Ο Κυνηγός - Χούλιο Κορτάσαρ

Η τυχαιότητα των σπουδαίων ευρημάτων. Η έκπληξη, στριμωγμένη σε ένα απλωμένο σεντόνι, η ελάχιστη στιγμή που απαιτείται για να διασταλεί η κόρη· χαμόγελο. Η ικανοποίηση για το εύρημα δίνει τη θέση της στην προσμονή της επικείμενης ανάγνωσης, "Κορτάσαρ ξανά", συλλογίζομαι και γουστάρω. Διαβάζοντας το Κουτσό, τέσσερα χρόνια πριν, καταστάλαξε μέσα μου η απόφαση για τη δημιουργία του ιστολογίου αυτού. Ιδανικά, σε εκείνο θα ήταν αφιερωμένη η πρώτη ανάρτηση, το αναγνωστικό δέος όμως, υπερίσχυσε του ενθουσιασμού.

Νουβέλα αφιερωμένη στη μνήμη του Τσάρλι Πάρκερ. Ο Κορτάσαρ, εμπνέεται από τη σύντομη μα ταραχώδη ζωή του μουσικού που άλλαξε την ιστορία της τζαζ και επιλέγει για τον ίδιο το ρόλο του κριτικού, βιογράφου και φίλου του, Τζώνυ Κάρτερ/ Τσάρλι Πάρκερ. Χρονικά, η νουβέλα αναφέρεται στην τρίτη και τελευταία επίσκεψη του Πάρκερ στο Παρίσι, σε μια αναλαμπή δημιουργικότητας και σωματικής ευεξίας, μια τελευταία ήσυχη περίοδος πριν τον πρόωρο χαμό του. Το λεπτό όριο ανάμεσα στην ιδιοφυΐα και την τρέλα, οι δαίμονες που επιμένουν να επιστρέφουν και να αναταράζουν το μυαλό και την ψυχή, ο χρόνος που διαστέλλεται και συστέλλεται, ανάμεσα σε δύο νότες ή δύο σταθμούς το μετρό. Άνθρωποι δύσκολοι μα γοητευτικοί, έλκουν δια της απώθησης και δια της έλξης απωθούν, μύθοι στη ματιά του παρατηρητή, μονάχοι και εύθραυστοι στα παρασκήνια.

Κάθε γραμμή του κειμένου μυρίζει Παρίσι, παντού ακούγεται τζαζ. Ο Αργεντινός, που έζησε χρόνια στη Γαλλία, διαθέτει ματιά καθάρια, η γραφή του αποπνέει κάτι το κοσμοπολίτικο, αποτυπώνει την αίσθηση μιας εποχής ευδιάκριτα, δίχως κόπο. Δε στοχεύει στη νοσταλγία, δεν τη χρειάζεται για να κρύψει πίσω της αδυναμίες, γι' αυτό ακριβώς αβίαστα την προκαλεί. Όμως, ο Κυνηγός, δεν είναι απλώς μία νουβέλα βιογραφική. Ο Κορτάσαρ στο ρόλο του κριτικού-βιογράφου έχει την ευκαιρία να προσεγγίσει την ιδιαίτερη - και αναγκαία - σχέση ανάμεσα στη δημιουργία και την κριτική, να αναρωτηθεί πώς γίνεται να αποτυπωθεί σε λέξεις η αίσθηση της μουσικής. Αλλά και ως βιογράφος-φίλος του Πάρκερ να επιλέξει ανάμεσα στη σκληρή - και συχνά πεζή - ειλικρίνεια της πραγματικότητας και το μύθο, υποχρέωση ηθική απέναντι στο βιογραφούμενο αλλά και τον αναγνώστη, το όριο ανάμεσα στην αλήθεια και το κουτσομπολιό.

Ανάγνωση αχόρταγη, οι λέξεις αιωρούμενες σε απόσταση από το χαρτί, το Παρίσι να στέκει πότε σκοτεινό και πότε υποφωτισμένο, η τρομπέτα να δίνει το ρυθμό. Κοιτάζω την ασπρόμαυρη ολοσέλιδη φωτογραφία του. Έχει αυτό το σοβαρό, καθάριο, ψυχρό βλέμμα, γεμάτο σιγουριά, θαρρείς και η συνείδησή του δεν τον αφήνει παρά να μειδιά. Επαφή που μεταδίδει την ανάγκη για δημιουργία. 

Κάποτε - δε μπορεί - θα διαβάσω το Κουτσό στο πρωτότυπο.

Μετάφραση Μάγια Μαρία Ρούσσου
Εκδόσεις Απόπειρα