Ένα ζευγάρι χωρίζει. Εκείνη πιστεύει πως το μέλλον τους είναι μακριά από το Ιράν, εκείνος όχι. Στην μέση ένα εντεκάχρονο παιδί. Ο παππούς πάσχει από αλτσχάιμερ και χρειάζεται κάποιον να τον φροντίζει, το ρόλο αυτό θα αναλάβει μία έγκυος γυναίκα.
Οικογενειακό δράμα με κοινωνικές προεκτάσεις. Ο Farhadi καταφέρνει να υπερβεί το Ιράν και κάνει μια ταινία χωρίς να τοποθετεί την πατρίδα σε πρώτο πλάνο. Δεν μας μιλά για το Ιράν, μας μιλά για τον χωρισμό ενός ζευγαριού στο Ιράν. Είναι τεράστια η διαφορά. Είναι αυτό που με φοβίζει στα βραβεία των φεστιβάλ, ο "εξωτισμός".
Σε πρώτο πλάνο είναι οι άνθρωποι οι οποίοι τυχαίνει να ζούνε σε εκείνη την μεριά του πλανήτη με αποτέλεσμα να φέρουν στην ταυτότητά τους στοιχεία της παράδοσης, της θρησκείας και της κοινωνικής δομής. Απλώς τα φέρουν, δεν τα επιδεικνύουν.
Βρισκόμαστε στην τρίτη γενιά του ιρανικού σινεμά. Ο μεγάλος Αμπάς Κιαροστάμι ήταν αυτός που σύστησε στην δύση το Ιράν, κυρίως στα φεστιβάλ. Ακολούθησε ο Παναχί που κατάφερε να φέρει περισσότερο κοινό στις αίθουσες των κινηματογράφων. Η συνεργασία των δύο είχε ως αποτέλεσμα το "crimson gold", προσωπική μου αδυναμία.
Μου έφερε στο νου το σκανδιναβικό σινεμά, πίστευα πως μόνο από τον βορρά μπορούσε να έρθει ένα τόσο δυνατό οικογενειακό δράμα. Σενάριο, σκηνοθεσία, ερμηνείες είναι το τρίπτυχο της επιτυχίας. Μουσική δεν υπάρχει κάτι που ανεβάζει τον βαθμό δυσκολίας για τον δημιουργό και εκείνος ανταποκρίνεται.
Η ομορφιά της Σιμίν δεν κρύβεται από την μαντίλα.
Δεν είμαι κριτικός για να βάλω αστεράκια, αλλά μου άρεσε πολύ και σας προτρέπω να μην την χάσετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου