Είναι εντυπωσιακό πόσους Ελβετούς συγγραφείς έχω διαβάσει τον τελευταίο χρόνο, είπα στον Β. ένα πρωί πίνοντας καφέ στην κουζίνα του σπιτιού μου, εκείνος με κοίταξε και με μετριοπάθεια είπε πως αυτός μόνο τον Φρίντριχ Ντύρενματ γνωρίζει, ώστε υπάρχουν και άλλοι Ελβετοί που δεν δουλεύουν σε τράπεζα, ρώτησα σε μια αποτυχημένη προσπάθεια αστείου. Την επόμενη μέρα κατεβήκαμε μαζί στο κέντρο για την καθιερωμένη καλοκαιρινή επίσκεψη στα βιβλιοπωλεία. Δεν ξέχασα την παρατήρησή του και πρόσθεσα στην στίβα την Κοιλάδα της Αταξίας.
Είναι από αυτά τα βιβλία για τα οποία μπορείς να αποκαλύψεις τα πάντα γύρω από την υπόθεση χωρίς να καταστρέψεις την μαγεία της ανάγνωσης. Προφανώς και δεν θα το πράξω, αλλά αξίζει τον κόπο να σας γράψω δύο λόγια, όχι κάτι παραπάνω από αυτά που θα βρείτε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου. Στην κοιλάδα της αταξίας, ένα χωριό της Ελβετίας που ζει από τους τουρίστες υπάρχει ένας πύργος που χρησιμεύει ως ξενοδοχείο. Όλα αλλάζουν από την στιγμή που μια αμερικανική οργάνωση το αγοράζει με σκοπό να το χρησιμοποιήσει ως θρησκευτικό αποκούμπι για τα μέλη της, που είναι κάτι παραπάνω από πλούσιοι και επιθυμούν να σώσουν την ψυχή τους ζώντας ταπεινά για κάποιους μήνες τον χρόνο. Αυτά συμβαίνουν το καλοκαίρι. Τον χειμώνα που θεωρητικά το μέρος είναι κλειστό, βρίσκουν καταφύγιο εκεί διάσημοι του παγκόσμιου υποκόσμου και συνεργάτες του Μεγάλου.
Ο πρόεδρος του χωριού, ο σκύλος του ο Μάνι, η κόρη του Έλση, ο Μαριχουάνα Τζο, ο Τζίμι, ο Μεγάλος, ο Μωυσής Μέλκερ και διάφοροι άλλοι πρωταγωνιστούν σε αυτή την ιστορία.
Μου θύμισε κάτι από Τομ Ρόμπινς και Ελφρίντε Γέλινεκ, οι χαρακτήρες τον πρώτο και η πρόζα την δεύτερη και πιστέψτε με ο συνδυασμός είναι εκρηκτικός, όσο και αν δεν μου άρεσε η "Απληστία" της Γέλινεκ. Προσοχή, δεν μπαίνω στην διαδικασία του ποιός επηρεάστηκε και αν επηρεάστηκε, απλά λέω τι αίσθηση μου άφησε.
Κάτι ακόμα που με εντυπωσίασε είναι ο τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας "προλογίζει" την ιστορία που πρόκειται να διηγηθεί. Μικρά αποσπάσματα φαινομενικά ασύνδετα λειτουργούν άψογα ως μίτος για τον λαβύρινθο που ο Ντύρενματ στήνει.
Πριν από σχεδόν ένα χρόνο, στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος, δίπλα στην παραλία είχα διαβάσει το Homo Faber του επίσης Ελβετού Max Frisch, έχω έντονη την επιθυμία να επιστρέψω στις σελίδες του πριν τελειώσει το καλοκαίρι.
Ας γίνει λοιπόν αυτή η ανάρτηση διπλή ελβετική συγγραφική πρόταση!
Εκδόσεις Άγρωστις.
Μετάφραση Κοπέρτι Ιάκωβος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου