Την Αγέλαστη άνοιξη την είχα αγοράσει σε κάποιο από τα ετήσια παζάρια βιβλίου στην πλατεία Κλαθμώνος, πάνε χρόνια. Έμεινε υπομονετική να περιμένει στην βιβλιοθήκη μέχρι να έρθει η σειρά της, και να που ήρθε.
Τι γλυκά που έγραφε ο Μενέλαος! Πόση γλύκα σε κάθε σελίδα, πόση παιδικότητα!
Η συνέχεια του ένα παιδί μετράει τα άστρα, ο Μέλιος σε νέες περιπέτειες,η αναζήτηση της Αγράμπελης... Τί μπορω να γράψω εγώ για ένα μυθιστόρημα ενός μεγάλου; Παραθέτω κάτι δικό του λοιπόν:
"- Ο δικός μου δεν σταματά Γιάννη,να, αυτό είναι το άσκημο. Γιατί όλοι μου οι δρόμοι πλημμυρίσανε. Χάθηκαν. Ήταν μερικοί που είχαν μείνει πίσω. Μα όταν γύρισα να τους βρω είχαν σβήσει. Γι'αυτό τώρα πρέπει να φύγω.
- Μα για που αδερφέ; Αφού και ο ίδιος το λες...Δεν έχεις δρόμο.
- Αν είχα μπορεί και να μην έφευγα Γιάννη. Θα έβλεπα μπροστά μου τον δρόμο...Θα ήξερα ότι όποτε ήθελα μπορούσα να τον πάρω.Τώρα...δεν έχω. Γι'αυτό πρέπει να φκιάξω. Μα και να φκιάξω έναν δρόμο και να τον πάρω κιόλας...Δύσκολο πράγμα.Πολύ δύσκολο."
Υπάρχει και το κρασί των δειλών στην βιβλιοθήκη μου..θα το αφήσω να παλιώσει λίγο ακόμα θαρρώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου