Παίζοντας το παιχνίδι, 2017

Είναι κάπως παράξενο να αξιολογεί κανείς το έτος που πέρασε· έχει, η πράξη αυτή, μία υπόνοια πίστης στο μεταφυσικό, λες και μια ανθρώπινη σύμβαση, με βάση συνήθως ένα χρονικά τουλάχιστον αμφισβητήσιμο γεγονός, δύναται να επηρεάσει ποιοτικά τη ζωή του καθενός από εμάς, και που τελικά μοιάζει με παιχνίδι μεταφοράς ευθύνης και βάφτισης· εσύ -λέω στο χ έτος- μου έφερες εκείνο ή το άλλο, εσύ μου το πήρες, εσύ είσαι καλό, εσύ είσαι κακό κ.ο.κ.

Ας είναι, ας παίξω κι εγώ το παιχνίδι αυτό.

Χτες βράδυ έκανα μια λίστα με κουκκίδες, γράφοντας όσα όμορφα μπόρεσα να ανακαλέσω, σίγουρα υπήρξαν ακόμα κάποια που τα ξέχασα, και σίγουρα εθελοτύφλησα ως προς τα μη όμορφα. Η σχέση με το σώμα, τα ταξίδια, του μυαλού και της φαντασίας συμπεριλαμβανομένων, οι σχέσεις που άντεξαν και άνθισαν, αλλά και εκείνες που δεν άντεξαν και σαν χάρτινοι πύργοι κατέρρευσαν, το γέλιο, το γλυκό και το πικρό, η αγάπη για όσα κανείς κάνει, η επιμονή στις επιθυμίες, η αλλεργία στον συμβιβασμό και την υποκρισία, η αυτοκριτική, η μάχη ενάντια στους εθισμούς και τις κακές συνήθειες, ο μικρόκοσμος ως μοντέλο ουτοπίας, η αλήθεια, με το κόστος και την ικανοποίηση, η ανοχή, που έδειξα και έλαβα, τα σχέδια για το μέλλον, η ρουτίνα, η Κυρία Κη, τα βιβλία, οι εικόνες από τον βορρά, η γειτονιά, η θάλασσα, οι ράγες που ενώνουν πόλεις και ανθρώπους. Κοιτάζοντας προς τα πίσω διακρίνω μια προσωπική πορεία και αυτό είναι κάτι που, πάνω και πέρα απ' όλα τ' άλλα, με χαροποιεί και με οπλίζει με ηρεμία και δύναμη για όσα είναι να 'ρθουν, και μάλλον αυτή τη στιγμή αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία.

Σκεφτόμουν πως ο πιο αδικημένος μήνας των ανασκοπήσεων είναι ο Δεκέμβρης, καθώς οι περισσότερες από αυτές κάνουν την εμφάνισή τους ενώ εκείνος ακόμα εκτυλίσσεται, σαν να μην πιστεύουν πως κάτι ωραίο ή αξιοσημείωτο μπορεί να συμβεί, σαν να βιάζονται να αποχαιρετίσουν τον χρόνο που φεύγει.

Για παράδειγμα τον Δεκέμβρη διάβασα κάποια πολύ όμορφα βιβλία, όπως για παράδειγμα τον Αυτόπτη Μάρτυρα του  Ερνστ Βάις (εκδόσεις Σκαρίφημα) και την καινούρια νουβέλα του Αχιλλέα Κυριακίδη Σώμα (εκδόσεις Πατάκη). Χάρηκα επίσης με το δεύτερο, στέρεο και υποσχόμενο, βήμα δύο συγγραφέων της γενιάς μου, του Θανάση Σταμούλη (Ab Ovo, εκδόσεις Ποταμός) και του Κωστή Μαλούτα (Το τελευταίο σήμερα, εκδόσεις Εκάτη). Αν είχα κάνει την ανασκόπησή μου αρχές Δεκέμβρη θα έλειπαν και θα ήταν κρίμα.  

Πόσο διαρκεί μια ανασκόπηση; Πότε αρχίζει και πότε τελειώνει; Κάθε πότε θα ήταν καλό να συντάσσεται μία;

Καταφεύγω στα σίγουρα καταφύγια, στις αναρτήσεις του μπλογκ και στις σελίδες του τετραδίου, εκεί βρίσκω ξανά την έκπληξη και τη συγκίνηση από τις οποίες με χώρισε η λήθη· κάποιες αναρτήσεις με έκαναν να ανατριχιάσω. Τα έντεκα βιβλία που με στοίχειωσαν τη χρονιά που πέρασε:

Η μελαγχολία της αντίστασης, Η συντέλεια του κόσμου, Το χέρι του σημαιοφόρου, Η ξάγρυπνη πόλη, Στο Κάσελ δεν υπάρχει λογική, Η μυστική ιστορία, Illska, Η μπαλάντα της αμμουδιάς των σκύλων, 2666, Άσωτοι, Το Νιξ.

Ακολουθούν οι φωτογραφίες, περισσότερες αυτή τη χρονιά -παρατήρηση που σημειώνω στο τετράδιο- τόποι, βιβλία και πρόσωπα εμφανίζονται. Ένα καινούργιο πρότζεκτ "Η Κυρία Κη κι Εγώ" ολοκλήρωσε τον δεύτερο χρόνο του. Κάποιες απ' αυτές είναι οι παρακάτω:

Ζούμε στα χρόνια του φαίνεσθαι και του κλαίγεσθαι, πάντα ζούσαμε σε αυτά τα χρόνια· ανεξάρτητα απ' το ότι ορισμένοι δεν μπορούμε να το συνηθίσουμε. Όπως κι αν έχει: ας είναι το 2018 μια καλή χρονιά, με υγεία, χαρά και δημιουργίες, μακριά από την τοξικότητα. Τα υπόλοιπα θα έρθουν.