Περί βραβείων, λογοτενικών και μη.

Η ποσότητα των καλλιτεχνικών βραβείων είναι ανάλογη της ανάγκης του μάρκετινκ, δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς την ύπαρξη τόσων επιτροπών ανά τον κόσμο. Προφανώς και δεν πιστεύω ότι ένα βραβευμένο βιβλίο είναι ένα κακό βιβλίο, αρκετά είναι άλλωστε εκείνα που φιγουράρουν ανάμεσα στα αγαπημένα μου, απλώς η ένδειξη "βραβείο" είτε ως μέρος του εξώφυλλου είτε ως συνοδευτικό καρτελάκι της έκδοσης συχνά με αποτρέπει ή με καθυστερεί από την επαφή. Και μπορεί στα κλασικά έργα το βραβείο να αποτελεί μια λεπτομέρεια, αλλά στα σύγχρονα είναι η βάση για την προώθηση. Ανάλογα με τις επιτροπές, σε μεγάλο ποσοστό, αποφασίζουν οι εκδοτικοί οίκοι για το ποια βιβλία αξίζουν, αρχικά να μεταφραστούν και ύστερα να διαφημιστούν.

Δεν είμαι γνώστης και δεν ξέρω τις ακριβείς διαδικασίες που ακολουθούνται για την βράβευση ενός έργου, επειδή όμως ο κόσμος μας μόνο αγγελικά πλασμένος δεν είναι επιτρέψτε μου να έχω τις αμφιβολίες μου. Η φράση "προσωπικές σχέσεις" στριφογυρίζει τέτοιες ώρες στο μυαλό μου. Επίσης η βράβευση με Νόμπελ ειρήνης του Ομπάμα ακόμα με αφήνει με ανάμεικτα συναισθήματα απορίας και θυμού. Προφανώς και δεν μπερδεύομαι, κατανοώ την πολιτική διάσταση του συγκεκριμένου βραβείου, αλλά ειλικρινά δεν πιστεύετε πως υπάρχουν και καλλιτεχνικά βραβεία με πολιτικό υπόβαθρο;

Ποτέ δεν κατάλαβα την σχέση της τέχνης με τα βραβεία. Καταλαβαίνω πως για τον ίδιο τον δημιουργό η βράβευση συχνά σημαίνει αναγνώριση του έργου του και κάποια οικονομική βοήθεια, αλλά σε μένα προσωπικά μου περνά κάπως αδιάφορο. Εγώ θέλω να διαβάζω ωραία βιβλία, είτε βραβευμένα είτε μη, μακριά από τις μόδες που εντέχνως δημιουργούν οι οίκοι για τους εν ζωή δημιουργούς. Για τους νεκρούς, βλέπετε, έχουν άλλα βέλη.

Δεν υπάρχει καλύτερο βραβείο για ένα βιβλίο από το φίλο που αφού το διάβασε, στο προτείνει.

Επίσης ποτέ δεν κατάλαβα την επιθυμία (σεβαστή) αναγνωστών σχετικά με την μελλοντική βράβευση κάποιου δημιουργού, είναι κάτι σαν προσωπική επιβεβαίωση;

Συνεχίζω με λοιπά βραβεία, μη λογοτεχνικά.

Τα κινηματογραφικά βραβεία τα σέβομαι λίγο περισσότερο, αν και πολλά έχουν δει τα μάτια μου, λόγω της ύπαρξης του εκάστοτε φεστιβάλ. Με ενοχλεί που μας έχουν χωρισμένους σε κουλτουριάρηδες και μη, με ενοχλεί που κάθε χρόνο ανακαλύπτονται καινούργιες κατηγορίες γιατί πια το "επίσημη συμμετοχή" δεν είναι αρκετό, χάρηκα όμως για παράδειγμα που ο Κυνόδοντας μετά τις Κάννες επέστρεψε στις ελληνικές αίθουσες.

Τα μουσικά βραβεία δεν με ενοχλούν καν, δεν υπάρχουν για μένα, δεν τα συναντώ στο διάβα μου, η ύπαρξή τους μου περνά απαρατήρητη και χαίρομαι (μάλλον) γι' αυτό.


Προσωπική μου άποψη είναι ότι η καλύτερη οδός προσέγγισης της τέχνης είναι μέσω της δημιουργίας νημάτων, τα οποία υφαίνονται από τις προσωπικές μας αναζητήσεις και την ανταλλαγή απόψεων με ανθρώπους που εμπιστευόμαστε, μακριά από λεζάντες και μεγάλα γράμματα.


υ.γ Ξέρει άραγε κάποιος να μου πει πόσα ακριβώς λογοτεχνικά βραβεία υπάρχουν;