"Στη γεμάτη κάκτους ερημιά της Νότιας Καλιφόρνιας, διακόσια μίλια από την πρωτεύουσα του σινεμά, όπως αποφασίζω να την αποκαλέσω, υπάρχει η πόλη της Χρυσής Ερήμου. Εκεί πήγα, μόλις έφυγα από την αεροπορία, για να γλεντήσω. Πριν από κάμποσο καιρό."
Η σκοτεινή πλευρά της λαμπερής Αμερικής. Τα φώτα της παγκόσμιας μητρόπολης του κινηματογράφου ρίχνουν μια βαριά σκιά στην κοντινή έρημο. Εκεί, στο πάρκο των ελαφιών, καταφεύγει ο αφηγητής, πρώην πιλότος της πολεμικής αεροπορίας, που πλούτισε σε κάποιο καζίνο της ανατολής, ανάμεσα σε ανθρώπους φιλόδοξους που βαδίζουν κάπως στα χαμένα, ψάχνοντας την ευκαιρία τους. Παραγωγοί και προαγωγοί καθορίζουν τους συναισθηματικούς κανόνες.
Μια βουτιά στο αμερικανικό όνειρο. Γιατί μπορεί ο Κέρουακ, ο Μπάροουζ και ο Μπουκόφσκι (με εξαίρεση ίσως το Hollywood) να έγραψαν για το περιθώριο της νέας ηπείρου, ο Μαίηλερ όμως ασχολείται με το λαμπερό εκ πρώτης όψεως προσκήνιο. Η λάμψη του θαμπώνει όσους, μέσα από τις εφημερίδες, παρακολουθούν τη ζωή των σταρς, όλα φαίνονται υπέροχα και ποθητά. Όμως τα ανθρώπινα πάθη καμία σχέση με το χρυσό δεν έχουν, φέρουν χρώματα μελανά, ανασφάλειες συναισθηματικές, φοβίες.
Η αλήθεια είναι πως η μικρή γραμματοσειρά αν και έδωσε μια παράξενη πυκνότητα στο κείμενο, εντούτοις με κούρασε κάπως, με αποτέλεσμα, παρά τη θέληση μου, να αναγκάζομαι να κάνω συχνά διαλείμματα από την ανάγνωση.
Καλή αμερικανική λογοτεχνία, σκοτεινή αλλά καλή, πολύ καλή.
Τις εκδόσεις Πλέθρον τις έχω ταυτισμένες στο μυαλό μου με το υπέροχο μυθιστόρημα του Κέρουακ Στο δρόμο, το οποίο είχα τη τύχη να διαβάσω σε μικρή αναγνωστική ηλικία.
Το συγγραφέα Νόρμαν Μαίηλερ τον ανακάλυψα τυχαία μόλις πριν ένα χρόνο, κανένα νήμα δε με οδήγησε ως εκεί, ήταν καθαρή τύχη. Διαβάστε εδώ τι έγραψα αφού διάβασα το μυθιστόρημα Οι σκληροί δε χορεύουν.
Μετάφραση Γιώργος Τασσόπουλος.
Επιμέλεια Αλέξης Ζήρας.
Εκδόσεις Πλέθρον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου