Η μυθολογία κάποιων έργων σε μία εποχή απομάγευσης, σε μία εποχή διαρκούς απομάγευσης· σε απόσταση από την έκδοσή τους και την -όποια- εφήμερη -και ίσως άστοχη- δημοσιότητα καταχωρήσεων και βραβείων, ελάχιστα βήματα από τη μαύρη τρύπα της λήθης, που χάσκει ορθάνοιχτη και οριστική· εκείνοι οι ψίθυροι -αρχικά ψίθυροι και εν συνεχεία κραυγές πηγαίου ενθουσιασμού- σε μία τυχαία συζήτηση -σπάνια βέβαια μία συζήτηση είναι τυχαία-, ψίθυροι που πυκνώνουν και δημιουργούν κάποιες στιγμές μία αίσθηση καθολικού, εκείνα τα μικρότερα ή μεγαλύτερα σημαδάκια της διαγράμμισης ενός σχεδόν αδιόρατου μονοπατιού -ακόμα και κατά την πορεία σ' αυτό-, η αναζήτηση του περί ου ο λόγος έργου σε σκονισμένα υπόγεια και ψηφιακά αρχεία -και ας είναι λιγότερο μυθιστορηματική ως εικόνα-, η ηδονή της εύρεσης -αν είσαι τυχερός-, το δέος -τέκνο της μυθολογίας του έργου- στην οπτική αναμέτρηση μαζί του σε κλειστό χώρο -εκείνο ακουμπισμένο στο γραφείο, εσύ καθισμένος στην καρέκλα-, η περισυλλογή για τον καθορισμό της κατάλληλης αναγνωστική στιγμής -χωρίς υπαρκτά, ας είμαστε ειλικρινείς, δεδομένα-, ο δαίμονας που ψιθυρίζει: υπερβολές· κι ύστερα η ανάγνωση.
Άπαξ και η ανάγνωση ξεκινήσει, τα παραφερνάλια της προαναγνωστικής περιόδου θα εξαφανιστούν, το έργο θα απομείνει γυμνό, χωρίς συμμάχους· η λογική θα παραμερίσει και η ανάγκη για απόλαυση -πεινασμένη- θα καταλάβει τον ελεύθερο χώρο, τίποτα άλλο δεν θα έχει πια σημασία μέχρι την τελευταία σελίδα, τότε θα δημιουργηθεί ξανά χώρος για θεωρητικές συζητήσεις γύρω από την πιθανή λογοτεχνική σπουδαιότητα του έργου, έστω και αν εκείνο άφησε συναισθηματικά ακάλυπτο τον αναγνώστη.
Η τυχαιότητα έχει απολέσει τη δυναμική της. Τώρα είναι η στιγμή της αναγνώρισης. Στην κορυφή, όπως τους πρέπει, το έργο και ο δημιουργός, λίγο χαμηλότερα οι πιστοί, οι ιεροκήρυκες εκείνοι που, χωρίς να υψώνουν τους τόνους -εμποτισμένοι από το πνεύμα του έργου-, φροντίζουν για τη διάδοση και τον επιμερισμό της απόλαυσης, ακόμα πιο χαμηλά στέκουν εκείνα που καθορίζουν τον κάθε αναγνώστη: εμπειρίες, προσλαμβάνουσες, αναγνώσματα· στο τέλος εμφανίζεται και η τυχαιότητα.
Περιγράφω τα παραπάνω εκ του ασφαλούς. Έχοντας διανύσει τα περιγραφηθέντα στάδια, τώρα μπορώ να αναφερθώ σε αυτά με ακρίβεια, χωρίς περιστροφές σχετικά με πιθανές υπερβολές, προσδοκίες, ποιητικές κορώνες. Η επιβεβαίωση της μυθολογίας ενός έργου -Λεπτομέρειες για το τέλος του κόσμου- αποτελεί την πλήρωσή της. Η μυθολογία άλλωστε δεν εγκλωβίζεται στη μετριότητα ή την αδιαφορία· γεννά την πόλωση, είτε καταρρέει -δυστυχώς συχνά- είτε γιγαντώνεται, και κάπως έτσι δικαιολογείται, συντηρείται και εξαπλώνεται.
Τώρα πια, νιώθω κι εγώ μέρος της μυθολογίας.
Παρακολουθώ το blog σας και το εκτιμώ. Πιστεύετε όμως ότι μ' αυτά που γράφετε γι' αυτό το βιβλίο περιμένετε να καταλάβει ο αναγνώστης περί τίνος πρόκειται; Ή μήπως τα γράφετε για τον εαυτό σας και δεν σας εδιαφέρουν οι αναγνώστες; Διάβασα πριν από χρόνια το βιβλίο και μου είχε αρέσει πολύ. Κάτι άλλο λοιπόν περίμενα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα σας. Χαίρομαι που παρακολουθείτε συστηματικά το μπλογκ μου. Δεν είναι εύκολο να εξηγήσω το σκεπτικό πίσω από κάθε ανάρτηση, δεν νιώθω πως αποτελεί μία μανιέρα, δεν με ενδιαφέρει σίγουρα η υπερβολική αναφορά στην υπόθεση ενός βιβλίου, η περίληψη είναι κάτι που βαριέμαι άλλωστε. Όπως θα έχετε ασφαλώς παρατηρήσει είναι αρκετά τα κείμενα εκείνα που ξεφεύγουν, που είναι πιο προσωπικά, πιο ημερολογιακά, κείμενα τα οποία μένουν εδώ και δεν δημοσιεύονται αλλού. Εκείνο που σίγουρα θα ήθελα να πετύχω με το συγκεκριμένο κείμενο θα ήταν να μετατραπεί για κάποιους αναγνώστες σε εμμονή έτσι ώστε να αναζητήσουν αυτό το εξαντλημένο βιβλίο. Δεν ξέρω αν σας κάλυψα,
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλό μεσημέρι.
Ευχαριστώ πολύ για την απάντησή σας. Έχω μια διαφορετική άποψη, αλλά δεν παύω να εκτιμώ και τη δική σας. Εξακολουθώ όμως να αμφιβάλλω αν αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος, αν θέλουμε να γίνει "εμμονή", όπως λέτε, για κάποιους αναγνώστες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι λογικό καθένας να έχει την άποψή του, ιδιαίτερα σε κάτι το τόσο προσωπικό -χωρίς κανόνες- όπως ένα προσωπικό ιστολόγιο.
ΑπάντησηΔιαγραφή