Η αλήθεια είναι ότι ο τίτλος της ταινίας με έκανε να φοβάμαι, αλλά άδικα.
Η ερμηνεία της Γιουν Τζούνγι είναι μοναδική, σε υποβάλλει και σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα να την ακολουθείς κατά μήκος της οθόνης. Μεθυστική.
Μετά από 15 χρόνια απουσίας επέστρεψε στην ταινία αυτή του νοτιοκορεάτη Λι Τσαγκ Ντογκ. Και μην νομίσετε ότι η ερμηνεία κρύβει κάποια ατέλεια γιατί απλούστατα δεν υπάρχει κάτι για να κρυφτεί, η παρουσία της απλά αναδεικνύει και εξυψώνει τα πάντα.
Σήμερα λοιπόν ήρθα σε επαφή με το έργο ενός ακόμη νοτιοκορεάτη δημιουργού μετά τον Παρκ( βλ. Oldboy) και τον Κιμ Κιμ Ντουκ( βλ. Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο ,Χειμώνας και πάλι Άνοιξη) ,ενθουσιασμένος λοιπόν θα αναζητήσω και τις υπόλοιπες ταινίες του.
Βραβείο σεναρίου στις Κάννες.
Ευτυχής σύμπτωση η θέαση στην μικρή αίθουσα του Δαναού η οποία είναι ,ίσως ,η αγαπημένη μου αίθουσα.
Τον ενθουσιασμό μου υποθέτω ότι δεν συμμερίστηκε η κυρία της διπλανής θέσης η οποία και κοιμήθηκε θορυβωδώς κατά το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας.
Εγώ πάντως το προτείνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου