Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

Τα μακρινά παλάτια - Αμπίλιο Εστέβες

"Το παλιό ξενοδοχείο Ρόγιαλ Πάλμ στην οδό Γκαλιάνο και το πολυκαιρισμένο μέγαρο μιας οικογένειας ευγενούς καταγωγής, το όνομα της οποίας κανείς δεν θυμάται πια, είναι οικήματα ενωμένα με την αλληλένδετη μοίρα των αντιστηριγμάτων τους. Ανάμεσα στα δύο κτίσματα έχουν τοποθετήσει έναν ακατάστατο ιστό δοκαριών και αντηρίδων, που προσπαθεί να ριζώσει σε οτιδήποτε δείχνει να προσφέρει κάποια ελπίδα στερεότητας. Μαυρισμένες από το πέρασμα τόσων ημερών και νυχτών, από την σκληρότητα του ήλιου και των σπιλιάδων, από το πανταχού παρόν θαλασσινό αλάτι, αυτές οι σανίδες επιδιώκουν την αποτροπή μιας κατάρευσης η οποία, πάντως, φαίνεται επικείμενη."

Όταν κάποιος σου εμπιστεύεται ένα βιβλίο που του άρεσε, παίρνοντας το ρίσκο της αργής και αβέβαιης επανάκτησής του, ένα αίσθημα χαράς και ευθύνης νιώθεις να σε πλημμυρίζει, ευθύνη όχι μόνο για την "ασφάλεια" του αντικειμένου αλλά και την αντιμετώπιση του έργου.
Η αλήθεια είναι πως παρά την παρουσία αρκετών κουβανών συγγραφέων, όλα αυτά τα χρόνια απέφευγα να βουτήξω στα νερά της ιδιαιτερότητας αυτής της χώρας, οι κάτοικοι της οποίας πρωτίστως χωρισμένοι σε δύο στρατόπεδα ιδεολογικά είτε την αποθεώνουν είτε την καταδικάζουν. Δεν έχω προσωπική άποψη για την εκεί πραγματικότητα, μπορεί ο Τσε να μου είναι ένα πρόσωπο συμπαθές αλλά αυτό μάλλον έχει μεγαλύτερο ιδεολογικό παρά ρεαλιστικό υπόβαθρο.

Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι μια ποιητική κραυγή ενάντια στην πραγματικότητα της χώρας αυτής. Ο Βικτόριο, η Σάλμα και ο Δον Φούκο θα συναντηθούν σε ένα θέατρο μαγικό, ένα θέατρο που δεν το έχει αγγίξει η ιστορία, παραμονές του 2001 λίγο πριν τα αερόστατα απογειωθούν για να επισφραγίσουν την γιορτή.
Καθένας από εμάς έχει ένα παλάτι κάπου στην γη, έτσι είχε πει στον μικρό Βικτόριο ένας φίλος του πατέρα του, θα έχουμε άραγε την τύχη να το βρούμε;
Μπορεί ο Βικτόριο να είναι ο πρωταγωνιστής του βιβλίου, εμένα όμως μου έμεινε ανεξίτηλη η μορφή του παλιάτσου Δον Φούκο. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με έλκει στους κλόουν, αλλά νιώθω πως αν ποτέ δοκίμαζα να γράψω κάτι θα ήθελα να μιλήσω για έναν. Ένα από τα πιο συγκινητικά και όμορφα βιβλία που έχω διαβάσει είναι "Οι απόψεις ενός κλόουν" του Μπελ, μια θλιβερή ερωτική ιστορία ενός επαγγελματία παλιάτσου.

"Ποιός σου είπε ότι με το να κάνεις τον παλιάτσο γίνεσαι γελοίος; έχεις κάτσει να σκεφτείς πόσοι και πόσοι γίνονται γελοίοι χωρίς να έχουν ντυθεί ποτέ τους παλιάτσοι; Τον σφίγγει ακόμη πιο δυνατά, σαν να ήθελε να του μεταδώσει την πίστη της Αχ, αγγελούδι μου δεν έχεις καταλάβει ότι στην δόλια μας πόλη περισσεύει η γελοιότητα και λείπουν οι παλιάτσοι; δεν έχεις καταλάβει ότι μας περισσεύει κοροϊδία, απάτη και πονηριά κι ότι μας λείπει γέλιο και διάυγεια;"

Εκδόσεις Κέδρος.
Μετάφραση Μελίνα Παναγιωτίδου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου