Ίσως η τελευταία ταινία σε θερινό κινηματογράφο για φέτος. Πηγαίνοντας προς το σινεμά σκεφτόμουν πως ίσως ήταν πολύ καλός ο καιρός για μια ταινία σαν και αυτή, ίσως θα έπρεπε να κάνει λίγο κρύο, ίσως να βρέχει, να είναι καθημερινή και το κλειστό σινεμά να είναι σχεδόν άδειο, τελευταία προβολή, όταν όλοι θα το είχαν δει. Συνηθίζω να στήνω στο μυαλό μου το ιδεατό κατ'εμέ σκηνικό. Φεύγοντας από το σινεμά όλα τα παραπάνω μετατράπηκαν σε μικρές και ανούσιες λεπτομέρειες, οι εικόνες και το συναίσθημα κατοικούσαν εκεί παρέα με μια έντονη επιθυμία για ποτό.
Οι εικόνες της αρχής, πίνακες ζωγραφικής σε αργή κίνηση, εκτός από εισαγωγή με έκαναν να αναλογιστώ το πόσο έχει πια απομακρυνθεί ο Δανός δημιουργός από το Δόγμα 95. Μόνο η κάμερα στο χέρι έμεινε θαρρείς. Στην ουσία βέβαια ποτέ δεν το υπηρέτησε παρά μόνο στην ταινία "Ηλίθιοι", απλά τώρα έκανε ένα ακόμη βήμα πιο πέρα.
Δύο αδερφές πρωταγωνιστούν, η κάθε μια δίνει το όνομά της σε καθένα από τα αντίστοιχα μέρη της ταινίας. Η Τζαστίν, επιτυχημένη κειμενογράφος σε διαφημιστική, παντρεύεται, η δεξίωση λαμβάνει χώρα στο σπίτι του άντρα της Κλερ. Λίγο πριν την ευτυχία βρισκόμαστε ενώ ο πλανήτης Μελαγχολία βρίσκεται σε πορεία σύγκρουσης με την γη.
Το σενάριο κατανοητό αλλά μάλλον σε δευτερεύοντα ρόλο, υπέρβαση σεναριακή, το σενάριο μία κόλλα χαρτί στα χέρια των συντελεστών, η κάμερα στις διαταγές του δημιουργού, ας μιλήσουν οι εικόνες.
Το πρώτο μέρος θυμίζει την "Οικογενειακή γιορτή" του Βίντεμπεργκ έτερου δημιουργού του Δόγματος, κοινωνικό δράμα σκανδιναβικής προέλευσης. Το δεύτερο μέρος τελολογικό, ο Τρίερ αντικαθιστά τον Θεό των δασκάλων του Ντράγιερ και Μπέργκμαν με την Φύση.
Έχω ένα θέμα με τα ειδικά εφφέ στον κινηματογράφο ως προς την αναγκαιότητά τους, ο δημιουργός επιλέγει την χρήση τους, σε μικρό σχετικά βαθμό, ως μέρος του στυλιζαρίσματος και με βρίσκει σύμφωνο ίσως εκτός από την τελυταία σκηνή για την οποία θα προτιμούσα μάλλον κάτι πιο αφαιρετικό.
Για έναν σκηνοθέτη που έχει υπογράψει ταινίες όπως το Δαμάζοντας τα κύματα, Χορεύοντας στο σκοτάδι και Dogville ο πήχης έχει τοποθετηθεί πολύ ψηλά και καλώς ή κακώς σε κάθε νέα του δημιουργία θα έρχεται αντιμέτωπος με την αναπόφευκτη σύγκριση. Εγώ από τον Τρίερ γνώρισα και αγάπησα το σκανδιναβικό σινεμά οπότε μάλλον δεν είμαι αντικειμενικός στην κρίση μου.
Δοκιμάστε να έρθετε σε επαφή με τον σκανδιναβικό κινηματογράφο, κάντε βήματα παράλληλα αλλά μην διστάσετε να πάτε και λίγο παλιότερα για να γνωρίσετε αυτούς που έθεσαν τις βάσεις παίρνοντας τα σκήπτρα από τους μεγάλους θεατρικούς συγγραφείς και σκηνοθέτες.
Καλό χειμώνα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου