Αργά το απόγευμα, λίγο πριν το σούρουπο, το άνοιξα, διάβασα τις πρώτες δύο ή τρεις σελίδες, το έκλεισα. Δεν ήμουν έτοιμος. Μετέφερα στο δωμάτιο όλα τα απαραίτητα, έκλεισα τον υπολογιστή, κάθησα στην καρέκλα, ένιωσα έτοιμος. Ξεκίνησα πάλι από την αρχή, όταν έφτασα στο τέλος είχε νυχτώσει για τα καλά.
Είναι μερικά βιβλία (το επιτρέπει και το μέγεθός τους βέβαια) που τα αντιμετωπίζω (ή τουλάχιστον προσπαθώ) όπως τις ταινίες, μία και έξω. Νιώθω ανίκανος να το αφήσω σε κάποιο σημείο και να το ξαναπιάσω αργότερα.
Τάλγκο ονομάζεται το τρένο που ενώνει το Παρίσι με την Βαρκελώνη, τάλγκο δεν σημαίνει κάτι, είναι απλώς ένα ακρωνύμιο. Το τρένο αυτό πήρε εκείνη για να πάει στην Βαρκελώνη και να τον συναντήσει. Λίγες μέρες ευτυχίας, ύστερα ο πόνος και η καταγραφή του.
Χρειάζεται ταλέντο και έμπνευση για να μπορέσεις να χειριστείς ένα θέμα τόσο κλισέ για το οποίο έχουν, θαρρείς, ειπωθεί τα πάντα.
Στο μυαλό μου ο Βασίλης Αλεξάκης είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον Θοδωρή Καλλιφατίδη ( εδώ η σχετική άναρτηση). Είναι μάλλον μια μίξη του τρόπου γραφής και του γεγονότος ότι και οι δύο είναι Έλληνες του εξωτερικού, ο Αλεξάκης ζει στην Γαλλία, ο Καλλιφατίδης στην Σουηδία.
Δεν ξέρω αν πρόκειται για ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσετε πριν ερωτευθείτε ξανά, όπως ισχυρίζεται η Le Nouvel Observateur, ξέρω όμως πως πρόκειται για ένα πολύ άμεσο, όμορφο και γλυκό βιβλίο. Είναι σκοτεινό, ίσως σε κάποιον να φανεί και καταθλιπτικό αλλά δεν είναι μέρος του έρωτα και αυτή η σκοτεινή πλευρά άραγε;
Εκδόσεις Εξάντας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου