Το τέλος μιας σχέσης και η προσπάθεια να βγεις νικητής, είσαι νέος ή όχι και τόσο, ο εγωισμός χτυπά κόκκινο, το δίκιο είναι πάντα δικό μας, ο άλλος δεν έχει το δικαίωμα ή και την θέληση να δώσει εξηγήσεις, προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε την αντίδραση του άλλου με το δικό μας τρόπο, είμαστε όλοι χαμένοι.
Μια κουβέντα που γράφτηκε πριν σαράντα χρόνια και αφού πέρασε από τις πέτρες της μνήμης εμφανίζεται στο τώρα. Η άγια, η αδιάφορη ή και η σωστή κίνηση, σήμερα φαντάζει άχρωμη, τεράστια.
Ο Τζούλιαν Μπαρνς μας φέρνει αντιμέτωπους με ένα κάποιο τέλος, μιας στιγμής, χρόνια μετά.
Ο Τόνι, εξηντάρης σήμερα, χωρισμένος και βολεμένος στις χαρές της μοναξιάς, υπήρξε νέος σε μια εποχή σεξουαλικής καταπίεσης. Νόμιζε πως είχε όλο το δίκιο με το μέρος του αφού ερμήνευσε "σωστά" τα σημάδια και τις συμπεριφορές. Όμως καμιά ιστορία δεν τελειώνει έτσι απλά.
Η μνήμη και ο ρόλος της είναι στο επίκεντρο αυτού του μυθιστορήματος που κέρδισε το βραβείο Man Booker 2011.
"Ζούμε κάνοντας διαρκώς εύκολες συνεπαγωγές - έτσι δεν είναι; Για παράδειγμα, ότι η ανάμνηση ισούται μετο γεγονός συν το χρόνο. Ωστόσο, είναι κάτι πολύ πιο παράξενο. Ποιος είπε ότι η ανάμνηση είναι αυτό που νομίζαμε ότι έχουμε ξεχάσει; Θα έπρεπε δε να μας είναι προφανές ότι ο χρόνος δεν λειτουργεί σαν συγκολλητική ουσία, αλλά μάλλον σαν διαλυτική. Έλα όμως που δεν μας βολεύει- δεν μας είναι χρήσιμο- να πιστεύουμε κάτι τέτοιο, δεν μας βοηθά να προχωρήσουμε στην ζωή μας, οπότε, το αγνοούμε."
Ο απλός τρόπος γραφής, εκτός του ότι ταιριάζει με το απολογιστικό ύφος ενός εξηντάρη, εξυπηρετεί το δυνατό σημείο του δημιουργήματος που είναι η ίδια η ιστορία με πρωταγωνιστή τον Τόνι. Κλασικά στημένο μυθιστόρημα το οποίο μετά τις πρώτες σελίδες σε ρουφά και σε αναγκάζει να ακολουθήσεις τον ρυθμό που δίνει ο συγγραφέας στην πορεία προς την τελική κάθαρση.Μου θύμισε ένα άλλο βιβλίο αγγλοσαξονικό, νικητή και αυτό του βραβείου Booker, την Θάλασσα του Τζων Μπάνβιλ.
Πρόκειται για το πρώτο βιβλίο του βρετανού συγγραφέα που διαβάζω, το οποίο και έφτασε στα χέρια μου τυλιγμένο, δώρο για τις γιορτές.
Εκδόσεις Μεταίχμιο.
Μετάφραση Θωμάς Σκάσσης.
Το διάβασα μονορούφι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε μια νύχτα.
Πολύ πρόσφατα.
Βιβλίο με κλασική δομή που κρατάει το ενδιαφέρον σου μέχρι την ανατροπή του τέλους.
Κι αυτό είναι ένα από τα προσόντα του.
Ο Τζούλιαν Μπαρνς έχει επίσης γράψει το εξαιρετικό "Χωρίς να φοβάμαι τίποτα πια" (και το βαρετό "England, England").
Συμφωνώ πως η "Θάλασσα" του Μπάνβιλ είναι ένα ιδιαίτερο -αλλά ωραίο- βιβλίο και κατά τη δική μου γνώμη.
Είναι κρίμα που γενικά δεν πήρε την προσοχή που του αξίζει...
Ο Μπάνβιλ είναι συγγραφέας χαμηλών τόνων αλλά πολύ ενδιαφέρων λογοτέχνης.
κ.κ.
Τα ίδια βιβλία διαβάζουμε; Μέχρι την Παρασκευή θα το δεις και στο δικό μου blog
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως μπορώ να πω, πως οι φίλοι σου κάνουν ωραία δώρα. Είσαι τυχερός σ' αυτό. Είναι ένα βιβλίο που θα διαβάσω σίγουρα και εγώ και όπως βλέπω οι απόψεις είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία θετικές κάτι που είναι πολύ ευχάριστο.
ΑπάντησηΔιαγραφή@κ.κ. Πάντα με χαρά σημειώνω τις προτάσεις σας!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ akamas τα μεγάλα πνεύματα συναντούνται χαχαχα!
@read for a life Περιμένω με ενδιαφέρον την ανάρτησή σου όταν με το καλό το διαβάσεις. Έχεις δίκιο, είμαι τυχερός στα βιβλιοδώρα!
Το <> ειναι στα προσεχως μου.Εχω ακουσει τα καλυτερα και ελπιζω να μην απογοητευτω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλο σας βραδυ...