Εξαντλημένο από τον εκδοτικό οίκο

Ένα μούδιασμα νιώθω στο άκουσμα της φράσης: εξαντλημένο από τον εκδοτικό οίκο.

Προσπαθώ να το σκεφτώ με την (οικονομική) λογική αλλά η σκέψη μου βρίσκει τοίχο. Γιατί ένα βιβλίο το οποίο πούλησε τα περισσότερα αντίτυπα της έκδοσής του, αν εξαιρέσουμε αυτά που ξεχασμένα μένουν σε κάποιο βιβλιοπωλείο, δεν οδηγείται για ανατύπωση; Ποιος ξέρει το ακριβές νούμερο των αναγνωστών που θα θελήσουν κάποια στιγμή να διαβάσουν ένα βιβλίο και παίρνει την απόφαση να το αποσύρει ουσιαστικά από την αγορά;

Δεν πιστεύω πως οι αναγνώστες ακολουθούν αποκλειστικά και μόνο τις νέες κυκλοφορίες. Σίγουρα εκεί βρίσκεται σε μεγάλο ποσοστό ο τζίρος στον οποίο στοχεύει η αγορά του βιβλίου αλλά επιτρέψτε μου να έχω μια ένσταση. Υπάρχουν βιβλία τα οποία ψάχνω εδώ και χρόνια και αδυνατώ να τα εντοπίσω. Δε νομίζω πως είμαι ο μόνος. Από τα στατιστικά του ιστολογίου μπορώ να επιβεβαιώσω πως υπάρχει κόσμος ο οποίος αναζητά βιβλία γνωστών συγγραφέων. Αρκετοί είναι επίσης εκείνοι οι οποίοι με παράπονο μου γράφουν πως είναι αδύνατο να εντοπίσουν κάποιο βιβλίο το οποίο παρουσίασα σε κάποια ανάρτηση.

Όσο και αν δε μου αρέσει επιχειρώ να αντιμετωπίσω το βιβλίο ως επένδυση για τον κάθε οίκο. Σέβομαι το ρίσκο που παίρνουν και τα χρήματα που ξοδεύουν. Ξέρω πως υπάρχουν βιβλία τα οποία δε θα βγάλουν ποτέ τα έξοδά τους. Τα έξοδα της επόμενης έκδοσης είναι, φαντάζομαι, μικρότερα από εκείνα της πρώτης, όχι;

Πρόσφατα ανακάλυψα τυχαία σε κάποιο βιβλιοπωλείο το υπέροχο μυθιστόρημα του Γιάννη Σκαρίμπα, Φυγή προς τα μπρος. Το αναζητούσα πολύ καιρό. Δεν θα ήταν προς όφελος του εκδοτικού οίκου η επανέκδοση ενός τόσο σπουδαίου και κλασικού έργου;