Υπάρχει ένα θέμα διαμάχης με επίκεντρο τη λογοτεχνία. Από τη μία στέκονται οι λάτρεις και από την άλλη οι πολέμιοι. Οι λάτρεις, ακόμα και αν δε διαβάζουν αποκλειστικά λογοτεχνία, υποστηρίζουν την "ικανότητά" της να συγκεντρώνει και να φιλτράρει ένα μεγάλο σύνολο επιστημών, οι πολέμιοι το αμφισβητούν ισχυριζόμενοι πως σχεδόν στο σύνολο της αυτό γίνεται με τρόπο επιφανειακό, μια επίφαση επιστημονικότητος.
Δηλώνω λάτρης. Δεν ισχυρίζομαι πως το κάθε μυθιστόρημα υπηρετεί κάτι πέρα από το μύθο, αλλά συχνά συμβαίνει σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Υπάρχουν μυθιστορήματα τα οποία κρύβουν (ή φανερώνουν) μια τεράστια έρευνα πίσω από την λογοτεχνική τους διάσταση. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους μου αρέσει το διάβασμα, ένας απ' αυτούς είναι το ακόνισμα του μυαλού, τροφή για σκέψη, σπάνια έτοιμη γνώση στο πιάτο αλλά έτσι και αλλιώς δεν είναι αυτό το οποίο περιμένω από τη λογοτεχνία. Περιμένω όμως αυτή την βαθιά υποκειμενική ματιά του συγγραφέα ειδικά σε ζητήματα τα οποία δεν με απασχολούν σε καθημερινή βάση λόγω έλλειψης σχετικών ερεθισμάτων.
Δυστυχώς στην εποχή αυτή είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, για τον οποιονδήποτε η εις βάθος γνώση πέραν του ενός αντικειμένου λόγω της εξειδίκευσης. Αυτό το κενό το συμπληρώνει για μένα και η λογοτεχνία, ειδικά όταν πρόκειται για το πεδίο των θεωρητικών επιστημών στο οποίο απουσιάζει η όποια αυθεντία υπάρχει στις θετικές επιστήμες.
Αφορμή για την παραπάνω εισαγωγή αποτέλεσε το μυθιστόρημα της Σκωτσέζας Άλι Σμιθ, Κορίτσι συναντά αγόρι. Μυθιστόρημα το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μυθιστόρημα φύλου ή ( πιο της μοδός) gay friendly novel.
Μια ερωτική ιστορία. Κορίτσι συναντά αγόρι, αγόρι συναντά κορίτσι, κορίτσι συναντά κορίτσι, αγόρι συναντά αγόρι. Το κάθε αγόρι όμως έχει χαρακτηριστικά κοριτσίστικα και τούμπαλιν. Ο έρωτας πάνω απ' όλα. Η συγγραφέας δε διδάσκει, εξιστορεί. Δεν επιθυμεί να δώσει αύρα αντικειμενικότητας. Πλανάται όποιος αναζητεί και υπηρετεί μια κανονικότητα.
Η Άλι Σμιθ γράφει μια ιστορία γλυκιά, επικεντρώνεται στην ιστορία της προσπαθώντας να μη χαθεί στις διάφορες οπτικές γωνίες, τα καταφέρνει. Δεν είναι μανιφέστο. Εγώ, Εσείς, Εμάς, Αυτοί, Τώρα όλοι μαζί, αυτά είναι τα πέντε κεφάλαια στα οποία χωρίζει η Σκωτσέζα το μικρό σε έκταση έργο της.
Γραφή φρέσκια γάργαρη, σελίδες αραιογραμμένες που γυρίζουν ανάλαφρες, ανάγνωση με μια ανάσα. Μυθιστόρημα και όχι διατριβή, και πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι άραγε αν όχι έτσι, υποκειμενικό με κύρια πηγή την ίδια, άσχετα αν δεν πρόκειται για (προφανές) αυτοβιογραφικό κείμενο.
Ξεχνάμε συχνά πως η σεξουαλικότητα (σε όλες της τις εκφάνσεις) ξεκίνησε από τον άνθρωπο πολύ πριν βρεθεί στο μικροσκόπιο της θεωρητικής μελέτης.
Μετάφραση Μαίρη Σαρατσιώτη.
Εκδόσεις Τόπος.
Ωραίον...
ΑπάντησηΔιαγραφή