"Βλέπετε σε ποιά φυλή απατεώνων ανήκει ο νεαρός μας Γκιγιόν. Πρέπει να τους δώσουμε μια ξεχωριστή θέση. Η μισή τους ζωή είναι μέσα στο όνειρο. Η απατεωνιά δεν τους υποτιμά, αλλά μάλλον τους υπερτιμά. Ο Γκιγιόμ εξαπατούσε χωρίς πονηριά. Η συνέχεια θα δείξει πως ήτανε το ίδιο του το θύμα. Θεωρούσε τον εαυτό του κάτι που δεν ήταν, όπως και οποιοδήποτε παιδί, αμαξάς ή άλογο.
Θα ξαφνιαζόταν σίγουρα αν του έδειχνε κανείς πως κινδυνεύει να μπει φυλακή."
Στην νουβέλα του αυτή ο Ζαν Κοκτό ασχολείται με την απατεωνιά. Πρωταγωνιστής και αρχιαπατεώνας είναι ο δεκαεξάχρονος Θωμάς, ο οποίος εν καιρώ πολέμου εκμεταλλεύεται την συνεπωνυμία με ένα διάσημο στρατιωτικό της εποχής. Πάνω από όλα όμως είναι ένα παιδί με φαντασία, είναι ένα παιχνίδι για αυτόν με αποτέλεσμα περισσότερο, από τον οποιονδήποτε άλλο, να εξαπατά τον ίδιο του τον εαυτό.
Πολυπράγμων δημιουργός ο Ζαν Κοκτό, αρκετά ιδιαίτερη περίπτωση καλλιτέχνη. Πέρυσι προβλήθηκαν σε επανέκδοση δύο ταινίες του, για τις οποίες είχα ανεβάσει τότε μια ανάρτηση.
Ο Θωμάς ο απατεώνας είναι μια αρκετά στυλιζαρισμένη νουβέλα. Αντίθετα με το " Όπιο", μυθιστόρημα του ιδίου, η συγκεκριμένη νουβέλα με έκανε να νιώσω την θεατρική κλίση του συγγραφέα. Και είναι αλήθεια πως ο Κοκτό είναι γνωστός κυρίως για τα θεατρικά του έργα.
Η ανάγνωση μου άφησε την αίσθηση μια αλληγορίας, αλλά μόνο τήν αίσθηση, χωρίς να μπορέσω να βρω κάτι ανάμεσα στις γραμμές, στα παρασκήνια της ιστορίας αυτής.
Η εινονογράφηση ανήκει στον ίδιο τον συγγραφέα.
Εκδόσεις Αιγόκερως.
Μετάφραση Στέφανος Ευθυμιάδης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου