Είναι κάτι βράδια που πέφτεις στο κρεβάτι με ένα καινούργιο βιβλίο, νιώθεις κάπως κουρασμένος. Θα διαβάσω λίγες σελίδες, σκέφτεσαι, και θα συνεχίσω αύριο. Η μία σελίδα φέρνει την άλλη ώσπου ξαφνικά αντικρίζεις τη λέξη Τέλος. Πού πήγε αλήθεια η κούραση; Παραδέχομαι βέβαια πως σημαντικό ρόλο στο συγκεκριμένο σενάριο παίζει και το μέγεθος του βιβλίου, δύσκολα θα συνέβαινε το ίδιο αν είχα να αντιμετωπίσω περισσότερες σελίδες. Αλλά είναι άραγε απλώς και μόνο θέμα μεγέθους; Όχι.
Όταν ο τρόμος συναντά την περιέργεια για την εξέλιξη της ιστορίας τότε το αποτέλεσμα δε μπορεί παρά να καθηλώσει τον αναγνώστη. Ο Αντονάς ξέρει τον τρόπο. Από την πρώτη μου επαφή με το έργο του, μέσα από τη συλλογή διηγημάτων υπό τον τίτλο Αριθμοι, αντιλήφθηκα πως πρόκειται για έναν ιδιαίτερο δημιουργό, με εμφανείς τις επιρροές από τους μάστορες των ιστοριών τρόμου. Ο Πόε, ο Λάβκραφτ και ο Κάφκα είναι κάποιοι από εκείνους.
Ο Αντονάς είναι αρχιτέκτονας. Ίσως σε αυτό να οφείλεται η ικανότητά του στη χρήση του χώρου ως αναπόσπαστο μέρος της πλοκής. Το έχω επαναλάβει σε πολλές αναρτήσεις πως η λογοτεχνία δεν περιορίζεται απλώς και μόνο στο ταλέντο του δημιουργού στη χρήση των λέξεων αλλά ως αποτύπωση της πραγματικότητας είναι μια έκφραση σύνθετη που αναγκαστικά συνδυάζει το όλο.
Ο Φράτης Φωκίων βρέθηκε στη βιβλιοθήκη κατά λάθος, κυνηγούσε με τη σφεντόνα του πουλιά όταν το θύμα του έπεσε εντός του οικήματος και εκείνος πήδηξε τη μάντρα για να το μαζέψει. Οι φρουροί στην πύλη δεν θα τον αφήσουν να βγει και θα απαιτήσουν σημείωμα από την διευθύντρια. Ο Φράτης θα πιστέψει πως πρόκειται για κάτι το τυπικό, έτσι όμως ξεκινούν όλοι οι εφιάλτες.
Ο εφιάλτης του εγκλεισμού, η στέρηση της ελευθερίας. Το τεκμήριο της αθωότητας πάει περίπατο ενώ εσύ μάταια προσπαθείς, στην αρχή ψύχραιμα μα στην συνέχεια σχεδόν υστερικά, να δείξεις πως είσαι αθώος. Πώς αντιμετωπίζουμε τελικά τη συχνά αφηρημένη έννοια της ελευθερίας; Είμαστε άραγε διατεθειμένοι να παλέψουμε γι' αυτήν ή μήπως η προσαρμοστικότητα είναι αναπόσπαστο ανθρώπινο χαρακτηριστικό;
Όπως κάθε αξιόλογος συγγραφέας ιστοριών τρόμου έτσι και ο Αντονάς κάνει χρήση της ιστορίας του ως μια παραβολή γεμάτη από συμβολισμούς. Η πλοκή χρησιμεύει απλώς ως βάση για ένα πλήθος ερωτημάτων που γεννιούνται μέσα απ' αυτήν και κατευθύνονται στον αναγνώστη ο οποίος παράλληλα με την παρακολούθηση της ιστορίας αναγκάζεται να τα εξετάσει σε προσωπικό επίπεδο.
Η κλειστοφοβία δε γεννάται μόνο στο μικρό χώρο αλλά και σε εκείνον τον απέραντο της ύπαρξης.
Εκδόσεις Άγρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου