κάποιος ψάχνει να σε βρει - Marc Augé

Όλα ξεκίνησαν γύρω στα τέλη Αυγούστου στο Action Christine όπου προβαλλόταν η Καζαμπλάνκα.
Η ταξιθέτρια χαιρετούσε τον Ζιλιέν με δυο λέξεις, πάντοτε τις ίδιες, "πώς πάμε;", που, προφερόμενες με τόνο εκμυστηρευτικό, εξέφραζαν κάτι παραπάνω από οικειότητα, μια συνενοχή.

Είναι η ρουτίνα ένας τόπος να κρυφτεί κανείς, να κρυφτεί από τη μοναξιά, ένα καταφύγιο σταθερότητας σε μια καθημερινότητα ευμετάβλητη. Έτσι ζούσε ο Ζιλιέν. Συμβιβασμένος με το παρόν, δίχως να νιώθει την αρνητική χροιά της μονομερούς αυτής υποχώρησης, διατηρώντας σε απόσταση το παρελθόν, να δεσπόζει στο βάθρο της νοσταλγίας, και εξασφαλίζοντας ένα μέλλον υποταγμένο στη ρουτίνα. Ώσπου μια μέρα εμφανίστηκε εκείνη. Στο σινεμά Action Christine, όπου προβαλλόταν η Καζαμπλάνκα. Αρκετά χρόνια νεότερή του, φρέσκια και λαμπερή, τράβηξε, κατά την είσοδό της στην αίθουσα, όλα τα βλέμματα -των λιγοστών, είναι η αλήθεια, θεατών. Εκείνος, ο έμπειρος θαμώνας, βρήκε αφορμή, βλέποντάς την να κοιτάζει το πρόγραμμα στο φουαγιέ, να της εξηγήσει. Βγήκαν παρέα, περπάτησαν για λίγο ώσπου εκείνη τον προσκάλεσε να πιουν ένα ποτό. Ανέκτησε την αυτοκυριαρχία του και αποδέχτηκε την πρότασή της αφού πρώτα ψέλλισε: θα σας το πρότεινα εγώ!

Εκείνη δεν κρατά τα χαρτιά της κλειστά για πολύ. "Κύριε Αρνώ, πρέπει να σας μιλήσω", του λέει. Ήξερε πολλά για αυτόν, τον παρακολουθούσε εδώ και κάποιες μέρες· αυτό που ήθελε να του πει αφορούσε ένα επαγγελματικό ζήτημα. Όχι, δεν ήταν ασφαλίστρια, ούτε μέλος θρησκευτικής οργάνωσης. Ήταν ψυχολόγος της αφηγηματικής προσέγγισης. Εκείνος την κοίταζε καχύποπτα, πώς αλλιώς; Του εξήγησε πως ο αφηγηματοψυχολόγος δεν δουλεύει πάνω στη γλώσσα αλλά πάνω στην αφήγηση. Στην πραγματική ζωή -πόσο οδυνηρός επιθετικός προσδιορισμός- σπάνια μια ιστορία φτάνει στη λύση της, το τέλος μένει μετέωρο, αυτό που ξεκίνησε ως μια αφήγηση σπάει και χωρίζεται σε παρακλάδια, δύο ή περισσότερα. Εκεί, του εξηγεί, επεμβαίνει, μετά το αίτημα του πελάτη, ο αφηγηματοψυχολόγος, αναζητά το έτερο μέρος της ιστορίας, το προσεγγίζει, επιχειρεί να ρίξει φως από απέναντι, να διερευνήσει αν υπάρχει κοινός τόπος.

Το παρελθόν χτυπά την πόρτα. Η ρουτίνα καταρρέει απείρως γρηγορότερα απ' ό,τι χτίστηκε. Προσδοκίες, αμφιβολίες, ερωτήματα. Ποιος είναι εκείνος που με αναζητά, αναρωτιέται ο Ζιλιέν.

Ήταν η ανακάλυψη στο φετινό παζάρι βιβλίου στην πλατεία Κοτζιά. Δεν ήξερα πως ο Augé, ένας απ' τους γνωστότερους σύγχρονους ανθρωπολόγους -κυρίως εξαιτίας της έννοιας του "μη τόπου"- είχε γράψει λογοτεχνία. Η νουβέλα, κάποιος ψάχνει να σε βρει, γλυκιά και ελαφριά σαν γαλλική ταινία, μυρίζει Παρίσι έντονα και προκαλεί αυτό το -ύπουλο- συναίσθημα της νοσταλγίας, που βρίσκει χώρο να τρυπώσει, την ώρα που εσύ διατυμπανίζεις -για να το πιστέψεις ο ίδιος μάλλον- το γλυκανάλατο της υπόθεσης...


 υ.γ Είχαν προηγηθεί τα "αθρωπολογικά" κείμενα του Augé, Εγκώμιο του ποδηλάτου και Ξανά στο μετρό.



Μετάφραση Ρίτα Κολαΐτη
Εκδόσεις Νόβολι