Δολοφονικά αμαξίδια (2016)

Όταν η ζωή μοιάζει με εφιάλτη, δεν υπάρχει πιο παρήγορο καταφύγιο από τη φαντασία, το χτίσιμο μιας παράλληλης πραγματικότητας με περισσότερες δυνατότητες και εναλλακτικές. Δύο νέοι άνθρωποι, ο Ζόλι και ο Μπάρμπα, με κινητικά προβλήματα, μοιράζονται το ίδιο δωμάτιο σε ένα κέντρο αποκατάστασης, και εκτός από τις δυσκολίες και τις αγωνίες της καθημερινότητας μοιράζονται και το πάθος για τα κόμικς, επιθυμώντας να δημιουργήσουν το δικό τους και να το δουν να εκδίδεται.

Ο Ρουμπαζοφ, πρώην πυροσβέστης, καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι ύστερα από ατύχημα σε κατάσβεση φωτιάς, είδε τον έρωτα της ζωής του να οπισθοχωρεί μπροστά στο δύσκολο μέλλον. Είναι όμως αποφασισμένος να σταθεί ξανά στα πόδια του. Συνεργάζεται με έναν Σέρβο αρχιμαφιόζο, αποτελώντας το εκτελεστικό του όργανο, το μη αναμενόμενο εκτελεστικό όργανο, ένας πιστολέρο σε αναπηρικό καροτσάκι. Σε αυτή την ιστορία εμπλέκονται ο Ζόλι και ο Μπάρμπα. Τρεις ανάπηροι στον άγριο κόσμο του οργανωμένου εγκλήματος.

Μαζί με το τρέιλερ, οι παραπάνω δύο παράγραφοι περιέχουν ίσως αρκετούς λόγους για να μη δει κάποιος αυτή την ταινία. Το σεναριακά πολυπαιγμένο κλισέ της αναπηρίας, που μυρίζει συναισθηματικό εξαναγκασμό από τη μία, και από την άλλη το γεγονός πως πρόκειται για μια ταινία δράσης, χαμηλού μπάτζετ, χωρίς ιδιαίτερα εφέ να την υποστηρίζουν, παρέα με τα σχόλια για στυλ Ταραντίνο, θα ήταν ικανά να με αποτρέψουν από το να φτάσω στην κινηματογραφική αίθουσα. Όμως, κάτι που φαίνεται ιδιαίτερα στο τρέιλερ, υπήρχε μια αίσθηση φρεσκάδας που μου κίνησε το ενδιαφέρον, και που τελικά ήταν παρoύσα σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, μια ματιά ζωηρή και έξυπνη σε ένα σενάριο, που εκ πρώτης όψεως μοιάζει περιορισμένων δυνατοτήτων έκπληξης, αλλά αποδεικνύεται πως στα χέρια του κατάλληλου ανθρώπου, στην προκειμένη περίπτωση του Ούγγρου σκηνοθέτη Attila Till, μπορεί να υπερβεί τα όριά του.

Και όλα αυτά με ένα μπάτζετ όχι μικρό αλλά σίγουρα περιορισμένο. Ο Till επιτυγχάνει το αυτονόητο -αλλά καθόλου συνηθισμένο- κάνοντας άριστη χρήση των μέσων, δουλεύοντας το σενάριο στη λεπτομέρεια, ποντάροντας στις ερμηνείες, εμπιστευόμενος το μοντάζ και το post production, υποστηρίζοντας σκηνοθετικά το συνολικό αποτέλεσμα, για να παραδώσει μια ταινία αξιόλογη, που καταφέρνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή και διακρίνεται για την ώριμη -και όχι δήθεν- αισιοδοξία της, χωρίς να γίνεται μελό και δικαιολογώντας μέχρι κεραίας κάθε πιθανώς υπερβολική στιγμή του σεναρίου του.

Μια δροσερή, ανάλαφρη και έξυπνη ταινία, έκπληξη από την Ουγγαρία, που κέρδισε τον Χρυσό Αλέξανδρο στη Θεσσαλονίκη.