Κάποτε στην Ανατολία (2011)

Αφαιρετικά υποβλητική η τελευταία δημιουργία του Τούρκου σκηνοθέτη, Τσεϊλάν, ο οποίος έγινε γνωστός στα φεστιβάλ με το Uzak (2002) και κατέκτησε το ελληνικό κοινό με τα Κλίματα αγάπης (2006). Η ταινία Τρεις πίθηκοι (2008), ένα στυλιζαρισμένο δράμα, από την μία μου θύμισε έντονα τον έτερο Τουρκο, αν και ζει στην Γερμανία, Φατίχ Ακίν ( σκηνοθέτη μεταξύ άλλων των εκπληκτικών "Μαζί ποτέ" και "Η άκρη του ουρανού"), από την άλλη όμως τον καθιέρωσε στην συνείδησή μου ως έναν μεγάλο σύγχρονο δημιουργό.


Τουρκία δεν είναι μόνο το ευρωπαϊκό παράκτιο κομμάτι, είναι και ένα τεράστιο ασιατικό μέρος, το οποίο κλιμακωτά φτάνει ως το Ιράν και την εικόνα που έχουμε οι δυτικοί(;) γι'αυτό. Εκεί εκτυλίσσεται το Κάποτε στην Ανατολία. Μία ομάδα ανθρώπων που αποτελείται από δύο κατηγορούμενους, έναν εισαγγελέα, ένα αστυνόμο, έναν γιατρό, έναν λοχία και τους βοηθούς τους, αναζητούν το πτώμα ενός δολοφονημένου άντρα κάπου στην Ανατολία. Αυτή είναι η υπόθεση της ταινίας.

Αφαιρετικά υποβλητική, έτσι ξεκίνησα ετούτη την ανάρτηση και θα επαναληφθώ γιατί νομίζω ότι είναι ακριβώς η αίσθηση που σου αφήνει η ταινία όχι μόνο κατά την θέαση αλλά και ώρες μετά. Φαντάζομαι ότι ο ίδιος σκηνοθέτης και η ομάδα του πέρασαν αρκετές ώρες στην αναζήτηση των χώρων, το κάθε πλάνο το μαρτυρά. Η επιλογή δεν έγινε για να εντυπωσιάσει αλλά για να υποβάλλει, αυτό φαίνεται και στον τρόπο με τον οποίο παίζουν οι ηθοποιοί.

Είναι από τις ταινίες εκείνες που πιστεύω ακράδαντα πως αξίζει να τις δει κάποιος στο σινεμά, έστω και αν στις μέρες που διανύουμε αυτό συχνά αποτελεί μια οικονομική υπέρβαση, στην μικρή οθόνη θα χαθεί ένα μέρος της μαγείας. Απίστευτη η δουλειά του διευθυντή φωτογραφίας. Η σκηνοθεσία του Τσεϊλαν υποδειγματική, είναι από τις ταινίες εκείνες που θα ξεκαθαρίσουν ίσως σε κάποιον την αφηρημένη έννοια του σκηνοθέτη που πολλοί από εμάς έχουμε ως μη γνώστες. Ο γιατρός είναι από τους χαρακτήρες που σου χαράσσονται βαθιά στη μνήμη. Δεν θα συμφωνήσω με κάποιες ενστάσεις που διάβασα σχετικά με το δεύτερο μέρος της ταινίας και μια πιθανή κοιλιά, γούστα είναι αυτά βέβαια αλλά πιστεύω ότι χωρίς αυτό το κομμάτι η ταινία θα έφερε κάτι το ανολοκλήρωτο.

Στο Φεστιβάλ Καννών του 2011 κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής.