Περί δανεισμού

Υπάρχουν φορές που θέλεις να επιστρέψεις σε κάποιο βιβλίο, θυμάσαι, νομίζεις, το ακριβές σημείο της βιβλιοθήκης, ανοίγεις την πόρτα, μπαίνεις στο δωμάτιο, στέκεσαι, κάνεις τη μηχανική κίνηση για να τραβήξεις προς τα έξω τον ποθητό τόμο και απομένεις αμήχανος.

Το πρώτο συναίσθημα είναι ο θυμός (ή ξενέρωμα). Πείθεις γρήγορα τον εαυτό σου πως απλώς δε θυμάσαι τις συντεταγμένες, διατρέχεις τότε όλο το σύνολο, και όχι μια φορά. Πισωπατάς ένα βήμα και κάθεσαι στην άκρη του κρεβατιού, πού να είναι, σκέφτεσαι. Συχνά δε θυμάσαι πια. Κάνεις υποθέσεις, μάλλον αυθαίρετες. Κρατάς την κρυφή ελπίδα της πατρικής στέγης κάποια χιλιόμετρα μακρύτερα.

Αυτές είναι οι στιγμές κατά τις οποίες αναρωτιέσαι αν όντως είσαι υπέρ του δανεισμού. Και όμως την επόμενη φορά που κάποιος θα σου ζητήσει κάποιο βιβλίο είναι σχεδόν σίγουρο πως θα δηλώσεις ξανά το παρόν. Διόλου απίθανο να είσαι εσύ ο ίδιος αυτός που θα επιμείνει για το ντηλ.

Και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ίσως ο κόμπος να μην έχει φτάσει ακόμα στο χτένι. Γνωρίζω κόσμο που συνειδητά δε δανείζει τα βιβλία του, όποιος και αν είναι ο αιτών. Άνθρωποι που συνήθως νιώθουν άβολα στην ιδέα της επιτακτικής διεκδίκησης μετά το πέρας ενός χρονικού διαστήματος, δανειστές που το κούρεμα του χρέους δεν βρίσκεται στην ατζέντα τους.

Κάθε φορά πείθω τον εαυτό μου πως πρόκειται για μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή περίπτωση, πάντα χαμηλού ρίσκου και υψηλής απόδοσης. Με τον όρο απόδοση προφανώς και δεν αναφέρομαι σε κάποιου είδους χρηματικό κέρδος αλλά στη χαρά του να μοιράζεσαι βιβλία που έχεις αγαπήσει. Σχεδόν ποτέ δεν δανείζω ένα βιβλίο που δε μου άρεσε. Δε ξέρω αν πρόκειται για αλτρουισμό ή εγωπάθεια αλλά αυτό το χαρακτηριστικό φέρει η θέση μου για το δανεισμό.

Αποφεύγω να συντάξω λίστα με τα βιβλία που ως τώρα δεν έχουν επιστρέψει στο ράφι τους, το μεταθέτω πάντα για αργότερα, για κάποια άλλη στιγμή. Το μόνο το οποίο εύχομαι πια, έχοντας επίγνωση πως η πλειοψηφία δύσκολα θα βρει το δρόμο του γυρισμού, είναι οι αποδέκτες να συμπεριφέρονται στα βιβλία όπως τους αξίζει, κάτι το οποίο ορίζεται μονάχα από τον τρόπο με τον οποίο εγώ συμπεριφέρομαι σε αυτά.

Εσείς αλήθεια, δανείζετε βιβλία;