρία που ξεπέρασε τον τουρισμό. Ο ελληνικός καπιταλισμός "ανθεί" στα Καρπάθια, τράπεζες, κινητή τηλεφωνία, αλυσίδες εστιατορίων μέχρι και κονιάκ. Είμαστε και εμείς ευρωπαίοι.

Πριν δυο χρόνια, όταν και απονεμήθηκε στην Χέρτα Μύλερ το νόμπελ λογοτεχνίας, μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις όπως ανέφεραν τότε οι ειδικοί στην σύγχρονη ιστορία του θεσμού, έλαβα ως δώρο το μοναδικό της βιβλίο που είχε ως τότε κυκλοφορήσει στα ελληνικά με τίτλο "Μετέωροι ταξιδιώτες". Γυρίζοντας από την Ρουμανία ένιωσα την ανάγκη να διαβάσω ακόμα ένα δικό της βιβλίο, είχα ανάγκη την ποιητική της ματιά για αυτό το κομμάτι της Ευρώπης έστω και αν αναφέρεται στην εποχή Τσαουσέσκου.

Ποιητικό μυθιστόρημα, ένα πέπλο καλύπτει την ιστορία της Αντίνα και της Κλάρα, εικόνες που στηρίζονται στην δύναμη των λέξεων.


"Πίσω από μια γυναίκα περπατάει μια σκιά, η γυναίκα είναι κοντή και σκυφτή, η σκιά κρατάει απόσταση. Η γυναίκα περνάει το γρασίδι και κάθεται δίπλα στην πολυκατοικία, σ' ένα παγκάκι.
Η γυναίκα κάθεται, η σκιά μένει όρθια. Δεν ανήκει στην γυναίκα, όπως η σκιά του τοίχου δεν ανήκει στον τοίχο. Οι σκιές έχουν παρατήσει τα πράγματα στα οποία ανήκουν. Ανήκουν μόνο στο απόγευμα που έχει πια περάσει."

Θα ήθελα να μπορούσα να περιγράψω σε κάποιον αυτά που είδα εκεί με αυτές τις λέξεις, να δώσω μιά διάσταση που να υπερβαίνει την μιζέρια της καθημερινότητας. Είναι καταφύγιο η λογοτεχνία για την ομορφιά όταν η βαρβαρότητα εξαπολύει επίθεση. Σίγουρα πρέπει να το δεις με τα ίδια σου τα μάτια για να έχεις μια ολοκληρωμένη άποψη για την Ρουμανία του σήμερα, ναι, απλά μέσα από ένα κείμενο όπως αυτό θα μπορέσεις να υπερβείς έστω και για όσο διαρκέσει η ανάγνωση την μιζέρια των αριθμών και της οικονομίας.

Εκδόσεις Καστανιώτη.
Μετάφραση Κοσμάς Κώστας.

Ο Χάρτης και η Επικράτεια - Μισέλ Ουέλμπεκ

Βεράντα, παραλία, βουνό, ποτάμι.
Δεν ξέρω γιατί νιώθω την ανάγκη να αναφέρω τα μέρη, ίσως "φταίει" η καλοκαιρινή διάθεση, ίσως ο τίτλος του καινούργιου μυθιστορήματος του Μισέλ Ουέλμπεκ.
Ο Γάλλος συγγραφέας στέλνει αναγνώστες και κριτικούς στα άκρα, δεν υπάρχει "απλώς μου άρεσε" όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με την πένα του, αν και πιστεύω πως όλες οι ενστάσεις έχουν να κάνουν με το άτομό του και όχι με το έργο του εκτός ίσως από την λεζάντα του υπερτιμημένου. Σεξιστής, ρατσιστής, ομοφοβικός, εγωπαθής και πολλά άλλα παρεμφερή επίθετα συνοδεύουν τα σχόλια του απέναντι στρατοπέδου. Εγώ τον γουστάρω και αδιαφορώ για τον άνθρωπο Μισέλ επιλέγοντας να επικεντρωθώ στο παραγόμενο αποτέλεσμα. Ας αφήσουμε λοιπόν το κουτσομπολιό και τα τερτίπια του μάρκετινκ και ας μιλήσουμε για λογοτεχνία διάβολε!

Στις πρώτες τριάντα σελίδες πρόλαβα να απογοητευτώ, βιάστηκα και το ξέρω, καμιά φορά είναι καλό να είσαι ψυχαναγκαστικός και να μην μπορείς να παρατήσεις ανάγνωσμα. Πίστεψα πως με το προηγούμενο βιβλίο του " Η δυνατότητα ενός νησιού" είχε φτάσει στο πικ του, βιβλίο που με σημάδευσε, πάνε τώρα κάποια χρόνια, όμως όχι. Ο Μισέλ Ουέλμπεκ είναι ακόμα ένας ικανότατος συγγραφέας, δεν ξέρω αν είναι το τρομερό παιδί της γαλλικής λογοτεχνίας και δεν θα μπω στην διαδικασία αυτή, ξέρω όμως πως με λαχτάρα περιμένω ήδη κάποια είδηση σχετικά με κάποιο μελλοντικό του πόνημα.


"Μπορεί κανείς να δουλεύει μοναχικά για χρόνια, μάλιστα, για να λέμε την αλήθεια, αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να δουλεύει κανείς. Πάντοτε όμως φτάνει η στιγμή που νιώθουμε την ανάγκη να δείξουμε την δουλειά μας στον κόσμο, όχι τόσο για να συγκεντρώσουμε τις κριτικές του, αλλά περισσότερο για να βεβαιωθούμε εμείς οι ίδιοι για την ύπαρξη αυτής της δουλειάς, ακόμα και για την ίδια μας την ύπαρξη. Για το κοινωνικό ον η ατομικότητα δεν είναι παρά μια βραχείας διάρκειας μυθοπλασία."

Αστυνομική βιογραφία με έντονα δοκιμιακά στοιχεία, έτσι θα περιέγραφα το είδος στο οποίο ανήκει ο Χάρτης και η επικράτεια. Η φωτογραφία, η ζωγραφική, η συγγραφή. Ο θάνατος, το έγκλημα, ο πλούτος. Η μοναξιά του καλλιτέχνη και τα φώτα της δημοσιότητας. Το σπίτι που ζήσαμε τα παιδικά μας χρόνια. Ο τόπος και η εμμονή. Ο χάρτης και η επικράτεια.

Εκδόσεις βιβλιοπωλείον της Εστίας.
Μετάφραση Σιπητάνου Λίνα.

Υ.Γ. Βιβλία παραλίας για μένα δεν υπάρχουν, υπάρχουν καλά και κακά βιβλία. Υπάρχουν και νήματα που μας οδηγούν σε αυτά.